JO KOLONI MODERNE, POR KOSOVË TË PAVARUR NË EVROPËN E INTEGRUAR DEMOKRATIKE

Kohëve të fundit, si në sfondin e politikës brendshme shqiptare, ashtu edhe në atë të politikës ndërkombëtare, po debatohet me të madhe, se viti 2005, do të jetë vendimtar për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës. Në këtë kontekst, zhurmën dhe "pluhurin" më të madh janë duke e ngritur forcat e errëta dhe retrograde të politikës dhe të propagandës së regjimit kolonial të Unionit të Serbisë dhe të Malit të Zi, të cilat me të njëjtin intensitet politik dhe me të njëjtat mjete reaksionare, fashiste dhe antidemokratike (ashtu siç veproi teorikisht dhe praktikisht regjimi serbomadh i ish-presidentit të Serbisë, Slobodan Milosheviq, duke iu mohuar të drejtën e jetës, dhe çdo formë ligjore, demokratike dhe autonomie popullit shqiptar dhe Kosovës gjatë viteve 1989-1999) po e kundërshtojnë çdo formë të mundshme dhe të ligjshme të shkëputjes së Kosovës nga sistemi qindravjeçar kolonialist dhe imperialist i Serbisë dhe i Malit të Zi (dikur të njohura me sistemet e tyre monarkike, mbretërore, socialiste dhe komuniste totalitare).

Në riaktivizimin dhe në rikthimin e politikës serbe të Slobodan Milosheviqit në Kosovë, rolin kryesor sërish është duke e luajtur Kisha Ortodokse Serbe, e mbështetur drejtpërdrejt dhe tërthorazi nga qeveria aktuale serbomalazeze e Beogradit, si dhe nga recidivat e mëparshme të forcave paramilitare, militare, policore, si dhe në veçanti të sigurimit sekret, të cilat në forma të ndryshme të "padukshme" janë infiltruar, dhe janë duke vepruar në Kosovë, me qëllim që të përmbysin dhe të destabilizojnë çdo gjë që është ndërtuar në pesëvjeçarin e fundit(12 qershor 1999 - gusht 2004) në procesin e rivitalizimit të jetës normale, të zhvillimit, të stabilizimit, të demokratizimit dhe të institucionalizimit të paqes dhe të sigurisë nga ana e bashkësisë ndërkombëtare(UNMIK-u dhe KFOR-i).

Ndaj këtyre objektivave dhe prapaskenave të rrezikshme të propagandës dhe politikës militaristee të kishës dhe të qeverisë serbe, si politika e përgjithshme shqiptare, ashtu edhe ajo evropiane, nuk kanë arsye të tregohen tolerante dhe të "lëshojnë pe" në stilin e "diplomacisë futbollistike" të drafteve dhe të projekteve të dyshimta dhe të padrejta për zgjidhjen përfundimtare të statusit të Kosovës, të hartuara nga ana Grupit Ndërkombëtar të Krizave (ICG), që nga viti 2000, sipas të cilave parashikohet që Kosova të përfshihet në Evropën e integruar, por si "njësi koloniale" e Serbisë, e jo si njësi e pavarur shtetërore e Bashkimit Evropian(BE). Vërtet, kjo ende nuk është vënë në rend dite të ndonjë konference ndërkombëtare në shkallë ndërkombëtare,mirëpo, siç duket nga projektpropozimet e Grupit të Krizave Ndërkombëtare(ICG) për Kosovën, tanimë Bashkimi Evropian(BE-ja), është i gatshëm jo vetëm t'i shqyrtojë, por edhe t'i marrë në konsideratë ato brenda një kohe shumë të shkurtër(2005-2006), ashtu siç kanë deklaruar disa zyrtarë të lartë të BE-së.

