Dritë mbi të vërtetën

Me dhimbje në zemër dhe në shpirt vendosa të shkruaj sërish për vuajtjet dhe padrejtësitë që i janë bërë dhe po i bëhen popullit ndër vite. Unë me këtë shkrim dua të përcjell tek masa e madhe e lexuesve dashamirës dhe vullnetmirë ndaj vendit të tyre se që sot e kësaj dite diktaturës sllavo-komuniste po i dëgjohen gërhamat e fundit të saj.

Ky është mesazhi që Europa jep në Këshillin e saj lidhur me krimet e komunizmit në Shqipëri. Diktatura komuniste në Shqipëri është tkurrur dukshëm. Sëmundja i ka depërtuar në damarët e gjakut dhe gradualisht po i bren dhe kockat. Këto ngjarje janë momentet e kthesës historike për të ndërtuar një shoqëri të pastër që shqiptarët të kenë një Atdhe, një histori dhe një palë heronj. Siç dihet në asnjë vend të botës të zhvilluar demokratike nuk ka dy palë heronj për një komb.

Natyrshëm lind pyetja:
Kush mban përgjegjësi përpara historisë për përhapjen e ideve komuniste në Shqipëri?

Si fillim po paraqes në mënyrë paralele 2 figura historike që i përkasin periudhës së viteve 1920-1939, atë të Luigj Gurakuqit dhe Ahmet Zogut. Disa lexues mund të pyesin përse nuk vendos Fan Nolin në vend të Luigj Gurakuqit? Përgjigjen e kësaj pyetjeje mund ta jap shkurtazi:

Noli ka një pjesë të vogël në historinë e Shqiptare për arsye se ka jetuar shumë pak në Shqipëri (vetëm 4 vjetë nga vitet 1920-=1924) dhe pjesën tjetër të kohës e ka kaluar si emigrant jashtë Shqipërisë dhe si rezultat në ngjarjet më kulmore të asaj periudhe nuk ka qenë prezent.

Nga ana e formimit kulturor, njohja dhe zotërimi i gjuhëve të huaja, historian, shkrimtar dhe më shumë si përkthyes i ka shokët e rradhë. Ndërsa si politikan mund të quhet një deshtak pro sllavo – komunist.

Le të kthehemi sërish tek 2 personalitetet e lartpërmendur.

Zogu dhe Gurakuqi si bashkëpunëtorë, pjesëmarrës në ngjarjet me rëndësi historike që nga viti 1912 në Vlorë dhe 1920 në Kongresin e Lushnjës. Pas Kongresit të Lushnjës këto 2 figura politike nuk i shohim më si bashkëpunëtorë të një qëllimi politik, por si dy rivalë me pikpamje të ndryshme politike, me vizione të ndryshme politike.

Zogu me prejardhje nga krentë e Parisë së Matit si bajraktar i kësaj krahine, ndërsa Gurakuqi nga ana tjetër anonte nga e majta e Lindjes komuniste.

Fan Noli e quante Gurakuqin “Pionerin e Shoqërisë aksidentale”, pra të shoqërisë së Lindjes që nënkupton Shoqërinë Komuniste.

Rastësisht më ra në dorë një dokument që verteton më së miri të vërtetën e figurës së Gurakuqit dhe qëndrimin e tij politik.

Dokumenti në fjalë ka këtë titull:
“Kleri katolik shqiptar dhe parimet e demokracisë perëndimore”, fq. 23 ku në vijim për Gurakuqin sqaron “Një komunizëm që kishte fillue me livrue simbas urdhnave të Kominternit vegël e të cilit ishte një tjetër figurë e ndritshme e botës shqiptare, e dalë prej kolegjit Saverian, e pra prej mësimeve të Jezuitëve, ka qenë ajo e Luigj Gurakuqit që Fan Noli e ka cilësuar pionieri i qytetarisë aksidentale në Shqipëri. Rrjedhimi i këtij formimi është edhe qëndrimi që ky mbante në rrafshin e marrëdhënieve ndërkrahinore e fetare. Gurakuqi ishte ai që ka punuar më gjatë dhe më shumë për të mbjellë farën e komunizmit në Shqipëri. Te Luigj Gurakuqi janë vërejtë e qitë në pah prej të gjithë bashkëpunëtorëve, miqve dhe studentëve të jetës dhe të veprës së tij.

Kaq kam mundësi të nxjerr prej këtij dokumenti.

Në vijim me rastin e vdekjes së Leninit opozita kundra Ahmet Zogut e kryesuar nga Fan Noli dhe Luigj Gurakuqi kanë mbajtur 1 minutë zi në Parlamentin Shqiptar. Kësaj i thonë të mbash zi për një kriminel të mbarë njerëzimit. E bija e Stalinit shkruan nga Amerika se Lenini dhe babai im vranë 48 milion rus në revolucionin e Tetorit të vitit 1917. Pjesa më e madhe e të vrarëve kanë qenë nacionalista të djathtë, pjesa më e vyer e kombit të madh rus. E bija e Stalinit në vijim shton: “Të vrarët në revolucion i kanë transportuar me trena pune në cepe të ndryshme të Rusisë dhe në fund i kanë djegur me vajguri.

