PËRVJETORI I NJË STRATEGJIE DHE STRATEGJITË E KONCEPTEVE TË QËLLIMSHME

1.
Përvjetori i 16-të i LDK-së u festua pa prezencën e kryetarit, përkatësisht themeluesit si dhe pa asnjërin nga themeluesit e saj sepse ata që i mbeten besnik konceptit dhe strategjisë politike të LDK-së që moti kanë kaluar mëtanë, atje ku nuk flitet, përkatësisht në botën e amshueshme, të tjerët lakuan dhe ky lakim është bërë nga një klan tjetër vdekatarësh të cilët kanë mbetur si kufoma të gjalla, të cilët nga shpati i bëjnë sehir një koncepti që e patën përqafuar dhe zoti e di për çfarë interesash janë larguar. Largimi si largim s’ka gjë të keqe për tu kritikuar po sikur të mos i bënin keq, të mos e pengonin dhe të mos e sabotonin veprimin e mirë të kësaj lëvizje masive e cila me të gjitha mangësitë e saja mbetet lëvizja më progresive në hapësirën kosovare dhe përgjithësisht ballkanike.

Gjithsesi përvjetori i LDK-së mbetet i dhembshëm për vet faktin e gjendjes shëndetësore të kryetarit të saj i cili aktualisht është edhe kryetar i Kosovës, kurse ky vend po shkon drejt proceseve të mëdha për të definuar pavarësinë e saj, kurse "pavarësia" ishte moto themelore e LDK-së që nga themelimi i saj. Pavarësisht nga mohimi dhe injorimi që i bëhet kësaj motoje politike, roli i LDK-së jo vetëm në Kosovë por në tërë Ballkanin Perëndimor është i pakontestueshëm dhe nuk mund të mohohet ashtu siç po mohohet vazhdimisht qoftë nga mediumet informative e qoftë nga individ e titullar të ndryshëm.

Në vazhdën e këtyre mohimeve mund të llogaritet edhe Televizioni i Kosovës i cili edhe pas kaq vitesh ka sjellje hileqare ndaj LDK-së e kjo hile manifestohet sidomos kundër dr. Ibrahim Rugovës dhe partisë që udhëheq ai. Ky televizion dha sekuenca nga manifestime duke i bërë një qasje pozitive ndodhisë, në anën tjetër kishte ftuar në intervistën (që bëhet në ditarin e lajmeve), njërin nga themeluesit e saj dr. Ibrahim Berishën i cili edhe vet e pranoi se kishte qenë aksidentalisht në themelimin e saj sepse ai kurrë nuk qenka marrë me politikë dhe as që paska qen synimi i tij.

Për arsye morale nuk po e zbërthej këtë deklaratë më tutje sepse është e dhembshme për natyrën e intelektualit dhe analistit të çështjeve politike me të cilat rreket Ibrahim Berisha, por më befasoi pse RTK-ja nuk kishte ftuar ndonjërin nga udhëheqësit e kësaj partie për ti pyetur për arritjet dhe synimet e tyre, dhe më në fund pse jo edhe për dështimet e LDK-së, përkatësisht për çalimet e tejdukshme në organizimin dhe strukturimin e administratës së brendshme dhe profilizimin e saj politik si një parametër për të përmbushur nocionin e demokracisë për të cilën rrekemi të gjithë.

Në Kosovë, përgjithësisht ndër shqiptarët nuk më ka rënë të dëgjoj se ndonjëri nga politikanët pasi ka rënë nga posti udhëheqës, paska mbetur pran konceptit politik që ka mbllaçitur sa ishte funksionar i saj, pastaj pak e më pak dëgjoj fjalë të mira dhe personalitete që dinë të dallojnë shapin nga sheqeri, përkatësisht të flasin për anët pozitive, për progresin që i ka sjellë shoqërisë ky apo ai koncept i organizuar, të flas me dinjitet për arritjet dhe progresin që ka pasur shoqëria dhe krejt në fund të flas edhe për mangësitë dhe të metat që e kanë shoqëruar një koncept të organizuar, një program dhe platformë politike që ka përmbajtur kjo apo ajo parti duke mos anashkaluar as LDK-në e cila barti barrën e përgjegjësisë atëherë kur rrotulloheshin e rrokulliseshin konceptet e mëdha, jo vetëm brenda shoqërisë kosovare por në tërë boshtin komunist të lindjes.

