Viktimat e krimeve të tiranisë komuniste, ju luten: dëgjoni zërin e tyre!

-- nga Sami Repishti, PhD.

Refuzimi i shoqërisë dhe i "Shtetit" shqiptar për të hjedh dritë mbi të kaluarën e errtë e vdekjeprurëse, ka lehtësuar lulëzimin e krimit në të tashmen dhe mundësinë e veprimit kriminel pa frikë përgjegjësie. Pse të frikësohet nga ligji "keqbërësi" në një vend të mbushur me kriminelë, tortorues, shtypës, çnjerëzues, mbeturina të tiranisë së kuqe, që nuk janë përgjegjur përpara drejtësisë - as para ndërgjegjës së tyre, në qoftëse ende kanë një të këtillë - ata që kanë vrarë pa ligje, kanë thyer kockat e gjunjët me çekan, kanë shkatërruar organet gjenitale të burgosurve që të mos lindin më "fëmijë reaksionarë", kanë prerë mishin e njerëzve me thikë e kanë fërguar plagët me kripë, kanë hjedhur të burgosurit nga dritaret, duke thënë se kanë tentuar arratisjen, ose kanë vrarë në kufi qindra të rinj, që tentuan arratisjen, për t'i ikur torturës, kanë varë me litar për pemë dhe hekura dritaresh të burgosur ditë e natë pa ushqim, pa rroba në qeli të lagëta, shpeshherë nëntokësore?