Unë do të përpiqem të paraqes pikat kulmore të ngjarjeve historike të padala në dritë deri më sot.

Ja deri në çfarë përmasash kanë arritur këta burra shteti, të shkolluar ndër universitetet e perëndimit; gjatë një debati parlamentar pozitë-opozitë njëri nga deputetët e pozitës e quan një deputet tjetër të opozitës Lenin dhe përnjëherë janë ngritur në këmbë të gjithë opozitarët në mbrojtje të Leninit duke argumentuar se emri i Leninit nuk duhet të merret në gojë kot dhe se Lenini do të mbetet një njeri i MADH. (Marrë nga Prof. Luigj Matijasati)

Në pranverë të vitit 1924 opozita humbet zgjedhjet parlamentare. Në Qershor të po atij viti fillojnë organizimin me armë grupe të caktuara me ndihmën e Kominternit se parimi bazë i komunistave është marrja e Pushtetit me dhunë dhe me gjak dhe mbrojtja e pushtetit po me gjak.

Menjëherë filluan kryengritjen e armatosur kundra shtetit të ri të sapoformuar me mund e sakrifica të shumta. Shteti i parë pas 500 vjetësh që pushtimit osman.

Këta zotëri revolucionarë nuk kishin shpenzuar as pesë lekë për formimin e këtij shteti shumë të pritur prej pjesës më të madhe të shqiptarëve. Siç dihet shtetin e formuan të pasurit si: krentë, bejlerët, bajraktarët etj. Gjykova si të arsyeshme të nxjerr në dritë ashtu siç është e vërteta historike pa hequr pikë as presje. E rëndova pak shkrimin dhe për këtë i kërkoj ndjesë lexuesit, por kam paraqitur vetëm pjesën më kryesore mjaft shkurtazi.

Me datë 10 Qershor të vitit 1924 forcat kryengritëse hynë në Tiranë. Qeveria u tërhoq dhe revolucionarët morën pushtetin. Kryengritësit të quajtur revolucionarë të parevolucion mbasi derdhën shumë gjak morën pushtetin me grykën e pushkës, identike siç ndodhi në vitin 1944 po ashtu në vitin 1997.

Kjo kryengritje kundër shtetit shqiptar dhe shumë e përfolur prej pushtetit komunist dhe e cilësuar si një revolucion përparimtar, u quajt nga Europa perëndimore asgjë më tepër përveçse një kryengritje e armatosur dhe një pushtet i marrë me dhunë dhe aspak legjitim. Është fakt se pushtetarët e dalë nga një grusht shteti nuk gjetën mbështetje dhe as përkrahje nga perëndimi por vetëm nga Rusia komuniste. Rusia ishte mikja dhe aleatja e revolucionarëve të Qershorit të vitit 1924. Për ta vertetuar këtë revolucionarët tanë u ftuan për vizitë në Moskë të cilën e mirëpritën dhe nuk ngurruan të shkojnë dhe me këtë rast lidhën marrëdhënie diplomatike mes Shqipërisë dhe Rusisë.

Ky ishte suksesi më i madh për ta. Këta burra revolucionarë mbollën erë dhe mbarë kombi shqiptar korri furtunën prej vitit 1944 deri në vitin 1990.

Lexuesi duhet ta dijë se heronjtë dhe patriotët e shpallur prej pushtetit komunist janë heronj të paheroizëm dhe patriotë të pa patriotizëm.

Historia e popullit shqiptar që ekziston sot nuk është asgjë më tepër veçse një histori terësisht e deformuar nga politika që i ngjan shumë historisë së Partisë Komuniste.

Këta historianë, servila të realizmit socialist nuk dinë historinë e prejardhjes së tyre familjare jo më të dinë historinë e popullit shqiptar. Kjo tokë që i thonë Shqipëri kudo që shkel këmba e njeriut gjëmon nga padrejtësitë që i janë bërë, armiq janë shpallur figurat e mëdha të kombit, heronj janë shpallë të gjithë ata që kanë patur pikpamje të majta revolucionare. Me plot gojën mund të themi se udhëheqësit e kryengritjes së Qershorit të vitit 1924 ishin promotori i lëvizjes komuniste në Shqipëri.

Pas Nolit dhe Gurakuqit vijnë bashkëpunëtorët e tyre, siç janë Ali Këlmendi (ky u kthy nga Moska pasi ishte përgaditur në vitin 1930 pikërisht kur Fan Noli i mërguar po e linte jetën politike në Shqipëri për t’ja lënë vendin dhe misionin e tij politik të riut Ali Këlmendit), Llazër Funda, Sejfulla Malishova, Asim Vokshi, Avni Rustemi, Pandi Kristo, Petro Marko, Zef Mala, Gjovalin Luka etj. etj. si këta. Madje një pjesë e tyre u bënë anëtarë të Partisë Komuniste bolshevike ruse dhe një ndër ta ishte edhe Sejfulla Malishova, ish sekretar personal i Fan Nolit, pra ishte Fan Noli i Madh i Shqiptarëve!

