PRANVERË E PËRFLAKUR

Pranverë. Prill, 2002.
Në Bjeshkët e Tropojës, diçka po vonohej. Vonoheshin lulet, kënga, gjelbrimi... Zogjtë nuk po e luanin vallen e tyre pranverore, kurse Shqiponjat e Alpeve Shqiptare e shikoj Mejdanin me sy të përlotur...
Ooo, ku jeni lahutarët e Malësisë, pse nuk këndoni këngë trimërie?- thirrën vëllezërit kosovarë, që kishin ardhur për vizitë në Mejdani pas heqjes se atij kufirit tragjik shqiptaro-shqiptar.
Por, kënga ishte ndalë.

Ishin ndalur edhe krojet me gurgullimat e tyre, më ujin e kulluar të asaj zemre shqiptare...
Pse janë ndalë krojet? pyetën pleqtë, që nuk ishin mësuar t'i shikojnë krojet tek shterrojnë në pranverë. Pse nuk kanë dalur lulët? pyeten vajzat e bukura malësore.
Pse nuk po dëgjohet këngë? u interesuan kreshnikët e Lumeshit...
Një përgjigje erdhi si gjamë nga deti. Ushtuan bjeshkët, ushtuan malet;
Ooo, e kanë vra Rasim Lumeshin...
Dhe fjala e lajmëtarit mbeti përgjysëm. Askush nuk mund ta besonte se kanë vra Pishtarin e Demokracisë, Rasim Lumeshin.
Oh! Ç´dhimbje, thanë të gjithë ata që e duan tokën shqiptare. Ata që ia duan të mirën Shqipërisë, Kosovës, Çamerisë, Iliridës, Plavës dhe Gucisë, Preshevës e Bujanocit...
Gjeravica krenari tha: Kanë vra demokracinë shqiptare, more heeej!
Në vend të gjames dikush tha: "Motra dhe vëllazën, mbajini lotët, veni kufi dhimbjes! Ai ishte bukuri njerëzore, ai ishte dhe mbetet pishtar!..."
Dhe, poeti, rapsordi në vend të vajtimit këndoj:

BASH SI YLLI NË UJEZË

Në Mejdan ku s'shkimet hana,
Dy jetima i kish rritë nana.
Si dy pllumba i kish rritë
Njanin yll e tjetrin dritë.

Bash si yll n'Ujezë t'Padeshit
Ma kish synin Rasim Lumeshi.
Kulla e tij n'Malsi t'Gjakovës,
Nder e sofër e Tropojës.

N'Prizeren der n'bjeshk t'Padeshit,
Gjithkush njeh shpinë e Lumeshit
Fjalën fjalë e besën gurë
Bash si shqipja në flamur.

Kur n'Kosovë me gjak ish hana,
Mbi Shkëlzen na dalka Zana.
Edhe folke një zog i zi
A ka mbet ndoj djal n'Shqipni?

Në Shqipni a ka mbet djalë
Zot vatanit për me i dalë.
T'nxifsha fjalën mori zanë
Kurr Shqipnia pa djem s'a kanë.

      * * *

Kur barbarët e morën shpatën
Edhe prunë nantdhet e shtatën,
E Shqipnin bre e mloj timi
N'ball t'rinisë prin Rasim trimi.

Krah për krah me Sali Berishën
Nuk ja njohin emnin frikës.
Rasim shqipja, tropojani
N'tanë Shqipni i ka shkue zani.

Kosovarë kudo që jeni
Asht në Fier Hotel "Shkëlzeni".
Mbane mend sa shumë ju deshti
Vllau i juej rasim Lumeshi.

      * * *

Po kët djalë gjallë nuk e lanë
Në Tropojë një ditë e vranë
Në Tropojë, dymijë e dy,
Merr Rasimin plumbi i zi.

Moj Tropojë, tropoja nanë,
Prej çdo plage t'del nji kangë
Po prap ty moj zanë shqiptare
Në çdo kangë po t'çelin varre.

