Historia e shkurtër e Ismet Berishës gjatë viteve 1943-1956

-- nga Tomë Mrijaj & Klajd Kapinova

Ngjarjet historike zhvillohen me shpejtësi. Do të vijë viti 1943, kur Italia fashiste, pas shumë dështimeve në luftime dhe nga lëvizjes çlirimtare të popujve të Evropës (dhe në vendet ku kishte shkelur çizmja e zezë), do të fitojnë pavarësinë e shumëpritur. Italia do të gjendet më së fundi para kapitullimit dhe dështim të plotë, duke kthyer e turpëruar në strofkullën e vet. Babai i Ismetit, Ukë Sadiku përsëri u emërua në vendlindje si n/prefekt në Rahovec. Dihet, se në Rahovec dhe rrethinat e saj kishte shumë sllavë të stabilizuar mbas ardhjes së Aleksandrit II. Ky i fundit, gjithnjë i merrte tokat e shqiptarëve dhe ua jepte serbëve e malazezëve si shpërblim. Gjatë vitit 1942-1944, administrata në Kosovë ishte e gjitha në duart e shqiptarëve, e favorizuar kjo nga forcat italo-gjermane askohe. U hap menjëherë kufiri shqiptaro-shqiptarë dhe mund të thuhet, se pas Shpallje së Pavarësisë së Shqipërisë (28 nëntor 1912), kjo është e vetmja periudhë që shqiptarët kanë qenë të bashkuar si komb gjeografikisht e politikisht. Shqiptarët më në fund tashmë ishin bërë zot të vetvetës dhe nuk ishin serbët ata që drejtonin më në Kosovë dhe se Kosova ndjehej e bashkuar me trungun amë Shqipërinë. Shpesh për këtë periudhë nga sllavokomunistët dhe historiografia e saj është keqpërfolur dhe keqshkruar mbi këtë periudhë të rëndësishme në historinë e popullit tonë.
Kështu serbët e Karadakut ishin shumë të gëzuar për këtë veprim të padrejtë, ku pronat e shqiptarëve pa mëshirë u jepeshin kolonëve serbë. Dhe për të përballur këtë padrejtësi duhet të ishte një njeri, që të kishte kurajon civile për të mbrojtur liritë dhe të drejta e shqiptarve, pronat dhe çdo pasuri tjetër të trashëguar brez pas brezi nga të parët e tyre. I shqetësuar shumë për këtë gjendje të rëndë të krijuar në këtë krahinë, Ukë Sadiku tregoi edhe një herë se është një bir i denjë i popullit të vet, duke i mbrojtur të drejtat e tij me të gjithë mënyrat. Ai nuk tërhiqet para asnjë vështirësie apo provokacioni që vinte nga pala sllave dhe me stoicizëm mundi të përballojë çdo përpjekje diskriminuese antishqiptare që bënin serbët dhe malazëzët e ardhur në këtë zonë tipike shqiptare.
Familja e Ukë Sadikut, nëna e babai i Ismetit të vogël, në këtë zonë me tradita shqiptare, filloi një jetë të re në qytetin e njohur të Rahovecit. Ismeti para se të shkonte në shkollë në Prizren, kishte filluar mësimet në Rahovec, duke qendruar tek miku i shtëpisë së tij Zek Musa. Edhe aty donin ta kapnin, por për fat të mirë atë e shpëtuan dy mësues të shkollës, të cilët ishin Nebil Dina dhe Stathi Kostani. Ata të tre ishin fshehur në vreshtat që ishin afër shkollës. Dhe kështu lajmëruan të atin e Ismetit, dhe në këtë mënyrë deshtoi plani i italianëve për të marrë peng fëmijëne e patriotit Ukë Sadiku.
Familja e Ukë Sadikut kishte një gjendje ekonomike të mirë. Fëmijët me këto kushte të krijuar nga prindërit e tyre, filluan që të marrin dije dhe u regjistruan në shkollë për të mësuar gjuhën shqipe, shkrim e këndim. Ismeti ishte përjashtuar qysh në kohën e italianëve që të vijonte shkollën, ndonëse dëshira e tij për të marrë dije bashkëkohore, për të zgjeruar kulturën ishte shumë e madhe. Ai gjithnjë shqetësohej, pse nuk shkonte në shkollë kur bashkëmoshatarët e tij gjithnjë ndjeknin mësimet rregullisht. Ismeti kishte qenë në klasën e tretë fillore, kur ishte detyruar me forcë nga italianët që të braktiste shkollën. Ai përherë qante, pse nuk gjendej në një bankë me moshatarët e tij që e donin dhe e respektonin, mbasi vetë Ismeti i vogël ishte shumë i dashur dhe bujar me të gjithë fëmijët e shkollës dhe të lagjes ku banonte. Italianët e përndiqnin vazhdimisht këtë familje patriotike.
Ata kishin marrë vesht se (familja e Ukë Sadikut që ishte e denuar familjarisht nga italianët), babai, Uka ishte fshehur në bjeshkët e Kabashit, ndërsa vogëlushi në shkollë në qytetin e Prizrenit dhe se banonte çdo ditë në shtëpinë e mikut të tyre Emin Kabashit. Mikun e familjes së Kabashëve, dikush nga autoritetet e shtetit (për qytetin e Prizrenit) e kishte lajmëruar se e ashtqquajtura Kuesturë e kërkonte djalin e Ukë Sadikut.
Ismeti është lajmëruar nga një fshatar i Korishit, i dërguar prej babait të vet Ukë Sadikut. Ai e ka kapur për dore pa pasë mundësi që të kthehet në klasë me marrë çantën e librave. Por pa dalë mirë nga shkolla në të katër anët e oborrit të shkollës vërshuan ushtarët për kontroll. Ata edhe këtë herë deshtuan dhe plani i armikut nuk u bë realitet. Ismeti klasën e katër dhe pesë i bëri përsëri në Rahovec, gjatë kohës kur babai ishte me detyrën e n/prefektit.
Ishte viti 1944, kur Kosova pas Shqipërisë do të pushtohet nga komunistët, të cilët mbanin simbolet shqiptare, për të gjunjëzuar me trillime popullin dhe luftëtarët e vërtetë të demokracisë e lirisë së Kosovës. Të ashtëquajtur partizanët, që luftonin me sllogane të bukura, "Vdekje Fashizmi-Liri Popullit", në të vërtetë asnjëherë nuk mbrojtën idealet e patriotëve të vërtetë, por nisën luftën vllavrasëse. Partizanët, gjithnjë kanë mbrojtur interesat e Jugosllavisë, duke luftuar bashkë me komunistët jugosllavë nacionalistët e vërtetë shqiptarë në Kosovë dhe në shtetin amë. Ata e lanë Kosovën një herë e përgjithmonë në kthetrat e kolonëve barbarë serbë.