Atë që se arriti me anë të politikës së dhunshme të tij u përpoq ta realizojë me anë të pendës. Kjo shprehet qartë në një nga poezitë e tij e titulluar “Anës Lumenjëve” ku shkruan:

“Katundar e Punëtor
Që nga Shkodra gjer në Vlorë
Ky ilaç e ky kushtrim
Më bën djalë e më bën trim
Më jep zemër e më jep shpresë
Anës Elbës anës Presë.”

Kjo është një thirrje për luftë revolucionare ose një kushtrim për të rrokë armët kundra shqiptarëve.

Në një tjetër poezi të tij e titulluar “Flamuri në fund të saj thotë flamur për vegjli. Me të vërtetë flamuri është simbol i kombit, por atë e mbrojtën burra trima e nacionalista, patriotë të vërtetë që luftuan brez pas brezi e djalë pas djali me pushtuesit e atdheut. Kombi e flamuri rrjedhin prej idealit nacionalist që do të thotë prej patriotizmit. Siç dihet Noli vetë duke mos qenë pjesë e këtij ideali i drejtohet masës së gjërë revolucionare për luftë kundra shqiptarëve, luftë vëllavrasjeje. Le të kthehemi tek pushteti i tyre jetëshkurtër (6-mujor) sapo u ulën në kolltuqet e përgaditur prej të tjerëve formuan qeverinë e re e dalë prej këtij revolucioni.

Së pari montuan një gjyq fallco dhe dënuan me vdekje në mungesë kryemnistrin Ahmet Zogun, burrin më të madh të shtetit Shqiptar pas Gjergj Kastriotit. Fiset i bashkoi dhe i bëri komb dhe kombin e bëri shtet. Nuk dua të zgjatem shumë në këtë pikë, veçse e them me plot gojën që akoma Shqipëria nuk ka arritur të bëjë një shtet si në vitet 1920-1939. 70 vjet u bënë dhe përmasat e atij shteti nuk u arritën. Vetëm një aspekt po përmendi:

Me një pasaportë ke ka shëtitur dhe ke punuar në të gjithë Europën aty ku ke dashur. Në fakt ne ishim pjesë e Europës dhe botës së qytetëruar por rrugaçët dhe proletarët revolucionarë që i përgaditi Noli i Madh dhe Gurakuqi na çuan këtu ku jemi sot.

Në përmbajtje revolucioni i vitit 1924 është i barabartë me kryengritjen e Haxhi Qamilit. Diametralisht janë të kundërt në aspektin që ai i Qershorit të vitit 1924 ka qenë me pikpamje komuniste, kurse ai i Haxhi Qamilit me pikpamje xhon Turke, i përkrahur nga Anadolli. Ky është ndryshimi i vetëm mes këtyre kryengritësve dhe duhet shtuar se padyshim që të dy janë antikombëtar. Kryengritja e Haxhi Qamilit kishte përmasa më të vogla se revolucioni i Qershorit. Me forcat e tij rebele pasi pushtoi shumë krahina e qytete të Shqipërisë së mesme arriti në Durrës, dhe menjëherë pasi shkeli me të dyja këmbët flamurin kombëtar, vendosi flamurin e pushtuesit shekullor turk.

Esat Toptani me forcat e tija ushtarake e shpartalloi me të shpejtë Haxhi Qamilin së bashku me forcat e tija dhe vendosi flamurin shqiptar në vend të flamurit turk. Ky është një akt shumë patriotik dhe akoma nuk e kuptoj pse mbahet i fshehur sot e kësaj dite dhe kujt i intereson që ta mbulojë hija e harresës këtë vepër patriotike të Esat Toptanit.

Pavarësisht rrjellojës së ngjarjeve të mëvonshme dhe qëndrimit të tij politik prapë se prapë e them se ka bërë një akt burrëror. Esat Toptani e dënoi Haxhi Qamilin së bashku me 2 bashkëpunëtorë të tij me vdekje në litar.

Ja si shprehet udhëheqësi komunist Enver Hoxha për kryengritjen e Haxhi Qamilit në Sekretariatin e Komitetit Qëndror të P.P.SH.-së:

“Lëvizja fshatare e Shqipërisë së mesme ishte një lëvizje sociale, me një pikpamje shumë përparimtare. Kjo lëvizje vuri në krye të saj njeriun më të aftin, më besnikun dhe mbi të gjitha patriotin e flaktë Haxhi Qamilin.”

Unë dua që lexuesi të mos çuditet, sado i çuditshëm të jetë ky fakt. Enver Hoxha gjithçka mund të ketë qenë vetëm shqiptar jo. Dhunuesit e kombit i quajti dhe i shpalli patriotë dhe heronj, ndërsa figurat e mëdha të kombit armiq dhe tradhëtar. Kjo është fatkeqësia më e madhe e historisë sonë!

Historia jonë nuk është asgjë tjetër përveçse një batakçillëk i madh, për ta thënë qartazi historllëk dhe jo historisë. Atë Zef Pëllumbi në librin e tij të titulluar “Rrno për me tregue” nuk e paraqet në shkrimet e tija Esat Toptanin aspak tradhëtar. Me sa duket sipas shkrimeve të të nderuarit Pater Zef Pëllumbit, vrasja e Esat Toptanit në Paris nga Avni Rustemi është e dyshimtë. Fran Shullani nga Dukagjini, një burrë i moshuar dhe mjaft i zgjuar më ka thënë në një kafe në Shkodër në vitin 2005 se kur është vra Avni Rustemi në kafe në Tiranë, vrasësi përpara se ta vriste i ka thënë këlysh i Stalinit dhe pastaj i ka re me revole. Po sipas Shullanit vrasësi ka qenë nga Kurbini. Avni Rustemi është më se e vërtetë se ka qenë Bolshevik i flaktë, bashkëpunëtor i Gurakuqit dhe i Nolit.

