Nata e përgjakur Kosovare

-- nga Fadil Hoxha

E rrethuan familjen e (madhe) Kosovare,
Në të zbardhur të agimit tragjik
Forca të shumta paramilitare
Të kohës moderne, vetë krimi klasik.

Të ushqyer me mite, e thënë e stërthënë
Të djepit të tyre të dytë në këtë botë
Të parin e kanë lënë të dytin ua kanë zënë
"Endacak shëtitës" që as lufta si shkul dot.

Jashtë rreth vicioz me armë i ngarkuar,
Brenda heshtje varr të gjithë në pergjim...
Një i sapolindur me qarje ka trazuar,
Ndeshjen për vdekje të "palëve" në luftim.

Lehona në koma... lufta ka filluar,
Të vegjëlit ndihmojnë, gjyshi po lufton,
Babai ka ditë, në UCK ka shkuar,
Gjyshja prapa derës me sopatë qëndron.

Tri orë luftë çdo gjë u shkatërrua,
Veç i sapolinduri vazhdon ende të qajë,
Një paramilitar pas zërit u drejtua,
Me të mbeturin gjallë hesapet t'i lajë.

E gjeti në mes dhomës, vikaste me gulçim,
Lakuriq pa emër prej jetës i braktisur,
Serbi në këmbë e kqyrte me përçmim,
Foshnja ndaloi qarjet e shihte i shastisur.

- Ej bir bushtre ç'ke që më shikon,
- Në këtë gërmadhë minjtë kanë për të ngrënë,
- Kur të "kthejë" babai do të jetë shumë vonë,
- Ndaj nuk po ndyj duartë, gjall kam për të lënë.

Bëri të largohej por prap u "pendua",
"- Do ta provoj në është i lig a trim,!!!"
E ngriti për veshësh po u zemërua,
Kur nuk dëgjoi as qarje as rënkim.

- Ej rracë e mallkuar, ej rracë e mallkuar !?
Nxori ngadalë thikën drejt gjoksit ia afroi,
Fëmija qeshi çiltër, duke e sfiduar...
Ja nguli me vrikë ja la në gjoks e shkoj...

      * * *

Diku nga mesdita lehona u trazua,
- Ku jam? çka ndodhur? kam lindë, ku asht fëmija,
Përse për mua askush nuk u kujtua?
Shikon rreth e rrotull si qënka dynd shtëpia!

Ngrihet me të shpejtë shqiponjë e tërbuar,
A janë fëmijët gjallë? fal zotit të kenë ikë!
E në këtë lëvizje të parin ka takuar,
Fëmijën pa emër dhe në gjoks një thikë.

Ia nxori thikën e hodhi me një anë,
Gjaku ishte mpiksur, foshnja kishte ngri,
Po ty mor i pafat, për çfaje tê vranë?
ç'far dore mizore, paranojak, vampir.

Vrapoi nëpër shtëpi të shikojë fëmijët e tjerë
Muret e jashtme të gjitha ishin shpuar,
Gjyshja me Besnikun mbetë kishin në derë,
Si ushtarë të rënë, detyrën pa mbaruar.

Besa me Ermalin me një torbë fishekë,
Në krye të shkallëve, ku niste kati i dytë,
Dukeshin ende se janë tuj u përpjekë,
E do të mundin dhe njëherë me u ngritë.

Në odën e miqëve gjyshi kishte rënë,
Dhe mbi të Skenderi kokën kish mbështet,
Sikur në vesh të moçmen fjalë tuj thënë:
"Kosova asht e jona, asht me të vërtetë!"

Në dritaren tjetër diçka më të rritur,
Tomorri në dorë një bombë shtërngonte
Thua se momentin ishte duke pritur,
Kur të sulmonin atë ta lëshonte.

Te këmbët e tij, Blerta kish mjekuar,
Plagën e guximit dhe mbi të kish vdekur,
Vëlla e motër bashk të dy përqafuar,
Si ëngjëj përrallor për gjithë kohrat mbetur;

U kthye e gjora mëmë në vesh i buçiti:
"- Me thikën e flakur veten do ta vras"!
Kur atë e mori dhe mbi gjoks e ngriti,
një zë nga thellë shpirtit, zuri t'i flasë.