Në lidhje me përgatitjen dhe me servimin e këtyre propozimprojketeve të GNK-së, që përfillin opcionin evropian për zgjdhjen e statusit përfundimtar të Kosovës, kanë ndikim të drejtpërdrejtë dhe të tërthortë si politika zyrtare, ekspertët, Kisha Ortodokse Serbe, ashtu edhe politika inerte dhe e brishtë shqiptare e boshtit Prishtinë-Tiranë, e cila, në heshtje (shihet mes rreshtash të deklaratave të zyrtarëve shqiptarë të " qeverisë mulate" të Kosovës dhe të qeverisë antidemokratike të Tiranës) tanimë ka filluar të ushqejë simpati ndaj projekteve-drafteve të BE-së për Kosovën. Domethënë, që tash qarqet më të larta të BE-së e kanë të qartë, se me politikën e palës shqiptare janë në rrugën e arritjes së marrëveshjesi për sa i përket zgjidhjes politike të statusit të Kosovës në kuadrin e opcioneve të BE-së. Një dakordim i këtillë i palës shqiptare me draftet e parashikuara të BE-së, tanimë, kohëve të fundit e justifikon edhe "loja politike" e disa qarqeve të caktuara politike shqiptare, të cilat përmes "vizionit instant" të tyre, zgjidhjen e statusit të Kosovës, e shohin edhe përmes paragrafëve ekzistues të Marrëveshje së Ohrit.

1. Marrëveshja e Ohrit është antitezë e së drejtës së vetëvendosjes

Një përcaktim i këtillë, si alternativë paliative e së drejtës vetëvendosjes dhe të pavarësisë së shqiptarëve në tokat e tyre në IRJM, dhe të shqiptarëve në Kosovëj, është më shumë se "cirk politik", përkatësisht është dëshmi se politikat aktuale shqiptare përditë e më shumë po defaktorizohen, duke iu nënshtruar prirjeve dhe formulave të dyshimta të BE-së, të cilat janë në kolizion flagrant me të drejtën e vetëvendosjes së popullit shqiptar si në Kosovë, në IRJM, ashtu edhe në Kosovën Lindore (Preshevë, Bujonoc dhe Medvegjë), dhe në Mal të Zi (Ulqin, Tivar, Tuz, Hot, Plavë, Grudë dhe Guci, mbase shqiptarët edhe pse kanë statusin e minoritetit kolonial në Serbi, në Mal të Zi dhe në IRJM, nuk janë minoritet, por janë etni, e formuar me shekuj në trojet e tyre indigjene të Shqipërisë Etnike.

Prandaj, si në rrafshin politik, ashtu edhe në atë historiko-juridik kombëtar dhe ndërkombëtar, është nonses të pohohet, se edhe për "zgjidhjen" e problemit kolonial të Kosovës, (ashtu sikurse për "zgjidhjen" e problemit shqiptar në IRJM, si rrjedhim i diktatit të interesave afatgjata të koniunkturave të ndyrshme të diplomacisë evroperëndimore, dhe të politikës naive të palës shqiptare, e cila nënshkroi kapitullimin e saj, duke sakrifikuar të drejtën e vetëvendosjes së shqiptarëve vetëm për të ruajtur ekuilibrin e marrëdhënieve me faktorin e jashtëm dhe të politikës antishqiptare të qeverisë sllavomaqedone, duke nxjerrë përdunmin e gabuar dhe tragjik, se "IRJM-ja, duhet të ruhet, me çdo kusht si ngrehinë e tillë jugosllave", e cila sipas Kushtetutës saj, as para, as pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Ohrit të vitit 2001 shqiptarëve në trojet e tyre etnike nuk ua njeh të drejtën shtetformuese dhe të drejtën e vetëvendosjes si komb i barabartë me atë "maqedon") mund të "huazohen" (në bazë të rekomandimeve të mediatorëve të recetës mjekësore të diplomacisë preventive evroamerikane) "disa elemente pozitive" të Marrëveshjes së Ohrit, si paradigmë për zgjidhjen e problemit të Kosovës. Kur dihet se, historikisht, si problemi i Kosovës, ashtu edhe i shqiptarëve të "Maqedonisë" është me bazë dhe me bagazh kolonial të Serbisë dhe të IRJM-së.

