Mbresa nga promovimi i dy librave të autores Diana Seitaj në Chicago

-- nga Pierre-Pandeli Simsia

Ftesën nga Familia Seitaj në Chicago për të marrë pjesë në promovimin e dy librave të autores Diana Seitaj "Pafajësia e largimit" dhe "Në krahet e një ëndre" e prita me kënaqësi të madhe; vetëm kisha një merak, nëse promovimi i librave do të bëhej në fundjavë, nuk do të më jepej mundësia për të fluturuar në Chicago, pasi ditët e pushimit javor i kam në mesjavë. Fati e donte që ceremonia e librave do të mbahej në mesjavë dhe pikërisht në ditët e mija të pushimit.

Nuk kisha shumë kohë që kisha përfunduar së lexuari këto dy libra të autores Seitaj dhe, falë kësaj dhe shkëmbimit të disa mesazheve me e-mail me autoren, nuk kisha njohuri të tjera për të.
Bota e madhe dhe e magjishme e Internetit, përveç mrekullisë që ka, na ka dhënë mundësinë edhe të njihemi dhe të kemi shokë dhe miq bashkatdhetarë, anembanë kudo janë, pavarësisht njohjeve tona fizike nga afër. Ishte edhe një kënaqësi tjetër e imja që do fluturoja për në Chicago, sepse autorja është edhe motra e Ilir Borovës, anëtar i mirënjohur i disa listave në Internet, me të cilin doja të njihesha fizikisht nga afër, pavarësisht se me të flas shpesh në telefon dhe shkëmbej mesazhe në e-mail, jemi miq të mirë me njëri tjetrin.

Sapo avioni u ul në pistën e Aeroportit O'HARE në Chicago më bie zilja e celularit, ku më njoftonte se kisha disa thirrje telefonike dhe mesazhe. Ato vinin nga zoti Marsel Seitaj, bashkëshorti i Dianës, i cili kishte dalë në aeroport për të më pritur dhe herëpashere më kishte marrë në telefon gjatë kohës që avioni ishte në ajër.

Nuk njiheshim; pas bisedës me Marselin i dhamë njëri tjetrit disa shenjat tona fizike për ta bërë më të kollajtë njohjen. Unë zakonisht, përfitoj nga shtatlartësia e trupit tim si shenjë, kështu që të panjohurit e kanë më të kollajtë për të më dalluar.

Takohemi dhe përqafohemi me njëri tjetrin si dy shokë, miq, si dy vëllezër. Pas bisedave rutinë që shkëmbejmë zakonisht dhe veçanërisht kur njihesh me njerëzit për herë të parë, pyetjet për shëndetin, familjen, punën, fëmijët..., ndërmjet të tjerash, Marseli më dha edhe të papriturën e parë. "Për të marrë pjesë në ceremoninë e promovimit të librave vjen edhe shkrimtari i mirënjohur Naum Prifti..." - më thotë.

M'u shtua gëzimi dhe vetvetiu nënqesha, si të ishte koincidencë, sepse me shkrimtarin Naum Prifti nuk është hera e parë të jemi përkrah njëri tjetrit. Me zotin Naum Prifti kam bërë disa herë udhëtime jashtë Nju Jorkut, duke iu përgjigjur ftesave që bashkatdhetarë të ndryshëm na kanë bërë për të marrë pjesë në gëzimet e tyre të ndryshme familiare.

Ndërsa dëgjoja Marselin të më jepte këtë lajm më mbeti edhe pak "merak" që të kisha biseduar më parë me shkrimtarin e mirënjohur, meqenëse banojmë në të njëjtin vend, Nju Jork, për të shkuar të dy bashkë në një kohë në Chicago, megjithëse unë atje shkova një ditë më parë se të vinte zoti Naum. Familja e nderuar Seitaj i kishte marrë të gjitha masat për ne, duke filluar që nga sistemimi në hotel...

Duke u larguar nga Aeroporti O'HARE, në makinën e Marselit, i ulur në ndenjësen përbri tij, dëgjoja shpesh herë tingullin e ziles së telefonit të tij celular. Dëgjoja gjithashtu Marselin t'i përgjigjej kërkuesve herë në gjuhën shqipe, herë në gjuhën angleze, herë në gjuhën spanjolle.

