"Politika" e Beogradit dhe "Rilindja" e Prishtinës në shërbim të antishqiptarizmës

-- nga Tomë Mrijaj & Klajd Kapinova

Ishin kohë shumë të vështira, kur në të gjithë vendet e kampit komunist të Evropës Lindore, shkruhej, trillohej dhe anatemohej pa mëshirë mbi të gjithë nacionalistët e vërtetë të këtyre shteteve, që në një formë apo tjetër kishin protestuar dhe dënuar dhunën e regjimit të egër komunist mbi popujt e tyre të robëruar. Mbi këto nacionalistë dhe atdhetarë të flaktë, që vepronin e punonin pa u ndalur me gjithë zemër dhe mjete për kombin e tyre, shtypi vendas proqeveritar dhe ultrakomunistë filloi të trillojë histori dhe alibi nga më të ndryshmet, për të diskriminuar përsonalitetin e tyre në diasporë.
Gazeta e përditshme e Beogradit për afërsisht një muaj me radhë, përmes të ashtëquajturit Gojko Medenica, një ish-oficer i OZN-ës (UDB), me titull "Humbje nën Pashtrik", ndër të tjera shkruan: "Mbramja e ftohtë e muejit Shkurt e vitit të tretë të mbas luftës, do të mbetet kujtimi i gjatë për grupin e oficervet të OZN-ës dhe të katundarvet të përgjumshëm të Svërkit.
Atë mbrëmje komandanti i bandës balliste për Kosovë e Metohi, Uk Sadiku, me shtabin e vet të besueshëm dhe përcjellës, e lëshoi bazën e vjetër dhe ishte nisun për nji të re." Aty flet për plagosjen e Ukë Sadikut dhe për vrasjen e Qazim Bajraktarit, të cilët në shkurt të vitit 1947, në një mbrëmje të ftohtë u ndeshën me komunistët në pritë në Svërk, pranë bunarit (pus uji) të katundit. Me qëllim që të bëjë një përshkrim më të plotë për gjendjen e Kosovës, Medenica kthehet pas në kohë dhe futet në historitë e ngjarjeve të Kryengritjës e prijësve Azem Bejtës, të trimit të flaktë Sadiku Ramës, për të vijuar më pas me heroin kombëtar Bajram Currin.
Eshtë absurde, kur mendon dhe gjykon sot, se ky autor përmes pendës shpifëse, kërkon të nxijë e përbaltë figurat e njohura historike të kombit, duke i paraqitur para lexuesve si "njerëz të pangopshëm për karrige!" Nëse Atdheu është karrige, atëherë këto martirë nacionalistë kanë pasur të drejtë. Nëse Kosova duhet të jetë karrige e serbëve, Medenica dhe kolegët e historiografisë sllavokomuniste, mendojmë se nuk kanë pasur të drejtë dhe sot çdo koment do të ishte i tepërt përballë realitetit historik para dhe pas vrasjes së fatosave të lirisë që përmendem më lart. Autori beogradas, më pas flet për luftën që kanë zhvilluar kosovarët kundra komunistëve në qytetet Gjilan e Ferizaj dhe një rëndësi të veçantë i jep Luftës së njohur të Drenicës e drejtuar nga komandanti Shaban Polluzha.
Shkrimi i Medenicës, më tepër i kushtohet aktivitetit antikomunist të Prof.Ymer Berishës e të Ukë Sadikut. Agjenti i UDB-së, lodhet kot, duke i paraqitur të dy patriotët nacionalistë si "banditë" e "fashistë"! Atëherë, si duhen kuptuar pushtuesit e huaj fashistë italianë kundër të cilëve luftuan të gjithë çetat nacionaliste?
