Presheva ka me afër Tiranën së Beogradin

Nuk bëhet fjalë për distancë kilometrike. Ashtu siç nuk bëhet fjalë për infrastrukture rrugësh. Bëhet fjalë për një distancë tjetër. Cila është ajo distancë? Bëhet fjalë për distancën kombëtare, distancën natyrale, distancën shpirtërore, distancën gjuhësore etj etj. Dhe kur merr parasysh këto lloj distancash, atëherë me plot të drejtë mund të thuash se Presheva ka shumë herë më afër Tiranën se sa Beogradin. Po kjo dihet, mund të thotë dikush apo disa. Është shumë e vërtetë që dihet, por është po kaq e vërtetë se shpesh herë harrohet.

Po pse harrohet? Po ja perse: Shqiptarët në Luginën e Preshevës bojkotuan referendumin lidhur me kushtetutën serbe. Dhe me këtë bojkot ata treguan se nuk e njohin Ligjin themelor të shtetit serb. Që do të thotë se nuk e njohin vete Serbinë si shtetin e tyre. Deri këtu janë dakord të gjithë, përfshirë edhe politikanët shqiptarë nga Tirana, Prishtina dhe Tetova. Por paradoksi ndodh me vonë. Atyre që bojkotuan Ligjin themelor të shtetit serb, u thuhet të mos bojkotojnë pushtetin serb. Dhe kësisoj, politikanët shqiptarë të Preshevës u ndodhen nën një trysni nga politikanët shqiptare për të mos bojkotuar zgjedhjet e 21 janarit.

Ata u thirren në Tiranë, u thirren në Prishtinë etj për këtë çështje. Atyre iu dërgua mesazh për Vitin e Ri edhe nga Presidenti i Shqipërisë për të marrë pjesë në zgjedhje. Fundi i trysnisë: Vetëm dy parti politike nga 5 të tilla pranuan të marrin pjesë në zgjedhjet e Serbisë. PDSH e drejtuar nga Ragmi Mustafa, LBD e drejtuar nga Jonuz Musliu etj dhe PDK nuk pranuan të marrin pjesë në zgjedhje. Për dijeni të lexuesit, PDSH dhe LBD janë dy nga partitë kryesore të shqiptarëve.

Ragmi Mustafa është kryetar i Bashkisë së Preshevës, që në zgjedhjet e fundit e fitoi postin e kryetarit me 64 për qind të votave. Ndërsa Jonuz Musliu ka qenë përfaqësues politik i UCPMB dhe kandidati kryesor për bashkinë e Bujanovcit. Në raundin e parë ai fitoi mbi 4000 vota.

Por në raundin e dytë, për të mos lejuar fitoren e kandidatit të radikalëve serbë Svetisllav Svojemenoviçi dhe për të garantuar fitoren e përfaqësuesit shqiptar, Nagip Arifit, mbështeti këtë të fundit.
Akoma nuk dihet se sa shqiptarë do të marrin pjesë. Sondazhet e para flasin se ata do ti bojkotojnë masivisht edhe këto zgjedhje, ashtu siç bënë me referendumin për kushtetutën serbe.

Ç’ka u tha me sipër ka të bëjë me pohimin e faktit se politika shqiptare nuk arriti t’i unifikonte në qëndrime partitë politikë të Luginës së Preshevës. Përkundrazi i përçau ato me shumë. Por jo vetëm kaq, politika në Prishtinë dhe Tiranë nuk ka lëvizur fare për t’i ndihmuar politikanët e Luginës së Preshevës të krijojnë Këshillin Kombëtar Shqiptar.

Deri me sot nuk ka pasur asnjë lëvizje lidhur me këtë institucion kombëtar shqiptar. Ndërsa pati shumë lëvizje lidhur me pjesëmarrjen në zgjedhje. Por jo vetëm kaq: Politika shqiptare në Prishtinë, Tetovë apo Tiranë ka harruar se shqiptarët e Luginës së Preshevës në datë 24 mars 1992 kanë zhvilluar një Referendum për Autonomi të Luginës dhe për të drejtë Bashkimi me Kosovën.

Është koha e rikthimit të Kujtesës historiko-politike. Ata që flasin çdo ditë për pavarësinë e Kosovës duhet më në fund ta kuptojnë se kjo pavarësi garantohet në Preshevë më shumë se në ndonjë vend tjetër. Ata që flasin çdo ditë për liritë dhe të drejtat e shqiptarëve në Maqedoni, duhet më në fund ta kuptojnë se këto liri dhe të drejta nuk mund të copëzohen pjesë-pjesë, ato mund dhe duhet të realizohen tërësisht. Liritë dhe të drejtat e shqiptarëve në Maqedoni mbrohen dhe realizohen në Tuz apo Ulqin.

Problemi shqiptar ka veçoritë e tij në vende të ndryshme të rajonit. Por ai ka edhe të përbashkëtën e tij që do të thotë se në rikonfigurimin e rajonit, shqiptarët duhet të jenë bashkë. Ne 28 nëntor 2006, Presheva dhe gjithë Lugina festoi me madhështi Festën e shpalljes së Shqipërisë Natyrale në 28 nëntor 1912. Me këtë festë, shqiptarët në Luginë treguan se Tiranën e kanë shumë me afër se Beogradin. Është një aspiratë që kërkon të shndërrohet në realitet. Dikush në Tiranë, Tetovë apo Prishtinë, ndoshta edhe nuk ka fuqi t’i ndihmojë. Pafuqia vetëm konstatohet, ajo nuk ndëshkohet, as kritikohet.

Por Pafuqia nuk duhet të pengojë apo të ngatërrojë. Prandaj po e mbyllim këtë analizë me një titull pikture të Salvador Dalisë: Lërini djemtë të shkojnë tek Nëna.