Me gjithë mangësitë e shumta LDK-ja si një organizatë si një lëvizje masive e ka rolin e saj të pakontestueshëm për ndryshimin e konceptit në shoqërinë shqiptare, pastaj ndikimi i Lidhjes Demokratike të Kosovës u ndie edhe në Tiranë ku roli i saj për shembjen e komunizmit të atjeshëm është i pashmangshëm, është specifik dhe tejet progresiv, prandaj analistët dhe ata që mëtojnë të shkruajnë historinë duhet t’i kenë parasysh këto gjëra që i theksuam.

Gjithsesi përvjetori i 16-të i LDK-së simbolizon përpjekje e sakrifica që e prosperuan konceptin unitarist drejt konceptit demokratik që me pak meremetime dhe me më pak lustrime shoqëria shqiptare do të shkon drejt një koncepti të njëmendët demokratik më të përparuar i cili do të reflektonte jo vetëm në vendet e rajonit por ndikimi i atij koncepti do të jetë evident edhe në qarqet e Unionit Evropian dhe përgjithësisht në të gjitha organizatat dhe organizmat botërore që merren me çështjen e Ballkanit Perëndimor.

2.
Prishtina është kryeqyteti i Kosovës dhe qyteti më i rëndësishëm shqiptar pasi në te janë të koncentruar struktura dhe organizata ndërkombëtare jo vetëm për ta menaxhuar politikën dhe sigurinë e Kosovës, por për ta mbajtur në përkujdesje tërë Ballkanin Perëndimor pjesë e të të cilit janë edhe Shqipëria, Greqia, Maqedonia, Mali i Zi dhe Serbia.

Gjithsesi Prishtina mbetet qyteti më i pa organizuar në këtë rajon pasi që popullsia e saj është tre apo katërfishuar pas Luftës së Kosovës. Sot, peshën e saj e rëndon prezenca e mekanizmit ndërkombëtar i cili ka zënë pjesën globale të objekteve ku administron paqen dhe lirinë qytetare, pastaj shumë organizata qeveritare e jo qeveritare, shoqata humanitare e zyra për ndërmjetësim duke mos i anashkaluar edhe ato zyra dhe seli diplomatike që kanë tretmanin e ambasadave dhe konsullatave të shteteve përkatëse. Prishtina si qendër qytetare nuk ka mundësi për të përballuar një invadim kaq të përshpejtuar siç i ndodhi asaj në këto vitet e pasluftës.

Pastaj meremetimi i infrastrukturës së shkatërruar, i rrugëve dhe rrjetit telefonik, ujësjellësit dhe ai elektrik është njëri nga problemet që nuk i ka të gjitha defektet në pushtetin aktual, dhe as në ato qeverisje që i pat Prishtina që nga mbarimi i luftës. Defektet e paramenduara shkojnë pak më tutje dhe ndeshën në politikën e sabotazhit dhe të menaxhimit të dobët në sistemin komunist qoftë nga vet faktori sllav apo aparati administrativ tejet i dobët që udhëhiqej nga shqiptarët luajal të asaj politike. Pastaj u dashen ca kohë për ta bindur edhe shërbimin administrativ se është i paaftë për t’i zgjidhur problemet e grumbulluara të cilët po me atë avaz e kanë filluar edhe pasluftën e demokracisë në administratën e Prishtinës dhe përgjithësisht të Kosovës.

Por, Prishtina nuk është qytet, ai mbetet një fshat i paorganizuar ku dominojnë lagjet dhe fiset patriarkale për ta administruar fshatin, ashtu siç veprojnë sot administratat rajonale për ta udhëhequr këtë qendër me pretendime qytetare. Prishtina nuk ka dhe as posedon shoqëri qytetare, as nuk e ka të organizuar hierarkinë e asaj shtrese që mund të quhet qytetar i Prishtinës, sepse qyteti nuk i ka lagjet e saja të veçanta ku do të dallohej ajo shtresa qytetare e cila mund të ruhej edhe nga invadimi fshatarak që është dyndur dhe po dyndet në Prishtinë.

