Ansari dhe tragjedia e Islamit

"Terroristët kanë vrarë 500 mijë muslimanë. Kemi dështuar, fëmijët tanë duan vdekjen më shumë se jetën"

Muslimanë që vrasin muslimanë, më 12 mars 1993 trembëdhjetë bomba në Bombei lanë në tokë trupat e 246 muslimanëve. Në Algjeri numërohen 150 000. Në atentatet e e 1998 në Kenia dhe në Tanzani qenë 300. Më 2 mars 2004 u vranë 150 shiitë në dy atentate në Karbala dhe Bagdad, ndërsa në Kueta terroristët shënuan 37 të tjerë. Më 22 qershor 2004 terroristët islamikë sulmuan Ingushecinë, 57 viktima. Një bombë shpërtheu në një traget në Gjirin e Manilas, 116 të vdekur. Një muaj më pas në Bagdad, gjatë festës inauguruese të një rrjeti kanalizimesh, ndërsa amerikanët po u shpërndanin ëmbëlsira fëmijëve, shpërthyen tri autobomba. Vdiqën 34 fëmijë. Më 31 gusht 2005, 1000 shiitë u vranë midis grave dhe fëmijëve pas përkujtimit të Imamit Musa al Kadim.

Në vitin 2003 viktimat civile të rëna në atentatet kamikaze apo terroriste në Irak qenë më shumë se 5000. Në vitin 2004 u ngjitën në 11 500, në vitin 2005 më shumë se 12 000 dhe në vitin 2006 deri në 34 500. Pardje, al Qaeda ka goditur xhaminë Khillani në Bagdad. Kamioni bombë jashtë xhamisë ka shtypur besimtarët pas lutjes. Më përpara kish ndodhur bombardimi i dy minareve të florinjta të xhamisë Askari në Samarra, ku pushojnë përkatësisht Imami i Dhjetë dhe ai i Njëmbëdhjetë. Abd Al Hamid Al Ansari ka qenë një prej studiuesve të mëdhenj të botës arabe që ka denoncuar këtë luftë të konsumuar në brendësi të Islamit. Për një kohë të gjatë rektor i Fakultetit të famshëm të së së Drejtës Islamike i Universitetit të Katarit dhe ndër studiuesit më të mëdhenj të botës sunite, Abd Al Hamid Al Ansari ka botuar artikuj të shumtë në gazetat e Gjirit kushtuar terrorizmit dhe rrënjëve fetare të tij.

MEMRI (instituti kërkimor mbi mediat e botës arabe) i përkthen shkrimet e tij, që i kanë siguruar nofkën "anti Qaradawi", nga emri i sheikut që drejton vëllezërit Muslimanë në Europë dhe justifikon bombat njerëzore. "Wall Street Journal" e ka marrë si model të muslimanit armik të fondamentalizmit islamik, sëbashku me intelektualin saudit Mashari al Dhaydi, tunizianin Lafif Lakhdar, egjiptianin Tareq Heggy dhe irakenin Kanan Makiya. Një prej artikujve të tij të fundit Ansari e ka botuar në të përditshmen kuvajtiane "Al Siyassa". Një aktakuzë e paprecedent nga thellësia e kështjellës islamike. "të rinjtë e shndërruar në instrumenta vrasjeje dhe bomba njerëzore janë bij të kulturës së urrejtjes, fruti i një kulture fanatike dhe i një ideologjie ekstremiste që e konsideorjnë jetën, vlerat e saj, bukurinë e saj, si gjëra krejtësisht pa pikë rëndësie.

