LETËR MUA

Mesditë e artë e stinës sime

Një kujtim…

Mbas lehjes së qenve...

-- nga Engjëll KOLIQI

Garlate (LC), 4 qershor 2008

Mirë se të gjen kjo letër e ime o Engjëll Koliqi! Të shkruaj me keqardhje, edhe kësaj here nga toka e huaj e në tokë të huaj. Edhe kësaj here të shkruaj për probleme tonat, por edhe për probleme të përgjithshme.

Ti, o bir i Tokës së Dardanisë, edhepse larg truallit tënd, në asnjë çast të mos ndjehesh i vogël, sepse shqiptarët tashmë janë të dëshmuar në botë si një popull i madh dhe shumë fisnik. Kudo në këtë botë të ndjehesh i sigurtë dhe aktor i parë e regjisor i mrekullisë, sepse ke në dorë aktet e dëshmive, me vulë të Shën Konstantinit të Madh, të Shën Niketë Dardanit, të Shën Florit e Shën Laurit, të Shën Maksimilianit, të Shën Jeronimit, të Lekë Dukagjinit, të Gjergj Kastriotit – Skënderbeut, të Gonxhe Bojaxhiut – të Lumes Nënë Tereza...

Ec përpara e mos ndalo o Engjëll Koliqi. Le të lehin qentë. Ti mos u mërzit, sepse qentë e huaj lehin nga frika, kurse qentë tanë nga njëfarë xhelozie injorante. Madje, fjala jonë e urtë thotë: "Qeni që leh, nuk të han"! Nuk të hanë dot këta qenë që lehin. Ec përpara me dritën e dëshmive, që vetë Zoti na e ka dhuruar e mos ndalo! Ec përpara në udhën e mundimshme, por shumë të sigurtë të mrekullisë, o Engjëll, sepse kjo është udha jonë, kjo është udha e domosdoshme! Vazhdo në këtë udhë, sepse e vetmja udhë e mrekullisë është ajo që na shpie në logun e suksesit.

"Lum ata që besojnë pa parë", u tha Jezu Krishti apostujve, me rastin e dëftimit të parë mbas ringjalljes! Prandaj, vazhdo o Engjëll e beso plotësisht në mrekullinë hyjnore! Vazhdo, se dalëngadalë do të besojnë edhe ata më skeptikët. Do të besojnë të gjithë, sepse mrekullia do t'i sheshojë sukseset. Vazhdo, se nuk jemi larg logut të mrekullisë. Së shpejti do të prajnë edhe lehjet e qenve dhe "qentë zhurmaxhinj" do të shndërrohen në qenë rojtarë dhe besnikë...

Mos ndalo o Engjëll, sepse mrekullia hyjnore po na thërret e po na pret! Mos ndalo, sepse të gjithë duan të na shohin të kurorëzuar në Fronin e Logut të Krenarisë së Dardanisë – në Stubllën Krenare! Mos ndalo, sepse atje, në logun e mrekullisë na presin shumë nevoja e shumë halle. Duhet të përballohemi me të gjitha e me të gjithë, pastaj me Fuqinë e Mrekullisë e me Bekimin e Zotit do ia dalim! Do e mbërrijmë qëllimin tonë vullnetmirë!

Ec përpara me këngë krenarie, sepse ke me veti mbarë farën arbërore dhe të gjithë njerëzit vullnetmirë. Ec përpara me besë o Engjëlli Tokësor i Dardanisë, sepse ke me veti çetat e engjëjve hyjnorë, dritën e së vërtetës dhe rrezet e Bekimit të Zotit! Ec përpara e mos ndalo! Marsho me Dritën e së Vërtetës drejt logut të shenjtë të mrekullisë, që është mu në zemër të Dardanisë! Ec përpara me Rrezet e Dashurisë, sepse nga mrekullia jonë, kjo botë pret ndryshimet historike.

Të ecim e të këndojmë bashkë – me besë dashurie e me dritën e së vërtetës ta ndërrojmë botën! Me fuqinë e mrekullisë do të depërtojmë anekënd – në mbarë gjithësinë – me garanci të sukseseve! Gëzuar!

