GUXIMI MOS ME PASË POPULLARITET

Mâ në fund po shohim nji ministër të Republikës, që ka guximin mos me qenë popullor, apo e thanun ndryshe: nji ministër, që me të vërtetë sillet si person i përgjegjshëm ndaj detyrës së vet fisnike.
Në këto 15 vjet demokraci, jemi mësue me pa ministra hajduta, të mefshtë, idiota, ministra që braktisin detyrën, për të cilën janë betue përpara kombit, ministra sahanlëpisa - por ende nuk kemi ndigjue, për ministra, që rrezikojnë emnin e tyne për t'i shërbye detyrimit që kanë marrë përsipër.

Ndër të paktit ministra, që kanë pasë guximin me punue për të mirën e popullit tue rrezikue mos me qenë popullorë asht ministri Genc Pollo, i cili, ka nisë me projektue drejt së ardhmes së dikasterit të tij, nji reformë të domosdoshme dhe urgjente të sistemit edukativ në vendin tonë.
Ministri Pollo, duhet të jetë nji person me guxim, tue qenë se ka marrë në dorë sistemin mâ të shkatërruem të jetës shqiptare (shumë mâ të amortizuem se sistemin energjitik), arsimin.
Në nji kohë, që qeveria socialiste jepte grahmat e fundit, ajo lente mbas vetes vetëm dy arritje «madhështore»: autonominë dhe hapjen e universiteteve të reja.

Në nji vend ku universitetet janë furra që qesin për çdo vjetë mija gjysëmanalfabetë, të cilët, kanë nisë iterin e tyne me anë konkursesh të manipulueme, që janë formue prej stafesh të korruptueme e mediokre, dhe që në fund kanë marrë në dorë nji copë letër, që s'ka vlerë sapo të kalojsh Hanin e Hotit apo Kapshticën - asht guxim i madh me marrë barrën e përgjegjësisë me e ndërrue këtë gjendje.
Nji sistem akademik, që nuk njihet në botë, nji komunitet shkencor që s'ka asnji revistë të denjë, që ta përfaqsojë apo botime monografike të njohtuna prej kolegëve të huej, nji trashigimi e trishtueshme dogmatikësh me formacion ideologjik marksist që s'kanë mâ mundësi fizike, për me ndërrue - përbajnë nji mur shumë mâ të naltë se Muri i Berlinit, përpara të cilit munden me ju dridhë leqet e kambëve edhe ministrit mâ trim.

Programi i ministrit Pollo asht shumë ambicioz: reforma të provimeve të maturës, reforma të mënyrës së hymjes në shkollat e nalta, reforma të sistemit të pagave, rishikim të sistemit të autonomisë, kualifikim i personelit mësimor, masterplani për TIK-un, raportet me Bankën Botnore, zbatimi i masave antikorrupsion, konsolidimi i strategjisë së pjesmarrjes në Marrveshtjen e Bolonjës, arritja e standardeve të strukturave mësimdhanëse, ndërtimi i nji rrjeti akademik me baza dhe me merita shkencore, njohja e diplomave të marruna jashtë shtetit....

E vetmja e metë e këtij programi, asht se duket tepër ambicioz për gjendjen e mjerueshme të arsimit tonë kombtar.
Por ne do të ndalemi vetëm te problemi i emnimit të dekanëve dhe rektorëve dhe te rreziku, që simbas autoriteteve akademike në fuqi rridhka prej këtij fakti.
Arsimi i naltë sot, asht në nji gjendje kritike, senatet akademike kanë në përbamjen e tyne elementa, që jo vetëm s'janë as hija e homologëve të tyne gjerman, belg, francez - por s'mbërrijnë me u barabitë as me kolegët e tyne kroat, rumun, hungarez...
Ndërkohë ligji i autonomisë vendos që zgjedhja e këshillave kolegjiale, senateve e drejtuesve të bahet tue u nisë prej profesorave, prej stafeve joakademike dhe prej studentave.

Kjo nuk asht demokraci, asht vetëm diktatura e injorancës, e atyne që s'dihet sesi mbas termeqeve të mëdha, mbas ndërhymjeve politike, falë inercisë globale të gjanave në vendin tonë, falë zbraztisë patologjike të kohës së mjerueshme në të cilën jetojmë - e kanë pa veten të mrekulluem, pra: në krye apo në përbamje të nji stafi akademik.
Po të aplikohet ligji i zgjedhjeve të lira në nji kolegj të përbamë vetëm prej të marrësh - asht fort e vështirë me mendue se i zgjedhuni ka me qenë nji njeri i dijtun. E njejta gja vlen me nji kolegj injorantash, të korruptuemsh, të plogtish, të vonuemish, të paaftish etj.

Për me e shqymb këtë rreth tautologjik, pra të mbyllun në vetvete e të pashpresë me u reformue - duhet guxim dhe vendosmëni, duhet nji shkapërcim i tiji me të dyja kambët.
Në gjendje të jashtëzakonshme merren masa të jashtëzakonshme, anipse autorët e këtyne masave humbin popullaritetin e tyne. Nji ditë, ata që kanë me i pa gjanat ma me qetsi, kanë me u dhanë të drejtë.
Nji i sëmundë me gangrenë, që rrezikon këputjen e krahut apo të kambës - nuk e sheh shumë miqsisht mjekun që ka me e operue, por kur ta ketë të qartë se ai i ka shpëtue jetën, atëherë ka me e falenderue.

Ndoshta mbas pak pjesa mâ e shëndoshë - nga ana fizike - e sistemit akademik të arsimit të naltë (e ky cilsor asht shumë qesharak) - ka me nisë grevat e urisë.
Por ndoshta ka ardhë me të vërtetë koha, që ata që deri tashti janë rritë e janë ba autoritete akademike tue mos pasë hangër asnji dromcë kulturet dhe shkencet, të fillojnë me ndejt pa hangër edhe bukë, mbasi të moçmit kanë besue se kur stomaku s'asht i randuem mendja punon mâ mirë, në këtë rasë fillon me punue s'parit.

Ne shpresojmë, se ministri Pollo nuk ka me u tutë, por ka me vijue misionin e tij pa shikjue se mos po i prishë privilegjet meskine kurrkujt. Në qoftë se ka me ba këtë gja, atëherë ai ka me ba pjesë te ai numër i vogël (asht nji numër tek mâ i vogël se pesë) ministrash shqiptar, që kanë rrezikue emnin e vet, për të mirën e punës - dhe e nesërmja ka me ja dijtë për nderë.