Siç dihet fillimi i kryengritjes së Qershorit mori shkas me vrasjen e Avni Rustemit, ku Fishta i madh mbajti një fjalim para trupit të tij të pajetë që në fakt është diçka normale për një klerik duke ditur që ishte një detyrë morale dhe fetare e tij. Por disa kalemgjinj të realizmit socialist si psh: prof. Çefa nga Shkodra dëshiron të njollosë figurën monumentale të Fishtës duke e quajtur Avni Rustemin “Shpresa e bardhë e Atdheut” kur dihet që Fishta nuk kishin asgjë të përbashkët me revolucionarët pro-sllav të Qershorit të 24-ës.

Avni Rustemi është ai që ka organizuar edhe atentatin kundër Ahmet Zogut në vitin 1924. përveç kësaj Avni Rustemi ka qenë ai i cili e ka bindur të riun nga Mati Beqir Valterin për të kryer atentatin kundër Ahmet Zogut.

Gjatë kohës që Ahmet Zogu po ngjiste shkallët e Parlamentit Shqiptar (në atë kohë Zogu ishte kryeministër), Beqir Valteri shpraz revolverin e tij përmbi trupin e Ahmet Zogut duke e qëlluar me 2 plumba në trup dhe u largua. Por për çudi Ahmet Zogu i shpëtoi këtij atentati dhe ashtu i gjakosur hyn në sallën e Parlamentit. Gjatë kësaj kohe opozita largohet nga Salla e Parlamentit e turpëruar. Ajo ç’ka është më e çuditshmja është fakti se Ahmet Zogu ia fal jetën Beqir Valterit duke e dënuar vetëm 3 vjet burg, nga këto kreu 1 vit e gjyëm burgim

Pas qeverisë jetëshkurtër të Nolit, Ahmet Zogu kthehet sërish me forcat e tij të ligjshme të mirëorganizuara dhe me 24 Dhjetor të vitit 1924 arrin të rrëzojë qeverinë e Nolit. Qeveria e Nolit u largua në drejtim të Italisë. Me 7 Janar të vitit 1925 qeveria e Zogut mori votbesimin në Parlament dhe menjëherë kryeministri Zog shpall amnisti për opozitarët e larguar jashtë atdheut në mënyrë që ata të kthehen në vendin e tyre dhe t’i shërbejnë kombit të tyre.

Disa nga opozitarët u kthyen si:
Gjergj Fishta (që dhe u shpall nga shteti poet Kombëtar), Ndre Mjeda, Hilë Mosi (që u bë Ministër), Mirash Ivanaj (edhe ky u bë ministër) dhe asnjëri prej tyre nuk u dënua asnjë ditë.

Opozitarët që nuk u kthyen ishin: Fan Noli, Luigj Gurakuqi, Mustafa Kruja etj. Madje ky i fundit u bë kryeminstër në kohën kur Italia fashiste pushtoi Shqipërinë.

Kur opozita e majtë e kryesuar nga Fan Noli erdhi në pushtet e dënoi me vdekje Ahmet Zogun ndërsa Ahmet Zogu kur erdhi në pushtet i fali të gjithë madje edhe ata që konsumuan krim mbi të. Forcat e mbretërisë italiane të përgatitura për fillimin e Luftës së II-të Botërore, të bashkuara fashizëm dhe nanizëm, me 7 Prill 1939 fillojnë ofensivën ushtarake kundra Shqipërisë së vogël.

Mbreti Zog dhe qeveria e tij i bënë një qëndresë të vogël kësaj force madhore dhe me vendim të Parlamentit Mbreti Zog u largua me suitën e tij duke lënë një kontigjent të vogël në Shqipëri.

Ahmet Zogu iku prej 9 milion bajonetave të fashizmit sepse nuk e pa të arsyeshme që rreth 1 milion shqiptarë t’i vinte përballë 9 milion bajonetave të një ushtrije tepër të modernizuar.

Por le të kthehemi edhe një herë aty ku e filluam, paralelizmi mes 2 personaliteteve mes atij të Ahmet Zogut dhe Luigj Gurakuqit në mënyrë që edhe lexuesi të ketë mundësi të gjykojë drejt.

Komunizmi e ka nderuar figurën e Luigj Gurakuqit me titullin “Hero Populli” titulli më i lartë pas atij “Hero kombëtar”, ndërsa figurën e Ahmet Zogut e ka quajtur “Armik i kombit”.

Po të njëjtën gjë bëri edhe Franca ndaj Gjermanisë në Luftën e Dytë Botërore.

Le të bëjmë analizën përfundimtare të këtyre 2 figurave:

Luigj Gurakuqi iku nga Shqipëria pas rënies së revolucionit dhe u shpall “Hero Populli” pra iku prej shqiptarëve heroj.

