Të vdesësh në Shqipëri, është vetëm humbje kohe

"Shqipëria sot jeton - e pranon verbërisht të jetojë! - në pellgun e padrejtësisë. Si rrjedhim, Shqipëria nuk ka fuqi të mjaftueshme për hedhjen e bazave të një shoqërie civile, të qytetëruar, një shoqërie ku heshtja para krimit e shëtitja e lirë e kriminelit nuk lejohen nga kurajo civile e një popullsie të ndërgjegjësuar për rolin e saj qytetar, e qytetërues në botën tonë. Ndërkaq "shteti" i detyruar të mbrojë këtë shoqëri, nuk udhëheq, por ndjek udhën jofisnike, amaorale ose imorale, që imponojnë elementet më negativë të shoqërisë shqiptare. Shqipëria, sot ka nevojë urgjente për një spastrim ligjor të paligjshmërisë, që ushqehet nga mosekzistenca e përgjegjësisë, ose e frikës, në mendjet e fajtorëve. Duket qartë se botëkuptimi komunist, fryma dhe metoda e tij, nuk janë ç'rrënjosur dhe vazhdojnë të derdhin helm në shoqëri. Edhe sot, Shqipëria është një vend, ku trashëgimia bolshevike mbijeton në çdo burokrat, që vepron sikurse të ishte ligji vetë dhe ku qytetari dorëzohet para autoritetit arbitrat!"

Të ikim të gjithë, është klithma e kohës së shqiptarëve!
Historia nuk mund të shpjegohet në vështrimin historik, ashtu si njeriu mund të kuptohet nga njeriu. Eshtë abstraksion të mendosh, se shqiptarët si komb të vihen në një pozitë të ulët të nënnjeriut apo të nënnacionit e të nënkulturës, mbasi s'ka nevojë për vërtetim, se nuk është një komb biologjikisht i keq, inferior, pa shpresë; mbasi fatkeqësitë e tij, janë produkt historik (pasojë e kolonizimit 5 shekullor turk), në një plan më të gjërë; janë kontradiktat e përjetshme të zhvillimeve rajonale konfliktuoze të Ballkanit...
Sikurse konstatohet në ditët që rrokullisen me shpejtësi, aktualisht Atdheu amë po përjeton një situatë tranzitore të tejzgjatur komuniste e paskomuniste, plot dukuri kontradiktore, me doza të mëdha të shkatërrimit të shtetit (të formuar efektivisht që nga koha e Naltmadhnisë së Tij A. Zogut), përçarje ku Veriu i vendit etiketohet si ngjyrë blu dhe reaksionare e antikomuniste e përjetshme nga banorët jugorët të privilegjuar në kohën e largkjoftit "xhaxhai", që dallohen dhe krenohen, se mbizotërojnë me ngjyren e kuqe (rozë) në pseudoparlamentin aktual të Shqipëri; prishje dhe krizë të institucionit të punës dhe luhatje, një vërshim me doza të mëdha të moralit politik demagogjik, të drejtuesve të partive politike (97 përqind janë të majta), ku krerët rreken mbas butaforisë së deklaratave dhe ëndërrës se një ditë do të gdhij ose dh... mbi kolltuk.
Efektivisht, kjo është një gjendje e tepërt dhe e mangët, që reflekton negativisht kudo. Gjithsesi, kjo shpjegon mistifikimin e spekullimit në tërësi dhe kriminalitetin si fitim, apo prostitucionin e dhe trafikun e mafieve si një "industri fitimi" të përmasave të hatashme... Quo Vadis?!
Mirëpo me të drejtë tek burimet e reja futuriste, mendohet se do të gjendet Ylli i humbur Polar i Shpreses dhe se Moraliteti është e ardhmja e Shqipërisë. Tërësia e moraliteteve të individit dhe të një shtrese njerëzish progresistë dhe luajalë do të mundohen të ngrejnë nga themeli ndërtesën e re të moralit pasdiktatorial dhe nuk mund të ketë moral të shqiptarëve jashtë moralitetit të drejtësisë dhe përparimit efektiv të njerëzimit në planetin tonë.
