Iraku, Nano ndihmon veten

Shqipëria ka dëshmuar gatishmërinë e saj për të rritur numrin e trupave në Irak. Si amerikan, e mbështeta presidentin Bush në luftën e Irakut dhe në luftën madhore kundër terrorizmit. Pasi kam udhëtuar në Lindjen e Mesme në disa raste, duke u familjarizuar disi me politikat dhe historinë e këtij rajoni, si dhe duke pasur miq dhe kolegë biznesi nga ajo pjesë e botës, unë besoj se kam një aftësi të kuptuari më të mirë se mesatarja mbi dinamikën e këtij rajoni të trazuar dhe për çështjen e luftës kundër terrorizmit. Dhe në saj të interesave afatgjata të stabilitetit në Lindjen e Mesme dhe të mposhtjes së terroristëve, SHBA nuk mund të tërhiqet nga kjo fushatë. Dikur kam deklaruar se Shqipëria duhet të mbajë një marrëdhënie të ngushtë me Amerikën, dhe se Shqipëria duhet të mbështeste luftën kundër terrorizmit. Gjithashtu mendova se Shqipëria kishte meritat e saj në kontributin që dha me dërgimin e një numri të vogël trupash mbështetëse, vitin e shkuar në Irak.

Kur Shqipëria i dërgoi fillimisht trupat në Irak, megjithëse situata nuk ishte e sigurtë, siç do ta pohonte çdokush, mjedisi ishte shumë më i ndryshëm nga ç’është sot. Fatkeqësisht Iraku është përkeqësuar në një teatër të ashpër luftimesh, dhe vdekja e ushtarëve, si dhe e personelit joushtarak është rritur ndjeshëm me më shumë viktima në radhët e koalicionit brenda këtij muaji se në çdo periudhë tjetër gjatë këtij konflikti. Si rrjedhojë, rreziku është rritur në mënyrë të konsiderueshme, dhe çdo ushtar shqiptar do të ishte në situatën më të rrezikshme të mundshme. Dhe për çfarë? A do të mund të bënin ndonjë ndryshim këta ushtarë shqiptarë shtesë në fitoren apo humbjen e kësaj lufte?

Le t’u kthehemi fakteve. Zbarkimi i trupave shqiptare nuk do të ketë ndonjë ndikim në përpjekjet luftarake amerikane në Irak. Në të vërtetë ky është një gjest simbolik që po përdoret nga administrata e Bushit për të mbështetur konceptin se ekziston një “koalicion” që lufton përkrah Shteteve të Bashkuara. Dhe në të njëjtën kohë po përdoret si një gjest nga Fatos Nano në përkrahje të administratës së Bushit, me shpresën se kjo marrëdhënie do ta ndihmojë atë të mbajë pushtetin e tij mbi burimet ekonomike të Shqipërisë. Është një marrëdhënie interesash, dhe jo e një rëndësie strategjike.

Me angazhimin fillestar të trupave të saj, Shqipëria e ka bërë tashmë gjestin e saj simbolik ndaj Amerikës. Dhe çdo gjë përtej kësaj, mund të shihet si një dhurim i dikutueshëm kapitali njerëzor nga Fatos Nano, me qëllim që të rrisë mirënjohjen e administratës së Bushit për qëllime vetjake. Në thelb, Nano tani po luan me jetë shqiptarësh në mënyrë që të përmirësojë axhendën e tij personale. Nëse këta ushtarë arrijnë të shquhen në Irak, ata do ta rrisin imazhin e Shqipërisë në sytë e amerikanëve. Por nëse ndokush prej këtyre shqiptarëve të rinj do të kthehet në shtëpi brenda një arkivoli, shpresoj që Fatos Nano ta shikojë nënën e tij në sy dhe t’i shpjegojë përse birit të saj iu kërkua të kryente sakrificën e fundme. Meqenëse Nano na paska një dhunti për gjeste të tilla, përse nuk merr parasysh të dërgojë vetë djalin e tij në Irak?

Çfarëdo që Nano të vendosë në kuadër të zbarkimit të trupave në Irak, Shtetet e Bashkuara duhet ta dinë se janë ndjenjat e forta pro amerikane të shqiptarëve, që e lejojnë Nanon të vendosë në pikëpyetje jetët e shqiptarëve të rinj, dhe përsa kohë interesat amerikanë janë në rrezik, Nano bëhet shumë i gjindshëm.
Megjithatë, nëse Nano është vërtet i interesuar të realizojë një kontribut të rëndësishëm në luftën kundër terrorit, ai duhet ta përqendrojë vëmendjen e tij në dhënien fund të nivelit të lartë të korrupsionit politik dhe të luftojë krimin e organizuar, pasi dihet se kriminalitetit dhe terrorizmi rendin në rrathë bashkëqendrorë.

Dhe së fundmi, është shumë më e lehtë për Nanon të dërgojë burra të rinj në betejë për të zbutur amerikanët, se sa ç’është për të të fillojë një përpjekje serioze për të luftuar korrupsionin dhe kriminalitetin, që ai e di se mund të shkaktonte shfronësimin e tij. Pavarësisht nga dallimet e opinionit që mund të ekzistojnë rreth arsyeve shumë të qarta të dërgimit të trupave në Irak, të rinjtë shqiptarë që me aq fisnikëri po shërbejnë në këtë luftë, si edhe ata që mund të thirren për të zëvendësuar jetët e tyre në të ardhmen, duhet të përkrahen nga populli shqiptar dhe ai amerikan. Dhe këta ushtarë shqiptarë duhen respektuar për trimërinë e tyre dhe për rolin që luajnë në mbrojtjen e lirisë tonë të përbashkët.