Ahmet Zogu iku nga Shqipëria për të mos e larë me gjak popullin e tij dhe ai nuk kishte si të vepronte ndryshe sepse ishte babai i kombit. Në këtë mënyrë ai shmangu një rezistencë të padobishme dhe e destinuar për dështim.

Tani lind pyetja kush e meriton të jetë “Hero Populli” Luigj Gurakuqi apo Ahmet Zogu?

Këtë përgjigje më mirë se askush tjetër duhet ta gjejnë ata që pretendojnë se bëjnë historinë e Shqipërisë pa dashur të anashkaloj në këtë mes edhe lexuesin e vëmendshëm dhe të revoltuar për shkeljet që i janë bërë kombit shqiptar.

Siç ka thënë edhe Harel se: “E vërteta është e vështirë të pranohet. Për një popull më parë se të hedhë themelet e sigurta të të qenurit komb, për të ardhmen e tij, duhet të pranojë me kurajo të vërtetën sido që të jetë ajo”.

Mendimet e mësipërme nuk janë mendime personale por janë fakte të dokumentuara historike të periudhës së viteve që nga 1920-a, 1924, 1939, 1941, 1943, 1944.

Nuk është aspak e tepër të them se nga konkluzioni i përgjithshëm del e qartë se shqiptarët nuk kanë patur miq nga aleatët e mëdhenj por armiku më i madh i shqiptarëve kanë qenë sllavët dhe në veçanti Jugosllavia dhe politika e saj shoviniste dhe shërbëtorët e tyre, komunistët shqiptarë të paatdhe.

Pas Luftës së Dytë Botërore u pa qartazi nga opinioni i mirëinformuar botëror se komunizmi përbën një rrezik tepër serioz për mbarë njerëzimin dhe lufta kundra komunizmit nuk do të quhej luftë antikomuniste por luftë pronjerëzore sepse komunizmi për vetë natyrën e tij është antinjerëzor.

Prandaj e them se komunizmi në Shqipëri ishte krejt i veçantë nga vendet e tjera komuniste një përzierje sllavo-bizantine-aziatike. Kjo përzierje e çoj Shqipërinë në kohërat më të errëta e më të dhunshme e padyshim është pushtuesi ma i ndyrë që ka parë fytyra njerëzore përmbi tokë. E them hapur me plot gojën se duhet të mbajnë përgjegjësi përpara historisë ata që përhapen këtë ideologji shkatërrimtare me pasoja katastrofike për mbarë kombin shqiptar dhe ma shumë ata që e vunë në zbatim dhe e mbrojtën. Shqipëria e lirë është ëndërr e nacionalistëve patriotë, por fatkeqësisht u bë pre e komunistave ruso-sllav.

Do ta citoj një shkrim të një diplomati anglez Reginald Hibbert në librin e tij titulluar “Fitorja e Hidhur” në faqen 28 shprehet për Luftën Nacionalçlirimtare të Shqipërisë:

Në vitin 1924 Qeveria Sovjetike nuk vonoi të shprehte mirënjohjen dhe bashkëpunimin për qeverinë jetëshkurtër, liberale dhe të majtë të Fan Nolit në Shqipëri, dhe qeveria e Stalinit me të shpejtë nis misionarët e tij diplomatik por për fat të keq të kësaj qeverie në fund të Dhjetorit të 1924-ës, Ahmet Zogu, 29 vjeç, tashmë një nga krerët e njohur të veriut dhe në tërë Gegërinë dhe që gëzonte mbështetjen e familjeve kryesore të Shqipërisë i dha fund periudhës së parë të turbullirave në shtetin e ri. Ato veprimtari nga të cilat në fund të fundit do të linte lëvizja komuniste e modelit sllav në Shqipëri duhet të bëheshin ilegalisht dhe patjetër jashtë shtetit sepse brenda shtetit ishte krejt e pamundur. Të mërguarit formuan komitetin Nacionalçlirimtar (KONARE) në Gjenevë, Francë, Vienë. U themelua shoqata për të përkrahur çështjen revolucionare. Me 1925 KONARE zgjodhi nja 2 dyzina të rinjsh shqiptarë që të shkonin për t’u përgaditur në Moskë dhe nga viti 1928 ajo ishte një organizatë e kontrolluar nga Kominterni dhe e financuar nga Moska. Dhe kështu u formuan celulat e para marksiste-komuniste Brenda Shqipërisë… Konferenca e 8-të e komunistave të Ballkanit me të cilin shpirti lëvizës ishte Gjergj Dimitrovi dhe grupi i tij. Në pamundësi për të ardhur në Shqipëri që të ngrinin në Parti Komuniste dhe për këtë u formua një grup komunistash në Shqipëri, me sa duket Shqiptari më i rëndësishëm që u rrit në Komintern ka qenë Ali Këlmendi i cili kishte qenë anëtar dhe përkrahës i grupit të Nolit në fillim të viteve 1920.

Në vitet 1930 Kelmendi kthehet nga Moska dhe Fan Noli e dorëzon në duar të sigurta misionin e tij politik, një komunisti të formuar tashmë, të përgaditur më së miri, i cili i hyri punës për të ngritur e nxitur celulat e I-ra në qytete të ndryshme të Shqipërisë.

