Të na rrojë Nano, zoti President

-- nga Fatos Lubonja

Orwelli, në librin e tij 1984, duke folur për natyrën e qënies njerëzore, thotë diçka që ndihmon shumë për të kuptuar ato mbrothësira dhe pambrothpësira të kësaj bote që në vështrimin e parë duken të pashpjegueshme. Ai thotë se kjo qënia njerëzore ka një veti të çuditshme: aftësinë për të besuar njëkohësisht dy gjëra që janë në kundërshtim të hapur me njëra tjetrën. Për shembull, po t’i referohemi periudhës së komunizmit, do të shohim se udhëheqësit tanë të lavdishëm të asaj kohe kishin aftësinë e mrekullueshme të besonin njëherësh se të gjithë njerëzit ishin të barabartë, dhe, njëkohësisht, të besonin se ata kishin misionin e lartë për t’i çuar njerëzit drejt kësaj barazie, prandaj meritonin të gëzonin disa privilegje e llukse, pra të ishin më të barabartë se të tjerët, shkurt të pabarabartë.

E çfarë do të ishte bota pa këtë aftësi të mrekullueshme të qënies njerëzore për të besuar dy tre gjëra që kundërshtojnë njëra tjetrën. As nuk do të mund të përfytyrohej. Imagjinoni se si do të ishte bota pa njerëz që më një anë flasin nga mëngjesi deri në darkë për ndershmërinë dhe, nga ana tjetër, nuk lenë maskarallëk pa bërë - gjithmonë duke besuar se kjo nuk bie në kundërshtim me atë besimin e lartë se maskarallëku i tyre, indirekt, i shërben po njerëzimit. Shkurt, sikur të mos ishin këto besimet e dy tre katërfishta të qënies njerëzore do të jetonim në një botë që, nuk e di, por patjetër do të ishte shumë ndryshe nga kjo e jona. Edhe vetë gjuha do të ishte krejt tjetër: shumë fjalë nga ato më të zakonshmet nuk do të ekzistonin dhe shumë të tjera do t’i kishim në majë të gjuhës.
Madje madje unë them se, sikur të mos ishte kjo aftësi e mrekullueshme, ne do të jetonim në një botë të paqeverisëshme sepse nuk do të kishim politikanë. A i ka dëgjuar kush politikanët tanë të thonë, psh., se ata mbi çdo gjë venë veten, se ata kanë hyrë në politikë për t’i shërbyer interesave të tyre? Jo, ata edhe luftën me njëri tjetrin e bëjnë duke i sulmuar kundërshtarët në emër të gjërave të larta kundër gjërave të ulta që të tjerët kanë bërë. Por kjo nuk i pengon të korruptohen e vjedhin nga mëngjesi në darkë. Por edhe vetë njeriu i thjeshtë, votonjës ose jo, e ka po aq të zhvilluar këtë veti të mrekullueshme. Edhe ai, më një anë beson se është punë e lartë të jesh i ndershëm, të mos bësh punë të pista dhe, nga ana tjetër, beson se po t’i bjerë për hise ndonjë punë politikani do të dinte se si t’ia nxirrte ujët e zi. E njëjta gjë për për besimet e tre katër fishta që kanë për idetë apo për njerëzit madje dhe për fetë.

A mund të mendohet Shqipëria jonë e vogël pa këtë aftësi të madhe të bijve të shqipes për të pasur dy koka? Jo, kjo që them është një gjë aq e natyrshme saqë askush nuk e ve në diskutim. A nuk e ka thënë edhe vetë Noli se shqiptari nuk e ka për gjë t’i ndezë një qiri djallit kur mërzitet me Zotin? Mirëpo ja që ndodhin edhe çudira. Unë u zgjova nga gjumi i kësaj të vërtete sa lokale aq edhe universale sepse mora vesh se na paska dalë një i marrë që na e paska vënë në dyshim këtë parim bazë mbi të cilin është ndërtuar jeta jonë si shoqërorja edhe, e mbi të gjitha, ajo politikja.
Dhe ky nuk është njeri dosido, por vetë Presidenti ynë. Sipas disa lajmeve që u bënë publike dje në orët e vona në Klan TV na del se Presidenti ynë Moisiu i paska thënë Kryeministrit Nano se ai nuk do t’i firmosë emrat e dy ministrave (Angjeli dhe Fino) që Nano i paska ndërmend t’i propozojë për të zgjidhur krizën, po qe se Nano nuk kryen një akt kërkimi ndjese publike për ato që ka thënë para disa kohësh për Naçin dhe Baçin. Është fjala për akuzat e rënda për korrupsion dhe lidhje me krimin që Nano u bëri këtyre dy ish ministrave të kabinetit Meta në kohën kur besoi (dhe unë them se vërtet besoi sipas teorisë Orwelliane) se po bënte katarsisin e Partisë Socialiste. Me një fjalë presidenti Moisiu, duke neglizhuar këtë princip bazë të politikës sonë: atë të dy-tre katër besimeve njëherësh, po na i kërkoka Nanos që të besojë vetëm një gjë: ose që Naçi dhe Baçi janë burra shumë të këqinj, siç ka deklaruar para disa kohësh, ose se janë burra shumë të mirë dhe prandaj meritojnë të bëhen ministra.