Vrasja e një gruaje 67-vjeçare nga gjimnazisti 17-vjeçar Skerdi Bregu ka qenë vetëm njëri nga krimet e rënda që kanë pasuruar lajmet e kronikës së zezë të ditëve të fundit. Megjithatë ngjarja spikat me një element krejt të veçantë: gjimnazisti është vrasësi i gjyshes së tij. Dhe e ka vrarë për një shumë prej tre milionë lekësh të vjetra. Nga krimet brenda familjes ky është ndoshta edhe më i pakuptueshmi. I pakuptueshëm sepse ndër njerëzit që e rrethojnë një fëmijë apo një të ri, gjyshja është personi që konfliktohet më pak me fëmijët, që i do më shumë ata dhe që krijon lidhje të ngushta shpirtërore. Në pjesën më të madhe të familjeve shqiptare gjyshja është ëngjëlli mbrojtës i fëmijëve, aleati i tyre, edhe kur ata bëjnë gabime të ndëshkueshme prej të rriturve. Ndodh pra që fëmijët të krijojnë konflikte të tilla me prindërit që mund të çojnë deri në vrasje të ndërsjella, të prindërve nga fëmijët dhe të fëmijëve nga prindërit, por rrallëherë ndodh që e njëjta gjë të ndodhë mes nipërve dhe gjyshërve.
Një vrasje e tillë, siç është ajo për të cilën po flasim, të bën të mendosh për motivet që kanë çuar vrasësin deri tek ky akt. Dhe këto motive nuk lidhen me ndonjë konflikt, me çrregullime nervore, me gjendje transi të stimuluara nga droga apo diç tjetër. Motivi i vrasjes është i thjeshtë dhe absurd në thjeshtësinë e tij: vrasja është kryer për t’i grabitur gruas së ndjerë shumën tremilionëshe. Më tepër se asgjë tjetër në këtë ngjarje të habit gjakftohtësia e kryerjes së tij nga ana e gjimnazistit. Pasi e ka vrarë gjyshen e tij 17 -vjeçari ka arritur ta fshehë mjeshtërisht krimin për muaj me radhë, ka vazhduar jetën në mënyrë normale, dhe deri sa është kapur nga policia nuk ka bërë asgjë që të krijojë idenë se periudha pas vrasjes është shoqëruar me ndonjë vrasje të madhe ndërgjegjeje. Këtë përshtypje nuk ta krijon as deklarata e vrasësit se kishte qarë ditë për ditë mbi varrin e gjyshes dhe e shikuar në dritën e fakteve të tjera të krimit kjo deklaratë të duket kulmi i hipokrizisë.
Vrasja e gjyshes nga i nipi dhe fakti që ajo është vrarë për një shumë prej tre milionë lekësh të vjetër, është vetëm një rast, rast i pazakontë, por që të shpie në thelbin e një sëmundjeje të madhe shoqërore që ka prekur shoqërinë shqiptare. Ky fakt i thjeshtë na qartëson dhe na vetëdijëson për një të vërtetë të dhimbshme, na bën të kuptojmë se sa ka përparuar materialja në shoqërinë tonë. Dhe më tej çfarë përparësie ka mbi shpirtëroren. Sfera materiale ka marrë një revansh të tillë në jetën individuale e kolektive sa para saj zhduken gjithë skrupujt moralë, ajo është bërë në fakt busulla e jetës së përditshme të pjesës më të madhe të shoqërisë. Këtej buron afshi përvëlues për t’u pasuruar me çdo kusht, këtej korruptimi i përgjithshëm i shoqërisë dhe i institucioneve shtetërore e qeveritare, këtej edhe mungesa e një reagimi shoqëror ndaj dezintegrimit të vazhdueshëm të familjes, shoqërisë, shtetit.
Vite më parë në Itali ndodhi një krim i shëmtuar ku dy të rinj të dashuruar të quajtur Erika dhe Omar vranë të ëmën dhe vëllanë e vogël të Erikës për arsye krejt të pashpjegueshme. Të arrestuar dy ditë më vonë, dy të rinjtë takohen në qeli nën survejimin e kamerave të policisë dhe sikur të mos kishte ndodhur asgjë vazhdojnë të puthen për një kohë të gjatë pa diskutuar fare për krimin që kishin kryer. Indro Montaneli që asokohe ishte gjallë u mundua t’ia shpjegonte dukurinë opinionit publik dhe, reagimet e të rinjve, gjakftohtësinë dhe qetësinë me të cilën ata kishin kryer vrasjen, i shpjegonte me boshësinë që karakterizonte një brez të tërë të rinjsh të shoqërisë së konsumit, boshësi që u jepte mundësinë këtyre të rinjve të veprojnë pa patur kurrfarë filtrash moralë, kulturorë, shpirtërorë për veprimet e tyre. Ky paralajmërim vlen edhe për shoqërinë shqiptare dhe rasti i mësipërm e dëshmon qartë.