Burgje dhe liri të përkoshme e përsëri në burg

Situata e re të krijuar, ishte shumë tragjike për fatet e popullit të Kosovës. Familja e Ukë Sadikut dhe biri i saj Ismet Berisha u shpërndanë në drejtime të ndryshme. Për më tepër, në vjeshtën e vitit 1945 e gjithë familja Sadiku u burgos dhe u dërgua në Rahovec për 5 muaj me radhë. Më vonë i dërguan në burgun e rëndë në Prizren. Prej andej, i liruan dhe në pranverën e vitit 1946, meqenëse babai i Ismetit vazhdonte të luftonte për idealet e pastra nacionaliste sërish arrestohet e dërgohet në burgun e Prizrenit. Në Rahovec qëndroi deri në mbarim të vitit 1946 dhe fillim të vitit 1947. Ishte kohë e vështirë për familjen Sadiku, pasi komunistët shqiptaro-sllavë e denuan kryetarin e familjes me dënim kapital. Dënimi me pushkatim do të bënte që familja e munduar gjatë shekujve për mëmëdheun të dalë në mes të rrugëve dhe për më tepër fëmijët e brishtë. Ismeti shkollën e filloi përsëri, ku mundi të marrë me sukses në Vojvodinë.
Ngjarjet rrokulliseshin me shpejtësi dhe se njeriu duhet të ishte i gatshëm për të përballuar fortunat e jetës. Kështu Ismeti shkoi në Novi Sad, sapo filloi aksioni i tmerrshëm për mbledhjen e armëve, duke u larguar kështu nga Kosova i lajmëruar nga një mik i babait të tij. Ai i thotë, se duhet të largoheni sa më shpejt, përndryshe, nëse vijoni të qëndroni në Kosovë do të vijnë forcat e sigurimit dhe do t’ju arrestojnë. Ata e dinë shumë nga informacionet që i kanë dhënë të tjerët, se familja Sadiku ka të strehuar në ambientet e shtëpisë shumë armë, nëpër shpellat e Garaçevës. Një togë e ushtri së OZN-a, me në krye komandantin e çetës (Kozmos) i kishin gjetur këto armë në Garaçevë. Këto armatime, ishin ruajtur me kujdes të veçantë nga Ukë Sadiku, për të bërë një kryengritje të madhe në Kosovë, kundër pushtuesve komunistëve sllavë dhe trathtarëve të vendit që i shërbenin me besnikëri armiqve të popullit tonë. Ushtrija jugosllave e Titos, përndiqte pa mëshirë të gjithë antikomunistët dhe nacionalistët e vërtetë, që për nënën Kosovë kishin falur shumë herë jetën e të parëve të tyre. Shpesh i takoi të ndeshnin në Garaçev dhe në vende të tjera të maleve të Kosovës çetnikë serbë dhe forcat e ndjekjes së UDB-së.
Me lot në sy e dhimbje të thellë në zemër, i plagosur në shpirtin e lënduar Ismeti me gjithë të dashurit e familjes, që kishin mundur t’i shpëtonin përndjekjeve të sllavokomunistëve, detyrohet të largohet nga vendlindja dhe me anë të dashamirësve mundi të gjente një punë shumë të rëndë. Për nacionalistin e brishtë Ismet Berisha e vëllezërit e dashur Skënderin, Qërimi, Osmani, Selimi nuk kishte rëndësi se çfarë pune po bënin, mjafton të përballonin hallet e jetës dhe udhën e vështirë të kurbetit të imponuar. Gjatë ditës, Ismeti punonte për shumë orë në punë dhe në mbrëmje filloi të ndiqte studimet në një shkollë të natës. Përsëri peripecitë për të riun, që ishin bërë udhë e jetës së përditshme. Meqenëse qeveria nuk i jepte asnjë punë të besueshme, atëherë djaloshi plot energji e ëndërra rinore, u detyrya që të merrte zanatin e mekanikut teknik të maqinerive. Ishte shumë i etur për dije dhe dashuri për punën, duke e vijuar me sukses shkollën. Në këtë mënyrë, mundi të marrë një zanat. Ai mori të gjitha provimet dhe diplomat e kurseve profesionale. Të njëjtin zanat e vazhdoi në Linz të Austrisë dhe më vonë në SHBA.