Ky shkrim vijues në përgjithësi, ka për synim të vetëm që të poshtërojë shqiptarët, duke i parë si njerëz pa asnjë idel e shpirt atdhetarie, si njerëz meskinë, që shkojnë symbyllur mbas krerëve, fisit e bajraktarit! Autori sllav kalon në synimin e tij kryesor që mbetet denigrimi i Ballit Kombëtar, duke e paraqitur si "një organizatë fashiste" etj. Propaganda e Beogradit kundër shqiptarëve, është një luftë e hershme frontale, drejtuar figurave kryesore të nacionalizmit shqiptar. Autori i huaj, kërkon t’i heqi palcën etnike truallit arbëror të larë historikisht me gjak trimash liridashës. Sipas tij, luftrat e zhvilluar nga patriotët e lirisë për Kosovën shqiptare, nuk janë veçse luftra në llogari të fashizmit e nazizmit. Por i kapur mbas urretjes së madhe ndaj shqiptarëve, autori sllav, harron se çfarë ka shkruar ditën e parë dhe në kundërshtim flagrant me veten thekson: "Italia fashiste zyrtarisht e okupoi Shqipërinë në 7 Prill 1939.
Atëherë në Shqipni lindi Balli Kombëtar. U zgjodhën udhëheqësit qendror e krahinor. Filluen aksionet e rezistencës..." Dhë për t’i dhënë Ballit Kombëtar dekoratën që synon, ndonëse në kontradiktë me veten, thekson se "Xhafer Deva bënte pjesë në Ballin Kombëtar!" Por kush ishte dhe mbeti Balli Kombëtar, shqiptarët s’kanë nevojë t’a mësojnë nga goja e shkrimi i Medenicës me shokë. Përse nuk flet agjenti i UDB-së për Mbledhjen e Mukjes (gusht 1943), ku ishin eksponentët kryesorë të nacionalizmit dhe komunistët si tela të përdredhur shkatërruan dhe trathtuan interesat nacionale, sepse ishin të udhëzuar nga padronët sllavë, që çdo lëvizje çlirimtare nacionale shqiptare të mos udhëhiqet nga ballistët e nacionalistët e tjerë të përkushtuar shqiptarë!?
Përse ngjarjen me rëndësi mbarëshqiptare nacionale të njohur në histori si "Lidhja Shqiptare e Prizrenit" 1878 e paraqet si vepër të huaj?! Nën thundrën e një të huaji, ku valon flamuri i tij me përbuzje të flamurit të Gjergj Kastriotit dhe që urdhëron ai, burgos, internon e pushkaton shqiptarët, asnjëherë Medenica nuk ka shkruar qoftë vetëm një rresht kundra padronëve të tij, që vrasin e therin një popull të pafajshëm në truallin e vet amëtar prej mijëra vjetësh. Me të drejtë, në një artikull të shkruar në Stamboll nga emigranti shqiptar Hajro Bytyçi, ndër të tjera vihet në dukje roli dhe kontributi i madh që ka dhënë nacionalistët e vërtetë midis të cilëve me respekt dhe nderim përmendet Ukë Sadiku me trimat e tij.
Ndër të tjera bashkëatdhetari ynë shkruan: "Në Mbledhjen e Dobërdolit, valoi Flamuri i Ballit Kombëtar. vendimi marrun ishte luftë çdo të hueji dhe komunizmit në tokën shqiptare. Përfaqësuesit e të gjitha krahinave të Kosovës, me përjashtim të Mitrovicës dhe Gjilanit, por me pjesëmarrjen e Sanxhakut, caktuen për komandant të forcave të Ballit Kombëtar, njizanit, Ukë Sadikun dhe për Sekretar të Përgjithshëm Politik Prof.Ymer Berishën. Atje Kosova e Rrafshi i Dukagjinit, u nda në 12 zona, me në krye nga nji nënkomitet. Nuk duhet shumë zgjutësi, me kuptue synimin e UDB-së. Ajo organizatën historike të shqiptarëve, Ballin Kombëtar, mundohet me e paraqitë pjellë fashiste e naziste, dhe këtë e ban ma shumë për elementin e ri kosovar, me i turbullue ndjenja e mendime, tue i thanë se ashtë mall i huej, dhe e përzjen me agjenta të njohun t’agjencinave famkeqe.
