Një komb i dhunuar

Më 10 dhjetor 1948, Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara nënshkroi një dokument shumë të rëndësishëm, i cili do caktonte të drejtat themelore dhe elementare të të drejtave të njeriut. Ky dokument quhet "Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut". Kjo deklaratë është një shpallje e fuqishme, me anë të cilës shumica e shteteve të botës, pasi mësuan pasojat e totalitarizmit të shfaqur në Luftën e Dytë Botërore, vendosën të caktojnë dhe shkruajnë të drejtat e ç'do njeriu në botë. Kjo deklaratë u quajt universale sepse duhet të aplikohet nga ç'do komb, qeveri, shoqëri dhe individ në të gjithë botën dhe në të gjitha kohërat. Kjo deklaratë siguron të drejta civile, politike, ekonomike, shoqërore dhe kulturore për këdo njeri që jeton nën diell.

Kjo deklaratë përbëhet prej tridhjetë artikujsh, të cilat u shkelën gati të gjitha gjatë diktaturës komuniste. Por edhe pse ajo diktaturë ka shtatëmbëdhjetë vjet që është rrëzuar, dhe Shqipëria supozohet të jetë një vend demokratik, shumë prej këtyre artikujve të shkruara në "Deklaratën Universale të Drejtave të Njeriut" vazhdojnë edhe sot të shkelen me të dyja këmbët.

Le të përmendim shkurt disa prej artikujve të Deklaratës, le ta nisim me
Artikullin 1: "Të gjitha qeniet njerëzore janë të lindura të lira dhe të barabarta, si në dinjitet ashtu edhe në të drejta. Ata janë të pajisura me arsye dhe ndërgjegje dhe duhet të veprojnë ndaj njëri-tjetrit me një frymë vëllazërie". Ne na thuhet shpesh se jemi të barabartë, të lirë, etj., por të gjithë e dimë se Shqipëria karakterizohet prej një pabarazie sociale. Paradoksi shoqëror dhe ekonomik. është një tipar tejet i dukshëm. Pushtetarët tanë paguhen për t'u kujdesur për më të vegjlit, por ata jo vetëm që e kryejnë detyrën e tyre siç duhet, por janë verbuar pas pushtetit dhe interesave vetjake dhe kanë harruar liritë dhe të drejtat minimale të shqiptarëve. Tek "Ferma e Kafshëve", e shkrimtarit Xhorxh Oruell, lexojmë: "TË GJITHA KAFSHËT JANË TË BARABARTA, POR DISA JANË MË TË BARABARTA SESA TË TJERAT". Kështu edhe në Shqipëri, ne kemi lindur të barabartë, por disa prej nesh janë më të barabartë sesa të tjerët.

Thënia e Oruellit ia vlen të përmendet edhe në lidhje me Artikullin 7: "Të gjithë janë të barabartë përpara ligjit dhe kanë të drejtën e mbrojtjes nga ligji pa asnjë diskriminim…". Edhe bufi do e dinte se barazia në Shqipëri është një idealizëm i paarritur. Pushtetarët tanë nuk janë mbi ligjin por kanë arritur të fitojnë imunitet ndaj disiplinave të ligjit. Vetëm populli i thjeshtë vuan ndëshkimet. ndërsa pushtetarët gëzojnë përfitimet e tij.

Artikulli 13 (2): "Cilido individ ka të drejtë ta lerë një vend, duke përfshirë edhe vendin e tij, apo të kthehet tek ai". Të gjithë jemi të ndërgjegjshëm se kufizimi i lirisë së lëvizjes jashtë, nuk është as faji i qytetarëve shqiptarë dhe as i ambasadave të huaja në Shqipëri. Evropa dhe Amerika kanë bërë përpjekjet e tyre për integrimin e Shqipërisë në aleancat e vendeve të zhvilluara. Ata kanë vendosur kritere themelore demokratike, por të cilat nuk janë përmbushur nga qeveria jonë, si rrjedhojë, qytetarët shqiptarë janë të burgosur në vendin e tyre dhe luten e agjërojnë pa pushim për mrekulli vizash. Hyrja e shumicës së vendeve ish-komuniste evropiano-lindore në BE, indigon se vendet e zhvilluara e mirëpresin integrimin tonë, por janë pushtetarët tanë ata që duhen fajësuar për izolimin e shumë shqiptarëve dhe shkeljen e Artikullit të 13, të "Deklaratës Universale të të Drejtave të Njeriut".