Për Ismetin dhe familjen e tij kishin trokitur me të vërtetë kohë të turbullta. Ai gjithnjë survejohej nga forcat e ndjekjes së sigurimit të UDB-së. Një ditë prej ditësh, gjendet përballë tyre, duke i bërë shumë pyetje provokuese. Ata kërkonin të dinin historinë e familjes, të babait, që kishte qenë kundështarë kryesorë i regjimit të tyre.
Gjatë vitit 1952-1953, Ismeti arrestohet dhe me akuza absurde politike burgoset, përmes një urdhërarresti të dhënë nga gjykata e vendit. Ai nuk ishte i vetëm në këtë burgim, por me disa shokë, të cilët e kishin ndjekur në rrugën patriotike. Një ndër akuzat që i drejtojnë ishte, se gjoja Ismeti, së bashku me disa shokë kishin dashur të përmbysnin trenin, shkatërronin stacionin e Milicisë, përmbysjen e hekurudhës të Ujmirit, minimin e kooperativave bujqësore të Serbis etj. Të gjitha këto, filluan të përsëriten në Novi Sad, porsa Ismeti u mundua të rregullohej e sistemohej me punë dhe shkollë profesionale.
I riu ditën shkonte në punë, ndërsa natën vijonte shkollën. Shpesh mes miqve dhe patriotëve të tjerë të Kosovës, Ismeti përmendte me dashuri dhe nostalgji të veçantë Flamurin Kombëtar, në të cilin ishte betuar qysh në vitin 1952. Betimi dhe krenaria për të luftuar dhe dhënë jetën për Kosovën dhe flamurin e dashur kishte qenë fjala e dhënë para Kosovës martire. Pikërisht këtë Flamur të përgjakur nga shumë luftëtarë të lirisë, trupi gjykues në gjyq ia ka nxjerrë përpara syve, për të dëshmuar, se për këtë flamur ke luftuar dhe je betuar, se do të luftosh, prandaj t’i duhet të denohesh, se je kundër regjimit serb në Kosovë. Në të vërtetë, Ismeti këto ideale të pastra fisnike shqiptare dhe nacionaliste as nuk i kishte mohuar ndonjëherë dhe ishte shumë krenar që ishte bir i denjë i Kosovës dhe ngjyrës së kuqe të flamurit nacional.
Ismeti në vitin 1952, i kishte dhënë fjalën e nderit të gjithë antisllavëve dhe antitrathtarëve të Kosovës, kur ishte në moshën më të bukur të pranverës. Përsëri para gjyqit, që u zhvillua kundër tij dhe grupit të ri nacionalist në qytetin e Pejës i ishte treguar flamuri me shqiponjen dykrenare të bjeshkëve tona dhe sfondin e kuq të dëshmorëve të lirisë. Edhe patllaka ose alltia me kalibër 7-65 i ishte nxjerrë si dëshmi e veprimtarisë së tij armiqsore kundër qeverisë jugosllave.
Duke shfletuar me kujdes arkivin privat të Ismet Ukë Sadik Berisha, ndër të tjera kemi mundur të gjejmë edhe këtë pretencë të Gjykatës që e denoi atë me burg. Kjo pretencë është shkruar "Në emër të popullit", kur vetë populli ishte në gjumë. Faqet e dokumentit faktografik, në hyrje të tyre kanë të shënuar K.31/53, dhe në mënyrë që lexuesi të krijojë një gjykim më real dhe objektiv po e botojmë të plotë sipas origjinalit:

"Në emer të popullit
Gjyqi i qarkut (rrethit) në Pejë, në seancën e zhvilluar gjyqësore penale përbërë nga Kryetari i seancës Dragutin Zegoviq, porotes gjyqësore e përbërë nga Sherif Boshnjaku dhe Rustem Shales, si dhe procesmbajtësit të kësaj seance Roksanda Radoviq, në lëndën penale gjyqësore e drejtuar kundër të akuzuarve:
1. Tafil Tahir Kurteshaj,
2. Osman Nezir Shalës,
3. Ismet Ukë Berishës,
4. Agush Alush Dakes,
5. Rustem Sylejmon Shalës,
të cilët akuza i ngarkon për vepër penale, për të cilën Prokurori Publik i Qarkut i akuzon nën akuzen nr.173/53 në Pejë, të cilen akuzë e mbrojnë: të akuzuarit Tafil Tahir Kurteshaj, Osman Nezir Shalës, dhe Rustem Sylejmon Shalen, avokati Svetozar Nadiq; të akuzuarin Ismet Ukë Berishen avokati Vlado Vllahoviq, në prezencen e të akuzuarve dhe mbrojtjes së tyre si dhe nën prezencen e Prekurorit Publik si padites, nder të tjerash kanë paralejmëruar këtë:

Kunder:
1. I akuzuari TAFIL TAHIR KURTESHAJ, bujk nga fshati Cerrovice, KO e Ujmirit, rrethit Lindor, i lindur me 1927 nga i ati Tahir dhe nenes Hajrije, me kombesi shqiptare, nenshtetas i RFPJ, vejan, nuk di shkrim e lexim, i gjendjes se mesme ekonomike pasurore, me pare i denuar me 2 vjet heqje te lirise (tjeter te dhene nuk ka), gjendet ne burgun e qarkut qe nga 15 dhjetori 1952;
2. I akuzuari OSMAN NEZIR SHALA, bujk nga fshati i Ujmire, KO e Ujmirit rrethit Lindor, i lindur me 1912 nga i ati Nezir dhe nena Roze, i martuar babe i tre femijve, me kombesi shqiptare, nenshtatas i RFPJ, sherbimin ushtarak te kryer, gjendjes se mesme ekonomike pasurore, me pare jo i denuar, gjendet ne burgun e qarkut qe nga 15 dhjetori 1952;
3. I akuzuari ISMET UKË BERISHA, student nga fshati Gjurgjevikut të Madh, KO Joshanices, i lindur me 1933 në fshatin Qerret rrethit të Durresit (Shqipëri), nga i ati UKË dhe nenes FATIME (e lindur ne Mrassaraj), me nenshtetesi te RFPJ, me kombesi shqiptare, di shkrim e lexim, i pamartuar, sherbimin ushtarak të kryer, me pare jo i denuar, i gjendjes se mesme ekonomike pasurore, gjendet në burgun e qarkut qe nga 15 dhjetori 1952;
4. I akuzuari ALUSH AGUSH DAKAJ, bujk nga fshati Cerrovike, KO Ujmirit, rrethit Lindor, i lindur me 1929 ne Cerrovik, nga i ati Alush dhe nenes Rabe (e lindur Bujupi), me kombesi shqiptare, i martuar babe i dy femijve, nenshtetas i RFPJ, sherbimi ushtarak te kryer, di shkrim e lexim, me pare jo i denuar, gjendjes se mesme ekonomike pasurore, gjendet ne burgun e qarkut qe nga 15 dhjetori 1952;
5. I akuzuari RUSTEM SYLEJMON SHALA, bujk nga fshati Ujmire, KO e Ujmirit, rrethit Lindor, i lindur me 1924 nga i ati Sylejmon dhe nenes Ajshe (e lindur ne Kataraj), me kombesi shqiptare, nenshtetas i RFPJ, sherbimin ushtarak te kryer, di shkrim e lexim, i gjendjes se mesme ekonomike pasurore, me pare jo i denuar, i martuar me pese femije, gjendet ne burgun e qarkut qe nga 15 dhjetori 1952;

Rrefuzohet aktakuza e Prekurorit Publik të Qarkut në Pejë, sipas nen. 247 Al.2 i Ligjit Penal të Aktakuzes nr. 173/53 të Ligjit Penal;