---

Mesditë e artë e stinës sime

-- nga Engjëll KOLIQI

Garlate (LC), 6 qershor 2008

Një gjë, që tashmë të gjithë e dijnë, është më se e vërtetë – në këtë jetë dhe në këtë botë asgjë nuk ndodh rastësisht. Gjithçka ngjet është e programuar nga vetë Zoti, si kreator i historisë. Gjithçka vjen në këtë jetë, është element i pandashëm i historisë. Në të shumtën e rasteve, gjithçka në jetën time ka ndodhur për ta bërë një histori gjithëpërfshirëse, që le të kuptohet se gjithçka ka qenë, është dhe do të jetë – duhet konsideruar si elemente të domosdoshme të historisë. Elementet e domosdoshme, që tashmë janë vetë faktorët e historisë, po më vijnë mu në këtë mesditë të artë të stinës sime, nëse mund ta cilësopjmë dhe ta quajmë kështu.

Në mëngjes – i kapluar në mesin e shumë vështirësive e peripecive, në mungesë edhe të shumë lodrave fëmijënore e të elementeve jetësore, megjithatë isha i qetë por edhe i dukshëm, në rrafsh dhe mbi kodrina të jetës – gjithandej në vendin tim të varfër, por gjithnjë krenar – normalisht në rrethanat tona, në vorbullën e mentalitetit të atëhershëm oscilues, herë-herë edhe i përfolur dhe i konsideruar – herë shumë i huaj, herë i jashtëzakonshëm. Por, ajo që është më e rëndësishmja, në pikën kryesore dhe vendimtare, gjithëherë i njohur dhe i pranuar.

Gjithë paraditën e stinës sime, në lëvizje - duke kaluar në çastin e fundit pengesa e barrikada, nga më të ndryshmet. Gjithnjë i përballur me shumë vështirësi, por falë fuqisë së mrekullisë, bekimit të pamungueshëm të Zotit dhe krenarisë së pashmangshme nga tradita kombëtare e familjare, gjithëherë kam dalur faqebardhë dhe fitimtar. Edhe në rastet më të vështira, edhe atëherë kur jam ndeshur drejtëpërdrejtë me të keqen, kurrë nuk e kam njohur urrejtjen as kurrë nuk i jam shmangur dashurisë. Dhe, mrekullueshëm, dashuria ka qenë çelësi i të gjitha sukseseve në paraditën e stinës sime. Dashuria e përgjithshme – universale, megjithë traditat e shenjta kombëtare, më kanë mbajtur gjithnjë të fortë në fronin e moralit dhe të sukseseve, në mbarë stinën time, kudo që jam ndodhur – në të gjitha përballjet e sidomos në çastet më serioze.

Edhe tash, në mesditën e stinës sime kam hyrë me besë dashurie. Edhe tash, kur po përballem me shumë vështirësi, pengesa e barrikada, nuk dorëzohem. Vazhdoj udhën, megjithë qëllimet e mia vullnetmira, pa njohur kurrë lodhjen, as pa rrëshqitur kurrë në grackat e urrejtjes. **Pra, as mesdita e stinës sime nuk e njeh as nuk do e njohë kurrë urrejtjen. E gjithë kjo mesdita ime do përfshihet dhe do lulëzojë nga rrezet e dashurisë, të trashëguara nga traditat e shenjta kombëtare e familjare. Dhe, duke pasur parasysh gjithçka po ngjet në hapat e mi, përgjatë kësaj mesdite të shenjtë të dashurisë, mund të konfirmoj se mesdita e stinës sime është plotësisht e artë. Një mesditë e artë që i vlen shumë historisë, një mesditë e artë që, nën rregullat e dashurisë, i jep shumë kësaj bote dhe mbarë gjithësisë, një mesditë e artë që është vetë historia ime, vetë historia jonë.