Artikulli 21 (3): "Vullneti i popullit duhet të jetë baza e autoritetit të qeverisë; ky vullnet duhet të shprehet nëpërmjet zgjedhjeve të drejta dhe të herëpashershme, të cilat duhet të kryhen prej votës së lirë dhe të fshehtë...". Të gjithë e dimë se votimi në Shqipëri është i fshehtë, por jo i lirë; është i fshehtë sepse komplotet bëhen në fshehtë, por aspak i lirë sepse mënyrat matrapaze, falsifikimet, presionet, intimidimet, etj., e përdhosin sakritetin e votës së qytetarit. Institucionet shtetërore janë të krisura keq, ndaj mund të kontrollohen lehtësisht prej një dore interesi, ndaj e bën të lëkundshëm besueshmërinë në çdo veprim apo vendim institucional.

Artikulli 23 (2): "Cilido, pa asnjë diskriminim, ka të drejtën të paguhet aq sa punon". Drejtësia që u takon shqiptarëve në këtë aspekt, nuk kërkon shumë koment. Pensionistët paguhen në shifra qesharake, për ato vitet e shumta pune, ndërsa kemi shumë të rinj që punojnë sa për të pirë kafe dhe cigare. Para disa javësh, në Parlament, kryeministri Berisha përmendi Hugo Boss-in përpara deputetëve dhe kamerave televizive. Kjo ishte një ofendim i rëndë për shqiptarët, shumica e të cilëve paguhen në muaj sa çmimi i një artikulli të Hugo Boss-it. Janë të rrallë ata pushtetarë, të cilët kanë në CV-të e tyre eksperienca pune të rënda krahu. Nëse do kishin të tilla, do i kuptonin më mirë vështirësitë e bashkatdhetarëve të tyre dhe do luftonin dhe punonin më shumë për të rritur mirëqenien e punëtorëve dhe pensionistëve.

Artikulli 25 (1): "Cilido ka të drejtë për një standard jetese të përshtatshme, për shëndetin dhe mirëqenien e tij dhe familjes së tij; këtu përfshihet ushqimi, veshja, strehimi, kujdesi mjekësor, shërbimet sociale të nevojshme dhe siguria në rast punësimi, sëmundje, handikapi, vdekje familjare, pleqëri apo humbje mjetesh jetese përtej kontrollit të tij". Është për të ardhur keq, kur sheh se sa shumë energji po harxhojnë pushtetarët tanë për të zgjedhur një President. Ata konsumojnë energji, ndërsa populli nuk ka energji për të konsumuar, qoftë kjo energji elektrike apo energji fizike. Ndërkohë që pushtetarët argumentojnë midis tyre në ambiente te kondicionuara, të rehatshme, me drita, duke njomur buzët me pije freskuese të importuara dhe pas takimeve shëtisin me makina super-luksoze, shumë shqiptarë e jetojnë jetën pa drita, pa ujë, pa bukë, pa punë dhe plot me frikë. Shprehja "jetë qeni" do ishte e papërshtatshme sepse sot, qentë, jashtë shtetit kanë pasaporta, udhëtojnë pa viza dhe ushqehen me ushqime të shtrenjta supermarketi. Është e drejta e çdo njeriu të ketë një jetë normale të përshkruar në Artikullin 25, por kjo e drejtë e jona është e dhunuar. Korruptimi, neglizhenca, paaftësia, mosinteresimi apo mungesa e dëshirës së ekzekutivit, legjislativit dhe gjyqësorit shqiptar, kanë bërë që të dhunohen të drejtat elementare të shtetasve shqiptarë.