Festivali i 11-të i Këngës, pretekst për të goditur "komplotistët"

Shumë vite më parë "arkitektët" e muzikës shqiptare kishin kohë që po projektonin krijimin e një "ndërtese gjigande" të këngës së lehtë shqiptare, që do t'i sillte vendit çdo fund Dhjetori një "fëmijë", ku do të mirëpritej nga mbarë populli, sidomos të rinjtë.
Kështu në Dhjetorin e vitit 1962 erdhi "fëmija i parë"duke u pagëzuar me emrin Festivali i Këngës në Radio.

Dhjetë vjet më vonë, nga data 22 deri më 24 Dhjetor 1972, sipas traditës "lindi" një fëmijë tjetër duke u renditur sipas radhës në vendin e tij të njëmbëdhjetë.
Sapo erdhi në jetë ky "fëmijë", buzëqeshja, çiltërsia dhe bukuria e tij, rrëmbeu menjëherë zemrat e rinisë shqiptare.

Thonë se një fëmijë që duket se është i mbarë që në moshën e tij të foshnjërisë nuk e ka jetën e gjatë. Askush nuk do ta besonte këtë thënie për "foshnjen" e sapo ardhur në jetë.

E ku ta dinte ai foshnjë, se erdhi në jetë në një vend ku imagjinata e çmendur e udhëheqësit të sëmurë komunist që drejtonte Shqipërinë me dorë të hekurt, ku dhëmbët e tija më të mprehta se të ujkut kafshonin pa mëshirë deri në vdekje çdo gjë që atij i dukej armiqësore, ku duart e tija më të forrta se kthetrat e kuçedrës së përrallave kishin mbërthyer Shqipërinë në çdo cep të saj, ku dora e tij vrastare më e përgjakshme se dora e Ledit Makbeth kishte prerë e po priste koka të pafajshme njerëzish, sidomos intelektualët e diplomuar, do të bëhej Kurban nga vetë dora e udhëheqësit të çmendur Enver Hoxha! Nuk mjaftonte kaq. Kësaj çmendurie i bashkohej pabesia dhe hipokrizia e ndihmësit të tij, Sekretarit të Komitetit Qendror të P.P.SH-së që pas vdekjes së diktatorit do bëhej pasardhësi i tij.

Ajo "foshnjë" që kishte vetëm dy muaj jetë, ata "prindër" që e ngjizën këtë foshnjë, duhet të varroseshin për së gjalli, ta paguanin me jetën e tyre. Ky foshnjë festival nuk ishte gjë tjetër, veçse "kulmi i degjenerimit në Radiotelevizionin Shqiptar, që kishte infektuar gjithë rininë shqiptare, ku pas tij fshihej një komplot i rrezikshëm kundër P.P.SH.-së".

Kështu i thoshte imagjinata e çmendur udhëheqësit komunist shqiptar. "Fajet" e gjithë atyre që përgatitën Festivalin e 11-të të Këngës në R.T.V., festivalin e shumëpërfolur në jetën shqiptare, si dhe grupin e "Komplotistëve" që fshiheshin pas atij festivali, që u "zbulua dhe u shpartallua" nga Enver Hoxha, na i spjegon më së miri shkrimtari Skifter Këlliçi në librin e tij: Festivali i Njëmbëdhjetë, viktimë e të cilit ishte edhe vetë shkrimtari. Duke e jetuar nga afër atë ngjarje të dhimbëshme si ish punonjës në R.T.V.SH. Skifter Këlliçi ka shfrytëzuar gjithë aftësitë dhe talentin e tij prej shkrimtari, duke na i sjellë ngjarjet e atij viti sa reale aq edhe brilante.

Ndoshta pak i vonuar dalja e këtij libri rreth atyre ngjarjeve, vlera dhe përmbajtja e tij e lartë, gjuha e pastër dhe e rjedhshme që ka përdorur shkrimtari në këtë vepër, mendimet e tij të shprehura në mënyrë origjinale dhe realiste, e ngrejnë romanin Festivali i Njëmbëdhjetë të ngjitet ndër veprat më të mira të kohës, si dhe vetë Skifter Këlliçin të quhet një shkrimtar i kohës moderne.