Mendova: "Ky njeri duhet të jetë i rëndësishëm në punën e tij, përderisa ka shumë thirrje telefonike..." Dhe ashtu ishte vërtetë; Marseli, jo vetëm që është njeri i rëndësishëm dhe punëtor në punën e tij, por Ai është edhe i dashur dhe i respektuar nga bashkatdhetarët dhe të huajt që e njohin. Ndërmjet thirrjeve të herëpashershme telefonike ishte edhe një..., që, sipas përgjigjes kur dëgjoja Marselin, kuptova se në linjë ishte miku im i mirë Ilir Borova.

Edhe pse ishte ora që Iliri në atë kohë gjendej në punë në Radio Jeta, shfrytëzonte rastin, kur në radio transmetohej një këngë, të kërkonte Marselin në telefon.
As Iliri nuk kërkoi, as edhe unë nuk kërkova t'i flisnim njëri tjetrit atë çast në telefon. Dëshira e ne të dyve, sipas intuitës sonë, ishte të takoheshim e ta shihnim njëri tjetrin nga afër.

Takimi me Ilirin ishte një kënaqësi tjetër e veçantë, sepse Iliri ka natyrën e çiltër dhe popullore prej artisti të të bëjë për vete.
Të dyve na vlonte gëzimi dhe kënaqësia në shpirt. Na dukej e pabesueshme tek ndodheshim pranë, i dëgjonim zërin njëri tjetrit, atë zë të dëgjuar shumë herë në telefon.

Më vonë njihem edhe me pjesëtarë të tjerë të Familjes Seitaj. Takohem dhe njihem me atë, autoren e librave, për të cilën kisha fluturuar nga Nju Jorku në Chicago, Diana Seitaj.
Nuk mund t'i përshkruaj dot mbresat e shumta gjatë takimit dhe njohjes me të. Ajo nënë, bashkëshorte, motër, bashkatdhetare e shkëlqyer dhe e respektuar nga të gjithë, me kulturë dhe një edukatë për t'a patur zili, e trashëguar nga familja ku është lindur dhe rritur dhe vazhduar në familjen ku hyri nuse vite të shkuara, personifikimi i vërtetë i femrës shqiptare, që gjatë bisedave dhe njohjes me të të "impononte" respekt.
Si mik u nisa për në Chicago, por afrimi, respekti, popullariteti... që gjeta tek të gjithë ata njerëz të mirë e të nderuar, më bënë që shumë shpejtë edhe unë të ndjehesha si pjesëtar i asaj familje.

Dita e dytë në Chicago ishte disi më e ngjeshur, sepse çdo gjë ishte e programuar. Ishte dita e promovimit të librave dhe dihet interesimi dhe përgjegjësia e organizatorëve për ta bërë sa më të kënaqshme atë ceremoni për të gjithë pjesëmarrësit.

Na duhej të shkonim në aeroport për të pritur zotin Naum Prifti. Gjithashtu Iliri kishte bërë planet e tij; nëpërmjet Radios "JETA" kishte njoftuar dëgjuesit për vajtjen tonë në Chicago si dhe një bashkëbisedim me ne në studion e kësaj radioje. Ftesën e Ilirit për në Radio, si unë edhe zoti Naum e pritëm me kënaqësi.

Vajtja jonë në studion e Radios Jeta ka mbresat dhe kujtimet e saja të paharuara, për të cilat do shkruaj njëherë tjetër, por në këtë shkrim nuk mund të lë pa përmendur zotërinë e nderuar, bashkatdhetarin tonë Samedin Mehmeti nga Kranje e Prespës.

Zoti Mehmeti së bashku me djalin e tij Novruz Mehmeti, që është edhe president i Kompanisë "Freedom Mortgage", kompani e cila është sponsorizuese e Radios Jeta, kanë në kompaninë e tyre edhe bashkatdhetarë të shumtë shqiptarë me profesione ekonomistë..., të cilët i takuam me përzemërsi.
Zyrat e kësaj kompanie së bashku me studion e Radio Jeta ndodhen në katin e shtatë të ndërtesës "Van Kompen Building", "One Parkview Plaza".

Sa shpejtë ikën ora në raste të tilla kur gjendesh mes bashkatdhetarëve! Po afronte ora për të qenë në vendin ku do të behej edhe promovimi i librave. Megjithëse koha nuk na premtonte shumë për t'u shtruar "alla shqiptarçe", Marseli kishte një merak dhe dëshironte patjetër ta realizonte në atë orë të ngutëshme; të shkonim të gjithë së bashku (veçanërisht për zotin Naum, se unë kisha qenë atje një natë më parë) në shtëpinë e tij. Të pinim pak raki, të zjerë vetë nga Marseli... Hmmm, raki rrushi! Kujt shqiptari nuk i lëshon goja lëng kur dëgjon emrin e asaj të uruare raki rrushi, "ujin e bekuar", si e quajnë disa?