që të akuzuarit e lartë përmendur në mungesë të fakteve të mjaftuara të cilat ngarkohen e që kanë qenë të akuzuar gjatë gjysmes së parë të vitit 1952 në shtëpinë e të akuzuarit të dytë, ku kanë formuar bindjen e përbashkët me qëllim të kryerjes së veprave penale kundër popullit dhe shtetit, sulmit kundrarevolucionar të shtetit dhe rregullimit shoqëror të RFPJ-së, nga nen. 100 të Ligjit Penal, rrezikimit të tërësisë territoriale dhe pavarësinë shtetërore nga nen. 101 të Ligjit Penal, Kryengritjes së armatosur nga nen. 104 të Ligjit Penal, shkatërrimit të objekteve të rëndësishme popullore nga nen. 114 të Ligjit Penal, si anëtarë të përbetuar të organizatës së tyre, që qe formuar në mbledhjen e parë të tyre. Pos kësaj të akuzuarit më vonë kanë mbajtur edhe më tej mbledhje të mshefta në vendin e njëjtë po me të njëjta qëllime që i cekëm më lartë, ku kanë formuar plane të mëtejshme për shkatërrimin e rrjetit telefonik dhe shtyllave telefonike, minimit të tunelit dhe binareve hekurudhore, gjuajtjen e bombave në Domin e përbashkët mu atëherë kur anëtarët e LKJ mbanin mbledhjet e tyre, sulmit në stacionin e policisë popullore si dhe trathtisë së pushtetit popullor në momentin kur këta kishin bërë marrëveshje të përbashkëta me grupet e ndryshme trathtare, me të cilat i akuzuari kishte mbajtur lidhje të mshefta për qëllim të minimit të tunelit dhe binareve hekurudhore, ndërsai i akuzuari i tretë ISMETI kishte pasë për detyrë të grumbulloj materjalin e nevojshem eksploziv ne Mrasor (Ujmire) ne menyre qe organizates se tij t’ia mundesonte veprimtarin me te lehte e te papengueshme per realizimin e qellimeve te saj, si dhe elementeve te tjera armiqsore. Ne njeren nder mbledhjet e shumta ne shtepine e te akuzuarit te dyte Osmonit dhe me propozimin e tij, nxjerrin akuza te rrejshme kunder organeve te shtetit Rustem Halilit nga Cerraviku, Tahir Binakut dhe Aleksakiziqit nga Qabiqi si dhe antarve te tjere te LKJ per arratisje ne Shqipëri, dhe se Nezir Balin keta kishin derguar per te lajmeruar organeve te sigurimit me qellim qe te perqendroj vemendjen e tyre dhe te lajmeruarit e rrejshem ti largoi nga fshati, me te cilin veprim kishin bere veper penale kunder shtetit dhe popullit nga nen. 117 al. 1 te Ligjit Penal-shkaku i terheqjes se akuzes nga ana e Prekurorit Publik te Qarkut te Pejes. Shpenzimet e veprimeve penale i mbane shteti."

NDRIÇIM

Prokurori publik i qarkut ne Peje ka akuzuar pranë ketij gjyqi nen aktakuzen nr.173/53 te Ligjit Penal me 16 mars te vitit 1953 te aukuzuarit: Tafil Kurteshin nga Cerraviku, Osmon Shalen nga Ujmiri, Ismet Berishen nga Gjurgjeviku i Madh, Alush Daken nga Cerraviku dhe Rustem Shalen nga Ujmiri per veper penale sipas nen. 117, al. 1 te Ligjit Penal te shkruar ne dispozitivin e ketij procesi gjyqesor. Pas perfundimit te analizes penale gjyqesore me 9, 10 dhe 11 prill te vitit 1953, Prekurori Publike i Qarkut ne Peje, ka dhene dorheqje nga aktakuza e lartpermendur, keshtu qe trupi gjykues prane kesaj seanceje gjyqesore duke mos e leshuar me tej ne matjen e fajit dhe vetedijes se te akuzuarvet sjell vendimin ne dispozitiv. Pasi qe te akuzuarit e larte permendur nuk jane shpallur fajtore sipas pretences se Prekurorit Publik te Qarkut te Pejes te gjitha veprimet e shpenzimevet penale do ti bane shteti.
Seanca gjyqesore e qarkut te Pejes, me date 11 prill 1953. K.nr. 31/53.

Proces mbajtesi
Roksanda Radaviq
Kryetari i senaces gjyqesore
Dragutin Zekoviq"

Flamuri dhe pushka ishin simbole, me të cilën u udhëhoq me dinjitet gjatë jetës në Kosovë Ismet Berisha dhe e gjithë familja e tij e martirizuar. Ai i kishte thënë disa herë zemrës dhe mendjes së tij të shëndoshë, se do të luftonte sa të kishte jetë, kundër sopatave të fashizmit të përfaqësuar nga Viktor Emanueli dhe Musolinit të Italisë, se do të luftonte gjithmonë kundër drapërit dhe çekanit komunist, që ishte importuar nga bolshevikët e kuq me dhunë në Shqipëri e Kosovë, se do të luftonte deri në pikën e fundit të gjakut, kundër pushtuesve shekullorë sllavë dhe trathtarëve të vendit.