Për të arritur deri këtu, duhet vepruar, sikurse shkruan kohët e fundit bashkëatdhetari ynë me banim në ShBA, përsonaliteti i njohur dhe aktivisti i flaktë i mbrojtjes së të drejtave dhe lirive të njeriut bashkëqytetari im shkodran prof. Sami Repishti, kur i shkruan letrën e hapur z. Alfred Mosiu me thirrjen: "Z. President Viktimat e krimeve të tiranisë komuniste, ju luten: dëgjoni zërin e tyre", dhe për më tepër nënvizon se: "Dokumentimi i krimeve komuniste në Shqipëri është hapi i parë në rrugën e duhur, sepse do të sjellë një gjendje shpirtërore më të qetë, një predispozicion më të qytetëruar, që do të preferonte faljen më shumë se ndëshkimin dhe do të orientohej drejt riparimit të dëmeve të shkaktuara më shumë se drejtë hakmarrjes". (Gazeta: "Shkodra")
Komuniteti shqiptar në vendlindje, ka nevojë të operojë me ilaçin e kapjes fort pas konceptit të qytetarit, që e bën çdo pjesëtar të barabartë midis të barabartëve, pavarësisht nga pasuria apo pushteti.
Si për ta mbyllur këtë hyrje teorike, mendoj se e ardhmja dhe shqiptarët, nuk janë pole të kundërta, që rrokullisen secila në llogari të vetvetës. Shqiptarët, janë posedues të së ardhmes, në atë masë që është shkalla e vetëdijës së tyre, në atë cilësi ideore, që bëhet çmitizimi dhe shmangia nga miti, në mënyrë që e vërteta të jetë e ardhshme dhe natyrshëm e ardhmja të jetë e vërtetë.

Çudirat nuk kanë të sosur
Vërtetë është e lehtë të gjykosh, se njerëzit në vendlindje po ikun, sikur i ka kapur ankthi i së nesërmes pa shpresë, por është mëse e vërtetë të përcaktosh fajtorët, që inkurajuan frymën e mosbesimit, që shqiptarët të mund të unifikohen me shprehjen dhe praktikën shqiptare. E kësisoj, rrjedhoja e psikozes së braktisjes, është kthyer në një ritëm konflikti, midis atyre që duan të gjejnë shtigjet e emigracionit dhe atyre që gjejnë formën e moralizimit bolshevik, mbasi janë bërë padrino të gjithçkaje sipërfaqësore dhe nëntokësore në Shqipëri dhe shqiptarët i shikojnë nga poshtë lart, njësoj si etërit e tyre të Perandorisë Otomane nga ku trashëguan veset më përvese. Kjo shpjegon, përse Shqipëria është akoma një vend, ku mbizotëron frika, jeton ankthin e një të ardhme kërcënuese që shqetëson, e vret shpresën premtuese të një jetë më të mirë për të gjithë. Disa janë mbushë me vrer, disa me pasuri përrallore, të tjerë largohen nga vatrat stërgjyshore si një popull i mallkuar. Vendi mbetet shkret, vatrat boshatisen, ndërsa krimineli i djeshëm dhe trashëguesit e tij, jetojnë jetën e rehatshme që nuk e meritojnë! Pikërisht në këto përfundime të drejta arrin prof. Sami Repishti, mbasi disa herë ka parë e shijuar nga afër varfërinë e qytetit të lashtë të Rozafës dhe të gjithë Arbërisë, që po sundohet nga padrinot e ishëve...