Nuk mund t'ia prishnim dëshirën Marselit, por nuk mund t'ia prishnim edhe rakisë...
Në shtëpinë e tij, ndërsa kishim përpara gotat me raki rrushi, dëshirën tjetër të Marselit, për të pirë edhe pak raki mëni, që Marseli edhe atë e bënte vetë, e refuzuam, sepse nuk donim t'ia prishnim rakisë së rrushit. Atje mësuam se familja Seitaj vazhdonte traditën e bukur shqiptare prodhimin, zierrjen vetë të rakisë...

Një nga sallat e mëdha dhe të bukura të lokalit luksoz "Diplomat Wes" për bashkatdhetarët shqiptarë në Chicago është kthyer në një "qendër kulturore artistike".
Shpesh herë, ai komunitet shqiptar atje i zhvillon aktivitetet e ndryshme kulturore.

Atje do të bëhej edhe promovimi i dy librave të Dianës.
Edhe pse ishte mesi i javës dhe një pjesë e njerëzve punojnë, shohim që në atë sallë të madhe të hyjnë njerëz të ndryshëm, bashkatdhetarët tanë. Takohem dhe njihem me bashkatdhetarët tanë: Thanas Hoda së bashku me dy djemtë e tij, Minella Aleksi, Liri Cabiri bashkë me djalin e saj, Naim Beshiri, Odise Prifti, Jani Bepo, Eli Sulari, Mirela Peçini, Fanol Camaj, Kostaq Duka, Menisha-Memo Gjonzeneli, Kris Maranda,Ilir Numani, Qemal Hasani nga Prishtina, Xhafer Halilaj nga Gjakova, Tahir Perçini, Aleks Iskali, Mynyr Bega, Petrika Lipi, Pëllumb Tarka, Samedin Mehmeti, Renato Zotaj...

Kishte edhe nga ata bashkatdhetarë që vinin direkt nga puna për të mos munguar në atë ceremoni promovimi dhe për të nderuar Familjen Seitaj. Familja Seitaj i kishte marrë të gjitha masat që çdo gjë të shkonte mirë, e kënaqshme,... edhe për ata, të sapoardhurit direkt nga puna. Kishte menduar që të gjithë pjesëmarrësit në fillim të hanin darkën, pastaj të fillonte promovimi i librave.

Avulli i ngrohtë dhe aroma e këndëshme që lëshonin prodhimet e ndryshme të detit, mishi i qengjit të pjekur, biftekë viçi..., dhe që ishin përhapur në të gjithë sallën, mezetë dhe pijet e ndryshme "detyronin" edhe atë që nuk kishte oreks për të ngrënë, të merrte diçka.
Takohemi me përzemërsi me bashkatdhetarë të shumtë, që për mua ishin që të gjithë të panjohur, por jo për zotin Naum. Njerëz të mrekullueshëm. Ai ambient i bukur dhe i ngrohtë shqiptar në atë sallë të madhe më bëri që të bisedoja me bashkatdhetarët tanë si të njohur prej kohësh. Ishte vërtet një Shqipëri e vogël në Chicago.

Të vetmit njerëz të njohur për mua ishte një çift bashkëshortor, me të cilët jam njohur fillimisht në listat e internetit në shkembimin e mendimeve dhe mesazheve, pastaj në një gëzim familiar të një tjetër bashkatdhetari tonë të nderuar, njohur edhe me të nëpërmjet listave në Internet; ishin bashkëshortët Raimonda dhe Llukan Daka.

Megjithëse bashkëshortët Daka, siç edhe kam lexuar në shkrime të ndryshme, mundohen të mos i mungojnë aktiviteteve të ndryshme të komunitetit në Chicago, për mua ishte e papritur kur më vijnë e më takojnë. Takohemi dhe përqafohemi si motra me vëllanë, si vëllai me vëllanë.
Si unë, ashtu edhe zoti Naum Prifti ndjenim kënaqësi të madhe, kur bashkatdhetarët tanë na thoshin: "Ju faleminderit shumë që keni ardhur. Na keni nderuar të gjithëve. Ju lumtë..."

