DIALEKTIKA E NGJARJEVE

Ligji i të kundërtave
Nga ligjet e shkencave natyrore e dialektike është e njohur se ngjarjet dhe fenomenet natyrore e shoqërore janë të lidhura dhe në varshmëri me njëra-tjetrën.
Njëri nga ligjet dialektike të zhvillimit dhe të transformimit të materjes dhe të shoqërisë njerëzore, është edhe ligji i luftës dhe i unitetit të të kundërtave. Në kornizat e këtij ligji hyn edhe lufta nacionalçlirimtare e popullit të pushtuar kundër luftës robëruese të agresorit. Luftë kundër luftës. Robëria është negacion i lirisë, kurse lufta për liri është mohim i robërisë.
Gjërat e kundërta zhvillojnë vazhdimisht ndërmjet tyre luftën e të kundërtave. Kurrë nuk ka pasur dhe nuk mund të ketë pajtim në mes gjërave dhe fenomeneve të kundërta. Me vullnet apo jashtë tij, të gjithë janë të detyruar t'i nënshtrohen, por edhe të ndeshen, me ligjin natyror të luftës së të kundërtave.
Ligji i luftës së të kundërtave nuk njeh indiferentizëm, as neutralitet, në ndeshjen e madhe dhe konstante të luftës së të kundërtave. Ky ligj, poashtu, nuk njeh neutralitet politik apo uashtarak gjatë zhvillimit të luftës së të kundërtave: luftës ndërmjet lirisë dhe robërisë, luftës midis popullit çlirimtar dhe armikut pushtues.
Robëria e një populli fillon nga çasti i shkeljes së çizmes së parë të ushtarit armik mbi tokën e popullit që sulmohet për t'u robëruar. Ndërsa lufta për liri fillon nga momenti i pushtimit të atdheut nga ushtritë e huaja invaduese.
Pushtimi dhe robëria imponojnë domosdoshmërinë e fillimit të luftës për liri të popullit të pushtuar e të robëruar. Ky është një proces historik i pashmangshëm, në të cilin fenomenet dhe ngjarjet janë të ndërlidhura ngushtë me njëra-tjetrën, kushtëzojnë njëra-tjetrën dhe njëkohësisht luftojnë deri në fund njëra-tjetrën. Pushtimi sjellë robërinë, robëria luftën, lufta çlirimin, çlirimi lirinë, liria pavarësinë. Legjimiteti, drejtësia dhe domosdoshmëria e qëndresës, rezistencës dhe e luftës së armatosur të popullit të robëruar daton nga dita e rënies së tij nën zgjedhën e huaj. E drejta dhe detyra e popullit të robëruar është që të qëndrojë, të rezistojë, të protestojë dhe të luftojë, për të shkëputur prangat e robërisë, për të nxjerrë jashtë atdheut pushtuesët dhe për të fituar lirinë dhe pavarësinë kombëtare.
Asnjë pushtues nuk heq dorë vullnetarisht nga pushtimi, shtypja kombëtare dhe shfrytëzimi ekonomik ndaj popullit e vendit tjetër. Asnjë popull nuk e don luftën dhe gjakderdhjen, por asnjë popull nuk e duron robërinë e huaj, nuk e pranon zhdukjen dhe nuk e nënshkruan nënshtrimin. Çdo popull dëshiron dhe ka të drejtë të jetojë i lirë në atdheun e vet.