As Lidhja e Prizrenit 87 vjet ma parë, as Balli Kombëtar që hyni në Prizrenin e Dytë, të primuna nga Abdyl e Mit’hat Frashëri, nuk lindën për asgjë tjetër, veçse me luftue të huejin në truallin arbnor, dhe ideologjitë e importueme të çdo ngjyre. Pra, rinia shqiptare, demokrate deri në palcë, e çdo krahine që përban trupin e kombit, e bashkueme e monolite, u kallxon krahnorin agjentëve të huej, dhe përbuz me urretje pakica agjentësh shqiptarë e çdo punë të tyne. Na nuk kemi mbetë në rrygën e madhe, kemi traditë të shkëlqyeme qysh se njifet njeriu në këtë botë dhe nuk kanë mungue kurrë as na mungojnë fytyrat Flamur Shqiptari. Na nuk heqim dorë nga lufta për liri Kombi e Atdheu, dhe historia na dëshmon, se diktaturat e forcat janë kalimtare. Vullneti i populli asht i përjetshëm, liria e tyne mbetet arma e pamposhtun. Me këtë bindje kemi lidhun nderin dhe jetën tonë deri në fund. Kush nuk e din le ta mësojë njiherë e mirë, e sidomos Medenicat me shokë".
Sikur të mos mjaftonte shtypi thellësisht antishqiptar sllavokomunist i Beogradit, tashmë si binjake e këtyre ideve të importuara, me ose pa dëshirë, do të bëhet gazeta e njohur në Kosovë "Rilindja", që u vu në dispozicion me gazetarët e saj mercenarë në shërbim të politikës së UDB-së, përmes fejtoneve dhe rubrikave të tjera të çuditshme, si "zëra të humbur nëpër botë", etj. Në editorialet dhe pamfletet e tyre, që i ngjasonin fletërrufeve të revolucionit kulturor në Kinën e Mao Ce Dunit, "Rilindja" dhe bijat e saj nëpër disa qytete të Kosovës, shfrynte dufin e thellë të urrejtjes, duke shprehur në të njëjtën kohë dashurinë e pakufishme ndaj padronëve shtypës sllavokomunistë të Beogradit.
Në disa seri artikujsh kilometrik gazeta në fjalë, gjatë vitit 1987 filloi të zhgarravisë fletët e bardha të fletushkave të saj antishqiptare kundër Kongresit III të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit në mergim. Ajo, për me tepër e quan këtë tubim si "Kongresi i vetëkënaqësisë", në një kohë kur këto atdhetarë ishin të djegur me mallin për Kosovën e lirë dhe demokratike pa kolonizatorët serbokomunistë. "Lidhja e Prizrenit", përmes Kryetarit të nderuar dhe respektuar, patriotit të ditur e të urtë ing.Xhafer Deva (1904-1978), dhe pas vdekjes së tij kryetarit të ri Ismet Ukë Sadik Berisha (ish Sekretar i Përgjithshëm) dhe Sekretarit të Përgjithëm Tomë Mrijaj luftuan me flamurin shqiptar në dorë pa yllin komunist, në mbrojtje të lirive dhe të drejtave të popullit kosovar, për një shtet të pavarur.
Në gazetën "Rilindja", të datës 5 janar 1987 në faqen 15, lexuesi mund të shohë shprehjet origjinale të shkruar pa rezerva, ku ndër të tjera lexojmë: "Kongresi" i vetëkënaqësisë. Grupi i emigrantëve që e formoi "Lidhjen e Tretë të Prizrenit", i ndihmuar e i ndërsyer nga qarqet reaksionare në botë, përpiloi programin, të cilin e aprovojnë në një farë "kongresi" të tyre të mbajtur në Nju-Jork më 1966. Në këtë program të armiqve të vjetër e të njohur parashihet "Lufta me të gjithë mjetet kundër rregullimit shoqëror-politik të Jugosllavisë me qëllim të çlirimit të Kosovës e për krijimin e Shqipërisë së Madhe". Kryetari i "Lidhjes së Tretë të Prizrenit" u zgjodh kryetrathtari i popullit dhe i vendit të vet Xhafer Deva. Në këtë "kongres" mërgate në Nju-Jork, ndër të tjera, pat theksuar se "lufta kundër komunizmit në përgjithësi, është orientim themelor i "Lidhjes..." duke shtuar se duhet të angazhohet po ashtu për "zgjidhjen e problemeve të Kosovës, të Maqedonisë, të Malit të Zi...".