Të ikim, kjo është klithma e kohës
Ku..., si..., kur..., sot..., nesër..., mbasnesër..., brenda një jave apo muaji..., mjafton t'i lëmë hijen vendlindjes, ku varfëria është ulur këmbëkryq...; në Itali me skaf, në Gjermani me avion, në Greqi përmes udhës së malit, në Francë përmes Italisë, në Angli përmes Eurostar - eve të nëndheshme në La Manche. Dhe përsëri nga Gadishulli Apenin, si trampolin përmes Alpeve të Evropës si trampolin në Evropën Qendrore, si Zvicër, Austri, he më thellë drejt veriut të Vendeve të Ulëta si: Hollandë, Belgjikë, për të përfunduar në veri të vendeve të ftohta skandinave, si: Norvegji, Suedi dhe deri në vendet Balltike...
Dhe pse jo, ëndërra e të gjithë shqiptarëve (sikurse autorit të shkruan këto rreshta), është që filmat amerikanë t'i shohim në jetën amerikane, duke zbritur si dikur lundërtari sykaltër Kolombi shkoi si "emigrant" i parë në "Tokën e premtueme". Por shqiptarët nuk do të thonë: "Tokë! Tokë!", sikurse ekuipazhi i gjenovezit të vendosur drejt udhës në Perëndim, por për një jetë të ndryshme dhe të lirë nga ajo që përjetuam deri më sot...
Kjo është çështja, që jetohet me hap të shpejtë. Dhe riti i ikjes vijon duke pikuar çdo ditë gjak shqiptari. Të ikim, mbasi ata, që duan të jetojnë në vendlindje, s'ka pse na shesin moral dhe hartojnë e lexojnë hartime fëmijësh nga New York-u, Philadelphia, Los Angelos, Michigan-i, Boston-i, Virginia, Florida, Colorado, San Francisco, Las Vegas-i e gjetkë, por të ndërrojmë vendet se ne e shijuam pjesën tonë...
E kështu vazhdon refreni me çdo çmim, qoftë duke e paguar edhe me jetën tonë. Të rinj, pleq, të sapomartuar, prindër të rinj, të vjetër, me radhë e pa radhë, të gjithë në një rrëmujë marramendëse, si të infektuar nga një patologji e re e padiagnostifikuar më parë. Po sjellim një shembull të freskët nga vendlindja, ku 1.000.000 shqiptarë aplikojnë çdo vit në Lotarinë Amerikane, ku çdo vit fitojnë të drejtën pak ëndrrimtarë... Po sa lëvizin në mënyrë klandestine në të gjithë botën?! Sigurisht që çdo shifër që del, mbështet mbi rregullen e treshit X.
Një tërmet i brendshëm shpirtëror, ka shkatërruar pothuajse gjithçka, të gjithë lidhejt dhe balancat. Universi shqiptar i ç'organizuar kërkon një hartë të re, një guidë të re, një frymëmarrje të re, një dhimbje e psherëtimë të re etj., etj., që me dy fjalë quhet hemoragjia e atdheut nga bijtë e bijat e saj ilirë.
Gjithçka është vënë kokëposhtë. Kjo edhe për fajin e ish-gazetarëve që i kanë shërbyer klasës komuniste, ndërsa sot drejtojnë të gjithë gazetat e majta dhe të djathta në Shqipëri, duke luajtur rolin e prostitutave të semaforëve përballë servilizmit si shërbestarë të padrinove, që shkatërrojnë Shqipërinë. Si në asnjë vend të botës gazetarët në Shqipëri, në vend të që të jenë opozitarë me hajdutët, të korruptuarit, ndajnë fitimin me qeveritarët, duke shkruar tema limonatë ose rozë të dinastisë së diktatorit komunist dhe rrymës e pasuesve të hoxhizmit, duke i shpërlarë e stërshpërlarë trurin e lodhur popullit që numëron lekun e fundit çdo dy ditë.
Kriza e besimit e stërgjatur dhe alternuar me iluzionet dhe disiluzionet, dështimet pambarim të politikanëve, që paguhen për popullin dhe nga populli dhe merren me bisnes dhe populli që numëron kafshatën e fundit grindet, se kush do të gradohet pusht(e)tar, për t'i shtuar edhe një lak më shumë qytetit apo katundit që e ka zgjadh si bajraktar me çelësat e kashtës në dorë.
