Fëmijët shqiptarë në Amerikë - jetojnë dhe studiojnë pa e harruar Shqipërinë

A.B.C në Tiranë...
Matura në shkollën amerikane...

Anisa Teodori: Urimi që me bën Presidenti Bush jo vetëm se me gëzon por edhe me inkurajon për të arritur edhe më shumë në ditët që do të vinë

Grover Cleveland - Queens (NY): Mundësitë për arsimim të lartë në vendet perendimore, për çdo student pa dallim, ka pasur vetëm në kohën e mbretërisë shqiptare, në kohën e Mbretit Zog. Mirëpo, pas një ndërprerjeje më shumë se gjysmë shekullore, në fillim të viteve '90 nga Shqipëria, së bashku me prindërit e tyre, por edhe me bursa dhe me vetë financim, u nisën për në universitetet më prestigjoze të botës, një "armatë" e tërë studentësh shqiptarë. Shumë prej prindërve me daljen në mërgim, menjëherë ju krijuan mundësi të mira dhe menjëherë regjistruan fëmijët e vetë me shpresën, se ato do t'u sigurojnë atyre një arsimim më të mirë.

Sot, asnjeri nuk është në gjendje të japë një numër të saktë se sa është numëri studentëve shqiptarë, anembanë botës. Veçse! një gjë duhet pranuar se pavarësishtë, se cila, është gjendja e tyre ekonomike e financiare, emigratët e pas '90 kanë si pikësynim të shkollojnë fëmijët, me çfardo lloj kosotoje të jetë ajo. Sepse të ardhmen e tyre, e shohin vetëm tek shkollimi i tyre.

Një ekspert i këtyre çështjeve, pohon se këto tendenca formohen në disa drejtime. I pari është se arsimi e rrit ndjeshëm rëndësinë dhe vlerën e vet, për të rinjtë dhe për prindërit e tyre. Në vend të dytë synimi për arsim më të lartë motivohet nga dëshira për marrjen e shanseve për një profesion më të mirë dhe me pagë me të mirë. Një arsye tjetër është, se vlera e arsimit gjithnjë e më shumë matet jo vetëm me marrjen e diplomës, por me zotërimin e dijeve më të përparuara dhe të teknologjive bashkëkohore. Një moment tjetër i rëndësishëm është, se papunësia ndër të rinjtë dhe prosperiteti i njerëzve, që nuk kanë arsimin e nevojshëm është drastikë në të gjithë botën ."

A.B.C në Tiranë...

Kjo periudhë në Nju Jork, është periudha e diplomimeve, maturantët kanë orientime dhe preferenca të ndryshme. Anisa Teodori, është 18 vjeçare dhe është nga kryeqyteti i Shqipërisë, Tirana. Anisa e bija e Halil dhe Zhuljeta Teodori ka lindur në - Tiranë më 20 shtatorë 1987. Arsimin e fillojë prej nga shkolla fillore:" Skender Caci" Tiranë, deri në vitin 2000. Vitë ky kur 18 - vjeçarja shqiptare s/bashku me familjen e saj erdhi në Queens , New York. Erdhi në Amerikë mbasi babai i saj më parë siguroi një të drejtë për të studiuar në një nga kollegjet Amerikane, këtu në New York. Anisa në Queens, ka mbaruar shkollën 8-vjeçare në vitin 2002 . Dhe tash në "festën" e maturave njujorkase sapo mbaroi shkollën e mesme Grover Cleveland në Queens. Ja se çfarë tregon ajo: "Tani më është çelur rruga të realizojë edhe ëndërrën time. Dëshira ime është të vazhdojë në ndonjë universitet prestigjozë dhe të përfitojë një diplomë."

