Tendenca për njollosje të historisë

Gafi i madh, skandaloz i Jakup Krasniqit, mosnjohja e historisë, nga një “magjistër”, apo edhe tendenca e orkestruar nëpër kabinete e qarqe joshqiptare, të cilat si të këtilla punuan që nga vdekja e Gjergj Kastritotit kundër ideve nacionale, kundër intersave nacionale, për fudollëk e bajraktar, “triumfoi” në mënyrë të artikuluar nga Jakup Kraniqi, i cili duke marrë rolin e të “gjithëdijshmit” atakoi një pjesë të kombit shqiptar, duke dhënë parashenja për një “spastrim” të tipit komunist të historisë nacionale, sipas qejfeve apo edhe sipas paramodeleve që ka “ofruar” komunizimi dhe shkenca e saj. Në mbrëmjen kur po shënohej 126 vjetori i Lidhjës së Prizreit, Jakup Krasniqi, do të bëjë një deklarat të këtillë: “126 vjetori i themelimit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit shënon kulmin e kristalizimit të kërkesës së Lëvizjes kombëtare për një komb, një gjuhë, një atdhe dhe një fe, - tha minsitri Jakup Krasniqi, të shtunën në Akademinë solemne, organizuar nga shoqatat e dala nga lufta e UÇK-së në përvejtorin e 126 të LSHP-së dhe në Ditën e Çlirmit të Prizrenit”.

Deklarata si e këtillë nuk do koment, nuk do analiza për të parë sterilitetin e historianit tonë, për të parë mjerimin e një pjesë të madhe të atyre që pretendojnë të disponojnë historinë, por jo të bërë me dije, nëpër institute, në relacion me dokumente e literaturë por sipas intersave ditore, kur e do puna, e ku do rasha mos u vrasha. Improvizimet na mbytën! Por tashmë me tendenca për përçarje, në sferat më të ndjeshme shpirtërore, në historinë nacionale, në dimensionet shpirtëore fetare. Të tillë janë edhe shumë tjerë. Madje edhe historianë të famëshëm, që kanë trasuar rrugën për këso mendimesh.

Por e keqja e të këqijave nga kjo deklarate pemfletike buron nga fakti se z. Kraniqi, nuk potencoi as fenë për të cilën na paska luftuar Lidhja e tij e famëshme, apo ka folur për ndonjë lidhje të tij të improvizuar, ashtu siç ndodh shpesh me njeërz sterilë në dije, që pretendojnë të dijnë gjithëçka, andaj edhe nuk dinë asgjë. Porse e keqja më e madhe tash vjen nga përmasa më të rënda, më të rrezikshme, për faktin se flet një njeri publik, flet një minstër, dhe shkakton kunfuzione, duke lënë të hapur edhe shumë variante të interpretimit edhe të vetë anagzhimit të tij, ngase deklara si e këtillë, është tejët skandaloze, e tipi enveristo-stalinist, të përjashtimit, të distancimit, të shtrembërimit, të mohimit, qoftë të historisë, qoftë të tashmes, qoftë të së ardhmës.

Studimet tona historiografike, historike janë përçudnuar në të kaluarën shumë, e për pasojë edhe shumë çështje nacionale kanë mbetur në dorën e propagandës së armiqve, pikërisht nga mosnjohja, nga njohja qëllimëkeqe, apo nga njohja e “historinëve” që kanë punuar me direktiva të komisarëve politike, gjë të cilës propagandë i shpërben duke i cuar ujë në mulli, në mënyrë shumë të artikulauar Jakup Kraniqi, me deklaratën e tij se Lidhja e Prizrenit na paska pasur synim një fe, pa e elaboruar cilën, dhe duke e lënë të nënkuptueshme këtë. Në këtë kënvështrim, deklaratë si e këtillë në vete, e ndoshta kështu nuk e ka menduar Jakupi, por kështu thotë teksti, e thotë fjala, nga kombi shqiptar duhet distancohen të gjithë ata që janë ndryshe, që besojnë ndryshe, pra gjysma e kombit, sepse historia nuk është e këtyre. Me këtë atakohet ajka e kombit, e cila përgjatë gjithë periudhave të zhvillimeve nacionale, historike, letrare, kulturore, mbajti gjallë frymën shqipe, mbajti gjallë idenitetin nacional, mbjati gjallë edhe vetë ata që sot trumbetojnë në emër të kësaj lëvizje, për të mos u asgjësuar, për të mos u bërë turq e muslimanë të tipit të boshnajkëve.