Populli gjendet para grabitjeve të çdo lloj pasurie (kujtoni vjedhjen spektakolare të thesarit të shtetit, që mbrohet nga punonjësit apo policët e shtetit dhe se sa e sigurtë është jeta e shqiptarëve në shtetin amë), promovimi i vesit në politikën zyrtare, gradimi i të degjeneruarve në pushtet, çthurja morale deri në eksportim të femrës shqiptare në udhët e semaforëve të Evropës (ku sipas burimeve të mediave të pavarura italiane që janë në internet, del se shqiptarët zënë vendin e parë në Evropë me 40.000 prostituta të identifikuar nga interpoli i vendeve evropiane). Një baltinë e tërë e një mjegullnajë tymi, kanë bërë që një popull të monologojë: "Të rrosh a të mos rrosh", ku nga zyrat erotike të zyrtarëve qeveritarë neokomunistë kundërmon era e bacilit aktiv. E dhimbshme! Tragjedi kolektive!
Parazitizmi i boss-ëve politikanë "made in boshllëku", artikulojnë konferenca me gjeste anastezie dhe premtime në erë, se do të bëjmë brenda një ore, dite, jave muaji dhe viti këtë e atë, që trupi i mpirë i shqiptarit nuk e bluan dot.
E Shqipëria, e tejlodhur është kthyer në një çiflig të njerëzve të dehur me emër dhe pa emër, që artikulojnë fraza shterpë në gjendje anestezie dhe kurvnie: që flenë në dhoma gjumi të rehatshme me partnerë e parnere minorenë bashkëatdhetarë, nën efektin e dritave blu dhe kuq, që shfryjnë epshet si në play-boy; që udhëtojnë me makina luksoze 200-300.000 dollarrësh, me kënaqësinë që u dhuron ndezja e puros "Made in Cuba", përpara ushtrisë së të varfërve bashkëatdhetarë, që u shihen nga afër kockat nën këlurë; që alternojnë fluturimet me linja të ndryshme Evropë Perendimore-Lindore dhe anasjelltas, pranë fjordeve të Norvegjisë, dhe për verim në oazet ekzotike në kontinentin e zi të Afrikës (njësoj sikurse baballarët e tyre sulltanë, që kishin haremet në Perandorinë "civilizuese" Otomane). Për më tepër ata rrudhin fytyrat dhe ngrysin vetullat, kur nuk gjejnë bileta të klasit të parë me avion direkt drejt Las Vegas-it, Rio De Zhanieros, Porto Rico-s, ishujt Bahamas, Buones Aires, Colombi apo Mexico City-it në vendin e kulturës të Aztek-ëve, si më e lashta në historinë e njerëzimit... Ata avionët i ndërrojnë si gratë. Kjo është jeta në "demokraci"-në e demonëve të kuq e rozë, të dhuruar nga ata që e dinin se ç'ishte liria dhe të Drejtat e Njeriut dhe na lanë me koshiencë në ideologjinë amorfe dhe kriminale të stepave të Siberisë dhe sot mbajnë leksione mode, boutique, si pihet puro-ja, campari, metaxa, wiski, apo i Baçallekut (në hyrje të qytetit Shkodër), që u shitet shqiptarëve si "Coca-Cola", njësoj si sapuni për djath...