Kaq kam nxjerrë nga libërshkruesi anglez Hibbert.

Ky shkrim ka për qëllim të mirëinformojë lexuesin shqiptar për përhapjen e ideologjisë komuniste në Shqipëri gjatë periudhës kohore 1920-1940. Siç shkruan historia jonë, këta heronj e patriotë të lartpërmendur me pikpamje të majtasocialkomuniste për veprat dhe punën e madhe që kanë bërë në shërbim të kombit shqiptar mund të përshkruhen me 2 ose 3 faqe letër, ndërsa për dëmet dhe të këqijat që i sollën kombit shqiptar, me përhapjen e kësaj ideologjie vdekjeprurëse, fare lehtë mund të shkruash një roman afro 500 faqesh. Unë kam shkruar vetëm anën sipërfaqësore dhe nuk po hyj në ato fusha mjerimi të pafund që i sollën mbarë trojeve shqiptare, pasardhësit e këtyre revolucionarëve që nga vitit 1944-1990 dhe përsëri në 1997-ën. Kjo tregon qartazi dhe hapur se komunistët që krijuan Partinë e tyre me datë 8 Nëntor 1941, nuk ishin një krijim i momentit, siç krijohen kërpudhat pas shiut, por vinin nga përpjekje të shumta dhe ideologji me mbështetje sllave shumë vite përpara themelimit të Partisë së tyre.

Mbështetur në shkrimin e Dr. Luigji Martinit në librin e tij të kushtuar Prek Colite në vijim komunizmi nuk donte të luftonte okupatorin, por donte të bënte revolucion komunist me gënjeshtrën e Luftës Nacionalçlirimtare dhe në vijim libërshkruesi “Komunizmi në Shqipëri është pjellë e serbomalazezëve”. Për të patur të plotë aspektin e forcave politike gjatë luftës antifashiste nuk duhet lënë jashtë një numër i madh prijësash ushtarak dhe popullor, udhëheqës çetash dhe krensh fisnore me prirje të theksuara nacionaliste. Siç ishte ushtaraku general Preng Pervizi, Mujo Ulqinaku dhe në vazhdim major Abaz Kupi Ekademisti ferik Sata, major Ndrec Preng Marku, Gasper Pali, Spiro Zhej, Muharrem Bajraktari e të tjerë. Historiagrafija zyrtare socialiste Shqiptare e anashkalon këtë fakt duke ia atribue gjithë meritat ushëheqjes komuniste. Shumë historianë qofshin Jugosllavë dhe Shqiptarë në mërgim thonë se Jugosllavët ishin themeluesit kryesorë të Partisë Komuniste Shqiptare. Stovro Skendo thotë se Miladin Popoviqi dhe D. Mugosha ishin dërguar në Shqipëri për organizimin dhe themelimin e Partisë Komuniste dhe përzgjedhjen e anëtarëve të Komitetit Qendror dhe në fakt ata u bënë udhëheqësit e vërtetë të P.K.SH. Bile ai shkon deri atje sa thotë Partia Komuniste Shqiptare nuk ishte gjë tjetër veçse një degë e Partisë Komuniste Jugosllave. Ndërhyrjet jugosllave shfaqeshin deri në absurditet në Konferencën e Parë të vendit të Partisë Komuniste Shqiptare e cila u mbajt me 17-22 Mars 1943. Ja çfarë dëshmon Pandi Kristo ish anëtar i Byrosë Politike të P.K.SH, spari dua të theksoj një fakt që është i njohur nga të gjithë partia e jonë, në mbledhjen e saj themeluese nuk zgjodhi sekretar të përgjithshëm, madje as sekretar organizativ, por ndau detyrat për të 7-anëtarët e Komitetit Qendror të përkohshëm. Nuk do të ishte e tepërt të përmendim që detyrat që iu ngarkuan Enver Hoxhës nuk ishin as ma shumë as ma pak veçse thjesht mbajtës protokolli të mbledhjes veçse ishte adjutantelleku hap pas hapi mbas kurrizit të Miladin Popoviçit dhe D. Mugoshës. Ajo që ishte ma e habitshmja dhe ma e pranueshmja në punimet e kësaj konference është se kur u proçedua për të kaluar në zgjedhjet e reja Enver Hoxha bëri një propozim që i habiti të gjithë sepse ai propozoi që në postin e sekretarit të përgjithshëm të PKSH-së të ishte Josif Broz Tito. Sado i çuditshëm të duket ky propozim ky është një fakt. L. Martini. Po të gjykojmë me kanarin e arsyes njerëzore dhe krejt i paanshëm del se Enver Hoxhad ka qenë një zvarranik të cilit i mungonte kolona vertebrale, supertradhëtari i krejt trojeve shqiptare.

Këto rreshta janë jashtë libërshkruesit, të mos largohem nga tema dhe po filloj po le të shkoj edhe ma tej dhe le t’i referohemi fakteve të tyre historike ku tregohet qartë se Enver Hoxha nuk ishte asgjë më tepër veçse një vegël qorre në duart e Jugosllavëve.