Motivacionet politike, ekonomike, sociale dhe fetare që i shtyjnë këta të rinj të hedhin veten në erë përmblidhen në një kauzë të vetme bazë: kultura e urrejtjes. Këta të rinj në lule të moshës janë bërë armiq të shoqërive të tyre, të prirur ndaj hakmarrjes, ndaj urrejtjes dhe ndaj shkatërrimit. Janë bijtë tanë terroristë, të rritur në gjirin tonë, të ushqyer në kulturën tonë, të arsimuar në shkollat tona, nga podiumet tona, nga fetvatë tona fetare". "Ne e duam vdekjen po aq sa ju doni jetën", kish thënë Abu Gheith, zëdhënës i bin Ladenit, pas 11 shtatorit. "Ju doni jetën dhe ne duam vdekjen", shpalli al Qaeda në rivendikimin e masakrës së Atoças. "Ne aspirojmë më shumë nga martirin sesa nga jetën", kanë qenë fjalët e çeçenit Shamil Barsayev gjatë marrjes së pengjeve në Moskë të vitit 2002. "Nuk kam përgjigje tjetër përveçse faktit që nuk kemi qenë të aftë që t'i bëjmë ata ta duan jetën", - vazhdon Ansari.

"I kemi mësuar atyre që të vdesin në emrin e Allahut, por nuk i kemi mësuar që të duan, të ndërtojnë, ta ndihmojnë shoqërinë në emër të Allahut. Si të mos priret nga terrorizmi kjo qënie e trishtuar që është individi arabo - islamik, i zhytur në një atmosferë gjithëpërfshirëse ekstremizmi, i burgosur në kufizimet e represionit dhe të ndalimeve, i rrethuar nga ide frikësimi e mbytëse dhe mundimi praktikisht të pafundme? Është kjo ajo që shoqëron këtë krijesë të varfër nga lindje deri në vdekje, duke filluar nga kërcënimet e tmerrshme mbi torturat e përtejvarrit, mbi komplotet e armiqve që presin Islamin dhe muslimanët dhe mbi listën e gjatë të ndalimeve që e bëjnë të shenjtë jetën - dhuratë e Krijuesit - një burg dhimbjeje nga i cili individi kërkon vetëm që të arratiset drejt Parajsës dhe virgjëreshave të saj tërheqëse".

Ansari individualizon tek xhamitë europiane të kontrolluara nga wahabitët një central terrori. "Atje takohet një predikues i tërbuar me botën, i zemëruar me qytetërimin, që shparndan helme urrejtjeje dhe armiqësie. Dilet nga xhamia të zemëruar dhe të tërbuar. Të rinjtë në pjesën tjetër të botës i kushtohen muzikës, arteve dhe gëzojnë kënaqësitë e jetës. Krijojnë, zbulojnë dhe kontribuojnë në rritjen e kulturës së shoqërive të tyre. Kurse ne i impenjojmë të rinjtë tanë në kontradikta të së drejtës fetare lidhur me perçen, me mjekrrën, me gjatësinë e rrobave dhe përshëndetjen që u duhet rezervuar kristianëve ose i impenjojmë në kontradikta politike dhe ideologjike prej të rriturish, ose i shtyjmë që të shkojnë në Irak e në Afganistan për të kryer vetëvrasje.

Urrejtja është rezultati i këtij vizioni tonë të botës si i një armiku që na pret në prag. Ajo për të cilën kemi nevojë është një kulturë që të ristabilizojë rëndësinë e jetës dhe vlerën e individit, që i shtyn të rinjtë të dashurojnë artet dhe disiplinat njerëzore". Ansari sulmon sheikun al Qaradawi: "Ligjet e sharias që ndalojnë t'u bëhet keq civilëve kanë mbetur në fuqi prej shekujsh, deri kur sheiku al Qaradawi nuk ka shkatuar një frakturë të rrezikshme lidhur me xhihadin. Ka ndodhur kur, për të mbështetur Hamasin, ai pohoi se aksionet vetëvrasëse midis civilëve qenë legjitime. Kjo frakturë fatale ka krijuar një krizë ideologjike dhe morale në Islam. Keqësimi moral ka arritur pikën në të cilën vriten fëmijë me bomba në Bagdad dhe civilë paqësorë në autobuzet e Londrës. Këto fetva janë një vule morale dhe ideologjike turpi, të cilat duhet t'i shkulim nga Islami ynë".