Porsa është liruar nga burgu e kanë thirrë Ismetin përfaqësuesit e UDB-së dhe i kanë thënë në zyrën ushtarake në Gjyrakovc, se ti duhet të shkosh në shërbimin ushtarak dhe me këtë veprim duhet të shlyesh të gjithë punën e keqe qe ke bërë kundra qeverisë e shtetit serb dhe nëse ti nuk paraqitesh për të shkuar ushtar, atëherë kemi më të kthye përsëri në burg. Me gjithë kërcënimet e shpeshta, për një riburgosje tjetër, nëse nuk pranon kushtet e ushtarëve, Ismeti nuk pranon, mbasi ishte shumë i vendosur në kundështimin e tij. Shpesh nacionalistit i kujtohen krimet, që serbët kishin bërë mbi familjen e tij martire. I mbështetur në të drejtat e njeriut dhe të tijat përsonale, ai nuk pranon dhe për të justifikuar kundërshtimin e tij nxjerrë një pretekst, se kishte lindur në Shijak të Shqipërisë dhe për këtë nuk keni të drejtë të më detyroni që unë të shkoi nën armë si ushtar në shërbimin tuaj.
Duke e parë këtë kundështim të vendosur, atëherë përsëri ushtarët e kundështojnë dhe këmngulin në qëllimin e tyre duke i thënë, se t’i tregojmë ne të drejtat e njeriut dhe të drejtat e tua. Me forcë e rekrutojnë ushtar, duke e çuar prej zyres ku po bisedonte në një komandë të përqendruar të ushtrisë jugosllave. Ai ishte caktuar që të kryente shërbimin ushtarak 2 vjet e 10 ditë, njësoj sikurse në kampet e ushtrisë në Shqipëri, ku familjet antikomuniste i dërgonin në repartet më të vështira, sikur të ishin në burg për të bërë punë të detyruar me rrobën ushtarake. Atyre nuk u besohej shërbimi ushtarak me armë në dorë dhe shpesh mbikqyreshin nga komandantët dhe ushtarë të tjerë me armë dhe nëse ndodhte ndonjë dertim apo tentativë për t’u arratisur nga kampi ushtarak atëherë vdekja ishte shumë e sigurtë. Ismeti ushtrinë e ka filluar në vitin 1953 dhe e ka vijuar për disa vjet 1955-1956. Një jetë e vështirë me rrobën e gjelbërt ushtarake, i përjashtuar nga të gjitha të drejtat dhe liritë e njeriut. Leja për të shkuar pranë familjes ishte e pamundur dhe se për çdo lëvizje ai përgjohej nga agjentët e regjimit serb.
Kalvari i burgimeve, për Ismetin ka qenë vërtetë një tragjedi dhe histori që shpesh është përsëritur për nacionalistët e flaktë atdhetarë. Ismetit nuk i pëlqen të flasë për vete, por i nxitur shpesh nga ne bashkëautorët, ai tregon se: "Burgimet e mia kanë qenë përsëritur edhe herë të tjera, si në Gjakovë, Ujmirë, Gjurakovc, Pejë e vende të tjera, të cilat ju tashmë i keni mësuar gjatë leximit të arkivave private të mia dhe të "Lidhjes Shqiptare të Prizrenit" në New York të SHBA-së. Gjithnjë shkaku kryesor i arrestimeve dhe burgimeve të herë pas hershme, ka qenë fakti i vetëm, se unë me gjithë zemër e përkushtim të madh i shërbeja vendlindjes time të dashur. Kam dashur dhe respektuar përherë gjurmët e udhëve që kanë ndjekur të parët e mia dhe miqt e familjes dhe fisit tonë. Asnjëherë nuk jam tërheq në idealet e mia dhe nuk jam frikësuar nga armiku, mbasi kam synuar gjithmonë që Kosovën ta shoh të lirë dhe të pavarur me kufijtë e saj të vërtetë etnikë. Jam betuar, që këtë rrugë do ta ndjeku deri në vdekje dhe se amanetin e të parëve do ta çoj deri në fund."