Dr. Luim: Ja se ç’thotë Bllozho Juvanoviqi i dërguari i Titos në mbledhjen e partizanëve malazezë e mbajtur në Kopilja me datë 23 Maj 1942: Partinë Komuniste të Shqipërisë e kemi në dorë të jugosllavëve, të malazezëve dhe i kemi atje organizatorët tanë. Në Kosovë jemi ndeshur me mjaft pengesa nga nacionalizmi shqiptar ja kemi dalë me i organizue partizanët shqiptar si jugosllav dhe këtë gjë e kemi garantuar me ndihmën e komunistave të Shqipërisë për të larguar vështirësitë tona atje në Serbinë tonë të vjetër.

Por për çdo gjë i kemi hedhur bazat me mënyrë që çdo pikë ujë të shkojë në mullirin e Jugosllavisë së madhe. Përsa i përket Kosovës dhe pakicave Shqiptare nuk bisedojmë aspak me komunistat shqiptar sepse i kemi në dorë ne Jugosllavët. Siç e tregojnë të gjithë ata që kanë qenë pjesmarrës në ato konferenca e mbledhje e kanë dëshmuar hapur se Miladin Popoviqi e gjeti njeriun e përshtatshëm shërbëtorin e zellshëm të politikës Jugosllave Enver Hoxhën dhe bashkëpunëtorët e tij. Ndërhyrjet Jugosllave me agjentin e tyre Enver Hoxhën komunistat shqiptar dhe pasuesit e tyre u bënë për herë e ma të egër ndaj çështjes së nacionalizmit për një Shqipëri etnike të lirë të pavarur prej sllavëve. Këto ndërhyrje tash na e drejtuan tehun e saj kundra shqiptarëve, ku në fakt kësaj çështje më delikate tradicionale për një bashkim kombëtar i është vënë vula ma e zezë e të gjitha kohërave që në mbledhjen themeluese të PKSH-së me 8 Nëntor 1941. Kjo Parti e formuar dhe e përgaditur në ekupaturat e Moskës e të Beogradit nuk e njohu idealin kombëtar përveçse idealin e partisë dhe kjo tregohet qartë ku Enver Hoxha me shokë të tij vendosi Partinë përmbi të gjithë që normalisht nënkupton Partinë edhe mbi Shqipërinë. Një pjesë e komunistëve u pajtuan me bazën ideologjike dhe organizative të Partisë të importuar nga emisionarët Jugosllavë të kryesuar nga Miladin Popoviqi dhe D. Mugosha.

Ndodh rrallë për të mos thënë kurrë që në asnjë vend të botës demokratike që antivlera të quhet vlerë, tradhëtarët dhe kriminelët heronj, pushtimi, dhunimi, robëria çlirim.

Për ta bërë më të qartë po citojmë fjalën e fundit të pikës 4 të bazave organizative të Partisë të përcaktuara ekzakt në revolucionin e themelimit të PKSH që me 8-nëntor 1941, ku shprehet:

Në asnjë rrethanë nuk lejohet të harrohet rreziku që vjen nga ndikimi i nacionalizmit. Pra nacionalizmi shqiptar tashmë i ishte bërë gjyqi. Ata burra që koha i kishte evidentuar si kundërshtarë të papajtueshëm të politikës aneksioniste serbo – malazeze, për komunistët shqiptarë ishin armiq të brendshëm.

Siç e kam theksuar edhe në shkrimet e mësipërme se idetë komuniste në Shqipëri ishin të importuara nga jashtë vendit. Këto ide ishin në kundërshtim të hapur me karakterin nacionalist patriotik.

Komunistëve iu interesonte doktrina marksiste – leniniste dhe jo atdheu. Me atdheun ishin përjetësisht të ndarë dhe armiq të betuar të tij, sepse interesat e pushtetit i vendosën përmbi interesat e atdheut.

Komunistët nuk e njohën Mbledhjen e Mukjes dhe jo vetëm që nuk e njohën, por vunë edhe gjithë arsenalin e tyre ushtarak e politik kundër kësaj mbledhjeje, ku në fakt kjo mbledhje kishte karakter thellësisht nacionalist dhe patriotik dhe thelbi i asaj mbledhjeje ishte të ruheshin dhe të mbroheshin kufijtë etnikë të trojeve shqiptare duke krijuar Komitetin e Shpëtimit Kombëtar që Lufta i kishte bashkuar dhe i kishte bërë të njohur ndërkombtarisht. Pas kësaj mbledhjeje, me karakter dhe përmbajtje kombëtare, një pjesë e këtyre krenëve e paguan shtrenjtë duke derdhur gjakun e tyre për një Shqipëri të lirë dhe etnike.

Këtu filloi përballja më e madhe në historinë gojore dhe asaj të shkruar të popullit shqiptar, lufta vllavrasëse mes patriotëve dhe tradhëtarëve.

Komunistët dolën hapur kundër Shqipërisë etnike duke bërë propogandën e tyre mashtruese: të luftojmë përkrah vëllezërve jugosllav. Këta nuk ishin asgjë tjetër veçse shërbëtorët e zellshëm të sllavëve.

Këta ishin jargu dhe mbetja e kombit dhe s’mund të kishe asnjë pikë referimi apo marrëveshje me ta, se zotërit e tyre ishin jugosllavët dhe jo shqiptarët!

