LUFTA DHE PAQJA, KJO DILEME E MADHE!

Një esseist metropolitan shprehet kështu: Në kohë lufte rrjedh gjak e në kohe paqe derdhet m..ti.

Ndërkohë hundët po më çpohen dhe gjendja e të vjellave po zgjatet pa mbarim. Kjo nënkupton që “paqja Ramiziane” e pas viteve 90-të po më prish nuhatjen, shijen, sensin estetik sidhe po kompromenton ndjeshëm rrjetin kullues të ujrave të zeza. Shkurt “punë m..ti”.

Gra e vajza, burra e djem sillen rrotull e mundohen të jetojnë sa më mirë “paqen Ramiziane”. Në port të pret “barkderri” i doganës, në rrugë të gjobit pa të drejtë “barkderri i rrugores”. Poshtë çdo pallati ka një bar të vogël lagjeje ku rri gjithë ditën ulur dhe të fikson me sy idioti “barkderri i mëhallës”. Vazhdon rrjeti i “barkderrave” të të shfaqet në dyqane, në kafe, në zyrat e administratës, panaire, qendra tregtare etj. Mund të them pa fije hezitimi se edhe lypsat në këtë vend po bëhen me bark.

Por ata nuk janë vetëm. Sipas tezës së pakundërshtueshme që çdo mashkull idiot ka dalë nga një nënë e paemancipuar, vlen të theksohet se “barkderrat” janë vetëm njëra pjesë e komunitetit të madh të jashtëqitësve. Si pjesë plotësuese e këtij kuadri shoqëror kemi femra të shëndetshme (për t’u treguar sadopak xhentil me seksin tjetër) të cilat edhe ato, të martuara me ose jo me “barkderra”, pjellin dhe rrisin “barkderra” të vegjël. Kështu edhe trashëgimtarët e vegjël të “paqes Ramiziane” si hap të parë drejt jetës ndërrmarin akumulimin e kalorive që kthehet përnjëherë në obezitet.

Në këtë rrugë “paqësore” drejt trashjes, ecën i gjithë komuniteti ynë “trim dhe paqedashës”… dhe kështu përpara o “paqedashësi” ynë barktrashë. Shko pa t`u trembur syri nga shtatë a tetë herë në banjë gjatë ditës! Obobobobobo sa e tmerrshme! Vdes dhe ringjallem çdo herë që kaloj mbi një pusetë të pambyllur në qytet, në ndonjë cep pallati ku shoh bythën industrialo-prodhuese të ndonjë “paqedashësi”, kur kaloj urën e madhe dhe gjithë urat e tjera të vogla e të mesme mbi lumin lanë. Shkatërrohem fare kur detyrimisht duhet të futem në banjat e ndonjë lokali publik. Aty, në “banjon-katedër”, ku “qartësohen” mendimet, shkarkohen sasi industriale “idesh paqësore”.

Dhe unë fatkeqi i paintegruar në këtë sistem “paqedashës” mbaj hundët me dorë për t’i shpëtuar virtualisht dhunës “aromatike” që ofron “paqja Ramiziane”. “Paqja” ka krijuar “mirqenje” dhe status, e kështu barqet e të trashurve nga truri zmadhohen deri në atë pikë sa shkarkimi biologjik i tyre bëhet i papërballueshëm edhe nga vet sistemi aktual i ujrave të zeza.

“Paqja”, ky skenar Ramizian ka prodhuar trashje barku dhe trashje truri. Kështu drejtësia u anashkalua si domozdoshmëri shoqërore dhe politike. Natyrisht demokracia nuk gjeti djepin e saj, drejtësinë, pra nuk mund të rritej e të zhvillohej. Si pasojë kemi vetëm jashtëqitje pa fund dhe kolesterol të pashërueshëm. Kjo e gjitha, u vu në zbatim që Ramiz “paqedashësi” të mos ballafaqohej me hijet e së kaluarës.

Në këtë kohë “paqeje”, herë pas here derdhet ndopak gjak por edhe ai vjen erë të qelbur. Eshtë gjak “barkderri” dhe si i tillë, me “aromën” që përhap dhe ngjyrën karakteristike të gjakut “paqedashës”, nuk i lëviz asnjë presje gjendjes asfiksuese ku ndodhemi.

