Ridi

-- nga Pierre-Pandeli Simsia, Nju Jork

Pas shumë ankthe pritjeje dhe vizitave të njëpasnjëshme nëpër mjekë të ndryshëm, vetë jeta u solli mrekullinë dhe lumturinë e tyre, bashkëshortëve Diana dhe Rinush, të martuar para pesë vjetëve. Diana kishte mbetur shtatzënë!
U duk se lumturia që sapo kishte hyrë tek ata bashkëshortë, sikur i kishte tejkaluar përmasat e asaj pritjeje pesë vjeçare për të pasur edhe ata femijën e tyre. Foshnja ishte djalë!

Djali i sapoardhur në jetë u pagëzua me një emër të bukur dhe të veçantë, të padëgjuar ndonjëherë, Ridi. Për të gjithë të afërmit dhe njerëzit e tjerë të njohur të tyre, nuk ishte i vështirë kuptimi i emrit të foshnjes. Emri Ridi ishte bashkimi i dy gërmave të para të emrave të dy prindërve të tij, Rinush dhe Diana.
Sapo kishte ardhur në jetë, foshnja me flokë të zinj i kishte mrekulluar edhe vetë mjekët me përvojë shumëvjeçare në profesionin e tyre. U duk se ishte një foshnje i mbarë. Foshnja i bukur dhe i shëndetshëm kishte kaluar në duart e mjekëve dhe ndihmësve të tyre, duke i gëzuar edhe ata, si ta kishin fëmijën e tyre.

Sa të lumtur ndjeheshin Diana dhe Rinushi, ndërsa e mbanin në krahë fëmijën e tyre të bukur me flokë dhe sy të zinj.
Ridi foshnje kishte hyrë në zemrat e njerëzve të njohur përreth tij.
Lumturinë ua shtonin edhe më tepër njerëzit e njohur kur i ndalonin dhe e përkëdhelnin vogëlushin.
Edhe Ai, me instiktet e tij foshnjore, sikur ta ndjente çfarë mendonin njerëzit për atë, u buzëqeshte më ëmbëlsinë e tij fëmijërore. Edhe pse muajt kalonin dhe Ridi rritej çdo ditë, ai vazhdonte të ishte shumë i afruar me të gjithë njerëzit. - Hajde tek teta, Ridi, nëse do t'i thoshte ndonjë grua, ndërsa rrinte në krahët e nënë së tij, ai buzëqeshte, shkëpuste krahët nga supet e s'ëmës, dhe i jepte trupit para... Ridi u bë fëmija i dashur edhe për komshijtë përreth tij.

Edhe pse kishin kaluar disa vite nga ardhja e tij në jetë, Ridi vazhdonte t'i rruante ato veti që kishte pasur në foshnjërinë e tij. Sytë e tij të zinj së bashku me flokët bashkoheshin me buzëqeshjen e tij të ëmbël.
- Sa i mirë është Ridi! - thoshin njerëzit. Edhe Diana dhe Rinushi ndjeheshin më tepër se të lumtur me fëmijën, gëzimin e tyre të parë, që kishte rrëmbyer zemrat e shumë njerëzve. Në mes prindërve të tij i kapur për dore, kur shëtisnin të tre së bashku, i shikonte njerëzit, të njohurit e tij, i buzëqeshte dhe, me dorën e tij të vogël i përshëndeste.

E papritur për të gjithë njerëzit, ishte ajo ditë e Hënë, kur panë Dianën të shqetësuar. Më tepër se e shqetësuar, ajo ishte edhe e përlotur. Ç'të kishte ndodhur vallë?! Të Dielën në mbrëmje Ridi i vogël 6 vjeçar nuk ndjehej mirë. Temperatura e lartë e trupit të tij dhe disa shqetësime të tjera në shëndetin e tij, pas mesit të natës, i kishte detyruar prindërit të shqetësuar të shkonin menjëherë në spitalin e qytetit të tyre.
Ç'kishte ndodhur me Ridin e vogël? Ku kishte shkuar buzëqeshja e Ridit?! Po ëmbëlsinë e tij fëmijërore, kush po e rrëmbente?!
Mjekët dukeshin të shqetësuar. Nuk po mundnin të përcaktonin diagnozën e sëmundjes së tij. Ridi i vogël duhet të rrinte disa ditë në spital. Lumturia dhe buzëqeshja e prindërve të tij ishin larguar për t'u zëvendësuar me makthin e hidhur. Si do vinte fati i djalit të tyre?!
Pas disa ditë pritje dhe ankthi, zbritja e temperaturës te Ridi, sikur ua lehtësoi pak dhimbjen prindërve të tij, për t'i dhënë shpresa për një shërim të shpejtë djalit të tyre të dashur.

