Nuk është beteja ime!

-- nga Mero Baze, TemA - 04.01.2009

Po bëhen shumë ngjarje njëra pas tjetrës, të cilat po evoluojnë nga debati im publik me kryeministrin dhe familjen e tij në pushtet, te hakmarrjet e tij financiare, administrative, te përpjekjet për të bllokuar botimin e gazetës përmes vendimeve arbitrare dhe selektive dhe në fund te djegia kërcënuese e makinës para apartamentit tim. Është një spirale e tërë, e cila thellohet nga dita në ditë, nga ora në orë, me synim personalizimin e betejës sime gazetareske me kryeministrin.

I pafuqishëm të përgjigjet si kryeministër, frikacak të përgjigjet si njeri, ai ka zgjedhur rrugën e thellimit të konfliktit në çdo pikëpamje, që në fund kjo të mos quhet debat publik mes një gazetari dhe kryeministri, por inat personal dhe problem personal i një gazetari me dikë në pushtet. E kam vërejtur këtë nga dhjetëra detaje të fëlliqura të luftës së tij, që nga ruspat që iu çon prindërve në shtëpinë e tyre e deri te banditët që dërgon para pallatit për të djegur makinën, që nga shantazhet financiare që bën mbi biznesin e deri te spiralet administrativo-politike që hap me njerëzit që mban nën sqetullat e tij të papastra.

Qëllimi është një dhe i vetëm. I pafuqishëm të mbrohet nga faktet publike që dalin kundër tij dhe familjes së tij në pushtet, ai kërkon ekstremizimin e luftës ndaj meje, me shpresë se do ta kthejë këtë në një betejë personale dhe do ta ndajë nga opinioni publik. Këtë stil po përpiqet ta injektojë në mediat që ka nën kontroll dhe te gramafonat që përdor për propagandë publike.

Në të vërtetë kjo nuk është beteja ime me Sali Berishën, me të cilin mund të isha përplasur i fundit në këtë botë për shkak të historisë sime me të djathtën dhe atë personalisht. Ky është aksidenti i madh i Sali Berishës me historinë.

Mandati i tij i dytë qeverisës, për të cilin unë ndjehem tashmë përgjegjës që kam luftuar aq shumë, dëshmoi jo vetëm që nuk arriti të mbajë premtimin e tij të madh për qeverisje me duar të pastra, por ndërtoi një sistem të pashembullt të monopolit familjar mbi qeverisjen dhe politikën. Ajo që shkrimtari ynë i madh Ismail Kadare e tha që javën e parë të pushtetit të tij, duke paralajmëruar se ka shenja të një pushteti tribal, u bë realitet shumë shpejt. Shteti tribal që ai tashmë ndërtoi dhe me të cilin po përpiqet të diktojë politikën dhe opinionin publik, është kthyer në një betejë për mua dhe kolegët e mi të lirë. Unë nuk kam ndonjë betejë personale me Sali Berishën, pasi nuk më duhet. Është shumë plak për t’u marrë me të dhe shumë e panevojshme një e shtyrë nga unë, kur ka shkuar me këmbët e veta në buzë të greminës.

Kur unë kam denoncuar i pari lobimin prej djalit të tij dhe Fatmir Mediut të kontratës së zezë të Gërdecit, nuk kam patur inat me Sali Berishën, por dhimbje për të. Bashkë me të ka humbur ëndrra ime dhe e mijëra shqiptarëve për një kalorës kundër korrupsionit në vend. Kur unë kam parë i tmerruar se si djali i tij terrorizonte ministra dhe zyrtarë të emëronin banditë në vende kyçe në polici, të firmosin kontratat e tij për Gërdecin në emër të vëllait të tij jo-biologjik, se si kërcënonte biznesmenë ndërtimi për t’u marrë përqindje nga tokat që ndërtoheshin nga liqeni po në emër të këtij “vëllai”, kur kam parë si arrestoheshin ata që hezitonin ose tentonin ta regjistronin shantazhin e tij, kur kam parë se Delijorgji, Taçi dhe një sërë e tërë biznesmenësh të akuzuar prej vetë Sali Berishës u bënë klientë të familjes Berisha, ai që jam tronditur kam qenë unë dhe jo Sali Berisha.

