Bedri Kukalaj: "Të mos harrojmë invalidët e luftës dhe familjet e dëshmorëve..."

-- nga Dashnim HEBIBI, Zürich, 04 korrik

Gjendja e luftëtarëve, fëmijëve jetimë, që dhanë prindërit e tyre për këtë Kosovë të lirë, është e rëndë, edhe ate shumë e rëndë. Duhet të përkujdeseni më shumë për këtë kategori. T'ju them të drejtën, me gjendje të rëndë shëndetësore dhe sociale. Siç po më shihni jam invalid dhe e kam të caktuar edhe nga mjeku me 70 % dhe marr pension 95 Euro. Tani shtrohet pyetja, si të jetojmë me këtë pagë, si të shërohem etj.

Është e vështirë të konkurrosh me ata që shkruajnë për këngëtare, për politikë, biznes etj, do dëshiroja të shprehja këtu atë që na duhejt t'na shqetësojë të gjithëve, të shkruajmë dhe të ndihmojmë invalidët e luftës dhe familjet e dëshmorëve. Sa mirë do ishte që të shohim edhe më shumë portrete të herpashershme nëpër disa media përshkrime të invalidëve të luftës, fëmijëve jetimë, që janë në gjendje shumë të rëndë sociale, me pak përkrahje.Pa fjalën e lirë, as kënga nuk mundej të këndohej, do të ishte e burgosur, e kemi provuar këtë gjë për shumë dekada me radhë, prandaj baballarët e këtyre jetimave dhe vrapimi me pushkë pas lirisë i luftëtarëve, që sot janë shumë invalidë dhe me situatë të rëndë sociale, kanë luftuar për këtë liri që e gëzojmë sot të gjithë.Vetëm mbi të vërtetën, e cila përfaqësohet nga media, mund të themelohet demokracia.

Në çfarë situate janë invalidët e luftës? Se si po i mbijetojnë jetës së rëndë sociale edhe ate me dhimbje të shumta? Bashkatdhetarët, si gjithnjë edhe sot e kësaj dite, nuk po ndalen së vepruari në të mirë të atdheut. Kështu, edhe sot e kësaj dite, bashkatdhetarët me mënyra të ndryshme kontribuojnë drejt atdheut me bashkëpunim edhe me miqë zviceranë, si bie fjala me zonjën Analiza Shnelller, e cila së bashku me zonjën Shukrie Ramadanin bashkëshortja e dëshmorit Agim Ramadani, si dhe me zonjën Valdete Hoti, po vrapojnë pas spitaleve të ndryshme me më zë në Zvicër, që të jenë përballë luftëtarëve të lirisë, që sot disa prej tyre janë me gjendje të rëndë sociale dhe shëndetësore, ose më mirë me thënë luftojnë me jetë a vdekje.

Para pak ditësh në Zvicër, erdhi për një vizitë mjekësore edhe luftëtari i lirisë Bedri Kukalaj i lindur më 03.01.1978 në fshatin Prejlep të Deçanit, ish ushtar i UçK-së në Dukagjin, i plagosur në Voksh më 27 prill 1998, ku pas pesë orë lufte të pabarabartë me forcat pramilitare serbe, luftëtarët e UçK-së siç dihet dëmtuan shumë këto forca duke i zbrapsur, por edhe Bedri Kukalaj plagoset në katër vende të ndryshme nëpër trup.Ishte edhe në burgun e Dubravës, ku forcat serbe e kishin qitur në pushkatim dhe pas 38 orëve e kanë gjetur të gjallë, por në gjendje të rëndë sociale nga plagët që i ka marrur. Me një fjalë Bedriu e ka parë vdekjen me sy. Në Burgun e Dubravës siç dihet ishin rreshtuar 180 shqiptarë për pushkatim.

Është baba i një vajzes tre vjeçe dhe pret edhe fëmiun e dytë shumë shpejt. Të ndalemi në gjithë ate histori është e gjatë, kështu që po i kthehemi situatës në të cilën është sot ky luftëtar, invalid i luftës 70% dhe merr një pension prej 95 Eurove. Pas disa operacioneve që i ka pasur më herët dhe tani të bërë në Zvicër, në spitalin e Bazelit dhe të Argaut, Bedriu i shoqëruar me dy miqtë e tij veprimtarë të dalluar të kauzës kombëtare Bajram Mulaj dhe Xhemal Selimi, të gëzuar për shëndetin që e ka Bediru më të mirë kishin dalur ti falënderojnë nga zemra zonjën zvicerane Analiza Shneller, zonjën Shukrie Ramadani zonjën Valdete Hoti, bashkatdhetarë të shumtë që kanë ndihmuar, si dhe mjekun Dr.Hammer. Bedriu i emocionuar që i ka shpëtuar më së keqes, ashtu me modesti flet për ndihmën që iu ka bërë në Zvicër. Të kujtojmë një pjesë të asaj që ka përjetuar edhe personazhi i shkrimit tonë.