Janë pikërisht ata, që sot kanë pushtetin, mbi të cilët rëndon krimet kundër njerëzimit dhe në veçanti kundër popullit të vet, që e rrejtën dhe e mashtruar se do të hante me "lugë ari" dhe nuk i dhanë as lugë druri. Refuzimi i shoqërisë dhe i "Shtetit" shqiptar për të hjedhë dritë mbi të kaluarën e errët e vdekjeprurëse - shkruan prof. Sami Repishti, - ka lehtësuar lulëzimin e krimit në të tashmen dhe mundësinë e veprimit kriminel pa frikë përgjegjësie. Pse të frikësohet nga ligji "keqbërësi", në një vend të mbushur me kriminelë, torturues, shtypës, çnjerëzues, mbeturina të tiranisë së kuqe, që nuk janë përgjigjur përpara drejtësisë - as para ndërgjegjës së tyre, në qoftëse akoma kanë një të këtillë - ata që kanë vrarë pa ligje, kanë thyer kockat e gjunjët me çekan, kanë shkatërruar organet gjenitale të burgosurve, që të mos lindin më "fëmijë reaksionarë", kanë prerë mish me thikë e kanë fërguar plagët me kripë, kanë hjedhur të burgosurit nga dritaret, duke thënë se kanë tentuar arratisjen, ose kanë vrarë në kufinj qindra të rinj që tentuan arratisjen për t'i ikur torturës, kanë varë me litarë për pemë dhe hekura dritaresh të burgosurit ditë e natë pa ushqim, pa rroba në qeli të lagëta, shpesh herë nëntokësore? ...Vrasjet masive në fshatra, ekzekutimet në masë pa gjyq në malet e Veriut, shfarosja fizike e klerit katolik shqiptar, dërrmimi me dru i tregtarëve dhe "kulakëve" për marrjen e pasurive të tyre, të fituar me djersë, dënimi i intelektualëve dhe studentëve gjimazistë e tjera krime për afro gjysëm shekulli pa ndërprerje janë krime me proporcione biblike. Cila ndërgjegje e pastër pranon heshtjen para një monstruoziteti të këtillë?".
Përpara luksit të shfrenuar të neokomunistëve, qëndrojnë fëmijët ose lulët e vegjël, që u fusin ujin këpucët nga rrugët e kthyer në lumenj (që janë merzitur të flenë në shtratin e tyre natyral); pensionistët, që mallkojnë vetën për varfërinë që i ka pllakosur; të sëmurë e normalë, që hanë bukën e varfërisë në spitalet e hantikapatëve, duke u zhdavaritur njësoj sikurse një herë e një kohë "Ushtari i mirë Zhveik"; të braktisur që rrënojnë plehrat; të rinj që drogohen në vend të coca-colës, që ndrysen e gdhihen pranë trotuareve dhe bordureve të kotësisë së jetës së "bollëkut" që solli "demokracia" e boss-ëve të projektit të përpiktë të Katovicës, që veç kaosin kanë në shpirt; kriminelë që si superkiller rrëmbejnë jetë njerëzish, njësoj sikurse kanë dalë për gjah për të vrarë rosa; trafikantë me emër politikanë, që kanë nxjerrë gjithçka dhe ndajnë paratë e fëlliqura me gratë e boss-ave. Sido që ta vështron këtë peisazh mbytesh, duket sikur je në një mejhane, që kundërmon erë mishi mice e gomari të sëmurë, sikurse në mejhanet e sarajet otomane të mbushura nga smogu dhe adolishente nudo, ku shuhet uria seksuale pranë protituteve, që nga halli këtë profesion e kanë kthyer në "tregti të mishit të bardhë" me vetveten e kundër vetvetes...
Dhe propaganda komuniste dhe paskomuniste, amplifikon shterpësi, permes mediave të kontrolluar pothuajse tërësisht nga qeveria mafioze në pushtet, se këtë e solli serbi, atë greku, këtë italiani, apo atë amerikani; se kontrabanda drejtohet nga milanezët etj., lojna fjalësh, që shumë mirë i kanë zënë vendin etradave të diktatorit gjirokastrit, të cilat me kohë kanë dalë boje e janë në akandet e muzeumeve. Kështu ofrohet garniturë humori, për të kjarë e për të qeshur. Hapësirat boshe njerëzore, janë fundi i tragjedisë sonë, që po shkurtohet nga ne dhe po luhet po nga ne...