Pjesë nga jeta e Rasim Lumeshit

...Rasim Lumeshi u lind në Mejdan, fshat afër Tropojës së Vjetër dhe kufirit tragjik shqiptaro-shqiptar, më 15 tetor 1966. Ishte djali i dytë i Musa dhe Servete Lumeshit. Në Moshën 8 muajsh i vdes i ati, 27 vjeçar, duke e lënë jetim bashkë me Miftarin, vëllanë dyvjeçar...
Djemtë e Lumeshëve u dalluen në shkollën 8-vjeçare e të mesme të Tropojës së Vjetër, por hija e biografisë i ndiqte çdo ditë e kudo: në rrugë, në shkollë deri edhe në lodra. Ata cilësoheshin nga komunistët dhe punonjësit e sigurimit si fëmijë të armiqve dhe i cilësonin si "këlyshë kulakësh".
Vëllezërit Lumeshi, Miftari dhe Rasimi gjatë jetës se tyre kaluan nëpër baticat dhe zbaticat më të vështira të jetës. Ata u ballafaquan me regjimin e egër komunist, por asnjëherë nuk u dorëzuan. Të internuar si familje, ata të dy e kaluan një rini të rëndë, derisa erdhi lëvizja e fuqishme demokratike në vitet 1991/92. Kjo lëvizje i gjeti vëllezërit Lumeshi në radhët e para në Fier, Tiranë e kudo në Shqipëri.
Pas fitorës së demokratëve me 22 mars 1992, Rasimi nuk kërkoi asnjë detyrë në strukturat e shtetit, por u dha pas punës, ndërsa Miftari, në vitin 1994 fillon punën në profekturë.
Në fillim të vitit tragjik 1997, kur stalinistët shqiptarë rrëmbyen armët dhe unat e zjarrit kundër shtetit dhe gjithë institucioneve, Rasimi dhe Miftari ishin përkrah mijëra e mijëra qëndrestarëve demokratë në Fier, Tiranë e në çdo vend. Ishte vendosmëria e këtyre vëllezërve dhe qindra demokratëve fierakë, që nuk i lejuen falangat e kuqe të digjnin prefekturën e Fierit.
Në ditët e zeza të marsit 1997, komitetet e kriminelëve me krerët e opozitës së kohës në krye, kërkonin të shkatërronin çdo gjë, të pinin gjakun e demokratëve, të eleminonin shtetin e shtetarët, të digjnin edhe Tiranën, të shkatërronin Presidencën - qendrën e fundit të shtetit demokratik dhe të eleminonin kreun e shtetit, zotin Sali Berisha. Pikërisht në këto momente tragjike për Shqipërinë vëllezërit Lumeshi, shkuan në Tiranë e zunë vend në Presidencë, në mbrojtje deri në pikën e fundit të gjaklut të Presidentit Berisha. Qëndruan aty ditë e natë derisa Berisha dha dorëheqje.
Për qëndresen e tyre heroike në mbrojtje të vlerave të demokracisë, Presidenti doktor Berisha ato ditë Rasim Lumeshin e shpalli Pishtar i Demokracisë.
Në këtë periudhë të rëndë për Shqipërisë, bandat e shtetit eliminuan mbi 50 demokratë. Por, krimi i organizuar i shtetit do të arrinte kulmin natën e 12 shtatorit 1998 me vrasjen e prijësit të demokratëve, Azem Hajdarit, mik dhe shok i ngushtë i familjes Lumeshi.
Për ta mbrojtur demokracinë shqiptare, kudo që e kërkonte ajo, Rasimi ishte aty. Ai ishte aktivist i zjarrtë në të gjitha fushatat zgjedhore të Dr. Berishës. Të gjithë e mbajnë në mend se me ç'guxim të rrallë prej shqiponje në mitingun e 26 shtatorit 2000, Rasim Lumeshi u hodh mbi kriminelet, i kapi bombën në dorë dhe shpëtoi jetën e Sali Berishës e të shumë demokratëve. Kështu, duke ia njohur guximin dhe trimërin vëllezërve Lumeshi, shërbimet kriminale të shtetit neokomunist në vazhdimësi i kanë kërcënuar këta demokratë. Dhe një ditë, pabesisht dora kriminale në bashkëveprim me bandat e shtetit nanoist, me 2 prill 2002, posa i kthye nga Kosova, ku ishte i ftuar nga disa miq të tij, në Bajram Curr qëllohet pabesisht dhe vdes bashkë me Ilir Gosturanin, demokratin trim i Tropojës.
Në varrimin e Rasim Lumeshit moren pjesë me mijëra qytetarë nga gjithë Shqipëria, nga Kosova, dhe diaspora, sepse ishte vështirë të besohej se Pishtari i Demokracisë shqiptare ka vdekur. Sepse, ishte vështirë që kosovarët të besojnë se njeriu, i cili në vitin 1999, në Fier i priti qindra e qindra kosovarë duke i strehuar në shtëpinë dhe hotelin e vet. Prandaj, edhe sot vëllezërit kosovarë ruajnë respekt e dashuri të madhe për Rasim Lumeshin, dhe vdekja e tij e parakohëshme dhe tragjike i ka tronditur thellë.

I lehtë qoftë dheu i Atdhet të vet!