Duke parë krimet monstruoze të orgjive serbe të kryera mbi popullatën civile shqiptare, pa kursyer gratë, pleqtë e fëmijët, në fundshkurtin dhe fillimmarsin e vitit 1998, në rajonin e Drenicës, si në Prekaz, Likoshan, Qirez e gjetiu, edhe popullsia e Rrafshit të Dukagjinit, sikurse e mbarë Kosovës, u bind se vetëm me organizimin e një lufte efektive mbrojtëse mund t’u shpëtonte vrasjeve e masakrimeve masive, të cilat populli i këtyre trevave i kishte përjetuar në kurrizin e vet shumë herë gjatë historisë nga regjimet e ndryshme serbosllave. Prandaj, duke parë koncentrimin e madh të forcave policore e ushtarake serbe, edhe në Rrafshin e Dukagjinit, që në ditët e dimrit, ishte e qartë për secilin se i njëjti skenar sikurse në Drenicë do të përsëritej shpejt edhe në këtë rajon.

Dhuna, maltretimet e keqtrajtimet e qytetarëve shqiptarë ishin shtuar tej mase. Një shembull të këtillë të luftës qëndresës heroike, luftëtarët e lirisë e dhanë edhe në kundërpërgjigje të sulmit të forcave të shumta ushtarako-policore paramilitare serbe, më 24 mars 1998, kur u sulmua familja Haradinaj dhe fshati Gllogjan përgjithësisht. Në këtë betejë, që zgjati më se dhjetë orë, u vranë tre pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Gazmend Hysen Mehmetaj (20)Himë Rasim Haradinaj (16) dhe Agron Nimon Mehmetaj (19)të tre nga Gllogjani, ndërsa u plagos rëndë edhe vetë komandanti Ramush Haradinaj. Në këtë sulm, forcat serbe, të përbëra nga njësitë policore të MUP-it të Deçanit, të Gjakovës të Pejës, njësitë paramilitare dhe njësitë ushtarake të Korpusit Ushtarak të Gjakovës, përdorën gjithë makinerinë blinduar, arma-timin e rëndë dhe helikopterët.

Pa dyshim, vija e frontit në fshatin Prejlep të Deçanit, ishte njëra ndër pozicionet më të pathyeshme të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, e cila asnjëherë gjatë luftës nuk u thye nga forcat armike, edhe pse sulmet ndaj këtyre pikave ishin të përditshme. Prejlepasit, duke e parë të vetmin shpëtim tek armët e lirisë, pa asnjë hezitim që në fillim të muajit prill ’98, njëzëri iu përgjigjën kushtrimit të luftës për liri. Më 20 prill 1998, rreth shtatëdhjetë (70) prejlepas nisen drejt Shqipërisë për të marrë armë. Mirëpo në të kthyer për në Kosovë, më 27 prill, në vendin e quajtur “Sergun”, jo larg Vokshit, bien në pritën e forcave ushtarako-policore serbe, ku për më se gjashtë orë radhazi zhvillohen luftime të rrepta.

Në Sergun të Vokshit u zunë rob nga forcat serbe Fadil Dabiçaj, Hysen Latifaj, Bedri Kukalaj dhe Armend Mazrekaj të cilët dënuan me dënime drakonike prej 8-17 vjet burgim, dhe përjetuan ferrin nëpër kazamatet serbe që nga Nishi, Dubrava, Burgu Qendror (CZ) Beogradit, Mitrovica Sremit e gjetiu ku u torturuan çnjerëzisht edhe nga mjekët, për t’u liruar në muajin mars 2002, të dërrmuar nga torturat. Ndërkaq, akti më barbar i kësaj dite është vrasja Bilall (Idriz) Mazrekajt (26) nga Drenoci. Atë policia serbe pasi zbriti nga traktori kur po kthehej nga varrimi kushe-rinjve të Prejlepit, te rruga që shpie për në Drenoc, ekzekutoi para syve të nënës së tij dhe mbi pesëmbëdhjetë grave të tjera. Ne zhvilluam edhe një bisedë rasti në Zürich me këtë luftätarë dhe ja se çfarë na tha ndër të tjera:"

Ju falënderoj edhe Juve për interesin që po tregoni jo vetëm ndaj meje, por për të gjithë invalidët e luftës. Do respektohen përgjithmonë ata që ndihmojnë jetimat dhe invalidët e luftës. Në Zvicër për herë të parë kam ardhur nga heroi për së gjalli i Kosovës Z. Ramush Haradinaj dhe kontaktova me zonjën Shukrie Ramadani dhe më pastaj nga Analiza Shneller, Valdete Hoti dhe të tjerë, pra inicator që të jem më mirë është Z. Haradinaj. U jam mirënjohës për jetë ish komandantit Ramush Haradinaj, që më bëri të mundur të jem sot gjallë, të jem afër fëmijëve të mijë, familjes sime dhe miqëve të mijë. Bashkatdhetarët kishin mbledhur 56.000 sfr për operimin tim dhe nga zemra i falënderoj të gjithë ata që kanë dhënë ndihmë për shëndetin tim.Në Zvicër për herë të parë erdha më 6 maj 2002 dhe u operova në Bazel. Pas njëzetë dite pushimi në spital, menjëherë u operova përsë dyti herë. Operimi im ka qenë në kokë në anën e djathtë dhe i suksesshëm.