Sinqerisht dua që kjo mesditë e artë e stinës sime të jetë pikënisja e historisë së re, që ndërron botën me dashuri. Dua të jetë pikënisja e një udhe të sigurtë, që nuk njeh urrejtje, por që me rreeze dashurie depërton tej orbitës së intereseve. Dua të jetë një pikënisje e udhës së gjatë e të sigurtë – pa udhëkryqe interesesh as pa semaforë. Dua të jetë pikënisja e udhës së sigurtë për mua, për ne dhe për të gjithë. Mesdita e artë e stinës sime dua të jetë fillimi i një stine të re, që shënon edhe fillimin e epokës së dashurisë, jo vetëm në botën tonë por edhe në mbarë gjithësinë. Le të jetë pra pikënisja e lëvizjes së fortë mbarënjerëzore, e fillimit të botës së re, të historisë së re – të botës së dashurisë dhe të historisë së mirëfilltë të arsyes, me epiqendër në besë dhe në dashuri! Amen!

Një kujtim…

-- nga Engjëll KOLIQI

Garlate (LC), 7 qershor 2008

Bisedonim çdo ditë. Flisnim për shumë çështje e për shumë probleme të kësaj jete. Shqyrtonim shumë mundësi e mënyra të zgjidhjes së problemeve. Pikënisje e të gjitha bisedave dhe e të gjitha shqyrtimeve ishte besa e bazuar në dashuri. Në vazhdën e bisedimeve tona u zbulua edhe qëllimi ynë vullnetmirë – qëllimi i përbashkët për të kontribuuar në zgjidhjen e problemeve, qëllimi i përbashkët për t'u vënë në shërbim të njerëzve, respektivisht të mbarë njerëzimit – anekënd botës, deri në pambarim – në mbarë gjithësinë. Në rrjedhën e bisedimeve tona të bazuara në besë, bashkë zbuluam formulën e ndryshimit të botës, jashtë vorbullës e jashtë kufinjëve të intereseve, zbuluam bashkë formulën e dashurisë së mirëfilltë njerëzore.

Në çastin e zbulimit të përbashkët të formulës së dashurisë, për të ndërruar botën, njëzëri i brohoritëm fitores. Më kujtohet si sot ajo ditë e bekuar. Më kujtohet si sot ajo ditë e ndërrimit të moteve, ajo ditë që me motin e ri, në jetën tonë solli ditën e madhe të ndërrimit të epokave. Më kujtohen ato çaste historike, kur bashkë vendosëm të fillojmë, konkretisht, ndërrimin e botës. Nuk e fshehnim dot krenarinë në çastet historike të këmbimit të përshëndetjeve lamtumirëse me epokën e kaluar të intereseve dhe të përgëzimeve e urimeve me epokën e re të dashurisë. Nuk mund ta fshehim krenarinë e përbashkët, sepse ato çaste të ndërrimit të moteve u shndërruan në çaste të ndërrimit të epokave.

E pabesueshme, por e vërtetë: kur bashkë e pamë triumfin e dashurisë, vetvetiu doli dhe u vulos vendimi historik – të fillojmë menjëherë ndërrimine botës me dashuri. Dhe ashtu u bë. Njëzërit vendosëm t'i bëjmë hapat e parë. Menjëherë u vu në lëvizje mekanizmi filozofiko-psikologjik i dashurisë dhe që të gjithë u hodhëm në aksionin historik. Bëmë skuadrën e parë vepruese dhe filluam me hapat e parë. Që në fillim falënderuam Zotin, në kultet fetare dhe vazhdojmë ta lusim e ta falënderojmë gjithnjë. Vetë Zoti na e ka dhuruar fuqinë e mrekullisë, që po na shpie drejt sukseseve të garantuara. Vetë Zoti ka bekuar veprimtarinë tonë, ka bekuar dhe sheshuar dashurinë tonë, brenda së cilës është fuqia e mrekullisë. Megjithë skepticizmin e atyre që nuk besojnë, ne duke besuar së pari në Zotin e pastaj edhe në mrekulli, po ecim përpara dhe po radhisim suksese të panumërta, në seri. Me sukseset tona, që e kanë origjinën në atë të bekuarën ditë të ndërrimit të moteve, po avansojmë mrekullueshëm në misionin tonë të shenjtë të ndërrimit të botës me dashuri.