Prishtina menaxhohet nga fshatarët e ardhur në këtë qytet, madje nëse mund të thuhet se në zgjedhjet lokale që i mban Kosova ku secili rreth a qytet i zgjedh strukturat e veta, duke përfshirë prefektin dhe administratën tjetër, Prishtinës i duhet t’i zgjedh klanet e njërit regjion apo të tjetrit por kurrë nuk ka zgjedhur qytetarin e saj kryetar të qytetit. Ky qytet nuk ka as shoqata dhe as parti politike qytetare që do të mbronin interesin e qytetarisë, por qytetar i saj dhe prefekti do të vijnë gjithmonë nga rrethet, nga provincat gjë që Prishtina edhe për një kohë do të mbetet fshati më i paorganizuar që ka infrastrukturën më moderne dhe që ka koncentrim më të madh të Bashkësisë Ndërkombëtare duke filluar nga strukturat e NATO-s, OKB-së, OSCE-së e të tjera.

Pa dyshim Prishtina mbetet shembulli më tipik se si mund të ndërrohet struktura etnike e një vendi nga dyndjet e mëdha, qofshin këto edhe nga lëvizjet e popullsisë të fshatrave për rreth saj, prandaj mund të themi se në Prishtinë nis dita me bojkot e mbyllet mbrëmja me thashetheme.

3.
Gazetaria e Kosovës, dhe institucionet përkatëse arsimore, kulturore e tjetër fare përgjithësisht udhëhiqen nga jokosovarët. Nëse këtë eveniment e përmendim atëherë do të biem në një konflikt të pashmangshëm, do të shprushen thashetheme, do të intrigohen vet të intriguarit dhe të frustruarit në këtë eveniment klanor. Po thuajse të gjitha mediat në Kosovë i drejtojnë jokosovarët të cilët në shumicën e rasteve i atakojnë institucionet e Kosovës që kanë dalë nga vota e popullit, por hazardet e këtij marifeti sikur kanë mision e qëllim të caktuar për të bërë trysni, injorime dhe mohime vlerave të mirëfillta qofshin ato letrare apo artistike dhe që bëhen e krijohen nga vet kosovarët. Këto veprime janë të shumta dhe dita më ditë përfolën në Kosovë duke ndier edhe përgjegjësinë e këtij privilegjomi, ngase në asnjë qendër tjetër duke e përfshirë edhe Tiranën kosovarët nuk gëzojnë ndonjë privilegj a tretman për t’u theksuar, por në Prishtinë dhe kudo në Kosovë ka sa të duash shembuj për të mirë në të kundërten e asaj që ndodhë në Tiranë, Tetovë a diku tjetër.

Nëse shqetësimet tashmë të tejdukshme të kosovarëve shqyrtohen mbi parimet e lëvizjeve të emigracioneve dhe popullsive drejtë një vendi tjetër, do të vërehet se endacakët, përkatësisht emigrantët shënojnë progres dhe përparim në vendet e reja ku kanë mësyrë për t’u ngulitur, ngase ata do të investojnë kohë dhe mund për t’i realizuar qëllimet e veta. Në këtë sfond lëvizesh kudo në botë por sidomos në Evropë do të ndihen përkrahjet e pushteteve që u japin ardhacakëve jo aq sa për t’i integruar se sa për ti manipuluar, përkatësisht për të depërtuar më mirë dhe më sigurt pushteti shtetëror në jetën kulturore dhe të organizuar të kolonive dhe enklavave të emigracionit dhe emigracioneve të popullsisë.