Për më tepër, gazetari, që gjithsesi vetëm shqiptar nuk duhet të jetë, me fantazinë e tij ecë më përpara se sa gazetarucët dhe "shkrimtarët" e thekur komunistë të realizmit socialist, në gazetat e diktatorit Enver Hoxha në Shqipëri. sikurse ishin e mërzitshmja zehri ose "Zëri i Popullit", "Bashkimi", "Zëri i Rinisë", të cilat shkruanin kundër përfaqësuesve më të ndritur të kulturës në diasporën shqiptare në Evropën Perëndimore dhe SHBA. Por, ndryshe me një gjuhë e stil të veçantë mbetet gazeta e përditshme " Rilindja", që vetëm emri i kishte mbetur shqiptar. Ajo, duke gjetur disa elementë mercenarë e përkthyes mediokër hapin rubrikën e përditshme, kundër emigrantëve shqiptarë të titulluar: "Fletëza për emigracionin armiqësor shqiptar". Në nën titullin e zhurmshëm "Flamuri shqiptar pa shqiponjë", në numërin katër të vijimit të artikullit në "Rilindja", po citojmë artikullin që ka nuk nevojë për koment:
"Fashizmi kishte shkelur e robëruar shumë popuj e vende. Me qëllime fort te errëta në shërbim të vet tentonte t’i vente hiç më pak se edhe traditat e popujve, edhe ngjarjet e shenuara historike të së kaluarës, dhe në kuadër të mashtrimeve e demagogjisë që trumpetonte, keqpërdori edhe emrin e Lidhjes së Prizrenit.
Me inisiativën e Gestapos, përkatësisht të Xhafer Devës, në vitin 1943 u formua "Lidhja e Dytë e Prizrenit". Rolin kryesor në formimin e saj e pati koloneli fashist Oto Majer, i cili në bashkëpunim me SS koloneli Karl Kempler e edhe Gestapon, aktivizoi kuislingun Xhafer Deva për të formuar "Lidhjen e Dytë...", e cila si një krijesë rrenash e mashtrimesh që ishte, u shthur bashkë me fantazmen fashiste, me ngadhënjimin e Luftës Nacionalçlirimtare. Po, ajo fantazmë fashiste u çua lugat njëzet vjetë më vonë, në emigrim. Më 20 tetor, të vitit 1962 në Nju-Jork, një grup emigrantësh nga Kosova, në krye me kryeshërbetorin e fashizmit, Xhafer Devën, mandej Ismet Ukë Sadikun, Mithat Vranicën, Hamdi Koloshi e të tjerë formuan "Lidhjen e Tretë të Prizrenit". Me qëllim të realizimit të qëllimeve të tyre të errëta, anëtarët e kësaj organizate udhëtojnë në vende të ndryshme të Evropës për të kërkuar bashkëmendimtarë, dhe nëse i gjejnë a i përvetësojnë, i nxisin për veprimtari armiqësore. Aktivitetin e tyre subversiv e armiqësor që prej fillimit e zhvilluan në formë verbale, biseda, mbledhje e kontakte me anëtarët e tyre, sikurse edhe nëpërmjet revistës "Lidhja e Prizrenit". Në mënyrë të pavërtetë dhe plot trillime paraqesin gjendjen në Jugosllavi, veçmas pozitën e kombësisë shqiptare. Nëpërmjet disa anëtarëve të tyre ata udhëheqin edhe veprimtarinë informative në llogari të qarqeve reaksionare të botës, në shërbim të të cilave janë. Ka pasur raste që përsonave të caktuar, të cilët kanë ardhur për vizitë në vendin tonë, t’u japin detyra të caktuara: të mbledhin shënime për Jugosllavinë, të dhëna lidhur me jetën ushtarake, politike e ekonomike, të krijojnë lidhje e baza për veprimtarinë e tyre, etj.

