Nyja e njerëzores

Në këtë botë nuk janë në konflikt religjionet, por bëhet luftë në mes jonjerëzores dhe njerëzores. Në këtë botë nuk ka religjione të mira dhe të këqija, po ka besimtarë të njerëzishëm dhe të atillë që nuk u mjafton dashuria ndaj fesë së vet dhe u nevojitet edhe urrejtja ndaj të gjithë të tjerëve, që nuk i takojnë taborit të tyre etnik dhe fetar. Më në fund, në këtë botë – ku nuk është e çuditshme që një ditë të legalizohen edhe marrëdhëniet seksuale mes njerëzve dhe kafshëve – nuk qëndron problemi se cili nga religjionet është më afër fronit të Perëndisë, por te e vërteta se çdo gjë – përfshi edhe vetë religjionet – u është nënshtruar lojërave globale, të cilave nuk u është e rëndësishme as rruga që shpie drejt Zotit as fati njerëzor, por i josh vetëm erëmimi i parave dhe ai i përfitimeve personale.

Erëmim i cili e shfarosi erën e njerëzores, na pruri aty ku harruam disa vlera të lashta, pa të cilat nuk është e mundur të qëndrojë drejt boshti njerëzor. Si për shembull, parimi elementar që t’i përkulesh Perëndisë tënde, por të mos përbuzësh ndjenjat religjioze të atyre që kanë besim tjetër. Pra, të kultivosh vetëdijen se forca e një religjioni nuk është proporcionale me arrogancën që ajo tregon ndaj feve tjera, por nga aftësia t’i mbajë nën kontroll fanatikët e saj të “diplomuar”.

Kuptohet, në këtë botë nuk është gjithaq problematike e vërteta se gjithmonë do të ketë ndonjë redaktor danez, i cili – sipas pohimit të tij të përcjellë në gazetën New York Times - në vitin 2003 nuk ka guxuar t’i botojë (dhe mirë ka bërë që nuk i ka botuar) karikaturat e Jezu Krishtit, por ka guxuar që në 2005 t’i botojë ato të Profetit mysliman. Nuk është problematike as ajo se ka edhe shqiptarë, të cilët i mrekullon ky guxim i redaktorit danez dhe shtrojnë pyetjen se pse drejtuesit e gazetave tona nuk janë më të guximshëm në mbrojtjen e të drejtës së “shenjtë” të lirisë së shtypit. Problemi qëndron aty se as redaktori danez, as adhuruesit e tij në mesin tonë nuk e vërejnë se botuesit e këtyre karikaturave s’bëjnë gjë tjetër, përpos që vizatojnë karikaturën e botës së sotme përplot me kontradikta.

Pra, nuk e shohim se pas dështimit të kohës së një ideologjie planetare që kishte për qëllim ta “vrasë” Zotin – ajo komuniste – jetojmë në kohë kur sforcohet perandoria e globalizimit. Perandori e cila duke u orvatur të gjithëve të na veshë me uniformën e “koka-kolës”, filloi të shfarosë shpirtin njerëzor, të ngulfasë njerëzoren në ne. Dhe për ta realizuar këtë qëllim, filloi t’i vërë në shërbim dhe t’i instrumentalizojë edhe religjionet. E lëshoi “virusin” e rrezikshëm të animoziteteve ndër-religjioze, i cili përhapet nëpër botë si shtrëngatë para së cilës njerëzorja i mbyll dyert dhe shpall dorëzimin e vet.

Kjo që ndodh në botën islamike pas botimit të karikaturave të Profetit mysliman në disa gazeta të shteteve perëndimore, është vetëm një përrua i vogël nga të shumtët që rrjedhin drejt oqeanit të animoziteteve ndërnjerëzore. Përrua i cili rrodhi nga frigoriferët perëndimorë ku ruhen të ngrira të vërtetat manipuluese, frigoriferë që kanë mundësi të ngrijnë apo kur e do nevoja të shkrijnë ndjenjat kolektive të popujve. Të cilat ndjenja pastaj i drejtojnë kah detrat globalizues. Shkrirja e manipulimeve globale me ndjenjat njerëzore ka filluar qysh moti. Por u bë e ditur në çastin kur terrorizmit, i cili nuk ka as përkatësi fetare as shenjë etnike - por gjithmonë ka pasur vetëm tipare jonjerëzore - iu shtua parashtesa religjioze thuajse në botë nuk ka terroristë me përkatësi tjetër religjioze përpos atyre të fesë myslimane. Me çka u shënua vija e saktë e frontit që ndan të “rrezikshmit” dhe u dha shenjë që të “rrezikuarve” t’u bien borive e të shpallin alarmin për “vetëmbrojtje”.

Tani, kur në hartat globale janë shënuar vijat ndarëse mes të “rrezikshmëve” dhe të “rrezikuarve”, në radhë janë debatet, parashikimet, analizat... Pra në radhë janë ata që duhet të ngrenë mjegull që të mos shihen betejat vendimtare se kush do të sundojë me këtë botë. Tani pra janë në radhë mediat, tubimet shkencore, ekspertët juridikë, të cilët duhet të zbulojnë kufirin e padukshëm, i cili nuk duhet tejkaluar, vijën mbrojtëse të atyre që janë të rrezikuar nga e drejta e të tjerëve. Dhe përderisa do zgjasin debatet, përderisa do matet kilometrazhi i saktë prej këtu deri në parajsë, merimangat do e thurin rrjetin rreth nesh. Që pastaj të shohim se në këtë botë në të vërtetë kurrë nuk ka marrë fund lufta në mes atyre që ndërtojnë ferrin mbi këtë tokë dhe atyre që duan të ndërtojnë parajsën e kësajbotshme. E ndërkaq, edhe njëra edhe tjetra palë betohet se materialin ndërtues e marrin nga punëtoritë religjioze.

Nëse protestat në disa vende islamike dhe botimi i karikaturave të Profetit mysliman në disa gazeta të shteteve të “civilizuara” perëndimore, mund të jetë vetëm provë gjenerale për matjen e forcës mes lojtarëve globalë – përpara zgjidhjes së mundshme luftarake të problemit atomik me Iranin - kolonat e myslimanëve të hidhëruar në disa nga qytetet e Maqedonisë ishin në kufi me të pakuptueshmen. Në mos për hiçgjë tjetër, atëherë shkaku se as religjioni islam mbrohet me protesta, e as madhëria e Profetit mund të njolloset me disa karikatura. Religjioni islam – si edhe cilado fe tjetër – varet vetëm nga njerëzorja në ne, ndërsa të dërguarit e Zotit i mbron respekti dhe dashuria jonë e sinqertë. Gjithë të tjerat janë vetëm “spontanitet” i cili edhe kur është shumë i sinqertë dhe njerëzor, është në shërbim të qëllimeve joreligjioze. Posaçërisht kur është i stolisur me folklor të huazuar arab, i cili nuk ka asgjë të përbashkët me kulturën dhe traditën religjioze shqiptare. E në protestat që u organizuan në Shkup dhe Tetovë kishte plot të rinj që me veshje dhe sjellje imitonin moshatarët e tyre të vendeve arabe. Me çka dëshmonin se nuk njohin edhe parimet elementare të fesë islame, e cila kurrë nuk mbështetet në përkatësinë etnike e shtetërore.

Por megjithatë, këto protesta ishin mësim i mirë për qytetarët e painformuar sa të kuptonin rregullat e lojërave politike globale. Sepse edhe si të atillë – pa prijës dhe pa organizatorë të njohur publikisht – ashtu në miniaturë, zbardhnin diçiturën e lëvizjeve globale në të cilat – ashtu siç ndodhi edhe në Maqedoni – çdo lumi “spontan” të ndjesive njerëzore u del përpara ndonjë pengesë, e cila dëshiron t’ia ndërrojë rrjedhën, ta çojë ujin në mullirin e vet partiak. Dhe kur këtë nuk e arrijnë, duan që përmbytja të jetë sa më e madhe. Që pastaj për protestat të fajësojnë fajtorin kujdestar, i cili gjithmonë është kundërshtari i tyre politik. Pra, siç ndodhi në Shkup ku kolonës së protestuesve myslimanë i dolën përpara aktivistët e Partisë Demokratike Shqiptare. Mbase që të dëshmoheshin përpara ambasadorëve të huaj perëndimorë si të vetmit aktivistë me bindje europiane, apo pse donin që edhe këtë mllef qytetar ta derdhnin në lumin e lojërave parazgjedhore.

Nuk është e nevojshme të theksohet se për shqiptarët janë të panjohura dhe të pakuptimta kolonat njëreligjioze. Se ata gjithmonë kanë ditur të ruajnë shëndetin e trupit të tyre etnik, i cili është i përbërë nga muskulatura e tre religjioneve më të mëdha të kësaj bote – myslimane, katolike dhe ortodokse. E panevojshme është të thuhet se ndaj këtij triumvirati religjioz shqiptarët janë sjellë dhe do të sillen si ndaj ngjyrave të ylberit. Kështu janë sjellë edhe në kohët e Rilindjes, qysh në ditët e Nolit e të Naimit kur nuk ka pasur TV private si sot, nga ekranet e të cilëve hajdutët e sotëm bërtasin “kapeni vjedhësin”. Pra qysh në kohët kur nuk ka pasur ligje të panumërta demokratike saç kemi sot, por nuk kanë munguar vlera religjioze dhe njerëzore, të cilat nuk kanë lejuar që të shkelësh fe e komb, vetëm që të ngjitesh në lartësitë pushtetmbajtëse.