Lulet e fatit duhet t'i mbjellësh vetë

Të dashur njerëz!
Bota jonë ende është gjithnjë fushëbetejë. Njerëzit rrahen për copë më të madhe të ëmbëlsirës, ndërsa vendimtare është e drejta e të fortit. Dështimi më i madh i dhekullit XX, po ashtu edhe në vendet e pasura është se, me gjithë përparimin dhe mirëqenien nuk është përfunduar që njerëzve t'iu sjellet "paqa" e të jetojnë të lumtur në këtë tokë.
Njerëzit prapësohen, shtypen, shfrytëzohen, dëbohen, turturohen apo vriten për bindje të tyre politike, për shkak të besimit të tyre, apo thjeshtë për asgjë. Të pafuqishmit janë gjthnjë viktimë. Unë habitem e mbes pa fjalë për pafuqinë e të "mëdhenjëve" të kësaj bote. Ata mblidhen nganjëherë natë e ditë e nuk janë në gjendje të bëjnë pakëz "paqe" në botë. Kështu kjo botë gradualisht do të bëhet e pabanueshme për njerëzit e thjeshtë e të zakonshëm. Unë thërras për një "zemër" në këtë Botë!
Kjo jetë është shumë e shkurtër për t'ia bërë kaq të rëndë njëri-tjetrit. Zoti na thërret të gjithëve për t'i mbushur ditët tona me "mirësi", "duresë" e "dashuri", në rend të parë në familje e pastaj për të gjithë ata që jetojnë rreth nesh. Vetëm kështu krijojmë "oazë" në këtë botë shkretëtire. Ne nuk duhet të dorëzohemi. Ne duhet të vihemi kundër rrymës: kjo gjë mund të jetë shumë e vështirë në situata të caktuara, por nëse shkohet kundër rrymës atëherë vihet te burimi, te burimi i paqes.

Të dashur njerëz, kujdesuni për një zemër nën pallton tuaj!

Është shfaqur në histori një zbrazëtirë shpirtërore e pazakonshme. Zoti është menjanuar prej gjithë neve, i krishterë e mysliman, ortodoks e jude; Zotin, i cili urren të gjitha dhunat, Zotin që dëshiron të jemi miq me njëri-tjetrin, një familje, e bijtë e tij.

Shkretëtirën shpirtërore në të cilën jetojmë ne nuk mund ta ndërrojmë brenda ditës, por secili prej nesh mund të fillojë me një "oazë" të vogël. Bëje këtë e jeta jote do të vlejë të jetohet. Nëse në shkretëtirë fillon të lulëzoj një lule, një ditë atje do të jenë mijëra sosh.

Zoti ju bekoftë e ju ruajtë të gjithëve në dashurinë e tij.
Phil Bosmans
(Janar 1998)

Ç'ka
jam unë
pa dashuri?
Një zero
e madhe!

Nëse nuk e kam dashurinë,
ç'kam unë atëherë?
Të holla? Gëzim? Bolëk?

Ç'ka bëj unë me to?
Ç'ka jam unë me to?
Asgjë!

Nëse në shtëpi mungon dashuria,
buka mbi tavolinë
s'do të ketë shije!

Në dashurinë e vërtetë
s'ka thyerje.

Buka e ndarë
shijohet
dyfishë më mirë.

Tash e di çdokush:
miliona njerëz vuajnë nga uria-
dje, sot, nesër.
Ata nuk mundë të punojnë,
sepse s'kanë për të ngrënë.
Ata sëmurën,
sepse s'kanë për të ngrënë.
Ata vdesin të rinj,
sepse s'kanë për të ngrënë.
Miliona njerëzve iu është shkruar vdekja
në fytyrë, në trup.
Ky është skandali më i madh
i shekullit njëzet!

Shtrihen njerëzit pa jetë,
shpirtëvdekur nga uria
mbi të njëjtën tokë,
mbi të cilën ne të ushqyer mjaftueshëm
ecim, fluturojmë, kalërojmë,
shetisim dhe marshojmë,
vrapojmë e tërbohemi
si sportist, politikan, menaxher,
turistë ose gazetarë.

Ç'bëjmë ne,
ne njerëzit me tavolinë të shtruar mirë,
byfe plot dhe shtratë të butë?
A na hyri frika në palcë,
kurë për të parën herë
u konfrontua
me këtë tragjedi botërore?
A jemi pajtuar me këtë?
A na shtynë neve mëshira?
A bisedojmë ne mbi këtë?
A ia hedhim ne fajin tjetrit?

Të tmerrohemi nuk ndihmon!
Mëshira nuk ndihmon!
Të flitet mbi këtë nuk ndihmon!
Shmangja e fajit është arratisje!
Ne duhet të ndajmë!
Të ndashë bukën do të thotë:
t'i nashë të mirat dhe pasurinë,
mirëqenien dhe pasurinë,
luksuzin dhe komoditetin.

      Ndaje bukën tënde
      e do të shijohet më mirë.

Ndaje fatin tënd
e do të bëhet i madh.

      Ju jeni shumë të varfër.
      Ne jemi shumë të pasur.

Jeta do të thotë: të japësh dhe të marrësh.
Ne marrim për së tepërmi!