I nderuari Dr. Alfred Moisiu,
President i Republikës së Shqipërisë

Mirësevini në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, atheu i adoptuar i më shumë se katërqind mijë shqiptarëve. Duke vazhduar traditën mëse një shekullore të bashkësisë shqiptaro - amerikane, ju urojmë suksese në misionin tuaj dhe përpjekje për forcimin e mëtejshme të marrëdhënieve në mes të ShBA-së dhe Shqipërisë.
Në prillin e kaluar vizitova vendin tim të lindjes, Shqipërinë dhe familjarët e mij në Shkodër. Me gjithë plotësimin e nevojave emocionale gjatë takimeve për së afërmi, unë u largova me përshtypje të dhimbshme nga Shqipëria. Këto përshtypje i kam shfaqur botërisht në një artikull: "Mos e vrisni Shkodrën time!", të botuar në "ILLYRIA" pak ditë më vonë dhe riprodhuar në shtypin shqiptar.
Para se të largohem nga Shqipëria, i jam drejtuar Presidentit të Shqipërisë me një Peticion (datë 17 prill 2003). Peticioni im kërkonte që "... Presidenti i Republikës së Shqipërisë të urdhërojë formimin e një Komisioni të Posaçëm për Dokumentimin e Krimeve Politike të kryera gjatë viteve të tiranisë komuniste në Shqipëri (1944 - 1991)", i bindur se një proces i dekomunizimit të Shqipërisë është njëkohsisht drejtësi e preventivë. Deri në këtë ditë, nuk kam marrë asnjë përgjigje.
Njëra nga arsyet që gjendja në Shqipëri mbetet ende shumë e nderë, është mosqetësimi i gjakrave të trazuara nga krimi, e kujtimet e krimeve të tmerrshme të kryera nga "diktatura e proletariatit" në atë vend. Qetësimi i gjakrave, është një problem urgjent.
Dokumentimi i krimeve komuniste në Shqipëri, është hapi i parë në rrugën e duhur, sepse do të sjellë një gjendje shpirtërore më të qetë, një predispozicion më të qytetëruar, që do të preferonte faljen e me shumë se ndëshkimin dhe do të orientohej drejt riparimit të dëmeve të shkaktuara më shumë se drejt hakmarrjes. Nuk duhet harruar se një politikë e brendshme, që nuk sjell rivendosjen e dinjitetit të viktimës është e gabuar në teori dhe e papranueshme në praktikë. Pas rënies së turpshme të komunizmit, Shqipëria nuk e ka pranuar "fajin" publikisht; ajo jeton me ndërgjegje të rënduar nga pesha e krimit. Gjendja fluide më frikëson. Në qoftëse ne sot refuzojmë të përballojmë demonët e së kaluarës, brezi i ri do të pësojë rrjedhimet e paevitueshme.
Sot, Shqipëria heshtë! Kjo heshtje e sotme është një "e keqe" pasive, që jo vetëm nuk zgjidh problemin, por ofendon në mënyrë skandaloze kujtimin e viktimave të harruara, e të përbuzura.
"Edhe sot, ka një frikë të çuditshme për të gjykuar dhe demaskuar këto krime (komuniste)" shkruante Ismail Kadare. Unë do të shtoja: "...edhe sot ka një paturpësi qeveritare për të mbuluar këto krime dhe për të anashkaluar gjykimin e tyre".
Aq më tepër kur sot, në botën tonë gëzojmë privilegjin e ndihmës nga organizata joqeveritare ndërkombëtare, që janë të afta e të gatshme për të kontribuar në hetimet dhe zbulimin e kriminelit, mjafton të jetë vullneti i qeverisë shqiptare dhe i klasës politike për bashkëpunim.
Heshtja para krimit të kryer e kriminelit të padënuar, është një qëndrim, që ndihmon forcën shkatrrimtare në shoqëri. Një heshtje e këtillë, si ajo e Shqipërisë sot, mbron errësirën, mospërfillë padrejtësinë, mohon detyrimin tonë moral për ndëshkim të fajit dhe fajtorit. Me heshtje sot krijojmë atmosferën e nevojshme për dhunë të re e padrejtësi të reja. Me heshtje sot pranojmë mbrapshtinë morale të dhunuesit, si normë e rregullt e shoqërisë ku jetojmë. Në heshtje jetojmë të zhytur në moçalin e mëkatit, që refuzojmë të njohim si veçori të jetës sonë moralisht të pasigurtë. Me heshtje sot para krimit, të kryer nga krimineli i padënuar, ne kryejmë aktin e vetvrasjes sonë morale.
Shqipëria sot jeton - e pranon verbërisht të jetojë! - në pellgun e padrejtësisë. Si rrjedhim, Shqipëria nuk ka fuqi të mjaftueshme për hedhjen e bazave të një shoqërie civile, të qytetëruar, një shoqërie, ku heshtja para krimit e shëtitja e lirë e kriminelit nuk lejohen nga kurajo civile e një popullsie të ndërgjegjësuar për rolin e saj qytetar, e qytetërues në botën tonë.
Ndërkaq, "shteti" i detyruar të mbrojë këtë shoqëri, nuk udhëheq, por ndjek udhën jofisnike, amorale ose imorale, që imponojnë elementët më negativë të shoqërisë shqiptare.
Shqipëria, sot ka nevojë urgjente për një spastrim ligjor të paligjshmërisë, që ushqehet nga mosekzistenca e përgjegjësisë, ose e frikës, në mendjet e fajtorëve. Duket qartë, se botëkuptimi komunist, fryma dhe metoda e tij, nuk janë çrrënjosur dhe vazhdojnë të derdhin helm në shoqëri.
Edhe sot, Shqipëria është një vend ku trashëgimia bolshevike mbijeton në çdo burokrat, që vepron sikurse të ishte ligji vetë dhe ku qytetari dorëzohet para autoritetit arbitrar!
Kjo shpjegon, përse Shqipëria është ende një vend, ku mbizotëron frika, jeton ankthin e një të ardhme kërcënuese që shqetëson, e vret shpresën premtuese të një jete më të mirë për të gjithë. Disa janë mbushë me vrer, disa me pasuri prrallore, të tjerë largohen nga vatrat stërgjyshore, si një popull i mallkuar. Vendi mbetet shkret, vatrat boshatisen, ndersa krimineli i djeshëm dhe trashëguesit e tij, jetojnë jetën e rehatshme që nuk e meritojnë!
Refuzimi i shoqërisë dhe i "Shtetit" shqiptarë për të hjedh dritë mbi të kaluarën e errtë e vdekjeprurëse, ka lehtësuar lulëzimin e krimit në të tashmen dhe mundësinë e veprimit kriminel pa frikë përgjegjësie. Pse të frikësohet nga ligji "keqbërësi" në një vend të mbushur me kriminelë, tortorues, shtypës, çnjerëzues, mbeturina të tiranisë së kuqe, që nuk janë përgjegjur përpara drejtësisë - as para ndërgjegjës së tyre, në qoftëse ende kanë një të këtillë - ata që kanë vrarë pa ligje, kanë thyer kockat e gjunjët me çekan, kanë shkatërruar organet gjenitale të burgosurve që të mos lindin më "fëmijë reaksionarë", kanë prerë mishin e njerëzve me thikë e kanë fërguar plagët me kripë, kanë hjedhur të burgosurit nga dritaret, duke thënë se kanë tentuar arratisjen, ose kanë vrarë në kufij qindra të rinj, që tentuan arratisjen, për t'i ikur torturës, kanë varë me litar për pemë dhe hekura dritaresh të burgosur ditë e natë pa ushqim, pa rroba në qeli të lagëta, shpesh herë nëntokësore?

Z. President ju lutem dëgjoni zërin e tyre!
Pse të frikësohet nga ligji "keqbërësi", kur kriminelët komunistë që arrestuan, torturuan, dënuan dhe pushkatuan të pafajshmit - një, dy, një mijë, dhjetë mijë - sot gëzojnë të gjitha të mirat e jetës së shthurur, që u siguron atyre një pasuri e grumbulluar me mënyrat më të pista, në grupe mafioze, ose në poste qeveritare si përfaqësues të grupeve mafioze?

