PËRMBUSHJA E AMANETIT TË DËSHMORËVE TË KOMBIT, OBLIGIM PËR NE!

Kur ta bëjmë Atëmemëdheun tonë, ashtu siç e deshën dëshmorët e kombit, vetëm atëherë mund të themi se me besnikëri e kemi kryer Amanetin e tyre!

Për dallim nga shumë popuj tjerë, të gjitha ditët e kalendarit për popullin tonë nuk janë vetëm ditë të thjeshta. Ato janë përvjetorë të epopeve të qëndresës dhe heroizmave. Andaj, me plot të drejtë edhe mund të themi, se ato e bëjnë të përjetshme dhe të pakontestueshme Lavdinë tonë njerëzore dhe kombëtare!

Një prej përvjetorëve të tilla është edhe 8 Shkurti 2007! 8 Shkurti 2007 është njëzetë e tre vjetori i rënies heroike, në lulen e rinisë, të Dëshmorit të Kombit, Bajram Hajrush Bahtiri! Njëzet e tre vjet më parë, më pakë se një muaj pas rënies heroike të dy bijve besnik të Shqipërisë Natyrale, Rexhep Mala dhe Nuhi Berisha, në përpjekje luftarake me hordhitë pushtuesit gjakatar serbo-çetnik, të specializuara për ushtrimin e terrorit ndaj shqiptarëve, të mbështetura fuqimisht nga shërbëtoret besnik të tyre shqipfolës, Kodrën e Trimave të Prishtinës, të plagosur rënd edhe nga vala e arrestimeve politike të djemve dhe vashave të saj, e tronditen serish zhurmat e mjeteve luftarake dhe breshrit e armëve. Për Kodrën e Trimeve, këtë Vatër të qëndresës shqiptare ishte e vetëkuptueshme, se në Veriun e saj po bëhej luftë e rreptë. Vërtet ishte ashtu, rrëfejnë dëshmitarët.

Ishte kjo edhe njëbetejë e dështuar e kriminelëve serbë dhe falangave të tyre besnike shqipfolëse, për ta mposhtur edhe një luftëtar të vendosur për çlirimin dhe ribashkimin e Shqipërisë. Ashtu dhe doli, rrëfejnë prapë dëshmitarët. Pasi që e kishin rrethuar shtëpinë e Bacë Hajrush Bahtirit, kriminelët kishin tentuar të futeshin, siç e kishin bërë shprehi, për ta kapur dhe arrestuar Bajramin, vëllain dhe bashkëluftëtarin më të ri të atëmemëdhetarit të dëshmuar Rahman Bahtirit, i cili gjendej i prangosur dhe po u qëndronte me stoicizëm persekutimeve, të cilat ushtroheshin ndaj tij nga neo-mengelat në burgjet serbo-çetnike. Por, kriminelët edhe kësaj radhe i kishin bërë hesapet pa hanxhiun. Bajrami, falë vigjilencës së tij prej luftëtarit të lirisë e kishte përcjellë situatën. Ai nuk u hutua për as edhe një çast, por planëzoi me shpejtësi veprimet e tij, në përputhshmëri me rrethanat e krijuara. Me shkathtësi të përsosur nga arti i luftës guerile, ai hidhet në kundërveprim për ta çarë rrethimin.

Në hapin e parë, me Staier-in e tij të vjetër, trashëgim nga babagjyshi, e palosë për tokë survejuesin shqipfolës të armikut, dhe çanë rrethimin me forcën e armës së tij. Tërhiqet drejt “Majdenit të Sali Bullakut”, një vend që ndodhet jo larg shtëpisë së tij. Aty detyrohet të pozicionohet ngase përballet me rrethin e dytë të forcave armike, të cilat pa paralajmërim filluan zjarrin e kryqëzuar drejt të tij. Në pamundësi për ta nderuar vendpozicionin, Bajrami vazhdon rezistencën, deri në fishekun e fundit. Kriminelët të bindur se nuk mund të përparojnë në drejtim të tij, pa e paguar me jetërat e tyre, përnjëherë e ndërpresin zjarrin dhe i referohen taktikës tjetër. Ata aktivizojnë megafonat e tyre, për të fituar kohë për ripozicionimin e snajperistëve, të etshëm për gjak shqiptari. Gjatë kësaj kohe ata i kërkojnë Bajramit që të dorëzohet. Ashtu, sikur e Rexhepit dhe e Nuhiut, ishte përgjigja e Bajramit! Predhat e Steiri-it të shoqëruara me tingujt e këngës “Ja vdekje ja liri”, deri në momentin kur predhat e snajperëve të ardhur nga qendra e tyre në Hajvali e goditën për vdekje.