Sidomos privilegjimi i tillë është manifestuar te shtetet e vendeve komuniste veçmas te ish Jugosllavia e cila gjithkund në vendet politike dhe të administratës, si dhe të institucioneve kulturore e arsimore i ka privilegjuar jokosovarët të cilët përparonin edhe brenda natës, më pastaj ata do të rekrutojnë kryesisht njerëzit e afërm dhe të familjes apo ato struktura kosovarësh që ishin bërë vasal i pushtetit serb në Kosovë, e që pastaj së bashku për tu ndier më të sigurt në misionet e tyre në dobi të pushtetit që i ka avancuar. Edhe stimulimet dhe mundësit e shkollimit kryesisht barteshin te kjo shtresë ardhacakësh luajale e cila gradualisht do të ngjitet në funksione shtetërore me peshë nga e cila pastaj do të dirigjojnë politikën, kulturën dhe të gjitha zhvillimet qofshin këto arsimore, edukative që i ka një vend.

Trajtimi i kësaj çështje sa delikate aq edhe të dhimbshme e bënë Kosovën vendin më tragjik për të besuar në zhvillimin e përshpejtuar dhe në ndryshimin e konceptit ekzistues, sepse siç thamë shtresa tjetër më e privilegjuar në këto institucione publike mbetet infrastruktura luajale e ish pushtetit komunist serb dhe ajo e aparatit represiv që ushtroi dhunë permanente në saje të propagandës së keqe që udhëhiqej kryesisht nga bij komunistësh të cilët kanë dal edhe nga Lufta e Kosovës pa therë në këmbë, madje më të privilegjuar dhe shumë më të pasuruar se sa që mendohej. Sot në Kosovë, ata janë drejtues të mediave dhe propagandës kosovare kurse redaktorët dhe kryeredaktorët zakonisht janë të ardhur nga pjesë të tjera të Etnisë Shqiptare për të emancipuar demokracinë kosovare.

4.
Në demokratizimin e Kosovës një rol të veçantë ka luajtur feja e cila deri në mbarimin e Luftës së vitit 1999, po thuajse ka qen plotësisht në funksion të idesë dhe të ruajtjes së identitetit kombëtar. Por me dyndjet e Organizatave Jo Qeveritare, veçmas nga vendet e Lindjes së Afërt sikur i kanë dhënë kahe tjetër besimit dhe fesë e cila tani më në Kosovë po drejtohet nga sheik e klerik me pikëpamje të ndryshme. Madje identitetit kulturor të fesë islame iu ka ndryshuar pikëpamja duke humbur gjurmët e asaj që i thuhet tradicionale.

Roli i këtyre organizatave ka një prapavijë dhe një qëllim të tejdukshëm por që ia ka arritur qëllimit për t’i dhënë kahe sa më fundamentaliste fesë islame në Kosovë, kurse Bashkësia Islame e Kosovës sikur u bë një seli e këtyre pikëpamjeve të ashpërsuara me një prapavijë që sherri do t’i lexohet këtu e njëqind vjet më pas.

Në kuadër të këtyre veprimeve dhe vrapimeve marramendëse sikur me qëllim iu ka krijuar hapësira manovrimit klerit ortodoks të Kishës Ortodokse Serbe i cili është mjaftë aktiv, por që stimulohet edhe nga boshti Ortodoks i Lindjes. Roli negativ i klerit ortodoks po stimulohet edhe nga menaxhimi i dobët i politikës kosovare si dhe i grupeve dhe qarqeve me seli në vendet Evropiane të cilat sikur për inat të Amerikës e kanë sforcuar rolin e Kishës Ortodokse Serbe.

Sot në Kosovë manovrojnë me dhjetëra shoqëri e grupime të tjera që përfaqësojnë sekte e besime të vogla por që kanë qëllime për të ngatërruar proceset demokratike për të cilat ka nevojë Kosova. Në këto gara marramendëse sikur del në pah trysnia e pashmangshme që i është bërë elementit katolik shqiptar, madje ky element është injoruar edhe nga qendra të mëdha katolike me famë botërore. Pse është bërë gjithë kjo propagandë për t’u bërë kaq i padukshëm roli i Kishës Katolike Shqiptare nuk do aq koment pasi që mendimi katolik në Kosovë do ta ndihmonte këtë vend më mirë, më shumë dhe më sigurt drejt integrimeve evropiane dhe më gjerë.