Deklarata e përbashkët

Menjëherë pas mbajtjes së "kongresit", më 1966, anëtarët e "Lidhjes së Prizrenit" kontaktojnë me emigracionin ekstrem kroat ustash, krijojnë lidhje mes veti e merren vesh për bashkëpunim, ndërsa me udhëheqjen e "Demobranëve kroatë" nënshkruajnë dhe publikojnë deklaratën e përbashkët, në të cilën protestohet kundër "diktaturës serbe në Kosovë", kërkohte "liria e shtypit" etj. Antarët e "Lidhjes së Tretë të Prizrenit" arrijtën të formojnë edhe degët e tyre në Gjermani, Belgjikë, Francë, Turqi, Amerikë e Kanada, Australi.
Ndërkohë kjo organizatë përjetoi disa kriza, që ishin pasojë e konflikteve për hierarkie të rivalitetit mes udhëheqjes së saj, në radhë të parë mes Xhafer Devës, kryetar e Hysen Tërpezës, nënkryetar, Hamdi Kaloshi, i cili erdhi më vonë, e tjerë. Filloi shkapërderdhja, veçmas e "Degëve të Lidhjes" dhe nga ato tash ekzistojnë vetëm disa individë. Megjithatë, organizata vazhdon aktivitetin dhe si sekretar i përgjithshëm i saj, pas vdekjes së Xhafer Devës, figuron emri i Ismet Ukë Sadikut.

Organizata e vëllezërve Vranica

Pos të tjerëve që më parë u bënë anëtarë të "Lidhjes së Tretë të Prizrenit", është edhe Mithat Vranica. Bashkë me të vëllanë Isën zgjidhen nën udhëheqësinë kryesore, Mithati pastaj kryen edhe detyrën e kryeredaktorit të gazetës "Lidhja e Prizrenit" dhe është njeri nga bashkëpunëtorët e ngushtë të Ismet Ukë Sadikut.
Mirëpo, më vonë ky filloi të shprehë mospajtime me programin dhe idetë e "Lidhjes së Prizrenit", prej së cilës edhe ndahet. Kështu, ky emigrant nga Prizreni, bashkë me të vëllanë Isën, në Toronto të Kanadasë e formon organizatën e emigrantëve të vetëquajtur "Komiteti Nacional Kosova e Lirë". Programi i kësaj organizate dallohet nga programet e organizatave të tjera armiqësore shqiptare. Me programin e kësaj kundërshtohet krijimi i "Shqipërisë së Madhe" dhe ai angazhohet për krijimin e shtetit të pavarur "Kosova Etnike", që si kryeqytet do ta kishte Shkupin.
"Komiteti Nacional Kosova e Lirë" ka këshillin prej pesë anëtarësh, jep gazetën "Kosova" dhe ka statutin, sipas të cilit në shtetin e ardhshëm "Kosova Etnike" hyjnë edhe pjesët e Malit të Zi: Tivari, Ulqini, Titogradi, pastaj disa qytete të Serbisë, si: Senica, Novi Pazari, Vranja e Rashka, dhe qytetet e Maqedonisë: Titov-Velesi, Ohri, Shkupi e Prespa etj. Statuti i kësaj organizate parasheh, gjithashtu, që pas "çlirimit" dhe pasi të arrihet "shkallë e lartë e zhvillimit ekonomik e politik" mund të fillohet me bashkimin e të gjithë vendeve ilire". Sipas kushteve që do t’i paraqesë "Komiteti Nacional", "Shtetet e Bashkuara Ilire" do të jenë më të drejta të barabarta të kosovarëve, të banorëve të Shqipërisë e të Çamërisë. Me status u caktua edhe flamuri dhe forma e tij, i cili dallohej nga të gjithë flamujt e deritanishëm shqiptarë. Ai do të ishte në formë të kartë postales me tri ngjyra, me fotografi të Mithat Vranicës në vend të shqiponjës, me tri fusha të kuqe, dy të zeza dhe me plisin në mes si simbol.
Ja, edhe këso ëndrrash e iluzionesh të çuditshme kanë pjesëtarët e mërgatës armiqësore shqiptare: të bëhen edhe bajrakë mbi bajrakë..."