Ishte përgjigja e Pishtarit të lirisë, drejtuar hasmit shekullor! Trupin e Bajramit e varrosi familja e tij e ngushtë, nën rrethimin e hekurt të forcave të shumta të policisë së pushtuesit. Në ballë të kortezhit të përmortshëm qëndronin me stoicizëm Babë Hajrushi dhe nënë Nailja. Para se ta varrosnin trupin e Dëshmorit, nënë Nailja e puthi në ballë dhe iu drejtua me këto fjalë: “Biro, Nëna ka pritur që të përcjellë dhëndër, por tani po të përcjelle në Përjetësi. Bajram bir, nëna nuk po derdh lot, sepse Ti e nderove familjen dhe kombin që të lindi. Hallall të qoftë gjiri që ta dhashë!”. Ishim në qelitë e burgjeve dhe me vonesë na erdhi lajmi i hidhur për rënien e Bajram Bahtirit-Besnikut, njeriut të shtrenjtë të zemrave tona, bashkëluftëtarit tonë të dashur, pjesëtarit besnik të Frontit Nacional-Çlirimtar të Kosovës. E shkurtër ishte jeta fizike e Bajram Bahtirit, por veprimtaria e tij e pasur patriotike, deri në sakrificën më të lartë, do të mbetën shembull i ndritur, jo vetëm për bashkëluftëtarët e tij, por edhe për të gjithë njerëzit tanë. Bajrami për nga mosha ishte i ri, por ai dinte të mendonte dhe vepronte si burrë i pjekur, sepse Ai ishte i edukuar drejt dhe mirë, në frymën e shëndoshë kombëtare.

Veprimet konkrete të Bajramit në shërbim të zgjidhjes së çështjes kombëtare, ishin dëshmia e pakontestueshme, se mësimet e shëndosha kombëtare që kishte marrë nga babë Hajrushi e nën Nailja, si dhe ato politike nga vëllai më i madh Rrahmani, ishin kuptuar drejt e mirë. Bajrami ishte nga ata nxënës të shkollës së mesme, të cilët që në ditët e para të Pranverës ‘81, bashkë me rininë studentore dhe punëtorët shqiptarë, me grushta të shtrënguar brohorisnin parullat “Republikë, Kushtetutë, ja me hatër ja me luftë”, “Trepça është jona”..., nëpër sheshet dhe rrugët e qyteteve të Kosovës, pa u trembur fare nga policia e Herleviqit dhe zagarët e tij shqipfolës. Bajramin e burgosi dy herë armiku, e torturoi rëndë. Trupin e tij të njomë e lanë me gjak, por ai qëndroi i pathyer. Sapo dilte nga burgu ende me plagë në trup e vazhdonte punën patriotike. Për Bajramin, jeta pa përpjekje për t’u çliruar nga robëria nuk kishte kuptim.

Lufta e Bajramit dhe përpjekjet e tij, brenda radhëve të organizuara u bënë model. Ato mbeten të tilla edhe për brezat që do të vijnë pas tij. Nëpër shtigjet që hapi Bajrami me shokë, duke e shkrirë jetën e tyre të re, shkuan një rini e terë, një rini e shëndoshë dhe e pastër, për të arritur në cakun e ëndërruar për shekuj nga populli që i lindi. Kujtimi për Bajramin dhe të gjithë ata që ranë në altarin e lirisë, do të jetë i pavdekshëm. Do t’u jap forcë, vullnet dhe zemër të gjithë atyre të cilët janë të vendosur për t’i mbajtur të papërlyera frytet e luftës çlirimtare. Ai mbetet obligim i atyre të cilët, jo vetëm për asnjë çmim nuk do të shkelin mbi gjakun e shokëve të rënë, por që janë të vendosur për të sakrifikuar çfarë është e domosdoshme, për të përmbushur plotësisht dhe me besnikëri amanetin e Bajramit dhe të dëshmorëve tjerë. Vetëm atëherë kur të ribashkojmë Shqipërinë Natyrale, mund te themi se e kemi krye me besnikëri këtë Amanet!