Anisa në ditën e maturës, sjell tek ne kujtime të veçanta në shkollën "Skënder Caci" Tiranë, emra të veçuar shokë e shoqesh dhe arsimtarësh. Ajo, thotë se;'"Shkolla," Skënder Caci" është për mua një nga shkollat më të mira. Éshtë shkolla ku unë mora mësimet e para dhe momentin e parë të formimit tim si nxënëse. Në Tiranë, kujton me mall ajo kjo shkollë; ka nje emër të madh dhe mësuesit e saj po bëjnë të pa mundërën që shkolla të qëndroi gjithmonë lart. Éshtë një ndër shkollat më të preferuara në gjithë Shqipërinë, jo vetëm për tiranasit. Një punë të mirë për këtë ka bërë ish drejtori i shkollës Mishel Jani, i cili i dha një pamje perendimore shkollës sonë dhe më vonë stafi drejtusë i shkollës vazhdon të jetë shumë lart. Përgaditjen time si nxënëse ja dedikoi mësueses sime të parë Hënza Beqiri, e cila ka qënë e para mësuese që më mësoi mua A.B.C. Siç çdo student edhe unë kujtoi mësuesen time të dashur. Pa harruar këtu shokët dhe shoqet e mija të fëminisë, ku kamë kohë pa i takuar".

Siç e permenda dhe me perpara kur erdha ketu cdo gje ishte krejt ndryshe. Suksesi im ketu eshte sepse arrita te mbaroja shkollen e mesme me rezultate te larta dhe si rezultat I kesaj pune me eshte dhe e drejta te vazhdoj studimet e larta ne nje nga universitetet me te mira te Americes St. Johns University. Ka nje kualifikim te shkelqyer ne fushen e farmacis dhe te criminalistices. Kete ja dedikoj per vec te tjereve ne menyre te vecante prinerve te mi qe me kan ndihmuar shume. Ne ate kohe edhe mamaja ime Zhuljeta megjithese ishte e zene pasi dhe ajo vazhdonte studimet ne Bramson ORT College ka qene dhe eshte shume e perkushtuar pas meje.

Matura në shkollën amerikane...
Ne biseduam me Anisën, dhe ajo tregon se: "Kur erdha në fillim në Amerikë, ndjeva shumë vështërsi në shkollë pasi çdo gjë këtu ishte krejt ndryshe nga shkollat e Shqipërisë. Gjithashtu, e kisha të vërshtirë sepse mu desh të mësoja gjuhën në rradhë të parë për të përvetësuar mënyrën e komunikimit dhe njëkohësisht për t'ju përshtatur një jetë krejt ndryshe në shkolle, e cila përbëhet më shumë se 70 - nacionalitete. Unë isha rritur në të tjera kushte, e tjera mentalitete dhe ishte e domosdoshme përshtateija në kushtet e reja që përbën shkolla amerikane. Për një kohë shumë të shkurtër dhe me shumë punë arrita t'ja dal mbanë.

Do të veçoja, tha ajo një nga momentet më të rëndësishme gjatë këtyre viteve shkollore. At'here kur unë u zgjodha presidente e shkollës amerikane Grover Cleveland (praktikë stimuluese e sistemit shkollor amerikan). Ishte një kandidim i shumëanëshëm, por duke patur parasysh se në shkollë duhet të fitonte me ëdo kusht një shqiptar, kjo më futi jo vetëm në sedër personale, por edhe atë kombëtare, pasi ishim me dhjetra student e studente shqiptare. Nuk e keni idenë, shpreht ajo, sa shumë të kënaqur kemi qënë ne shqiptarët në momentin e konkurimit që përbëhej prej prej më se 4000 nxënësve të shkollës dhe ku po kandidonin 7 - kandidatë, ku vetëm unë isha shqiptare. Për këtë dua të falenderoj të gjithë nxënësit shqiptarë që më ndihmuan për të arritur këtë sukses.