E kritikon edhe lidhur me Izraelin. "Për al Qaradawi, dialogu me hebrejtë duhet të ndodhë vetëm nëpërmjet bombave njerëzore. E kritikoj al Qaradawi për mbështetjen ndaj vizionit të konspiracionit, predikon se Amerika dhe Perëndimi janë armiqtë tanë dhe se duhen luftuar. Amerika ka ndryshuar botën për mirë, ka çliruar botën nga shumë diktatorë". Ansari ka qenë një prej intelektualëve muslimanë që ka justifikuar rendin iraken të dalë nga kutitë e votimit në vitin 2005. "Imagjinoni sesi do të ishte bota sikur Amerika të kish dëgjuar logjikën gjermane dhe franceze për t'u dhënë vrasësve të serbëve dhe të arabëve një shans për një zgjidhje diplomatike. Na lini të përshkruajmë situatën e arabëve, sidomos të Irakut, sikur Amerika të kish ndjekur këshillën europiane: demokracia nuk funksionon me arabët, kultura e tyre është kundër saj, lini që të prapambeturit të vriten me njëri-tjetrin.

Kur mund ta quash një prani "pushtimi"? kur ecën kundër vullnetit të popullit. Nëqoftëse 10 milion irakenë kanë zgjedhur qeverinë aktuale, atëhere kjo e fundit është një qeveri legjitime. Dhe kjo qeveri u ka kërkuar amerikanëve që të qëndrojnë dhe e rinovon kërkesën çdo vit. Iraku ka nevojë për praninë amerikane për stabilitetin dhe mbrojtjen më shumë sesa ne vendet e Gjirit kemi nevojë për baza amerikane për të mbrojtur interesat tona. Jam midis atyre që e mbështesin aleancën me Amerikën. Po deshe mund ta quash "kolaboracionizëm", ama e përsëris se e mbështes paktin ushtarak, ekonomik dhe kulturor me Amerikën".

Një prej objektivave të fondamentalistëve është që të nxisin opinionin publik arab kundër qeverive aleate të Amerikës. "83 përqind e të intervistuarve në alJazeera mendojnë se bin Ladeni është një luftëtar i xhihadit dhe jo terrorist dhe se urrejtja për Perëndimin dhe interesat e amerikanëve është xhihadi. Numri i muslimanëve të varrë nga muslimanë të tjerë në operacione vetëvrasëse është shumë herë më i lartë se ai i vrarë nga amerikanët apo izraelianët. Nëqoftëse lejon që të hidhen në erë njerëzit kundër qytetarëve izraelianë, do të përfundojnë duke u hedhur në erë edhe kundër muslimanëve. Jetojmë në erën ku po shkatërrojmë veten tonë.

Ajo që ndodh në Algjeri, në Marok dhe në Irak nuk mund të quhet xhihad. Si mundet që vrasjet e muslimanëve të pafajshëm në Arabi saudite, në Turqi, në Pakistan dhe në Çeçeni të jenë të lidhura me padrejtësinë amerikane? Janë 33 në ditë në Irak. Gjatë dy viteve, 30 mijë irakenë të vrarë, 20 përqind e të cilëve gra e fëmijë. Një i ri në kulmin e moshës vë një rrip eksploziv dhe hidhet në erë në mes të njerëzve të pafajshëm dhe ju e quani këtë xhihad apo martir? Refugjatët afganë të ikur nga Kabuli kanë treguar se talebanët përdornin xhamitë dhe zonat e populluara si mburoja. Kush janë përgjegjësit e viktimave? Amerika apo talebanët? Duhet të kemi kurajon që të pranojmë se sa ka ndodhur në Afganistan qe një çlirim i vëllezërve muslimanë dhe, është e dhimbshme ta thuash, por kjo ndodhi prej dorës së jomuslimanëve".