Ky i fundit ishte duke e bërë këtë me vetëdije. Kur kam parë e-mail-et e Shkëlzenit dhe Argitës që i rekomandonin Elvana Hanës punësimin e njerëzve të tyre duke e kthyer ISKSH në një dhomë e kuzhinë të “Familjes”, kur kam parë se si Berisha kaloi në fondet e saj gjithë fondet e mjekësisë shqiptare, të cilat qarkullojnë te banka Credins, e cila pastaj u bë garante të paguante 87 milionë euro për privatizimin e ARMO-s, isha i qartë se shteti ishte kapur dhe “Republika e Duarve të Pastra” kishte vdekur.

Kur unë kam kërkuar që Lulzim Basha të shkojë para drejtësisë, për shkak të abuzimeve të frikshme në segmentin Rrëshen-Kalimash, nuk kam patur parasysh faktin që Lulzim Basha ka vjedhur. Ai është një “kollovar” i rëndomtë i Sali Berishës, që nuk bën dot zë, por ka detyrë vetëm të firmosë. Tronditja ime ishte se tenderi u nis për “Bechtel”-in, një kompani prestigjioze amerikane, për të cilën dhe unë vetë jam përpjekur të ofrohet që ditën e parë dhe përfundoi tek ENKA, një kompani turke, presidenti i së cilës është një mik i vjetër dhe shumë konfidencial i familjes Berisha dhe vetë Berishës personalisht. Është i vetmi mik i familjes Berisha, tek i cili Berisha ka qenë familjarisht i ftuar dhe kur ka qenë në opozitë. Rishfaqja e tij në minutat e fundit në tender dhe shkuarja e vlerës së rrugës nga 420 milionë euro në mbi 1 miliard euro, më bën të dyshoj realisht se abuzimet shkojnë te familja Berisha dhe jo te qyqari Lulzim Basha.

Kur kam denoncuar sekserin serbo-boshnjak, Damir Fazlliç, nuk kam parasysh evazionin e rëndomtë fiskal që bëjnë shumë biznesmenë në Shqipëri apo pastrimin e parave. Damir Fazlliç nuk ka bërë krime të mëdha, zbulimi i të cilave mund të sjellë çudira, por Sali Berisha ka bërë një hata të madhe, ka gjetur një serbo-boshnjak për të bërë pazaret e shtëpisë së tij. Damir Fazlliç thjesht ka blerë toka për park energjitik, dhe na ka shitur energji elektrike në emër të së bijës së Sali Berishës. Nëse nuk do ishte mik i Sali Berishës dhe nëse ky i fundit nuk do hidhej në luftë për ta mbrojtur atë, duke shantazhuar dhe jetën e Prokurores së Përgjithshme përmes zagarëve të vet, nuk do të ekzistonte ndonjë aferë me emrin Damir Fazlliç.

Do të ishte një krim i zakonshëm ekonomik, kurse duke pasur në krah kryeministrin dhe vajzën e tij, jemi para një plaçkitjeje të shtetit nga familja në pushtet përmes një dordoleci serbo-boshnjak që krekoset si gjel rrugëve të Ballkanit, si një miliarder trevjeçar me paratë e shqiptarëve. Paratë nga llogaria e tij i tërheq studioja ligjore e vajzës së Sali Berishës dhe unë nuk di ndonjë mënyrë më legale për të tërhequr paratë e fituara nga lobimi i pushtetit. Ky degradim politik dhe moral i Sali Berishës është problem i tij. Beteja ime nuk është me Sali Berishën, por me kauzën e tij të humbur. Dhe kjo nuk është vetëm beteja ime. Është betejë e shoqërisë shqiptare, e kolegëve të mi gazetarë që duan të punojnë dhe të jetojnë gjatë si gazetarë në këtë vend. Kjo nuk është betejë për ata që kanë halle për të zgjidhur me kryeministrin, për ata që kanë pengje nga e kaluara, për ata që kanë personalitet të dyfishtë, apo për ata që mban nën sqetulla kryeministri.

Ata s’kanë punë me këtë betejë, se nuk e përballojnë dot. Nuk është betejë as për atë pjesë të opozitës që ditën gëzohet, kur sulmohet Berisha dhe në mbrëmje qetëson klientët e tij të mos shqetësohen, se nuk i prek njeri nesër, kur të vijnë në pushtet. Kjo nuk është betejë as për atë pjesë të drejtësisë apo policisë që është e kapur nga përfshirja në korrupsion. Ata nuk sillen dot as si gjyqtarë, as si policë, por vetëm si ushtarë të Sali Berishës në rrugëtimin e tij drejt humnerës politike që e pret dhe duhet të ikin bashkë me të.