Kjo ishte damka më e zezë dhe më e paimagjinueshme e të gjithë shqiptarëve.

Komunistët Shqiptarë të drejtuar nga dora e huaj filluan vrasjet e fshehta dhe krijuar grupin e zjarrit. Enver Hoxha luante çdo ditë shah me Miladin Popoviçin dhe D. Mugoshën por gurët e shahut ishin njerëz, pjesa më vitale e kombit shqiptar. Çdo marrëveshje e bashkëpunim me këta grumbullmbledhës ishte vetëm një tradhëti kombëtare. Dihej prej të gjithë opinionit të mirëinformuar se nazismi gjerman ishte drejt ikjes, sepse ata e kishin humbur luftën dhe vendin e tij dalngadalë po e zinte okupatori sllavo-komunist, pushtuesi më i rëndë dhe më çnjerëzor. Shekuj dhe mijëvjeçar do të kalojnë dhe pushtimi 50 vjeçar komunist nuk do të harrohet.

Gjithçka në këtë botë harrohet, tretet, humbet në kujtesën njerëzore, vetëm gjaku i derdhur nga dora tradhëtare nuk humbet kurrë. Vijnë verërat e nxehta dhe nuk e thajnë, vijnë dimrat e stuhishëm dhe nuk e lajnë.

Është detyrë urgjente dhe më shumë njerëzore të bësh gjithçka që është e mundur në shërbim të së vërtetës.

Dhe shkas u bë për të shkruar nga ana ime një thënie e një dijetari grek ku shprehet:

Kush tregon për një krim ose një padrejtësi tregon kulturën e tij:

Në rastin tonë nuk bëhet fjalë për një krim ndaj një individi por për një krim ndaj një populli të tërë dhe si i tillë meriton një ndërshkim shumë më të madh. Këtë barr të rëndë e të turpshme duhet ta marrin përsipër ata që e bënë dhunimin e genocidin dhe ndihmësit e tyre dhe jo ata që luftuan deri në vdekje për të qenë të lirë e të bashkuar me idealin ndërkombëtar.

Nigeriani Sole Seuinko shprehet: Një shoqëri që toleron masakrimet e të pafajshmëve apo instiktet vrastare duke i konsideruar këto të fundit një mënyrë legjitime për të reaguar, është një shoqëri e prishur deri në atë masë sa mundësitë për t’u ndrequr janë gadi zero.

E tillë ka qenë shoqërija jonë për 50 vjet diktaturë dhe më e keqja është se ne akoma sot vazhdojmë t’i tolerojmë dhunimet dhe padrejtësitë që ka bërë komunizmi në Shqipëri. Dhe kjo është një ndër arsyet që unë kam vendosur të nxjerr në dritë të vërteta që për vite me radhë kanë qenë të shtypura dhe të ndrydhura nga makineria e rëndë komuniste.

Si mund t’ia fshehë kombit Ramiz Alia gjakun e derdhur të 8000 shqiptarëve në Grykën e Tivarit i cili jua serviri në “pjatë” jugosllavëve për interesa të pushtetit; apo edhe kjo mund të quhet legjitime!

Këta 8000 burra e gra i dërguan gjoja në luftë kundër pushtuesit nazifashist për t’i tradhëtuar pastaj dhe për t’i vrarë të gjithë. E gjithë kjo vetëm se këta burra ishin nacionalista të flaktë, antikomunista dhe që nuk donin bashkim-vëllazërim me Jugosllavinë. Dhe më shumë se gjysmën e tyre i kanë mbytur me çekiç në mënyrë që të mos hargjonin fishekët me ta.

Shihet qartë se këta burra e gra, djem e vajza në sajë të këtij nacionalizmi tradicional kanë qëndruar me shekuj të paasimiluar dhe kanë ruajtur gjuhën, kulturën, flamurin doket, zakonet dhe thelbi i kësaj qëndrese i ruajtur brez pas brezi e ka burimin tek patriotizmi.

Komunistët të drejtuar prej inspektorëve jugosllavë dhe pafytyrësia e tyre fund e krye, antishqiptar, gënjyen me mashtrimet e tyre popullin dhe rininë plot zjarr në zemër për idealet e shenjta të atdheut.

Në këtë pikë kulmore të së vërtetës historike lexuesi i arsyeshëm dhe i paanshëm duhet t’i vendosë mirë peshat dhe kundërpeshat dhe mundësisht të marrë parasysh edhe mikropeshat në kandarin e arsyes njerëzore, sepse këta 8000 burra e gra ishin shqiptar, trima, nacionalista, të betuar në nder të atdheut e në flamur të Skënderbeut.

Komunistët nuk e njohën aspak idealin e atdheut vetëm idealin e doktrinës. Këta sahanlëpirës e dhanë konçensione vendin e tyre për pushtet derdhën lumej gjaku e lotësh për të përjetësuar pushtetin e tyre. Në këtë ngjarje dhe sa e sa të tjera të trishtueshme, shumica e shqiptarëve u ndodhën në mes kudhrës dhe çekanit ku i priste drapri i vdekjes dhe pushtimi i kombit prej shqipfolësave komunistë. Një dijetar Rus ka thënë: