NJË FUND NË FUND TË VITIT 2005

1.
Fundi i një viti kalendarik matet me rezultatet e punës dhe me të arriturat e proceseve të ndodhura në atë vit kalendarik. Gjithçka është mrekulli edhe jeta e gëzuar edhe jeta e përmbushur përplot halle. Prandaj themi: “qofshin bekuar vuajtjet” sepse ua dimë vlerën arritjeve dhe mrekullive. Shkrimet publicistike të kësaj natyre janë shkrime të angazhuara që me hir ose pahir do t’ia mbajnë krahun njërës palë kundruall tjetrës, prandaj shkrimet e kësaj natyre mbesin përpjekje të angazhuara në funksion të një qëllimi. Në këtë rast publicisti mbetet mjeshtër i një ceremonie, tamam si një dirigjent në korin e madh, por rezultatet korren nga të tjerët, nga hazardët. Ata edhe mund të mohojnë rolin e kësaj simfonie naive që krijoi zhurmë e bollshme për t’u kryer veprimet e pazaret e dhembshme, kurse protagonisti i ngjarjes dmth. dirigjenti apo vet autori do të marrin vesh vetëm kur të bien mbi kurrizin e tyre që ua ka puthitur tokën e bukës, ndoshta atëherë do t’i shohin edhe yjet në pikë të ditës, ndoshta atëherë do të pendohen për përkrahjen e bërë, për simfoninë që vet orkestruan, por fal Zotit çdo gjë do të tejkalohet, madje mund të ndodhin përplot rezultate në punën krijuese, publicistike sidhe në jetën private, këto janë fshehtësi dhe ne mund të flasim vetëm mbi paragjykime.

Sigurisht ata që më kanë përcjell gjatë këtij viti kalendarik duhet ta din se kjo është përcjellja e fundit, prandaj le të më përkujtojnë duke freskuar kujtesën e këtyre shkrimeve të cilat me të gjitha mangësitë dhe naivitetet krijuese kanë qenë të sinqerta dhe shpresëdhënëse për një shoqëri të tërë që po prosperon drejt pavarësisë së saj dhe që i duhet fjala dhe mendimi i qytetarëve të saj.

Gjithmonë kam menduar se lexuesit e mi po largohen, përkatësisht shkrimet e mia nuk janë duke tërhequr vëmendjen e dikujt, por jo ka ndodhur e kundërta dhe në këtë të kundërt jam mrekulluar, jam fascinuar prandaj kam gjallëruar. Jo rrallë kam menduar se këto shkrime më kanë krijuar armiqësi, por jo sepse papritmas në nëntorin e sivjet u gjenda në Prishtinë dhe preka realitetin me dorë, e pash moralin njerëzor me sy, edhe kjo gjë më ka emocionuar dhe më bënë më të vetëdijshëm për t’u ndërgjegjësuar, ngase qytetari kosovar kishte kaluar më shumë paragjykime se sa kam menduar. Ai vlerësonte drejt edhe punën time edhe sjelljen e të tjerëve. Në këtë plan sikur kam bërë çapje më përpara, sepse pavarësisht nga ato që janë thënë vazhdimisht gjithmonë jam përpjekur për të paragjykuar për të arrirat në fushën e jetës, në të kundërtën kam kritikuar ato vese për të cilat kam gjykuar se janë të dëmshme. Në vazhdën e këtyre predikimeve politike sikur i ka ardhur fundi një dorëzimi, dhe krejt në heshtje dua t’i lë vend edhe mendimit tjetër, të krijoj hapësirë e mundësi për tolerancë si nocion mjaft i kërkuar për qytetarët e Kosovës që t’i plotësojnë standardet e kërkuara nga ata që ia prolongojnë lirinë dhe të drejtën me jetuar.

E kuptoj se të gjithë mund të pajtohen me “fundin e këtij zhgënjimi?!”, por ajo që unë nuk pajtohem është vazhdimi i mëtutjeshëm i zhgënjimeve, qofshin këto edhe shkrime të kësaj natyre nga të cilat po largohem jo pse nuk më ka mbetur asgjë, përkundrazi për të mos krijuar neverinë e lexuesit të gazetës Illyria e cili më dha mundësinë për ti shfaqur shqetësimet e mia në këto gjashtëdhjetë e dy javët e shkuara. S’kam bërë asnjë mungesë, jam përpjekur të jem i rregullt sepse kjo ishte përgjegjësi morale përpara lexuesit, mbase shembull i një virtyti fisnik që më ka shoqëruar tërë jetën, andaj është balsamosur si ves i mirë në shpirtin tim i dalë nga dhembjet e kombit tim të përvuajtur.

2.
Pse zhgënjim dhe a ka vend për një gjë të tillë në mua dhe shkrimet e mia, sigurisht jo, ngase ky vit më ka shoqëruar me shumë rezultate dhe arritje në fushat private. U botua libri me kritikë letrare “Libra dhe mbresa” në të cilin janë përfshirë të gjitha angazhimet e mia në fushën e kulturës dhe të librit në përgjithësi duke kapur një gamë trajtimesh prej më të ndryshmeve. Mbi dhjetëmijë faqe të lexuara e hulumtuara për të sajuar një libër prej 674 faqe brenda të të cilit përveç trajtimit të kompletit të veprave të prof.dr.Fehmi Aganit që ishte një korpus i vërtet prej tetë vëllimesh me mbi 3200 faqe, janë folur e përfolur edhe 100 vepra të tjera letrare e publicistike që më kanë bërë të gëzuar dhe lumturuar tej mase. Pastaj në një vëllim prej më se 200 faqesh janë botuar edhe 35 shkrimet e para të “Zhgënjimit ballkanik”. Janë edhe disa realizime në jetën private që më kanë bërë edhe më të lumturuar dhe më të besueshëm në jetën dhe në sfidat e saj. Por, “zhgënjimi im” lidhet me mundësit kolektive dhe me dështimet e njëpasnjëshme që i ka bërë shoqëria shqiptare, veçmas ajo kosovare me të cilën jam ballafaquar më shumë. Mendoj se ky shkrim mbyll një etapë të dëshiruar dhe të ëndërruar prej kohësh për të mbajtur një ditar për zhvillimet e ngjarjeve politike në Kosovë dhe përgjithësisht në Ballkan.

Në vazhdën e këtyre reformave morale lexuesi i dëshiruar do të has pak e më pak shkrime të angazhuara të kësaj natyre, këto shënime le të mbeten si ditar, mbase një dëshmi për angazhimin tim, të trajtuara me përgjegjësi e sinqeritet për lexuesit e gazetës Illyria që botohet në New York të Amerikës.

3.
Krejt në fund pasi mu dha mundësia për të mbajtur këtë rubrikë të rregullt që nga 1 nëntori i vitit të shkuar (2004), e falënderoj nga zemra stafin e gazetës Illyria e në mënyrë të posaçme kryeredaktorin e gazetës z. Dalip Greca, i cili vazhdimisht më mbështeti për të dalë këto shkrime me rregull dhe mjaft të realizuara, ndërsa personaliteti im sikur është kompletuar më mirë dhe ka marrë përmasa shumëdimensionale.

Në fund të fundit këto shkrime do të mbesin një kronologji mendimesh e shqetësimesh, kurse mua nuk më mbetet tjetër vetëm të këlthas: Urime Viti i Ri 2006! Fat e fatbardhësi për të gjithë lexuesit, miqtë e njohur dhe të panjohur, veçmas ata që i kanë lexuar më me ëndje këto shkrime.

Përqafime në këtë fund të vitit kalendarik dhe në këtë fund të ciklit “Zhgënjimi ballkanik”!

E shtunë, 31 dhjetor 2005.