Porta e hyrjes në këtë libër është e magjishme. Menjëherë sa fillon e lexon librin të del figura e sekretarit të K.Q.P.P.SH. si njeri dinak që në çdo moment të vështirë të jetës së tij lëpin prapanicën e Enver Hoxhës për të shpëtuar veten e tij, paçka se kjo lëpirje e prapanicës pret kokat e njerëzve të pafajshëm, siç janë edhe shokët e tij më të ngushtë të luftës e të fëmijërisë, siç është ish drejtori i R.T.V.SH ("Teodor Progri")

Skifter Këlliçi në librin e tij na çon gjithandej, në koridoret e Radiotelevizionit ku lëvizin intelektualët artista, këta njerëz që po sillnin një erë të re ndryshimesh në jetën artistike të vendit sipas udhëzimeve të partisë, ku po pëlqehej nga mbarë populli, madje edhe nga vetë diktatori. Janë ata njerëz fatkeqë, është ky drejtor radiotelevizioni, ku nga njëra anë do mernin përgëzimet e diktatorit për emisionet e bukura e të pëlqyera që transmetonte R.T.V.SH, nga ana tjetër do goditeshin për t'u "varrosur" për së gjalli, duke u etiketuar "Armiq të Popullit".

Ziliqarët, të paaftët, spiunët e sigurimit të shtetit, që jo pa qellim ishin punësuar në atë institucion të rëndësishëm, shkrimtari Skifter Këlliçi ka ditur t'i paraqesë me mjeshtëri në libër, duke treguar figurën e tyre të urruer e të pabesë. Njerëz të tillë të pabesë, spiuna të sigurimit të shtetit kishin "mbirë" kudo në jetën shqiptare. Ata kishin mbirë në çdo qytet, ndërmarje, lagje.... Blloku i udhëheqësave, ajo dinasti që ishte krijuar mu në zemër të kryeqyteti shqiptar, anëtarët e Byrosë Politike, familjet, si dhe imoralitetin e fëmijëve të tyre, zoti Këlliçi ka ditur të na i sjellë me mjeshtëri në librin e tij.
Skifter Këlliçi ka ditur mjaft bukur të ndërtojë edhe figurën e diktatorit Enver Hoxha me shtrëgimin e duarve mes punëtorëve, me buzëqeshjen e tij, që vetëm ai dinte ta sajonte atë buzëqeshje, ku pas fshiheshin ata dhëmbë vampiri, që nuk u ngopën kurrë së thithuri gjak.

Është vetë diktatori në këtë libër ku endet koridoreve të K.Q.P.P.SH. aty ku luheshin gjithë poshtërsitë për prerjen e kokave të njerëzve të aftë e të pafajshëm, ku zyrat e kësaj ndërtese turpi ishin kthyer në thertore, ku themelet e kësaj ndërtese mbanin erë gjak njerëzish të pafajshëm.
Gjithë "fajet" e atyre intelektualëve që duheshin goditur,është, se që të gjithë ishin me diploma në xhep, ndërsa ai, i pari i vendit nuk kishte dëshmi të asnjë universiteti, kështu që edhe udhëheqësit e tjerë, anëtarët e Byrosë Politike që ishin poshtë tij, duhet të ishin të tillë, të pashkolluar. Kështu i thoshte mendja e tij e çmendur. Intelektualët, trurin e vendit, madje edhe shkrimtaret, duhet te kritikoheshin, pse jo edhe te udhëzoheshin në të shkruar nga një mjelëse lopësh e ardhur nga një kooperativë bujqësore dhe e emëruar sekretare e K.Q. të P.P.SH-së, apo shoferat dhe karrocierat e pa shkolluar të ardhur nga gjiri i klasës punëtore të emëruar anëtarë të Byrosë Politike që drejtonin shtetin shqiptar të asaj kohe.

Sapo fillon të lexosh librin e Skifter Këlliçit Festivali i Njëmbëdhjetë mbërthehesh rreth tij e hyn brenda për të mos u shkëputur. Pa e kuptuar se je në faqen e fundit, sepse e tillë është shkruar vepra, të duket jo sikur po e lexon, por sikur e jeton atë ngjarje e atij viti të largët. Ndjehesh akoma i "uritur" për t'u kthyer edhe njëherë nga e para e ta rilexosh përsëri. Nuk kishte grup komplotistësh, nuk kishte armiq të Shqipërisë, nuk ishte festivali modern me veshje slogane siç u akuzua nga diktatori Hoxha. Kishte vetëm çmenduri dhe injorancë të Enver Hoxhës, që duhej bërë dikush kurban për të prerë koka të reja njerëzish dhe këtë fat tragjik të të bërit kurban e pati Festivali i 11-të si dhe gjithë ata organizatorët e pafajshëm.