Prandaj, (ndoshta, përkohësisht në IRJM, do të "dhezë" opcioni i kompromist politiko-multietnik, që parakupton një lloj autonomie të kufizuar dhe të brishtë, madje nën nivelin e autonomisë që kishte Kosova dikur sipas Kushtetutës së saj të vitit 1974 nën ish-RSFJ, që shqiptarët shumicë i karakterizon si minoritet as më pak as më shumë), pa realizimin e së drejtës së vetëvendosjes, madje edhe pa realizimin e zgjidhjes së përkohshshme politike të problemit shqiptar përmes federalizimit të IRJM-së, opcion ky, që të paktën, do t'u mundësonte shqiptarëve që si element konstituiv, të barazoheshin me pakicën "maqedone" si komb i barabratë me Kushtetutë.

Fatkeqësisht, për shkak të politikës së gabuar të palës shqiptare, të drejtuar nga liderët Arbër Xhaferi dhe Ali Ahmeti, erdhi në shprehje "imponimi" i Marrëveshjes së Ohrit (2001) nga ana e mediatorëve evrondërkombëtarë, e cila në tërësi mbylli çdo debat në temën e realizimit të së drejtës së vetëvendosjes së kombit shqiptar në IRJM. Mirëpo, për këtë kufizim absurd dhe antiligjor (sipas së drejtës ndërkombëtare dhe të Kartës së Kombeve të Bashkuara) të diskriminimit të popullit shqiptar në IRJM, nuk mund të fajësohet vetëm faktori ndërkombëtar, ashtu siç jusitifikon politika aktuale shqiptare qoftë ajo në pushtetin shtetëror aktual të qeverisë së IRJM-së, qoftë ajo në opozitë, se "ajo që na u lejua, edhe e bëmë"- Marrëveshja e Ohrit. Nga ky "justifikim" le të kuptohet qartë se elita politike shqiptare në IRJM nuk ka pasur kapacitet më të madh politiko-strategjik dhe diplomatik, që të bëjë diç më shumë në favor të mbrojtjes së interesave politike dhe kombëtare të shqiptarëve në IRJM, përkatësisht të përballojë diktatin dhe ultimatumin e faktorit të jashtëm evrondërkombëtar, i cili në stilin fait accompli ia ka imponuar Marrëveshjen e Ohrit, e cila është negacion i së drejtës së vetëvendosjes.

Pikërisht, kjo marrëveshje ishte "vija e kuqe", që IRJM-në e shpëtoi nga federalizimi. Në mungesë të një opcioni të këtillë të arsyeshëm politikisht dhe juridikisht, së pari, erdhi në shprehje revizionimi dhe zhvlerësimi i Platformës së politike dhe kombëtare të UÇK-së/BDI-së për realizimin e aspiratave të pavarësimit të shqiptarëve nga IRMJ-ja, dhe në vend të saj u përqafua Platforma evropiane-maqedone-Marrëveshja e Ohrit, sipas së cilës shqiptarët kanë fituar statusin e minoritetit, e jo të shumicës si komb shtetformues dhe i barabartë me "shumicën" sllavomaqedone, pavarësisht se me çfarë përqindje dhe në çfarë vëllimi, është zyrtarizuar, dhe barazuar gjuha shqipe me "maqedonishten" në administratën zyrtare. S'ka dyshim se zyrtarizimi i gjuhës shqipe në IRJM-së si pandan i sllavomaqedonishtes, është një element pozitiv për shqiptarët. Mirëpo, në kuptim e gjerë dhe të thellë politik-kombëtar, është vetëm "një pikë ujë në deti", që nuk garanton kurrfarë sigurie, as barazie të shqiptarëve me "maqedonët" ngase me ligjin dhe me Kushtetutën ekzistuese sllavomaqedone, shqiptarët konsiderohen vetëm minoritet, jo komb shtetformues të IRJM-së.