Ishte stinë e ngrohtë, ku dielli përvëlonte me rrezet e tij afër orëve të mesditës. Ismeti ishte ngritur herët në mëngjes dhe po kryente ritet e zakonshme të punëve të përditshme. Kalendari shënonte ditë e premte më 24 korrik 1959, në orën 11:00 afër mesdite Ismeti realizon ikjen e tij, duke u arratisur në drejtim të Austrisë. Mënjëherë iu paraqit autoriteteve të xhnadrmarisë së vendit. Njeriun e sapoardhur e dërguan në Kllagenfurt. Mbas tre ditëve, Ismeti u thirr në pyetje të ndryshme, duke qendruar para një burri, i cili njihej si përfaqësues i Komisariati të Lartë të Kombeve të Bashkuara për Emigrantët Politikë. Ai duke qenë shumë i interesuar për kalvarin që kishte përshkruar shqiptari nacionalist Ismet Berisha, dëgjonte me vëmendje dhe habitej se si zhvilloheshin ngjarjet tragjike në pjesën tjetër të Evropës Lindore, ku sundonte shtypja dhe mjerimi nën regjimet komuniste. Më pas Ismeti i paraqet situatën e tij politike dhe ekonimike në Jugosllavi, biografinë përsonale me të gjithë peripecitë që kishte hequr deri në ditën që kishte mbërritur në Austri. Në xhepin e xhaketës kishte pasur me vete vetëm një dokument prej një gjykate të Jugosllavisë, ku atij i ishte dhënë pretenca e dënimit me burg. I prekur thellë nga tregimet rrënqethëse të Ismetit, përfaqësuesi i lartë i Komisariatit të Kombeve të Bashkuara i uroj mirëseardhjen në një shtet të lirë dhe demokratik siç ishte Austria ku liritë dhe të drejtat e njeriut respektoheshin. Funksionari i uroj Ismetit një azil politik të qetë dhe të mbarë, pa shqetësime dhe probleme, mbasi Kombet e Bashkuara kishin dalë në mbrotje të njerëzve që përsekutoheshin nga regjimet komuniste, duke i thënë, se ju do të gëzoni çdo të drejtë si një qytetar austriak. Dhe Ismeti e përgëzoi për mikëpritjen, dashamirësinë, bujarinë e treguar nga nëpunësi i lartë i Zyrës së Kombeve të Bashkuara për Emigrantët Politikë, duke e falënderuar sipas zakoneve tona shqiptare me respekt dhe mirënjohje. Ndër të tjera, e falënderoi edhe në emër të gjithë shqiptarëve të tjerë që shtypeshin e keqtrajtoheshin në Kosovë, Shqipëri dhe në trojet e tjera etnike shqiptare.
Kampi ku u sistemua Ismet Ukë Berisha në Kllagenfurt, ishte vetëm për një kohë të shkurtër. Më pas emigrantët që kishin kërkuar strehim (azil) politikë do të dërgoheshin në qytetin shumë të bukur të Salcburgut. Mes shumë emigrantëve të kombeve të ndryshme dhe kryesisht nga vendet e ish-kampit Socialist të Evropës Lindore, Ismeti do të qëndronte për një kohë të gjatë deri në 7 muaj prej nga u transferua për në lagerin e Astenit, afër një qyteti të madh në Linz. Këtu ai shpejt do të ambientohej dhe më 19 korrik të vitit 1959 nisi të punojë dhe të përmirësojë në këtë mënyrë jetesën e tij. Çdo ditë gjendja ekonomike gjatë punësimit erdhi duke u përmirësuar dhe e kishte shumë më të lehtë që të ndihmonte familjen në Kosovë. Me këto mendime fisnike e bujare, për të ndihmuar familjen dhe të afërmit, ai shpesh rrinte duke menduar në shtrat deri në orët e vona të natës. Atij i vinte keq, që pjesëtarët e familjes vuanin nga regjimi i egër serb dhe agjentët e UDB-së. Më 22 janar të vitit 1960, Ismeti u nis në Vjenë, një nga qytet më të bukura në botë dhe të njohur për fushën e muzikës operistike. Sikurse të gjithë kombësitë e tjera edhe shqiptarët muslimanë këtu kishin një organizatë fetare të quajtur "Jami’ at’ ail Islam", në të cilën tuboheshin të gjithë. Shpesh kjo organizatë do të marrë emër të njohur për faktin se mbështeste të gjithë njerëzit në nevojë, duke i ndihmuar me të gjitha sendet e nevojshme dhe të domosdoshëm për emigrantë e porsaardhur në Austri. Pranë gjirit të kësaj organizate janë ndihmuar dhe stabilizuar me qindra emigrantë. Ajo ishte një strehë e ngrohtë për të gjithë njerëzit nevojtarë. Ismeti, pas shumë viteve mbi supe i pyetur për këtë organizatë bamirësie, thotë fjalët më të zgjedhura në shenjë nderimi e respekti të thellë, pasi ato iu gjendën vëllezërve muslimanë në momentet më të vështira të jetës së tyre, ku dallgët e emigrimit politik i kishin shpërndarë në shumë shtete të botës dhe Evropës në veçanti. Përfaqesuesit e ogranizatës, sipas rregullave të tyre, në fillim merrnin në pyetje njerëzit e ardhur, mbi gjendjen e emigrantëve. Më në fund, si një besimtar islam i mirë, i rregullt në ritet e tij, iu paraqiti autoriteteve çështjen fetare të xhamisë, që të kishin një vend të gjithë islamët për t’u falur gjatë pesë vakteve të ditës. Ata shqetësimit të drejtë të Ismetit iu përgjigjen, se "problemin e xhamisë që ju ngrini do ta shohim me kujdes dhe se do të kërkojmë nga autoritetet zyrtare të Austrisë kërkesen e natyrshme tuajen, për t’ fal për festën e Kurban Bajramit të Madh dhe të Vogël, Xhyman e të tjera rite aq të domosdoshme për çdo besimtar islam." Nuk vonoi shumë dhe lajmërohet përsëri në Vjenë për të parashtruar të gjitha kërkesat. Ismeti, do të jetë kryetar i delegacionit të komunitetit islam për emigrantët në përgjithësi në lager të Astenit. Ata i thonë ndër të tjera se "do të keni një zyre dhe dy dhoma të mëdha për t’u falë, një xhami, shumë çarçafa të pastra, batanije dhe shumë sende të tjera aq të nevojshme për komunitetin tuaj këtu". Ismeti u gëzua shumë që kërkesat e tij ishin miratuar dhe përkrahur për ndihmë nga ana e autoriteve austriake. Kjo e bëri shqiptarin të përkushtuar për fe e atdhe, të fillojë punën seriozisht për të mirën e përbashkët të komunitetit shqiptar në përgjithsi dhe të njerzve të tjerë që kishin nevojë. Ky është edhe angazhimi i parë shoqëror në komunitet, i patriotit të palodhur Ismet Berisha.