Bota sot: Sa ka zgjatur operimi?

Bedri Kukalaj: Po, e di se më kanë treguar, se operimi ka zgjatur prej orës 07.00-20.00.

Bota sot: Prej vitit 2002 keni pasur kontrollime tjera?

Bedri Kukalaj: Në vitin 2005 isha në një kontroll dhe pastaj në vitin 2006. Por, gjendja ime filloi të shqetësohej prap dhe mu desht të vija në Zvicër dhe të operohem ose dorëzohem nga jeta. Gjendja e rëndë sociale, nuk të mundëson që t'ia dalësh vetë me të holla, që ta luftosh vdekjen, por sëmundja nuk bahet. Vërtetë janë situata të rënda.

Bota sot: Jeni operuar më 17 mars 2007 në Arau të Zvicrës dhe prej këtij operacioni si ndjeheni dhe kush e ka mbështetur këtë operacion financiarisht?

Bedri Kukalaj: T'ju them të drejtën, siç e përmenda edhe më lartë zonjën zvicerane Shneller, zonjën Ramadani dhe Hoti, më pastaj ndihmën e bashkatdhetarëve të të gjitha trojeve etnike shqiptare edhe Ministria e Shëndetësisë e Kosovës në këtë rast është për të përshëndetur dhe për të falënderuar, sepse më ka ndihmuar me 41.000 sfr.Ky operacion ka zgjatur nga ora 08.00-13.30 dhe gjithë kohën kanë qëndruar në pritje të lajmit të mirë edhe miqtë e mijë Bajrami dhe Xhemali.

Bota sot: Vizita Juaj në Zvicër ishte për kontroll mjekësore pas operacionit dhe cila ishte gjendja shëndetësore?

Bedri Kukalaj: Sot i bëra pesë ditë nga dita e ardhjes sime në Zvicër, i bëra të gjitha kontrollimet që është dashur ti kem dhe mjeku Dr.Hammer më tha se je më mirë dhe do të bësh edhe më mirë. Pas një viti do të kem edhe vizitën tjetër, e si do të ecë shëndeti im do të shohim në të ardhmen. Kurrë nuk kam qenë pesimist, gjithmonë jam optimist, prandaj po them se jam mirë dhe mirë do të jem.

Bota sot: Po cila është gjendja e invalidëve të luftës në Kosovë?

Bedri Kukalaj: Gjendja e luftëtarëve, fëmijëve jetimë, që dhanë prindërit e tyre për këtë Kosovë të lirë, është e rëndë, edhe ate shumë e rëndë. Duhet të përkujdeseni më shumë për këtë kategori. T'ju them të drejtën, me gjendje të rëndë shëndetësore dhe sociale. Siç po më shihni jam invalid dhe e kam të caktuar edhe nga mjeku me 79 % dhe marr pension 95 Euro. Tani shtrohet pyetja, si të jetojmë me këtë pagë, si të shërohem etj.Por, jam krenar që kam kontribuar me bashkëluftëtarët tjerë për këtë Kosovë të lirë dhe kurrën e kurrës nuk jam pishman edhe pse jam invalidë edhe pse pjesën e djathtë të kokës e kam plastikë nga shumë operacione që i kam përjetuar deri më tani 10 operacione.

Kam shumë miqë që janë invalidë të luftës në Kosovë dhe në trojet tjera shqiptare, nuk kanë proteza, nuk kanë as karroca të invalidëve, as shkopinj mbajtës e të mos flas për gjëra tjera. Duhet të trajtohemi më ndryshe. Gjendja e invalidëve të luftës është e mjerë, por na mbanë shpresa se Kosova do të lulëzojë në të ardhmen, Kosova do të bëhet edhe më e fortë dhe do përkujdeset më shumë. Nuk mundem të flas përmes pak minutave gjithë vështirësitë që i kanë invalidët e luftës dhe familjet e dëshmorëve.

Bota sot: Po si e sheh Kosovën një ish luftëtar lirie?

Bedri Kukalaj: Kosova e lirë, Kosova e pavarur. Të punojmë më shumë dhe të mos rrahim gjokse.Të mos shikojmë të përçahemi, të mos e harxhojmë as një minutë kotë. Të jemi më të bashkuar dhe suksesi do të vijë padyshim. Të mos harohen dëshmorët e lirisë, familjet e dëshmorëve.