Kthimi në gjurmët e shkrimeve të botuara

Kthimi në shkrimet e botuar e publikuar është jo thjesht një procedurë profesionale, por metodë, mënyrë komunikimi me opinionin publik; është një praktikë shumë efektive, sepse ndihmon në ndjekjen e ecurisë së fakteve e të ngjarjeve. Para pak kohësh korrespondenti i “Shekullit” në Kukës, në një shkrim të vetin, tërhoqi vëmendjen e opinionit zyrtar e shoqëror për gjendjen e rëndë shëndetësore të banorëve në zonën minerale të Komunës së Topojanit (Gazeta "Shekulli", 25 nëntor 2002). Pas pesë ditësh, po në këtë gazetë, botohet shkrimi, që njoftonte se “Gjeografë të Akademisë së Shkencave vizitojnë fshatin e vrarë nga uraniumi dhe erozioni”.(“Shekulli”, 30 nëntor 2002, f. 9). Prof. Dr. Mevlan Kabo, që kryesonte ekipin e shkencëtarëve të Akademisë, nuk u mjaftua me një shkrim, por bëri edhe një të dytë, ku sugjeronte masa konkrete. Ai thotë: përsëri do t'u rikthehem tre shkrimeve se problemi është shumë i rëndësishëm.
Por jo gjithmonë ndodh kështu...
A ju kujtohet Xhon Megou? Iku dhe u harrua. Kohë më parë në shtyp u tha se ai kishte zbuluar floririn shqiptar diku në një shtet dhe se do të na e sillte kundrejt një shpërblimi. Por si u zhduk ashtu ky Xhon Megou, fantazmë?!".Çfarë u bë më tej me të ?!
Shembulli i dytë. Sa herë është informuar lexuesi për "dhënien" e një kredie greke për ata që humbën banesat në piramidat? Por si shkoi ajo punë? Kërkesën, që u bë këto ditë nga publicisti-deputet Preç Zogaj në emër të 36 parlamentarëve për "transparencën e transparencës për firmat piramidale" unë do ta quaja edhe si një kritikë për median, që ka kohë pa iu rikthyer këtij problemi të thekshëm për shoqërinë tonë.
Këtyre dhe një vargu problemeve të tjera, që vijojnë të mbeten shqetësim për shoqërinë tonë, media nuk u është rikthyer sa e si duhet. Mediat edhe "harrojnë", po jo lexuesi, dëgjuesi i radios a teleshikuesi.
Kthimi në shkrimet “e papërfunduara”, do të ndihmonte më shumë sesa konstatimi, pasi do të njoftohej opinioni publik çfarë është bërë për zgjidhjen e problemeve të shtruara më parë, pikërisht në media.
Kuptohet se "hyrja" e mediave në këtë valle kërkonte dhe kërkon kujdes se, siç po del në replikat e këyre ditëve, mungesa e transparencës në shumë tema të rëndësishme, lidhet me emra e figura politikanësh, të pozitës dhe të opozitës. Por mediat kanë një larmi formash e mjetesh për tërheqjen e vëmendjes së opinionit publik, edhe kur nuk lejohen të ndërmarrin hulumtime në thellësinë e fakteve të realitetit.
Në qoftë se tema e transparencës së fajdeve apo disa tema të emisionit “Ajsberg" (edhe ky i ndërprerë) mund të quhen të vështira, po për probleme të tjera, siç janë, bie fjala, ngjarjet e jashtëzakonshme të këtij dimri, si po sillet media? Nuk po themi pse media nuk u ka paraprirë me kronika e raporte publicistike (mos)përgatitjeve të organeve dhe organizmave përgjegjëse për ditët e dimrit në zonat malore. Por si po e rimarrin mediat e shkruara këtë temë?
Që prej ditës së parë të shkurtit vijojnë të botohen kronika për gjendjen e vështirë të zonave të thella, sidomos në rajonet verilindore të vendit. Mendoj se nuk mjafton t’i kthehemi një problemi të kësaj rëndësie duke pasuruar kronikat me fakte të reja të së njëjtës natyrë. Lexuesit presin sidomos nga të përditshmet e mëdha t’u drejtohen drejtpërsëdrejti organeve shtetërore, duke kërkuar ndërhyrje urgjente. Nuk mjafton njoftimi për "masat" që janë marrë nga prefektuara apo për udhëzimet që jepen nga ministritë "për të ndihmuar banorët e izoluar nga dëbora. Bëhet e ditur nga mediat se 6.000 banorë të 11 fshatrave të komunës së Shalës "nuk kanë rezerva ushqimore; se një situatë e rëndë është edhe në 10 fshatra të Komunës së Temalit, po ashtu në Komunën e Shoshit të prefekturës së Shkodrës. Opinioni publik jeton me shqetësimet e banorëve të maleve, që presin ndihmë, më së pari nga shteti, pastaj Kryqi i Kuq, etj.
Rikthimi ndaj një fakti a shkrimi kritik ka të bëjë me etikën profesionale në gazetari, që buron nga ndjenja e përgjegjësisë përpara auditorit e audiencës, për ta informuar "publikun drejt, me saktësi, dhe në kohë, për ngjarjet e ndodhura e për efektet e tyre, si dhe të bëjë parashikime e të nxjerrë konkluzione rreth tyre“ ("Revista shqiptare për të drejtat e njeriut“, 1995, nr. 1., f. 29.)
Mediat e kanë për detyrë të ndjekin realitetin në tëranshmërinë e tyre, të përpiqen të mos lënë pikëpyetje, e, për aq sa munden, të ndërhyjnë. Dhe, kur e shohin të nevojshëm, t’u rikthehen shkrimeve të tyre me fakte të reja, konkrete, duke i botuar në ndonjë rubrikë të caktuar, ndoshta të emërtuar "Në gjurmët e shkrimeve tona".