E zoti Krasniqi në rolin e një historiani, muzaikun nacional pretendon ta deformojë, ta disponojë, t’ia ndërrojë kahjen sot pas 126 vjetësh, sipas qejfeve të tij, sipas intersave për marketing e tendenca politike, duke ia atribuar këtë lëvizje “kulmit” të shqiptarëve në synimet për një një komb, një fe. E opnionin e lenë në befasi, në befasi ngase një gjë të këtillë askush s’priste se mund të mendojë ndonjë shqiptar, leje më ndonjë historian i tipt të Krasniqit. E, çka është më e keqja duke mos e elaboruar për çfarë fe mendon, porse parashenjat kujtojë se kuptohen, i lenë të nënkuptueshme. E kujt i shpërbejnë divergjencat e këtilla, pos politikës dhe qarqeve joshqiptare, të cilat me ngulim synojnë të paraqesin popullin shqiptar me prirje joperëndimore. Në këtë këndvështrim lexohet edhe tendenca e Krasniqit, paraqitur në këtë mënifestim për Lidhjën Shqipatare të Prizrenit, e cila sipas “kapacitetit” te dijës së tij, por natyrisht pa u thirrur në refernca, në të dhënë të dokumentara, duke mednuar e pretenduar se çdo gjë fillon aty ku është dhe aty ku flet ai, na sjell sot në situata të paqarta edhe brenda nacionit, edhe skepticizëm për anagzhimet brenda institucioneve të Kosovës.

Këtë na thotë, modeli i një historiani mediokër, një poltikani që as nuk njeh të kaluar e as të tashme. Vlerësojë se në këto rrethana, kur bëhet përpjekje për konsolidim dhe unifikim nacional të shqiptarëve, kjo do të shkaktojë konfuzion, shkaton keqkuptime, ngase populli shqiptar ka tri fe të mëdha, ka tre besime, të cilat gjithmonë i kanë gjetur bashkimin aty ka ka dallime, duke mos rënë preh e orekestrimeve të përpjekjeve permanente për t’i ndarë shqiptarët thëllë në baza fetare, në mënyrë që atëherë aspiratat për liri, demokraci, integrmi të stopohen. Sepse më së miri ndahen, atëherë kur ju ndan historinë, atëherë ku iu deformon histroinë, atherë kur i bën të mos njihën të barabartë, pra sipas modelit të deklaratës së Krasniqit.

Në këtë kontekst do të shtroja një pyetje esenciale për Jakup Kraniqin: po supozojmë se Lidhja e Prizrenit paska qenë muslimane, ortodokse, apo katolike (s’është me rëndësi cila), çka duhet të veprojnë tash ata qytetarë të cilët nuk janë pjesë e kësaj Lidhje?
Vlerësoj se kjo deklaratë duhet të revidohet sa më urgjentisht, dhe zoti Kraniqi duhet të kërkojë falje, ose të elaborojë atë që ka thënë, sepse mund të merret si tepër tendencioze, me pasoja për shumë angazhime në të ardhmën. Prandaj, për hir të së vërtetës, për hir të dokumenteve të cilat na ofron historia, duhet t’i bëjë me dije, duke kërkuar falje publike, se nuk është ashtu, se lidhja e Prizrenit në vete ka qenë e përgaditur, e realizuar nga tri besimet e mëdha shqiptare, duke i flakur ndasitë. Për këtë kemi modelin e shkëlqyeshmë se si e interpreton edhe Fishta këtë ngjarje.

Nuk është mëkat të gabosh, por të jetosh në gabime - thotë një proverb. Pra Zoteri Kraniqi, ka gabuar, apo ka menduar ndryshe e ka folur ndryshe, prandaj duhet të mos jetojë në këtë gabim, sepse është gabim që kushton rendë për nacionin, për të ardhmën e Lidhjës së Prizreinit, sepse po të ishte e konstatuar ashtu, se kjo lidhje ka pasur këto parashenja, edhe njëherë histroia e popullit shqiptar do të ndryshojë esencialisht, do të ndryshojë në shumë nivele edhe vetë projekti për të ardhmën, programi nacional i shqiptarëve për rikthim në Perëndim, program ky që është shekullor, që nga vdekja e Gjergj Kastriotit, në në formë të ndryshme është bartur deri me sot, e që tash është në prag të realizmit përfundimtar. Ne dhe gjithë ata që mendojnë racionalisht, të cilët janë të vetëdijshëm e dijmë se kjo deklaratë është e improvizuar, nuk ka kurfarë baze, por duhet të korrigjohet, sepse thuhet nga goja e një njeriu publik.

Reagime nuk është bërë për motive të ulta, tendencioze, por për hir të reales, për hir të opinionit, që të ruhet historia, ngase shumë miq të mij, kanë qenë shumë të shokuar për këtë deklaratë, nga një bartës i institucioneve. Do të doja që Jakupi të mos mendonte ashtu, por do të ishte në interes që ai të kërkojë falje për këtë.