Përse nuk rivotoj për Edvin Ramën?

-- nga Altin Xhaferri, Gazeta TemA, 17.05.2003

I dashur idhulli im i humbur!

Unë që po të shkruaj këtë letër, jam një nga ata të shumtit, frymorët me të drejtë vote e pa të drejtë numërimi që ti, jo rrallë, me mospërfillje e pse jo dhe me pak neveri, na quan popull apo shtresë e ulët dhe për të cilët kujtohesh vetëm kur të vjen veza. Me një fjalë jam një nga ata që pi përditë ujin tënd me erë të ujëmbledhësit të Bovillës, thith atë ajër të ndotur të plehrave që s'm'i heqin prej muajsh punonjësit e tu të pastrimit, eci nëpër rrugën e ndotur "Todi Shkurti" të cilës i kish dalë fondi i asfaltimit para zgjedhjes tënde po që ti se ku ia degdise diku tjetër pa t'u skuqur hiç faqja, marr frymë aq sa më lejojnë pallatet e tua të ngritura ngjitur me timin, dëgjoj fjalimet e tua me plot fjalë të ndyra që më bëjnë të skuqem para fëmijëve, shikoj marshimin tënd brutal mbi eshtrat e kundërshtarëve, duroj kapardisjen tënde jodemokratike sa herë ti më mbush shtëpinë me ujë për një difekt teknik të portës së liqenit, jam një nga ata që lahem kur i teket Andi Xhelepit të më lëshojë ujin, që marr dritë kur t'i teket Viktor Dodës.

Kryekreje, siç thoje dhe ti nëpër letra të hapura e të mbyllura që bëje dikur kur ishe pak si popull, dëshiroj të bëj me dije se unë të gjitha këto, edhe mund të t'i kisha duruar, ashtu me dhëmbë shtrënguar siç kam duruar dhe të tjerë satrapë para teje, si njeri jo lëkurëhollë, i ardhur prej diktature, i mësuar me vuajtje, të drejta e të padrejta, mund të të kisha falur për gjithçka, mund të gjeja forca për të justifikuar dhe të gjitha sjelljet e tua konvulsive, mund t'i kisha bërë ca kompromise me ndërgjegjen time, por të gjitha mund të kishin ndodhur sikur të të kisha dashur më pak. Po ja që unë të kam dashur shumë. Më shumë se ç'meritoje. Më shumë se Nano, se Kokëdhima apo Rakipi. Unë të kam pasur idhull përpara se të bëheshe zyrtari që shkumbëzon nëpër fjalime epileptike dhe ky zhgënjim më bren më shumë se vetë vuajtjet fiz-soc-morale që më shkakton regjimi yt. Është e kotë të them se tre vjet me parë kur ti sillje një risi në fushatën tënde elektorale, unë u entuziazmova. Ja, më në fund, një njeri ndryshe. Ky i duhet Shqipërisë!... Ky do ta shpëtojë nga lëngata; iu gjet ilaçi më në fund. Dhe ato vajzat që ia bënin "uau!" pas teje, veshur të gjitha në të kuqe, gati i mistifikova. Nuk më dukeshin vajza, po flutura, gjersa takova, ca muaj pas fushatës, njërën prej tyre. E takova rastësisht e më hapi sytë duke më thënë se ato nuk brohorisnin gratis, po me 100 USD në ditë si në Amerikë. Dhe kur mendova se unë marr 100 USD në muaj për një punë goxha më të dobishme e me të fisme, pësova thyerjen e parë që m'u thellua kur ti nuk deklarove, siç premtove, pas zgjedhjes se do ta bëje publike financimin e fushatës tënde. Pastaj, kur ti s'e more mundimin të na sqaroje (siç na dhe fjalën neve që besonim në gjithçka ti thoshje e të shihnim në dritë të syrit, sa na dukej se dhe qurret që të vareshin, i kishe tru), unë s'kisha pse të mos dyshoja se ato qenë pará jo të pastra siç thoshte kampi tjetër dhe që do të të mbanin peng gjatë qeverisjes tënde e do të të shndërronin në një kukull, fijet e së cilës i lëvizin me dijen apo pa dijen tënde, të tjera duar. Takova pastaj një bisnesmen që ti i kishe dhënë ca ambjente për 90 vjet me qira e ishe kapardisur në tribunë me të. E di cili qe biznesi i tij?!... Ca vajza që punonin në Itali për llogari të tij e që paratë e fituara, ti na i prezantoje në fushatë si sipërmarrje të lirë biznesmenësh. Aty thyerja u thellua e u bë e çarë nga ato që di ti.

I dashur idhulli im i shembur!

Të bëj me dije se nuk mund të votoj më për ty. Kam vendosur të besoj atë thënien e urtë që thotë se është më mirë djepi bosh, se sa shejtani brenda. Më plasi trapi, do thuash! Thuaje. Kjo është më e vogla që mund të më thuash mbas gjithë këtyre. Po unë nuk jam vetëm. Ka dhe të tjerë si unë që mund të bëhen shumë dhe ia vlen të na marrësh në konsideratë. Grupet e debatit të ndarë pro e kundër Edvinit, nuk mund ta zgjidhin dot rikandidimin tënd. Duhet dhe ky grupi i tretë ku bëjnë pjesë ata që s'i pyet njeri, si puna ime. Halli i madh i yti është se dy grupet e para, të duan njëri më shumë se ç'duhet dhe tjetri jo vetëm që s'të do, por të urren me shpirt. Nuk është gjë e mirë kur njeriu mbjell kaq urrejtje dhe bën kaq armiq dhe ndoshta një i arsyeshëm pyet veten e ka një moment reflektimi. Ata që të duan, numërojnë sukseset e tua, ato që ul e ngre dhe zotrote në Tv-të e privatizuara: sistemimin e Lanës, rrugën e Elbasanit dhe fasadat që me thënë të drejtën, si shpejt u zbërdhylën. Ata që s'të duan, përmendin koston njëqindfish të ndërtimit, abuzimet me firmat e ndërtimit, lidhjet me biznese të dyshimta e ca gjëra të tjera që s'm'i nxë goja gjersa kam edukatën time dhe jo tënden që i thua të gjitha ç'të vijnë nëpër gojë. Pastaj dhe frikë kam. Nën këtë pushtetin tuaj, të heqin qafe kollaj dhe kjo është një tjetër arsye për të mos ta dhënë votën.

Mirëpo ja që jemi dhe ne grupi i tretë që çoku mendojmë një çikë si më shumë me kokën tonë sesa me të kryetarëve që s'dimë kë të besojmë se duket sikur të dy palët kanë nga një çikë të drejtë. Personalisht nuk bëj pjesë në grupin e atyre që mohojnë gjithçka, s'mund të mos e pranoj se ca punëra dhe i ke bërë, po për këtë të kemi vënë dhe s'ke pse mburresh se e ke detyrë siç na the kur u zgjodhe. Por ndonëse bëj pjesë tek të parët, s'mund të mos bëj pjesë dhe tek të dytët, me demek ata që duan të dinë sa iu kanë kushtuar këto punë se është detyrimi minimal i yti transparenca me taksapaguesin. Mirëpo e vërteta s'është si "Gjiganti i Rodit" me këmbët në të dy brigjet dhe kjo ka rëndësi sidomos për grupimin e tretë, atë as pro e as kundra teje, në të cilin bëj pjesë dhe unë. Pra dua të di se sa na kanë kushtuar këto punime, sepse në fund të fundit jam një taksapagues. Veçse... zelli i maxhorancës për të hermetizuar gjithçka që ka të bëjë me ju dhe vetë zelli yt për të mbytur me sarkazma çdo zë kundër, më shtie në ca dyshime të liga; ca më tepër qëndrimi yt kapricoz e inatçor më bën të mendohem gjatë përpara se sa të votoj herën tjetër.

Fanatikët e të dy palëve e kanë ndarë mendjen për votimin e ardhshëm, pasi një palë të dashurojnë më shumë se ç'duhet, ndërsa tjetra palë të urren me gjithë rrënjë. Mirëpo asnjëra prej grupimeve nuk mund t'jua japë mandatin e dytë pa atë grupimin e tretë të pavendosur ende, i cili të bëri dhe fitues herën tjetër. Vetëm me votat e militantëve ai është as mish e as peshk si i thonë fjalës. Mirëpo, unë që jam një nga ata që dikur i dhanë një votë që ndihu në fitoren e tënde, nuk mundem më të rivotoj për Edi Ramën.

I dashur idhulli im i humbur!

Me thënë të drejtën s'kam besuar kurrë se ti je një ëngjëll, po dhe djall s'të kisha ditur. E kam ndjekur me vëmendje dhe me një ndjenjë që dhemb këtë shndërrimin tënd nga idhull në djall, për këto tre vjet qeverisje. Unë nuk mund të votoj dot më sërish për ty, sepse ti nuk je më ai djali i guximshëm e pak marrok, por pa mëkate si tre vite më parë. Ti tani je një llogaritës i mirë interesash, një kalkulues i vogël mizantrop që kërkon në gjithçka përqindjen tënde. Nga këta ne kishim plot dhe më parë, madje dhe më të ekuilibruar se zotrote. Unë nuk votoj dot më për ty, sepse, nga një idhull i interesave rinore, u bëre një zëdhënës i moshës së tretë, siç u thua pensionistëve që janë një grumbull i harruar prej kohe komunistësh, zyrtarësh, sigurimsash, të cilët shohin tek ti zgjatimin e aftësive të tyre të humbura, ashtu siç sheh majmuni tek shkopi zgjatimin e aftësisë së tij për të kapur një kokërr molle që s'e arrin prej shkurtësisë së shtatit. Unë jam gati të rivotoj Edin e varfër që dilte rrugës me pantallona të shkurtra e me thonj të paprerë dhe më dukej më dinjitoz se ky i sotmi me kostume firmato apo këpucë me lëkurë krokodili. Unë nuk votoj për ty, jo pse ti përmbyte Tiranën, megjithëse dhe kaq do mjaftonte, por se ndihem i rrezikuar nga sjellja jote prej "Arturo Ui"-je, ditët kur inspektoje dëmet mbas përmbytjes, aq shumë i frustroje hallexhinjtë, saqë jo vetëm s'guxonin të deklaronin të raportonin orenditë e prishura, por qenë gati të deklaronin se ishin të lumtur e se qe një fat i madh që ti i përmbyte.

Une nuk rivotoj dot më për ty, se kam vërejtur që ti e shkel pa pikë brerje ndërgjegjeje atë kufirin e padukshëm ku mbarojnë liritë e tua dhe ku nisin të drejtat tona dhe mua kjo më ngjeth mishtë. Përpara kësaj s'më hyjnë më në sy veprat e tua, aq më shumë kur kujtoj që Enver Hoxha na ndërtoi vepra më të mëdha se të tuat dhe ne prapë e bëmë lanet se e paguam shtrenjtë me çmimin e lirisë sonë.

Tre vjet më parë duke votuar për ty mendoja se jepja votën për një alternativë të re ndryshe, por që sot më rezulton po aq e vjetër, inatçore dhe atavike sa ajo që desha të lija pas. I kënaqur nga mënyra e re juaja e të bërit fushatë, unë jam si një një i prerë në besë, sepse ti kurrë nuk më the se ku i gjete milionat për të ndrequr imazhin elektoral. Dhe gjersa s'ma the kurrë këtë, unë s'kam pse të mos besoj zërat e kampit tjetër që thonë se ato pará janë të mafies. Ti thua se ndryshimet që ke bërë duken vetë, mirëpo nuk mund të rri pa konstatuar se ndryshimet e bashkisë së Tiranës janë vetëm në formë dhe aspak në përmbajtje. Vërtet pas sportelit nuk është më ai nëpunësi i regjur i regjimit të Hoxhës me syzet e varura mbi hundë që hap pambarimisht sirtare dhe dosje me cepa të zverdhur për të të thënë 'jo!', por vajza me minifund, me syze fotokromatike që ta përlas 'jo'-në me mausin e kompjuterit dhe vazhdon 'chat'-in me bashkëmoshataret e viseve të largëta! Provo të qash një hall në hollin luksoz të bashkisë, ku flitet vetëm për partneritet, komunitet, intimitet, feminitet, homoseksualitet e broçkulla të tjera, por aspak për ato nevojat e prekshme të ditës si buka, uji, plehrat.

Unë s'të votoj dot më, edhe pse ty të kanë braktisur gjithë shokët. Ku janë sot Lame, Peza, Lubonja e të tjerët, ata të cilët ishin suporti yt moral. Me kujton kështu dikë tjetër që e fillonte luftën me Qemal Stafën dhe e përfundonte me Muho Asllanin. Unë nuk votoj për një njeri që s'ka asnjë shok, asnjë mik, apo thjesht partner. Unë nuk votoj dot më për ty, edhe sepse në sajë të aleancës tënde bizare me vajzën ambicioze të një këpucari nga Tirana e Re, sot kanë marrë udhët e botës shumë talente si Gjipali, Llapi, të cilët, jo se s'kanë sukses dhe atje ku janë, por për faktin pse dikush ua ka bërë mëmëdheun njerkë! Po unë nuk mund të votoj më për ty dhe për faktin tjetër se tani s'je veç një poster ku do të vrapojë të fshihet, edhe Finua dhe Ruçi, Klosi e Meidani, duke e përdorur fitoren si të klanit të tyre. Një njeri që pranon ta përdorin si një lloj letre higjenike nëpër fushata, nuk ka ç'më duhet, edhe sikur flori të pjellë. Po unë nuk votoj dot më, se ti nuk je ai njeriu i lirë me ide antikonformiste, nuk je analisti fjalëgjetur i dikurshëm, por një socialist nga të shumtët, djali i një ish funksionari të KQP-së që shumë prej metodave të regjimit të të atit nuk i paska harruar.