E kujt më tepër se vëllait të autores Seitaj, artistit Ilir Borova do t'i besohej drejtimi i atij aktiviteti?
Dhe Iliri me shpirtin e tij prej artisti diti ta drejtojë me mjeshtëri dhe me kulturë profesionale atë mbrëmje të bukur dhe të paharuar. Iliri është artist, por dashuria e vëllait për motrën, e motrës për vëllanë, e "mposhti" artin e tij.

Gëzimi që ndjeu në ato çaste për motrën e tij, duke parë edhe atë pjesëmarrje të madhe, nuk mund t'i fshihte dot lotët e tij të gëzimit. Ishte shikimi dhe buzëqeshja e ëmbël e motrës për vëllanë që ajo ia dha gjatë shkëmbimit të shikimeve, e bënë Ilirin t'i largonte emocionet dhe të "shpërrthente" me humorin e tij gjatë gjithë kohës së drejtimit të asaj ceremonie të bukur dhe mbresëlënëse të atij promovimi.

Pothuajse të gjithë pjesëmarrësit e kishin lexuar librin. Kjo bëri që që edhe diskutimet të ishin të nivelit profesional. Ashtu si unë dhe zoti Naum kërkuam që në fillim që të mos ishte ajo rutinë e njohur në promovime të ndryshme libri; lëvdata dhe vlerësime për librin dhe autorin.
Akullin e "theu" në fillim zoti Naum Prifti i cili i bëri një analizë të hollë librit me profesionalizmin e tij prej shkrimtari, ku përveç urimit dhe vlerësimit për autoren, i bëri të njohur disa "piketa" ku duhet të ecë në të ardhmen krijuesja e talentuar Diana Seitaj. Fjala e shkrimtarit të mirënjohur Naum Prifti u prit me shumë interes dhe u duartrokit disa herë nga pjesëmarrësit.

Diskutantë të tjerë të shumtë folën për dy librat e Seitajt, për vlerat e tyre dhe mesazhet që jep autorja nëpërmjet krijimeve të saja.
Atmosferën e bëri të këndëshme gjithashtu, duke i dhënë edhe më tepër ngjyra poetike edhe interpretimi befasues dhe mjeshtëror i artistit të lindur për të bërë art, Pajazit Murtishi, i cili gjatë interpretimit të vargjeve të tij u duartrokit disa herë.

Bashkëshorti i autores së librave, Marsel Seitaj, foli në emër të familjes së tij, duke falenderuar të gjithë pjesëmarrësit, si dhe bashkëshorten e tij Diana, e cila, siç tha Ai, Diana, që në rininë e saj të herëshme është marrë me shkrime dhe krijimtari letrare. Fjalën e tij zoti Seitaj e përfundoi: "Në jetën time kam njohur dhe kam shumë shokë e miq..., por shoku më i mirë i jetës sime mbetet bashkëshortja ime, Diana...

Edhe vetë autorja e librave Diana Seitaj falenderoi pjesëmarrësit për respektin që kishin treguar me pjesëmarrjen e tyre dhe kënaqësisnë që i dhanë. Ajo iu përgjigj gjithashtu edhe disa pyetjeve të çastit që iu drejtuan rreth krijimtarisë së saj letrare.
Ajo falenderoi gjithashtu edhe Shtëpinë Botuese "Albin" dhe botuesin e saj, z. Spiro Dede.
Në fund Ajo recitoi dy poezi të reja të krijuara nga ajo kohët e fundit të pabotuara.

Drejtuesi i asaj mbrëmje të bukur dhe mbresëlënëse artisti Ilir Borova, i cili gjatë gjithë kohës shkëlqeu, duke treguar si përherë vlerat e tij të larta prej artisti, përveç humorit të tij të këndshëm që na shoqëroi gjithë kohën, recitoi edhe disa poezi nga libri i autores, "Pafajësia e Largimit". Kështu përfundoi ajo mbrëmje e bukur dhe e paharuar në Chicago, promovimi i dy librave të autores Diana Seitaj.

Përveç kënaqësisë që na dha ai takim, na bëri të kemi edhe shokë e miq të tjerë të rinj.
Të gjithë u ndamë të kënaqur me gëzim në shpirt, me buzën në gaz, duke marrë me vete ato mbresa të bukura dhe të paharuara gjatë asaj ceremonie promovimi të dy librave të autores Seitaj; duke marrë me vete si kujtim i paharuar fotografitë e ndryshme që bëmë me bashkatdhetarët tanë shqiptarë. Tek të gjithë dëgjohej shprehja: "Kështu, në gëzime dhe festa të tejra u mbledhshim përherë...".