Paqja
Paqë, në jetën e përditshme, do të thotë pastërti, mirësi, rregull, meritë…
Paqë në politikë do të thotë joarmiqësi, joshqetësim, joturbullirë, marrëdhënie miqësore, gjendje pa luftë, pa grindje, pa konflikte, pa ndeshje në mes të popujve apo shteteve.
Paqja nuk mund të arrihet kur mungon liria.
Paqe nuk ka për popullin e pushtuar dhe të robëruar.
Paqe kurrë nuk mund të ketë ndërmjet pushtuesit e të pushtuarit.
Paqja në robëri nuk është paqe, por robëri e re.
Paqja në emër të stabilitetit dhe sigurisë, kur vendi dhe populli janë nën pushtim të huaj nuk është paqe. Paqja mbretëron vetëm midis dy vendeve dhe popujve të lirë e sovranë.
Paqja ekziston brenda-përbrenda një shoqërie, populli apo shteti të lirë e sovran.
Paqja prishet kur brenda të njëjtit popull nuk ka drejtësi, barazi, mirëqenie sociale, punësim e zhvillim, shtet juridik dhe kur ka sundim e shfrytëzim të egër të një klase mbi klasën tjetër shoqërore.
Paqja është paqë kur dominon drejtësia, ligji, demokracia e barazia në rradhët e një shoqërie apo të një shteti.
E kundërta e paqes në të këtilla raste është Revolucioni, i cili është rrebelim dhe kryengritje e dhunshme brenda shoqërisë dhe popullit.
Atje ku nuk ka liri, drejtësi, barazi,… ka rrebelim e kryengritje.
Atje ku nuk ka paqe të vërtetë, ka luftë të armatosur.
Ata që bëjnë thirrje për paqë, stabilitet e siguri, me çdo kusht, edhe në rrethana të një robërie e pushtimi klasik të vendit e të popullit, ata s'janë gjë tjetër pos antikombëtarë dhe shërbëtorë të pushtimit të huaj. Por edhe ato qeveri demokratike të botës, që i bëjnë thirrje për paqë e siguri një populli që është i pushtuar e i robëruar, nuk janë liridashës dhe demokratë të vërtetë.
Pa liri e paqë kolektive, nuk ka as liri e paqë individuale.
Aktualisht në Shqipërinë Etnike, jashtë Shqipërisë londineze të Tiranës, mbretëron një "paqë" nën robëri! Prandaj kjo lloj paqe është e brishtë dhe e përkohshme. Me gjithë manipulimet dhe kërcënimet "shqiptaro"-ndërkombëtare për ruajtjen e kësaj "paqe", kjo nuk është e mundur dhe heret a vonë kjo "paqe" do të shndërrohet në rrebelim, në kryengritje e luftë çlirimtare. Kjo është jo vetëm e ligjshme, por edhe e natyrshme, ligj i pashkruar i natyrës që nuk kanë çka t'i bëjnë as superfuqitë botërore e jo më pushtuesit e vegjël dhe bashkëpunëtorët e tyre.

Kryengritja
Kryengritja është revoltë, rezistencë, shpërthim me zemërim e me dhunë, luftë nacionalçlirimtare e armatosur e një populli kundër pushtimit dhe pushtuesve të huaj, për të çliruar vendin dhe për të fituar lirinë dhe pavarësinë kombëtare.
Ata që organizojnë kryengritjen quhen kryengritës, luftëtarë të lirisë, ushtarë popullorë, çlirimtarë, atdhetarë, liridashës, idealistë, revolucionar,…
Këto kryengritës armiqtë pushtuesë dhe të lirisë gjithmonë i etiketojnë, duke i quajtur: rrebelë (tekanjozë), ekstremistë, radikalë, fundamentalistë, ilegalë, njerëz me maska apo me thasë në kokë, terroristë,…
Pjesëtarët e një populli të robëruar, të cilët e duan lirinë, por në rrugë paqësore, quhen pacifistë dhe i takojnë rrymës politike të pacifizmit, e cila predikon paqen me çdo kusht, duke mohuar çdo lloj lufte, sidomos luftërat nacionalçlirimtare dhe revolucionet, me qëllim të ruajtjes së Status Quo-së, të marrëdhënieve kapitaliste, shtypjes e shfrytëzimit të popujve dhe ruajtjen e gjendjes së pushtimit e të robërisë.