I pa harruar mbetet edhe një momentet tjetër i rëndësishëm prezantimi që i bëmë kulturës shqiptare në shkolle, në një festival ku morën pjesë të gjitha grupet e kombësive të ndryshme që përbënin shkollën tonë. Unë dhe shoqet e mija shqiptare punuam shumë me këtë koncert, dhe ishim të dedikuara për t'a paraqitur kulturën tonë, e cila u duartrokit nga më shumë se 3000 mijë vetë. Grupi shqiptarë qe pothuaise më i miri dhe që u nderua në shkollë. Gjithashtu, veçojë dekorimet që mu dhanë ne shkollë. Mora shumë dekorime për shembull si "Presidente Nderi" e shkollës Grover Cleveland, si nxënëse me resultate të larta në mesime, si activiste e dalluar.

Për mua momenti me kulmor i kësaj ceremonie ishte letra dhe certifikata që më dërgon simbolikisht, Presidenti i SHBA-ës, Goerge W. Bush dhe Laura Bush. Letra që presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe zonja e tijë dergoijnë me rastin e dekorimit, çdo nxënësi në Amerikë i cili dallohet në shkollën ku ai mësonë. Kjo, për mua personalisht por edhe për prindërit e mi është shumë domethënëse kur presidenti i një shteti siç është Amerika, të nderon për rezultatet e arritura në mesime. Urimi që me bën Presidenti Bush jo vetëm se me gëzon por edhe me inkurion për të arritur edhe më shumë në ditët që do të vinë.

Momente të paharruara janë edhe kur këto gjëra diskutohen dhe bëhen publike në vende me një përbërje prej shumë nacionaliteteve e ndjen veten krenar për përkatësinë tënde kombëtare. Në këto momente është mjaft decisive dhe emocionuse kur shef të valvitet flamuri kombëtar shqiptar. Në një rast salla ka qënë e mbushur plot me nxënës dhe prindër nga vende të ndryshme si grekë, serbë, bullgarë, rusë, italianë, polakë, kinezë, brazilianë, arabë, meksikanë... por flamuri jonë qëndroi lart dhe njërzit brohorisnin" Albania !!,Albania!!!.. Pat edhe nga ato vende që nuk donin të thonin "Albania !" bile s'donin t'i dëgjonin edhe ndoshta emrin!?, por flamuri ynë ngrihej lart e më lart.

Kudo ndjen vetëm një mungesë - Tirana - Shqipëria

Anisa nuk e mohon faktin se veç gjitha të mirave i mungon Tirana dhe e gjthë Shqipëria. Pasi ajo i përket atij vendi të mrekullushëm që e ka emrin Shqipëri. Dhe veteëm kështu kudo ku shkoim dhe ku paraqitemi, prezantohemi si shqiptarë. Këtë e bëjnë të gjithë ne studentët shqiptarë jashtë vendit, të prezantohen me krenari e dinjitet me emrin e vendit tonë. Shqipëria, është pjesa e jetës së çdo njerit prej tyre dhe e tillë do të mbetet gjithëmonë. Këtë vit shumë fëmijë shqiptarë parashikojn që të kaloj pushimet në Shqipëri. Të gjithë thonë më ka marrë malli shumë për vendlindjen time Tiranën, Shkodrën, Durrësin, Sarandën, Korçën, Dibrën e tjer. Por, edhe Anisën njëkohësisht e ka marrë malli shumë për gjyshin e nderuar Qemal Abedinaj dhe nëna Fiqon e nënë Hajrien, të cilët ajo me padurim pret t'i takoj këtë verë.

Për Anisën, është e vërtetë se ka suksese por nuk do të thotë se është e gjitha. Rrugët janë shtruar për amerikanët dhe nga vetë amerikanët, ndërsa për Anisën 18 vjeçare, ajo duhet të hedh hapat e guximëshme për të gjetur vetveten duke hapur rrugë të reja. Dhe kjo kërkon përkushtim, mund, sakrifica. dhe besim se do t'ja dal mbanë. Fillimisht, ajo ka si piksynim të mbaroi Universitetin. Univerisetet në Amerikë, kan një rrugë të gjatë dhe shumë të mundueshme.