Vitet ikin shumë shpejt, por në kujtesën e brezave të popullit tonë, do të mbetet e shënuar edhe në librat e kujtimeve, ku një vend të veçantë do të ketë për aventurën e pragfundit të shekullit XX. Ikën në fillim rinia, më pas vajzëria, bashkë me to familjet, por ikën edhe ikonat kristiane autentike 2000 - vjeçare, pikturat bazorelievet, këmbanat, gurët e themeleve të identetit tonë, përsonazhet e veprave të Rilindjes Nacionale, inteligjenca dhe bashkë me to edhe truri i nacionit dhe përkushtimi i shekujve. Iku truri mbeti kafka, iku truri mbeti kashta.
Të ikim të gjithë, njerëzit dhe historia (mundësisht Atdheut me rrota) dhe veprat e artit dhe pasuritë nën e mbitokësore. Po përse?! Për ty? Me kë janë armiqësuar shqiptarët? Kush i ka dëshpëruar deri në folenë ku tash mijëra vjet flitet shkruhet dhe mësohet shqip?
Ja cila është akrobacia, që luhet në tymnajën e rrëmujës nga lart poshtë, sepse qafat e majmunëve, të mbajtur shtrembër nga gjaku e vjami i thithur popullit, deri në kockën e fundit, flasin për ç'fokusimin e plotë të shqiptarëve, klandestinëve, prostituteve, rryshfeteve, korrupsionit, a thua se populli gëzon miliona dollarë nën qiellin e lumturisë, ndërsa boss-ët gjenden nën këmbët e varfërisë së tejskajshme të popullit?! Pse gjithë kjo kurajo për anarki?! Pse gjithë ky investim, për shpërbërje të shqiptarëve, për ku të mundën dhe si të mundën!?
Kur do të vijë ajo ditë, që në hyrje të filozofisë sonë politike, objektivi kryesor për shqiptarët të jetë prosperiteti ekonomik, klima sociale e të jetuarit normal, si shumica e evropianëve; që politikanët dhe qeveritarët të jenë shërbestarë të shtetit civil-juridik e shtetasve të vet dhe qytetarë të barabartë përpara ligjit; që shoqëria shqiptarë të mos jetë në gjendje të ankthit shpirtëror; që tensioni psikik të mos i qëndrojë pezull si tension i lartë elektrik popullsisë së pafajshme: që hakmarrja absurde shqiptare, gjoja në emër të "Kanunit" të rrugës të mos përfillë as vdekjen; që psikologjia agresive e rrëmujës të mos bëhet zonë ku të gjuajnë gjahun e tyre batakçijtë manjakë...
Shkurt, substanca psiqike shqiptare, mundet dhe i ka të gjitha gjasat t'i largohet kësaj asfiksie turbulluese, duke purifikuar ndërgjegjën, me anë të bindjes dhe stratifikimit të objektivave individuale, kolektive, sociale dhe së bashku në unison të gjenerojnë vlera morale të qëndrueshme, për të mirën nacionale. Dalja nga udhëkryqi qorrsokak duhet të jetë ideali i jetës sonë brenda dhe jashtë trojeve etnike shqiptare.

Emigracioni i 1.000.000 shqiptarëve ka përfshirë 50% të trurit të nacionit

"Atje ku vdes shpresa, lind zbrazëtira"

Emigrimi i shqiptarëve përbën një nga problemet më të mprehta të kësaj periudhe të tranzicionit të tejzgjatur dhe të qëllimshëm nga ata që morën pushtetin, përmes revolucionit bolshevik jevgjito - komunist të vitit të zi 1997...
Çfarë duhet të bëjnë shqiptarët, në një shtet, kur ish-Kryeministri i saj z. Pandeli Majko, denklaronte publikisht se: "90% e gjyqtarëve është e inkriminuar dhe 70% e qytetarëve (shtetasve të vet, shënimi im K.K.) nuk i besojnë drejtësisë, që përbën "bazamentin" e shtetit sot në Shqipëri".