Lufta
Lufta është ndeshje e armatosur ndërmjet shtetesh apo forcash kundërshtare që kalon përmes një numëri betejash dhe përleshjesh. Lufta është përplasje e ashpër sistemesh të ndryshme shoqërore-politike, klasash antagoniste, grupesh shoqërore e partishë kundërshtare për ruajtjen apo për marrjen e pushtetit. Llojet e luftërave:
1.Luftë e drejtë: çlirimtare, kombëtare, popullore, revolucionare, luftë mbrojtëse,…
2.Luftë e padrejtë: imperialiste, pushtuese, grabitqare, aneksuese, robëruese, invaduese, sulmuese,… Ekzistojnë edhe luftërat civile (qytetare), luftërat bërthamore (kimike, bilologjike, atomike). Pastaj: luftërat tokësore, detare, ajrore. Kemi edhe luftërat e nxehta ( me armë), luftërat e ftohta (pa armë) dhe luftërat paqësore.
Ekzistojnë edhe luftërat e brendshme (civile) dhe luftërat e jashtme (midis dy apo më shumë popujve e shteteve). Kemi luftërat midis dy sistemeve të ndryshme shoqërore-politike. Pastaj: luftën e të kundërtave, luftën klasore, luftën e mendimeve, luftën ideologjike, luftën politike, ekonomike, diplomatike, psikologjike (speciale), fetare,…

Revolucioni
Përveç luftërave nacionalçlirimtare ekzistojnë edhe revolucionet, të cilët janë të shumëllojshëm, të dhunshëm, të cilët shpërthejnë nga masat e gjera popullore për përmbysjen me forcë të një rendi ekzistues shoqëror-politik dhe zëvendësimin e tij me një rend të ri. Me anë të revolucioneve hiqet nga pushteti një klasë sunduese dhe vjen në pushtet një klasë e re sunduese.
Në politikë ekzistojnë revolucione borgjeze, demokratike, popullore dhe socialiste.
Revolucionet zakonisht janë progresive, përparimtare, sepse kalohet nga një shkallë më e ulët e zhvillimit shoqëror-politik të shoqërisë njerëzore në një shkallë më të lartë të zhvillimit shoqëror, politik, ekonomik e juridik të shoqërisë dhe të shtetit.
Revolucionet i organizojnë dhe i udhëheqin revolucionarët, të cilët janë pjesëmarrës në revolucion, anëtarë të partisë revolucionare që udhëheq revolucionin, janë përkrahës dhe simpatizanët të tij, por janë edhe luftëtarë të vendosur për triumfin e së resë dhe përmbysjen e së vjetrës. Revolucionarët janë edhe luftëtarë të lirisë për çlirim dhe pavarësi kombëtare.
Ekzistojnë edhe kundërrevolucionet, të cilët janë regresivë, reaksionarë e konservativë, sepse e kthejnë zhvillimin shoqëror të popullit e të shtetit prapa, në të kaluarën, në të vjetrën dhe në kohën e prapambeturisë e të padrejtësisë.

Marrëveshja
Pas luftës paqja është marrëveshje për ndërprerjen e armiqësisë dhe të luftës.
Marrëveshja është pajtim mendimesh midis dy apo më shumë palëve. Apo qëndrim i përbashkët e identik i dy ose më shumë palëve për një çështje të caktuar, për zgjidhjen e një problemi apo konflikti.
Ekzistojnë dy lloje marrëveshjesh:
1.Marrëveshje e përhershme për ndërprerjen e luftës, afatgjate, marrëveshje paqësore, dhe 2.Marrëveshje e përkohshme, afatshkurtër, marëveshje për armëpushim, e cila shërben për ndërprerjen e përkohshme të luftës.
Marrëveshjet e përkohshme më të fundit janë Marrëveshja e Konçulit dhe Marrëveshja e Ohrit. Këto dy marrëveshje nuk e kanë sjellë paqen e përhershme midis palëve nënshkruese, por vetëm atë të përkohshmen, sepse nuk e kanë zgjidhur përfundimisht shkakun për të cilin u zhvilluan luftërat dhe shkakun për të cilin u lidhën këto dy marrëveshje. Meqenëse janë armpushim e jo përfundim i luftës, si të tilla ato janë të pa zbatueshme dhe të dështuara që në fillim.

Bota dhe njerëzimi në fillim të fillimit, në Zanafillën Parahistorike, kanë qenë në paqë e harmoni, tani janë në luftë e armiqësi. Pas luftës ose do të vjen përsëri paqa, ose do të vjen shkatërrimi, përmbysja, apokalipsa, kiameti…
Këtë askush nuk e di me saktësi.