Praktikisht, kjo është e tëra, çka kanë fituar shqiptarët si "minoritet" në IRJM. Me një fjalë, shqiptarët në IRJM, me Marrëveshjen e Ohrit kanë fituar minimumin e së mundshmes, ndërkaq, politika falimentuese shqiptare, e mbeshtetur nga politika zyrtare sllavomaqedone dhe nga politika evropiane e Havier Solanës, ka fituar maksimumin e së pamundshmes ngase nga "rebelet terroristë", kanë fituar statusin e barabratë ministror dhe qeveritar sllavbomaqedon, si dhe në këtë mënyrë iu kanë shmangur "listave të zeza" të Serbosllavisë dhe të Evropës etj. Ky është i vetmi rezultat pozitiv i politikës shqiptare të Ali Ahmetit karshi realizimit të së drejtave vitale të shqiptarëve në IRJM. Ndërkaq , në anën tjetër, Evropa me Marrëveshjen e Ohrit ka arritur që përkohësisht (t'i "heshtë" shqiptarët) ta "qetësojë" konfliktin e armatosur shqiptaro-sllavomaqedon". Ky është efekti pozitiv politik i Marrëveshjes së Ohrit, që është vetëm në favor të interesit të politikës sllavomaqedone, dhe të "fromulave" të kompromist të BE-së.

Në këtë kontekst, as politika e liderit të BDI-së, Ali Ahmeti, as ajo e Arbër Xhaferit, lider i PDSH-së nuk kanë pse ta kritikojnë njëra-tjetrën për arritjen apo dështimin e Marrëveshjes së Ohrit, madje, edhe në rastin konkret, kur është fjala për lëshimin e pasaportave të IRJM-së në gjuhën shqipe dhe maqedone, sepse kjo nuk është e tëra e realizimit të së drejtave politike kombëtare të shqiptarëve në IRJM, sepse thjesht, edhe me ardhjen e "rebelëve terrositë"(siç i quante dhe i vriste qevria militariste sllavomaqedone) në pushtetin e përbashkët sllavomaqedon, çështja kombëtare e shqiptarëve atje nuk është zgjidhur, por, sikurse 50 vjet e shkuara, statusi i tyre ka ngelurë i pandryshuar=minortet në shtet të huaj, sikurse dikur që ishte Kosova me autonominë e saj (me administratë dygjuhësore) nën shtet të huaj-Serbinë-Jugosllavinë. Edhe shqiptarët e Kosovës kishin një Kushtetutë autonomie (me gjithë përdorimin e administartës dygjuhesore të barabartë ligjërisht), epilogu i tragjik i saj u pa ne vitin 1989, sepse "autonominë" e saj minoritare e gllabëroi Serbia me policinë, ushtrinë dhe me tankat e saj.

Kështu, pat përfunduar tragjikisht administrata dygjuhësore në Kosovë, si rrjedhim se shqiptarët nuk kishin shtet, as pushtet të vetin, edhe pse i kishin ministrant dhe funksioanrët e dëgjueshëm dhe të disiplinuar në qeverinë dhe në policinë serbo-jugosllave, sikurse që tani janë "ministrat rebelë" shqiptarë në qeverinë sllavomaqedone, të cilët si duket, tani për tani janë të kënaqur me funksionet dhe me pozitat e tyre pushtetore në aparatin shtetëror sllavomaqedon, por së shpejti koha do të tregojë edhe fundin e një politike të këtillë dështuese, e cila nuk përkon me interesat jetike dhe me të drejtën e vetëvendosjes së popullit shqiptar në tokat e tyre autoktone në IRJM.

Si rrjedhim, s'ka dyshim se, politika e tillë e "elitës" shqiptare në IRJM, do të përfundojë njësojë (ndoshta edhe më keq) sikurse ajo e "elitës politike" ish-funksionarëve dhe e ish-ministrave të Kosovës në Serbi dhe në Jugosllavi, sepse Marrëveshja e Ohrit është njësoj e papranueshme sikurse për shqiptarët në IRJM, ashtu edhe për shqiptarët në Kosovë. Shkurt e shqip, pa asnjë dozë politikë spekuluese dhe mashtruese, shfaqja e tendecës nga ana e disa qarqeve të caktuara politike në Kosovë, si dhe deklarimi në këtë frymë i liderit të PDK-së, Hashim Thaçi, se (ndoshta) nuk do të prishte punë hauzimi i " disa elementeve pozitive" të Marrëveshjes së Ohrit për ta zbatuar në rastin konkret të Kosovës, fatkeqësisht është sinjali i parë i kërkimit të ndonjë kompromisi politik me BE-në, që nuk do të jetë në favor të zjidhjes së drejtë përfundimtare të statusit të Kosovës.