Prandaj, ajo ditë e bekuar duhet të kujtohet gjithmonë, duhet të shënohetsi ditë e artë në historinë e re, si pikënisje e ndërrimit të mrekullueshëm të botës me dashuri. Në çdo hap të jetës sonë – në çdo akt dashurie dhe në çdo çast e pore veprimi duhet ta kujtojmë atë ditë të bekuar. Duhet ta kujtojmëe ta madhërojmë, t'i këndojmë psalme e lavdi Zotit, që na e ka dhuruar fuqinëe mrekullisë, që nga ajo ditë e bekuar, sepse ajo është edhe pikënisja e dashurisë sonë të mrekullueshme, pikënisja e epokës njerëzore të dashurisë dhe çelësi i derës për të hapur epokën e mrekullisë. Le të sheshoj krenaria jonë në mbarë gjithësinë! Gëzuar!

Mbas lehjes së qenve...

-- nga Engjëll KOLIQI

Garlate (LC), 8-10 qershor 2008

Me ndërmjetësimin e njerëzvevullnetmirë, gjithçka u sqarua, kompetentët marrin situatën në dorë, vringëllojn[ë çelësat e fatit dhe stinës sonë i hapen dyert e dashurisë. Përfundimisht ndërron moti dhe në historinë tonë merr udhë epoka e jetësimit të shpresëmirave, me Kushtetutën e Dashurisë.

Hapat e parë në historinë e re

Sapo kompetentët kanlë marrë situatën në dorë, qenve zhurmaxhinj u tregohet vendi i tyre dhe që të gjithë sistemohen nëpër shtëpizat e tyre, tashmë në cilësi të pensionistëve. Në pikat strategjike të oborrit mbretëror, që në hapje të epokës së re të mrekullisë, sipas normave ligjore të dala nga kushtetuta e dashurisë, vëhen ata më besnikët, ata që kuptojnë dhe vlerësojnë domethënien jetike të këtyre ndryshimeve. Të gjitha e të gjithë zënë vendet e tyre dhe marrin detyrat e rolet specifike, në procesin e ndërrimit të botës, me dashuri. Tashmë është gjithçka e qartë dhe e sigurtë – me festë madhështore po fillon epoka e re – epoka e mrekullisë me ligje të dashurisë.

Gjithçka në shërbim të dashurisë

Sikurse ne, të gjithë të ftuarit dhe të ardhurit në festën e ndërrimit të epokave, tashmë e dijmë se po bëjmë hapat e parë në epokën e dashurisë, që paralajmëron vargun e pambaruar të mrekullive, në shërbim të njeriut dhe përgjithësisht të njerëzimit. Secila e secili nga ne, aq sa mundemi e sa dijmë i përvishemi punës dhe fillojmë të radhisim gurt' e fatit në murin e mrekullueshëm të dashurisë. Edhe moti është përmirësuar. Edhe zogjtë e malit këndojnë hareshëm e natyra kudo qesh – plot shendeverë.

Secili merr përgjegjësistë dhe detyrat e veta në ditëlumen e bekuar të ndërrimit të epokave – të caktuara, apo vullnetarisht të pranuara. Të gjithë janë në lëvizje dhe me të gjitha fuqitë fizike, shpirtërore e intelektuale, duan të japin kontributin e tyre. Sa i ka hije kësaj dite të madhe! Gjithçka bukur e përgatitur! Gjithçka duket e hareshme dhe çdo kënd i mbushur me vezullima. Gjithçka është vënë në lëvizje. Gjithçka në epokën e re që po vjen, frymon dashuri. Pra, lirisht mund të pohojmë se gjithçka është vënë në shërbim të dashurisë – edhe unë, edhe ti, edhe të ftuarit tanë, edhe të ardhurit tjerë, edhe qeniet tjera njerëzore aneklënd botës, madje edhe qeniet jonjerëzore.... mbarë natyra duket e hareshme dhe e veshur me dashuri – në të gjith relievet.

Drejt konkretizimit...