"- Bijë e përvëluar e tokës së gjakosur,
Nuk je ti e para që këtu pëson,
Se në këtë skenë nuk ka të marrosur,
Tash më shumë se kurrë jeta të kërkon.

Në maj kapi thikën me sy e kundron,
ç'brirë i "bukur'(!) brenda një fytyrë,
- O zot i madh ti po më ndihmon,
Ta njohë e ta dijë atë vrasës mënxyrë.

E njihte atë ku vallë e kish parë,
Në cilën reprezalje apo demonstratë,
Kur turrej i pari studentët për të vrarë,
Instrument i shtetit me profesion xhelat;

Si t'ia bënte - sa pak u mendua,
Mori një trangull e preu me kujdes,
Në të thikën mirë e ka maskuar,
Pastaj me të tjera mbushi plotë një thes.

U nis fatëzeza me thes të ngarkuar...
I thanë: "Ndalu motër të bëjmë një pazar"
Ajo ecte rrugës e qetë duke sajuar...
Duke u përgjigjë "- S'i kam për kosovarë!"

Ju afrua postës ku kishte militarë,
E uli barrën dhe e kontrolluan,
Njëri (në radio) serbçe tha: "s'ka gjë me zarar",
Të bëjë pazar tek posta gruan e lejuan.

      * * *

Populli ka sy, me celular flet,
Në mal tek luftëtarët fjala ka arrit,
Shikoni tek posta kush ka dalë e shet,
Burr a ka kjo grua që po na korit!?.

"Dikush" i tha të shoqit e ai krejt u nxi,
Po gruaja ime pse të ketë shkallua,
- Kur të mos kesh pare i thashë ndër vllazni,
Të lypësh për fëmijët diçka me gatua.

U vodh si mjeran postës i asht drejtuar,
Pas pak komandanti në zyrë e kërkon
I thanë shokët se ka dezertuar,
Ja atje tek posta me të shpejtë po shkon!

- Jo - tha komandanti - ky asht keqkuptim,
Tani bëhuni gati ditën do sulmojmë
Ata t'i ndihmojmë pa përfillur çmim,
Përpara, përpara të dy t'i shpëtojmë.

      * * *

Paramilitarët vinin tranguj për të marrë,
Gruaja u "shërbente" sa më mirë nuk ka,
Kur ai aty erdhi gruaja me ta parë,
Ju duk si Arkani(!) apo e kish vëlla?

Ai kapi ca tranguj zhbirueshëm e psonisi,
Moj shqiptarkë e bukur qënke dhe nazike,
Në maj i kapi cicën dhe e gudulisi,
- Mos u turpëro shqipe se të bëj dhe mike...

Kur bëri të ikë, gruaja iu drejtua,
- Ju lutem paratë, kam dalë për fitim,
Ai në vend u kthye, më pranë ju afrua,
- Kjo asht e vërtet nuk ka diskutim.

Më tej pa të shoqin, nxinte si katran,
Blerësi nxori lekët ngadalë duke i numëruar,
- Do të jap dyfish se do të vij jaran,
- Sigurisht - i tha dhe me thikë e ka qëlluar.

Ai u drodh e tha: "- Më vrave për një fjalë",
- Jo - i tha ajo thikën duke i treguar,
- Këtë e mban mend kujt ia pate "falë",
Apo nga nxitimi ku e ke harruar?

Zuri të derdhë lotë "- Si të mundet vallë,
Një grua të më vrasë pa iu dridhë qerpiku?"
Pastaj u shemb përmbi ballë,
Duke u përpëlitur nga kjo botë iku.

Burri u befasua ...- eja - i tha - grua,
Eja tani të ikim apo të zuri gjaku?
Ajo i tha:"- Jo!", ngadalë iu afrua,
- Burrë qëllo mbi ta, se i madh asht haku.

Burri qëlloi ...dhe shokët arritën,
Komandanti printe postën e sulmuan
Dhe kur nata po pushtonte ditën,
Një faqe qëndrese ata e vazhduan.