Nacionalisti nuk u mjaftua me kaq, por si energjik, me plot ide të tjera për t’i ardhur në ndihmë popullit martir të Kosovës, tubohet së bashku me disa shokë të tij emigrantë menduan diçka me vlerë për kosovarët, që vuanin nën kthetrat e regjimit gjakësor serb ndër shekujsh. Mendime të reja i vinin në kokë sa herë që në retrospektivë kujtonte historitë tragjike të familjes dhe shokëve të idealeve atdhetare. Si një luftëtarë i vërtetë i çeshjes kombëtare, filloi të bisedojë e veprojë me shumë miq e shokë nga Kosova, Shqipëria, Mali i Zi dhe Maqedonia, që ndodheshin në Austri, për të ndërmarrë një nismë urgjente për mëmëdheun që rënkonte nga plagët e gjakosura. Mes miqve të dashur, filloi në Austri një levizje antikomuniste dhe kundër propagandës titiste, e cila kishte mundur depërtonte shpesh në gjirin e emigrantëve agjentë (elementë), që bënin punën e sllavo-komunistëve. Ata deshtuan, sepse përballë tyre ishin antisllavistët e antikomunistët e vendosur, që për të tilla synime fisnike kishin lënë atdheun të ndjekur këmba këmbës nga trathtarët e kombit dhe UDB-ja. Për këtë luftë të përbashkët kanë qenë në dijeni Ramadan Çitaku e Shefqet Rexha, të cilët së bashku dolën në Shqipëri. Bashkëpunëtorët e Ismetit ishin: Lazër Pali, Loro Stajka, Ragip Zaganjori, Pjetër Geca, dy përsona me të njëjtin emër e mbiemër Kolë Kalaj dhe shumë të tjerë.
Synimi i nacionalistëve të përkushtuar për Kosovën ishte që të formojnë një bazë të shëndoshë me berthamë të mirëfilltë kosovarësh. Në fillim numëri i anëtarëve ishte i pakët, sepse edhe vështirësit ishin të mëdha. Për të udhehequr këtë mision të rëndësishëm u provokua një mbledhje, e cila do t’i shtronte shqetësimet dhe më pas u vendos që të bëhen zgjedhjet në mënyrë demokratike, ku në fund të tyre si fitues doli Ismet Berisha. Ndoshta natyra e qetë dhe e urtë në zgjidhjen e situatave të vështira në takimet mes njerëzve në emigracion, energjia e një të riu, të mbushur plot frymëzim dhe motiv, për t’i shërbyer çështjes së Kosovës, ka ndikuar tek anëtarët e tjerë që në krye të këtij grupi nismëtarë të zgjidhet bashkëatdhetari i tyre Ismet Ukë Berisha, si vijues shembullor, i një familje me tradita të hershme nacionaliste.
Ismeti ishte shumë i interesuar për të ditur në lidhje me punën që kishin bërë në fillim partitë politike në Shqipëri qysh nga viti 1913, në mënyrë që të mund të ecte në të njëjtën linjë, por nuk mori asnjë përgjigje të duhur. Ai qendroi i pavarur në këtë drejtim,por me vëmendje të posaçme shikonte me kujdes çdo gazetë shqiptare që i binte në dorë, për të marrë sa më shumë informacion që të ishte e mundur. Një ditë, duke kërkuar vazhdimisht nga gazetat e vitit 1913, ra në kontakt me një gazetë që kishin pasur partitë politike që vepronin në emigracion në vitin 1913. Me gjithë impenjimin e madh, nuk mundi të vendoste kontakte me ndonjë parti me përvojë të hershme, sepse thotë Ismeti "e ndija veten si kosovar e partija nuk më duhet, se Kosovën e kemi të robëruar nga çizmet e rënda sllavo-komuniste titiste në Jugosllavi".
Aktivitete me nota të thella patriotike filluan të bëhen nga të rinjtë e komunitetit shqiptar në Austri. Kështu u veprua për ndër të festes kombëtare. Ismeti shprehet: "Siç e kemi zakon me festue çdo vit, mundësitë dhe e drejta na u dha nga autoritet e Qeverisë së Austrisë, së bashku me emigrantët e komunitetit shqiptarë të festojmë ditën e Flamurit. Për herë të parë dola para publikut. Ishte me të vërtetë një çast solemn, prekës dhe shumë emocionues për mua. Flisja fjalët e para në një tokë të lirë, për vendin tim që rënkonte çdo ditë nën shtypjen e egër të makinës së tërbuar ushtarake të sllavo-komunistëve. Për herë të parë, në jetën time fola para publikut, ku kishte mbi 300 burra, gra fëmijë shqiptarë. Aty pata fatin, nderin dhe kënaqësinë e veçantë të hap festën, duke mbajtur një fjalim përshëndetës në Festën e madhe të Flamurit Kombëtar më 28 nëntor 1960. Eshtë e vështirë të përshkruhen ato momente që kisha para 42 vjetësh. Por historia do të flasë edhe për kontributin e të gjithë shqiptarëve që e deshtën vendlindjen e tyre të dashur dhe shtetin amë që martirizohej çdo ditë pa mëshirë."

Ismeti largohet nga Evropa dhe vendoset në SHBA