Që në pragun e epokës së madhe të epokës së re – me fuqi mrekullie, sikur na prek një shkop magjik i fatit mua e ty – velenxa ime e amshuar – për të na dhënë detyrën e rëndë, por shumë të privilegjuar dhe të rëndësishme, që të bëhemi aktorët dhe dëshmitarët e aktit të parë, që shënon madhërisht e denjësisaht epokën e bekuar të dashurisë. Mbasi e pranuam detyrën me kënaqësi, kemi bërë hapat e parë dhe tashmë jemi të njohur në botë, si dëshmitarë të dëshmuar të dashurisë. Tashmë jemi të njohur si shembukl i akteve të dashurisë, që janë vendimtare për ndërrimin e botës.

Duke pranuar dhe filluar këtë detyrë kaq të rëndësishme, në historinë e re po vëjmë pikat dhe vijëzimet e para, për të hartuar modelet e para të veshjeve të dashurisë dhe për të projektuar e konstruktuar kështjellat e amshuara të besës e të dashurisë. Me këto akte dhe veprimtari të ngjeshura po vazhdojmë anekënd botës, prandaj edhe mun d të themi lirshëm se kemi mirëfilluar ecjen dhe mbarësisht po vazhdojmë marshimin drejt fakteve, argumenteve, dukurive e faktorëve, që janë elemente e komponente të historisë së re, që me mjeshtri dashurie kemi filluar ta shkruajmë dhe ta qëndisim.

Kudo erë dhe atmosferë kremteje

Me shtrirjen e Bekimit të Zotit, na ka buzëqeshurn fati dhe me çelësin e mrekullisë i kemi hapur të gjitha portat e dashurisë, duke filluar në trojet e bekuara të Dardanisë, për të vazhduar anekënd botës – në mbarë gjithësinë. Tashmë kudo e kanë të qartë ndërrimin e epokave dhe njjerëzia gjithkah po përqafon epokën e bekuar të dasahurisë. Kudo vërehen lëvizje të hareshme. Secil injeri do të kontribuojë në të bekuarin akt të dashurisë. Në çdo pëllëmbë ndjehet erë kremteje dhe përjetohet atmosferë kremteje. Gjithkah kanë depërtuar të mrekullueshmet vezullima të besës dhe të dashurisë. Gjithkah është shumëfishuar fuqia e mrekullisë. Mrekullitë vazhdojnë, pandërprerë, anekënd botës dhe ndërmjet të gjitha mrekullive njerëzia gëzon e kremton. Secili kremton në mënyrën e vet dhe me traditat e veta. Secila kremte duket më e mirë se tjetra. Vazhdojnë, të madhërueshme, kremtet anekënd botës – me buçitje të hareshme anekënd rruzullit, deri në kupë të qiellit.

Kudo besë e dashuri

Në të gjithë udhëkryqet e intereseve, interesxhinjtë janë ndeshur në mes veti, janë rrëzuar dhe pëo shpurdhin. Shumë nga ata pol ëngojnë nën shqelmat e fundit të paravdekjes. Të tjerët janë dorëzuar plotësisht dhe po bëjnë orvatje maksimale, që të zgjohen, të çohen e ta përqafojnë epokën e re të mrekullueshme të dashurisë.

Lehjet e qenve, tani kudo janë zëvendësuar me këngë të bukura festive. Madjer këndshëm jehojnë edhe këngë kanarinash e bylbylash, si dhe cicërfrima të zogjve, anekënd relievit tonë e edhe në botën mbarë. Nuk ka më mosmarrlveshje, sepse tashmë në zemrat njerëzore gufon dashuria. Gjithkund besë e besim i plotë. Gjithkund detyra e përgjegjësi konkrete marrin njerëzit e botës sonë. Gjithkund urime e përgëzime për epokën e re, që me fuqi mrekullia po njihet si epokë e dahsurisë. Kudo kjo bota jonë gumëzhin besë e dashuri. Gjithçka në llogari të dashurisë, me fuqi mrfekullie është garantuar në shekullin tonë, që po hap epokën e dashurisë. Gëzuar!