Në konsultën e tyre, vetë mjekët, nuk po u besonin syve, ajo çfarë tregonte përgjigjja e analizës mjekësore në përcaktimin e diagnozës së sëmundjes së Ridit. Sëmundja ishte e rëndë!
Mjekësia Shqiptare me kushtet e saja të pamjaftueshme dhe të pakta, mungesa e aparaturave të ndryshme moderne, e kishte të pamundur trajnimin e sëmundjes së vogëlushit në spitalet shqiptare.
E vetmja mundësi për shpëtimin e jetës së Ridit të vogël ishte çuarja e tij në një nga spitalet e huaja jashtë Shqipërisë, të cilën shteti shqiptar nuk e mundësonte një gjë të tillë. Ç'të bënin prindërit e tij të dashur dhe të pafajshëm, Rinushi dhe Diana? Djali i tyre gjashtë vjeçar, shpresa e tyre e vetme, i kishte hyrë padrejtësisht vdekjes në gjijtë e saj dhe dukej sikur ajo do ta rrëmbente njëherë e përgjithmonë. Ata ishin të pafuqishëm, por më i pafuqishëm ishte vetë shteti i tyre, në të cilin ata punonin dhe jetonin me shumë mundime dhe sakrifica të mëdha për ta shkëputur djalin e tyre nga thonjtë e të mallkuarës vdekje. E vetmja shpresë ishte shteti, mjekësia e huaj.
Me ndërhyrjen e një të afërmi të Dianës, i cili punonte prej disa vitesh emigrant në një shtet të huaj ishte krijuar mundësia për dërgimin e Ridit në atë shtet, por pagesa shumë e lartë që kërkonte mjekësia e huaj, ishte një pengesë, që dukej e pakapërcyeshme për Dianën dhe Rinushin dhe të afërmit e tjerë të familjes.
Edhe pse e menduan që mund të shisnin çdo gjë të shtrenjtë, edhe shtëpinë, vetëm që Ridi i tyre të shpëtonte, kjo nuk mund ta plotësonte atë pagesë marramendëse parash që kërkohej për kurimin e djalit të tyre.

Në ditët e pritjes plot ankth dhe dhimbje në marrjen e vizës për të shkuar në shtetin e huaj dhe grumbullimin e parave, vogëlush Ridi, pjesën më të mirë të kohës e kalonte i mbyllur në shtëpi. Për moshën e tij nuk kishte shumë lodra për të luajtur. E vetmja lodër për të ishte ekrani i vogël i televizorit, ku Ridi shihte dhe dëgjonte me vëmendje të madhe emisione të ndryshme.
Vogëlushi nuk arrinte të kuptonte rëndësinë e sëmundjes së keqe që i kishte hedhur kthetrat e saja tek ai. Ajo që kuptonte për vetë moshën e tij dhe që kishte dëgjuar ishte se, duhet të shkonte në një nga spitalet e huaja për t'u kuruar.
- Mami, pse nuk më çojnë edhe mua jashtë shtetit që të shërohem? - i thoshte shpesh të ëmës, pa e kuptuar se me këto fjalë ia lëndonte edhe më tepër dhimbjen e shpirtit të saj.
- Babi, edhe ne këtu në vendin tonë kemi spitale, pse duhet të iki unë jashtë shtetit që të shërohem atje...?!
Në vend të përgjigjes për çfarë ai i pyeste, merrte përqafimet dhe puthjet e tyre. Pastaj, ata, prindërit e tij, me hapa të ngadaltë dhe të rrënduara nga pesha e dhimbjes së tyre ecnin dhe hynin në dhomën tjetër për t'u shkrehur në vaj nga të qarat.
- Mami, iu drejtua ai një ditë s'ëmës, ndërsa rrinin të tre në dhomë, në shtëpi. - E dini se çfarë do bëhem unë kur të rritem?
- Po shpirti i mamit, fol, çfarë do bëhesh kur të rritesh? - i tha e ëma, duke psherëtirë me ngadalë.
- Unë, mami dhe babi, kur të rritem, do bëhem deputet, do bëhem ministër. Edhe kryeministër do bëhem. Edhe president do bëhem.
- Mirë shpirti i mamit, bëhu çfarë të dëshirosh ti zemra ime... - i tha e ëma me një zë të lehtë vajtues.
- Do bëhem mami, që kur të jem sëmurë, të shkoj në spitalet e huaja jashtë shtetit që të shërohem...