Z. President!
Duhet thyer zinxhiri i pakënaqur i krimit të padënuar, duhet luftuar arbitrariteti që e mban të gjallë atë krim, duhet spastruar paligjshmëria me mjete ligjore, duke filluar me dënimin e kryer nga cilido, në çdo kohë, e në çdo vend. Sot, në Shqipëri, asnjëri nuk është më i përshtatshëm se Ju për këtë mision urgjent dhe historik për vendin tonë, e të parëve tanë.

Z. President! Viktimat e krimeve të tiranisë komuniste ju luten: dëgjoni zërin e tyre!
Ndihmoni procesin e dekomunizimit në Shqipëri, duke e trajtuar njëkohsisht nga aspekti politik - pragmatik, dhe ai intelektual-moral, duke krijuar konditat e përshtatshme për dëgjimin e dëshmitarëve okularë dhe viktimave të kriminalitetit komunist, duke grumbulluar dokumentacionin përkatës dhe duke gjykuar me arsye e ndërgjegje çdo akt kriminel në formë të istitucionalizuar, demokratike dhe transparente. Në librin: "Krimet e fundit të Stalinit", lexohet: "Ua kemi borxh viktimave të zbulojmë varret e tyre, të sqarojmë vdekjen e tyre, të denoncojmë vrarësit e tyre, të ngushëllojmë familjet e tyre, të ringjallim emrat e tyre të mirë, të riparojmë dëmin e shkaktuar dhe të bëjmë të përditshëm kujtimin e tyre që ne, sot, në mënyrë të mjeruar e kemi harruar fare...!".
Në raportin e dërguar Këshillit të Europës, janar 2003, Komisioni për Integrimin e ish të Burgosurve... lexojmë: "...Të Burgosurit dhe të Përndjekurit Politikë në Shqipëri përbëjnë 30 për qind të popullsisë... Gjatë regjimit komunist në Shqipëri janë ekzekutuar 5.577 burra dhe 450 gra për arsye politike. Janë dënuar politikisht 26.768 burra dhe 7.367 gra. Kanë vdekur në internim 7.022 vetë, etj.,... "ILLYRIA", Nr.1274, fq.22).
Vrasjet masive në fshatra, ekzekutimet në masë pa gjyq ne malet e Veriut, shfarosja fizike e klerit katolik shqiptar, dërmimi me dru i tregtarëve "kulakëve", për marrjen e pasurive të tyre të fituar me djersë, decimimi i intelektualëve dhe studentëve gjimazistë e tjera krime për afër gjysëm shekulli pa ndërprerje, janë krime me proporcione biblike.

Z. President! Ju lutem, dëgjoni zërin e tyre!
Shqipëria ka nevojë jetike për një pajtim qytetar! Por ky qëllim sa i lartë, aq edhe i domosdoshëm, nuk mund të arrihet në qoftëse e vërteta mbi krimet komuniste në Shqipëri nuk del në shesh për të gjithë, në qoftëse ne nuk grumbullojmë fakte ashtu si kanë ngjarë, në qoftëse nuk i bëjmë ato publike, e në qoftëse nuk kërkojmë nga organet e drejtësisë të bëjnë detyrën e tyre: zbatimin me ndërgjegje të ligjit! Ashtu është bërë që nga Gjyqi i Nurembergut e deri për Komisionet për të Vërtetën dhe Pajtimin në Afrikën e Jugut, Guatemala, Nikaragua dhe tani në Kamborxhia dhe Ruanda. Kështu është bërë edhe në Hagë me kriminelet serbë. Kështu duhet bërë edhe në Shqipëri. OKB-ja dhe organet e saj janë të predispozuar të na ndihmojnë!
Fatkeqësisht, duket sikur Shqipëria nuk e ka vullnetin për të ndërmarrë një inisiativë të këtillë. Të dy partitë kryesore politike në Shqipëri, sikur kanë arritur një marrëveshje, që rruga më e mirë për të ndjekur është të lejohen kriminelët komunistë të largohen nga Shqipëria, ose të lejohen të vdesin në rehatinë e shtëpive të tyre të rehatshme e luksoze - ndërsa 4.000 ish të burgosur politikë janë ende pa strehë. Sepse, duke vepruar kështu, nuk nxiten ndjenjat e zemërimit të një popullsie të tërë! Kjo është vdekja morale e klasës politike shqiptare...
Z. President, ju lutemi, dëgjoni zërin tonë!

Mos lejoni dekompozimin e mëtejshëm moral e politik të shoqërisë shqiptare nga "politikanët e ditës", që ushqejnë vetën vetëm me dëshirën e pushtetit të pakufizuar me ambicje thjeshtë vetjake.

Shtator, 2003
663 Westminster Rad
Baldwin, N.Y. 11510, USA

Me nderime
Sami Repishti, PhD.
Ish i burgosur politik (1946-1956)
Aktivist për të Drejtat e Njeriut