Kjo është njësoj, sikur t'i thuash shqiptarëve, çfarë prisni, largohuni nga Shqipëria, se është e ngjyrës së kuqe dhe rozë dhe nuk ka shpresë për asgjë!!!? Por të vijojmë në trajtimin e temës në analizë.
Në këtë veptrim mbi emigracionin, kanë ndikuar një sërë faktorësh, duke filluar pikësëpari me nevojën e lëvizjes së lirë të shqiptarëve brenda dhe jashtë vendlindjes, ashtu dhe faktorë të tjerë, si: politikë, socialë, ekonomikë etj.
Të gjithë këto faktorë, veçmas apo së bashku bëjnë që pas viteve '90, popullsia shqiptare, ndonëse e papërgatitur të përfshihej menjëherë në fuksin e madh të migrimit, qoftë ky emigracion i jashtëm, ashtu edhe lindja e fenomenit të madh të migrimit të brendshëm. Përballë kësaj dukurie, është e natyrshme që studiuesit ekspertë në vendlindje dhe të huaj, në mënyrë analitike, të trajtojnë në media dhe buletine shkencore, se cilat janë kryesisht veçoritë, tiparat, problemet, që burojnë në këtë rast, që kanë shoqëruar emigracionin e jashtëm të shqiptarëve?

Dihet nga të gjithë, që emigracioni shqiptar përbën një emigracion shumë të hershëm (edhe më të hershëm se vetë evropianët, që zë fill në shekullin XV në drejtim të ShBA-së), kushtëzuar kjo nga një sërë rrethnash historike, politike, luftrat e ndryshme etj. Mjafton të përmendim faktin, se nga 10.000.000 shqiptarë, që mendohet se numërohen sot në botë, gati gjysma e më shumë e tyre ndodhen jashtë shtetit amë.
Në historinë e popullit shqiptar, njihen disa flukse të emigrimit të shqiptarëve, përveç emigrimit masiv të vazhdueshëm. Kështu pas vdekjes së Heroit Nacional Gjergj Kastriotit, rreth 200.000 arbër lanë vendin dhe u vendosën më së shumti në Jug të Italisë. Ndërsa më vonë lëvizjet e tjera përfshinë vitet 1781, 1492, 1506 dhe vijoi në disa valë deri në vitin 1744, Emigrimi i fundit në vitin 1744 u shoqërua më vonë me themelimin e bashkësisë shqiptare të Via Badessa në Abruzzo të Italisë. Në ato rrethana historike të imponuara, shqiptarët qenë të detyruar të braktisin Arbërinë, në periudhën e dhunës së asgjësimit fizik e shpirtëror të ushtruar furishëm nga mizoria e egër e osmanllinjëve, që përmes shpatës, u përpoqen të përhapnin "civilizimin", si një vlerë e Perandorisë më të "pathyeshme" asokohe...
Valë e furishme vërshimesh, janë ato që përfshinë harkun kohor të viteve 1930 - 1944, ku rreth 150.000 shqiptarë ishin larguar nëpërmjet emigracionit të jashtëm. Këtu nuk po përfshijmë "emigracionin" e shqiptarëve nga Kosova drejt pllajës së Anadollit, si pasojë e marrëveshjeve të fshehura dhe të hapura midis ish-kolonizatorëve serbe dhe "vëllezërve" turq, që i dengledisen shqiptarët në tokat më të këqija dhe në kufi me kurdët, me të cilët qeveria turke ka pasur gjithnjë probleme të shtetformimit...

Mirëpo, si u përjetua ky emigracion, në përiudhën e tmerrshme të komunizmit dhe pasdiktaturës?