Me pak fjalë unë them se nuk ka demokraci, nuk ka dije, nuk ka zhvillim, nuk ka kulturë. Nuk ka rini, nuk ka pleq, nuk ka femra, nuk ka edukatorë, nuk ka mësues, nuk ka nxënës. Nuk ka drejtësi, nuk ka parti, nuk ka ide, nuk ka politikanë, nuk ka akademikë, nuk ka drita (nuk ka as fatura për dritat pasi ato vijnë sipas hamendjes së administratës), nuk ka ujë, nuk ka “halle”. Janë të gjithë “rehat”. Ka vetëm “paqe”, pra “barkderra” dhe “femra të shëndetshme” që janë protagonistët e një sistemi që krijoi dhe po na imponon akoma sot “paqedashësi” Ramiz. Të tjerët, ata që nuk duan dhe nuk pranojnë këtë lloj “paqe”, nuk janë dhe nuk duhen integruar në sistem. Ata nuk quhen fare. Sigurisht, “është e natyrshme. Ata mund të largohen.”-predikojnë skenaristët pallate-ndërtues.

I bie që të largohen ata që nuk duan “paqen Ramiziane”, ata që “nuk duan m...t”, ata që nuk pranojnë ta shtyjnë jetën e tyre duke mbajtur hundët me dorë nga neveria që ndjell era e keqe e vegjetimit. Duhet të ikin ata që përçmojnë treçerekun e parlamentarëve, që përçmojnë “biznesmenët” të cilët ecin me barkun përpara, me krahët hapur dhe me çelësat e fuoristradës në dorë. Duhet të largohen ata që nuk pranojnë zhargonin e tmerrshëm pseudo "tironc", i cili në të vërtetë është një miks midis jevgjitçes dhe injorancës (këta janë të gjithë fëmijët idiotë të ish-kuadrove nga Skrapari ose zona e parë a e dytë operative).

Duhet të emigrojnë sipas këtij modeli “paqësor” pronarët që shohin se si në kohë “paqe”, prona u grabitet nga ish-oficerat e sigurimit të Ramizit të cilët na konvertohen sa hap e mbyll sytë në “biznesmenë të nderuar” që ndërtojnë pallate mbi pronën e tjetërkujt dhe që më pas aspirojnë të kandidojnë për deputetllëk në zgjedhjet e ardhshme.

Në këtë “paqe të mrekullueshme” ku sipas llogjikës “paqësore”, nuk duhen ndryshuar tekstet e fëlliqura të shkollës Enveriane, ka vend për gjithfarë “publicistësh”, “gazetarësh” dhe “opinionistësh”, rektorësh e dekanësh, por jo për veprat e vërteta, jo për përkthime dinjitoze. Kësaj bote “paqedashëse Ramizjane” i duhen vetëm derra që paraqiten 8 ose 10 herë në ditë në banjo, kriminela të ricikluar në “biznesmenë”, depuetetë me kostume me viza vertikale dhe këpucë të verdha kartoni sidhe publicistë të prodhuar në kohë “paqe”. Kësaj bote i duhen pseudo-administratorë qytetesh që vjedhin para dhe i shpërndajnë për t’i depozituar pastaj nëpër barqe derrash dhe nëpër pusetat e tmerrshme të rrjetit kullues.

*Kjo lloj “paqe”, skenar i “paqedashësit” Ramiz Alia, e pranuar me cinizëm dhe kompromis nga të gjithë ambasadorët dhe diplomatët e huaj këtu, mban era m...t. Dhe nuk varet nga dëshirat personale ose sensi i lartë i nuhatjes së dikujt, por vjen si pasojë indiferencës dhe asgjëbërjes kolektive, e vegjetimit fizik, e trashjes mentale dhe e degjenerimit moral.

Pikërisht kjo lloj “paqe Ramiziane”, e justifikuar dhe e sponsorizuar katërcipërisht me pa të drejtë nga cinizmi i të gjithë “ambasadorëve fuqiplotë” që panë dhe përjetuan Shqipërinë këto 15 vjet, po imponon luftën.