Me vendosjen dhunshëm të diktaturës komuniste me 28 nëntor 1944, emigracioni i jashtëm pushoi së ekzistuari, duke u paraqitur vetëm në formën e arratisjeve individuale, ose të minigrupeve në mënyrë sporadike të kundërshtarëve politikë të regjimit. Shumë të rinj dhe familje shqiptare, që morën udhën e arratisjes nga "lumturia" komuniste patën një fund tragjik, duke u pushkatuar në vend, u kapën të gjallë dhe dërguan në burg, u masakruan dhe kufomat e tyre u shëtitën ditën nëpër lagjet dhe rrugicat e Shkodrës e të fshatara dhe qyteteve të tjera të Shqipërisë, që ishin "çerdhe e reaksionit kundër pushtetit popullor"... Kjo faqe e historisë ngjason njësoj sikurse me zezakët e kontinentit të Afrikës në shek. XV, të cilët në përpjekje, për t'iu larguar e shpëtuar nga duart e padronëve që i kishin blerë si mall tregu, patën një fund tragjik, ku u ndoqën nga karvani i qënjve, u vranë, torturuan, zhdukën me familje fizikisht, deri sa një ditë ata fitojnë lirinë dhe të drejtat sikurse edhe të bardhët në Afrikë e ShBA...

2 Korrik 1990, një shuplakë e madhe për diktaturën dhe shërbetorët e tij
Duhet të vinte 2 Korriku i vitit 1990, ku shpërthei i pari fluks, që nga mbarimi i Luftës së Dytë Botërore, tashmë i njohur si "Fenomeni i Ambasadave në Shqipëri". Në Ambasadat e huaja të akdredituar në kryeqytetin e Shqipërisë, Tiranë u futën 4975 përsona, që ishin nga e gjithë vendi. Ata së bashku i dhanë kështu goditjen vdekjeprurëse sistemit shterpër komunist. Prej tyre 3554 u futën në Ambasadën Gjermane, 816 në Ambasadën Italiane, 549 në Ambasadën Franceze dhe në rezidenca të tjera diplomatike në Tiranë. 3 persona që u futën në Ambasadën Kubaneze u nxorën jashtë nga personeli i saj dhe për fat të mirë, ata u rifutën edhe një herë në Ambasadën Gjermane në Tiranë.
Ndonëse, qe një futje spontane e njerëzve në këto Ambasada, ata nuk e meritonin fjalën fyese se "janë jashtëqitja e kombit", sikurse u shpreh në ato ditë beniamini i oborrit të diktatorit e diktaturës, shkrimtari i "shquar" Ismail Kadare, mes "varfërisë" së Parisit. Ai duhet t'i dilte zot bashkëkombasve të vet, që kishin nevojë për kurajo dhe jo për fyerje të denja vetëm për servilët e sistemit që perendoi një herë e përgjithmonë...
Kështu këta emigrantë u quajtën legalë dhe u legalizuan nga vendet ku ata shkuan.
Me keqësimin e gjendjes politike, ekonomike, kriza sociale dhe thellimi i kurbës së krizës së përgjithshme në shumë rrafshe, shpërtheu e para rrymë masive e refugjatëve, ku në mars të vitit 1991 rreth 100.000 përsona të dëshpëruar nga sistemi komunist braktisën vendin, kryesisht drejt Greqisë në masën 76% dhe Italisë 24%. Më pas emigrimi ilegal në vitet 1992-1993 e rriti numërin e emigrantëve jashtë Atdheut me 300.000 persona. Në vitet '95, numërohet shifra 450.000 përsona, duke i shtuar këtu edhe numërin e atyre emigrantëve në vitet 1996, 1997 dhe 1998, çka bën që numri i emigrantëve të rrumbullaksojë shifrën 600.000 ose 17% e popullsisë së Shqipërisë jetojnë e punojnë jashtë atdheut. Në vitin 2002-2003 mendohet nga burimet e pavarura në Tiranë, se numëri i përgjithshëm i emigrantëve shqiptarë ka arritur në 1.000.000 banorë të shpërndarë 90% në vendet e Evropës Perëndimore dhe në Amerikën e Veriut dhe Jugut.