Hundët po më çpohen, më vjen për të vjellë dhe nuk dua të iki drejt ndonjë “paqe” tjetër, fjala vjen në vende ku drejtësia çalon njësoj si këtu. Dua të luftoj dinakërinë e kuqe "Ramiziane”, injorancën “paqedashëse”, obezitetin kafshëror të fëmijëve grykës, kleptokracinë e huazuar dhe të përvetsuar në kohë rekord nga “njeriu i ri post-diktatorial”.

Dua të luftoj nëpërmjet ideve me “opinionistët”, “analistët”, “gazetarët”, që kanë për detyrë t’i thonë gjërat, të informojnë publikun dhe jo të përtypen e të mbllaçiten duke pritur të ardhmen si nënpunsa publikë dhe më pas “me kismet” si deputetë të nderuar. Dua të luftoj dhe të shkatërroj emrin e keq prej “shqiptari me brirë” që më vunë përsipër politikanët “paqedashës” të Ramiz antishqiptarit. Dua të luftoj kundër ndenjes ulur gjithë ditën në kafe dhe marrjes së rrogës qyl në administratën publike.

Dua të luftoj kundër ermafroditëve të “sistemit” që donte dhe prodhoi “Xha Ramizi”, brenda të cilit nuk jam, nuk pranohem (sa mirë!), por që dua ta ndryshoj dhe të përfshihem. Dua luftën dhe çdo gjë rrjedh prej saj: gjakun, pasionin, vlerat, rrjeshtin, rendin, ushtarakun dhe sigurisht zhvillim e padiskutueshëm. Dua të luftoj që të shoh prokurorë e gjykatës në punë e sipër duke justifikuar dhe pse jo, duke merituar rrogën e majme që iu ofron sistemi, edhe sikur për këtë të nevojitej hija e rreptë e ushtarakëve, heronjve të vërtetë të kombit. Dua të shoh burgje plot me fajtorë dhe klubet të boshatisur nga kriminelët “paqedashës” (natyrisht një krimineli që bën ç’i do qejfi dhe jeton i lumtur “paqen” e Ramizit nuk mund t’i kërkosh ta ndryshojë modelin e tij të jetesës.)

“Paqja” po më lodh, po më sëmur mentalisht. Rrugët e "frymëmarrjes më janë infektuar keqas". Kjo edhe si pasojë e një elementi shtesë, i cili karakterizon kohët “paqësore”, pra djersës së lehtë që prodhon një “derr” i cili ha dhe jashtëqet gjithë ditën.

Për këtë motiv dua luftën, ideologjikisht. Dua të luftoj libraritë dhe bibliotekat më të varfra në Europë. Dua t’i pasuroj ato. Dua të luftoj rektorët e dekanët me fizionomi të qartë paleolitase të cilët marrin në provë kamdidatët e ciklit universitar, duke iu prezantuar teste me pyetje nga lufta Nacional-Clirimtare, Konferenca e Mukjes ose ndërtimi i socializmit. E tmerrshme dhe e pabesueshme për vitin 2005! Po, po, dua t’i dënoj me vdekje, jo ata, por mësuesit e fillores që iu dhanë atyre dëftesën. Kuptohet, kjo ndodh në mungesë për arsye moshe. Dua në këtë mënyrë, me luftë të përditshme dhe serioze të luftoj dualizmin e gjallesave të sistemit (shkrimtarë, publicistë, diplomatë) që bëhen gjithmonë dhe në çdo rast, më katolikë se Papa për të mbijetuar si të paaftë mes të paaftëve që s`mund t`i gjykojnë.

Dua që me luftë, konceptesh natyrisht, të futen nëpër tekstet shkollore veprat e vërteta të shqiptarëve, të shqiptarizmës dhe botës së akademikëve botërorë. Dua ujë të pijshëm, të pastër, me shije, të freskët dhe të rrjedhshëm. Nuk dua erë të qelbur paqeje.

Dhe për këtë preferoj luftën, djepin e istitucioneve dhe rregullave shoqërore. Do preferoja të shihja gjak fajtorësh (virtualisht për të shprehur etjen për drejtësi) dhe jo fekale, sepse me pak shpresë ndoshta gjaku do të ngjallte pasionin dhe vlerësimin ndaj gjërave tek njerëzit vegjetues.

Në kohë lufte rrjedh gjak e në kohë paqe derdhet mu…- thotë ai mjeshtri metropolitan.
Zgjidhni e merrni!