Pas 10 Dhjetorit – Sërish nuk është koha e duhur për pavarësi?

1. Zgjedhjet edhe si shmangie e afatit të radhës (10 dhjetorit)

Zgjedhjet në Kosovë përfunduan. Ato i fitoi bindshëm opozita. E opozita ka vetëm një emër: Vetëvendosje! Sepse realisht vitet e fundit vetëm kjo Lëvizje e të rinjve ishte opozitë e mirëfilltë në Kosovë. Krahas kalkulimeve të shumta që janë bërë me rezultatet dhe shkeljet e vjedhjet jo të pakëta, hije të zezë këtyre zgjedhjeve u ka vënë fakti se kreu i opozitës, Albin Kurti, me pajtimin e turpshëm të parisë së Kosovës, vazhdon të mbahet, arbitrarisht, në burg.
Ana tjetër e medaljes është se rezultatet nxorën, si zakonisht, fituesit dhe humbësit e zgjedhjeve dhe për rrjedhojë Kosova do të ketë institucione me njerëz “të tjerë”.
Të bësh një analizë se cilat do të jenë koalicionet është punë e kotë, për arsyen e thjeshtë se për koalicionet vendos tjetërkush, bashkësia ndërkombëtare.

2. Negociatat tërkuzë

Negociatat në mes të Prishtinës dhe Beogradit (s)kanë përfunduar. Shqiptarët thonë se s’kemi më për çka të bisedojmë, ndërkaq serbët mendojnë se tirilingu do të vazhdojë edhe një zot e di sa. Qetësinë, si dhe menjëherë pas planit të Ahtisarit, e ndërpreu në Nice presidenti Sarkozi, i cili tha se “ne jemi të favorshëm për pavarësinë e Kosovës, por, dëshirojmë që kjo të bëhet në kohën e duhur, do të thotë në një moment kur askush nuk do të ndihet i poshtruar…” Atë e mbështeti edhe kryeministri italian, Prodi.
Nuk është çudi që Ekipi i Unitetit, sërisht do të detyrohet të udhëtojë andej e këndej, sepse është në pozitë të tillë që nuk mund të thotë: Mjaft!
Realisht afatet shtyhen njëri pas tjetrit, sepse paria e Kosovës, e cila duhej menjëherë pas kapitullimit të Serbisë ta shtronte energjikisht respektimin e integritetit territorial të Kosovës dhe zgjidhjen e ngutshme të statusit, u mor me gjëra që më së pakut i duheshin Kosovës. Tashmë është krejt e qartë se jo mungesa e argumenteve apo mungesa e mbështetjes ndërkombëtare, por mungesa e burrave të shtetit e zvarriten Kosovën tetë vjet pasluftës dhe e futën në negociata e udhë pa krye. Nga këto bisedime vendi ynë një ditë do të dalë si shtet, por shtet sakat, me sherre të mëdha etnike brenda.

3. Synimet e Serbisë... të pandryshuara

Meqë krerët e Serbisë e defaktorizuan Kosovën, në një analizë serioze nuk mund të flitet se çka do të bëjë Prishtina në ditët dhe javët që vijnë. Por ia vlen të flitet se çka do të bëjë Serbia.
Të paktën, prej që ka shpërthyer kriza në ish-Jugosllavi, Serbia ka pasur një synim të qartë, ta formojë me çdo kusht dhe me çdo çmim një shtet "të pastër" serb. Sipas këtyre synimeve, në Serbi do të mbeteshin vetëm hungarezët e Vojvodinës dhe boshnjakët e Sanxhakut, dy bashkësi që kurrë nuk e kanë rrezikuar integritetin e Serbisë.
Synimi ishte të marrin atë që munden në Kroaci e Bosnje, ta mbajnë Malin e Zi dhe, më në fund, me shqiptarët t’i zgjidhin problemet serbisht; do të thotë të provokojnë konflikte, ta marrin një pjesë të mirë të Kosovës dhe ta pastrojnë etnikisht. Në këto kushte pjesën tjetër, Gjakovën dhe Rahovecin me Drenicë, ta lënë të mbijetojë si t’i vijë për mbarë.
Ngjarjet, për fat, morën tjetër rrjedhë. Serbia e frustruar nga disfata në Kroaci, u ngushëllua me formimin e Republikës Serbe, kanceri nga i cili, BeH e ka vështirë të mbijetojë.
Vitin e kaluar Serbia e humbi dhe Malin e Zi.
Ndërsa tash në rrafshin ndërkombëtar ajo është koncentruar në Kosovë, e trimëruar me mbështetjen fanatike të Rusisë. Po bëhen gati 2 vjet nga fillimi i negociatave; 17 takimet që kryesoi presidenti Ahtisari rezultuan me një Plan, i cili shtetin e ardhshëm, të mbikqyrur të Kosovës, e bën që në fillesë të ecë me paterica. Ditë më parë Rada Trajkoviç tha se "Ideja e Ahtisarit për decentralizimin e Kosovës është ashti më i madh për fytin e shqiptarëve!"
Shtrohet pyetja pse atëherë Serbia nuk e pranoi Planin e Ahtisarit?
Të paktën për 3 arsye:
- Serbisë i intereson territori i Kosovës, pasuritë e saj dhe defaktorizimi i shqiptarëve në Ballkan;
- Në pamundësi të shfarosjes dhe largimit të shqiptarëve, shteti serb është përcaktuar për ndarjen e Kosovës;
- Nëse këtë objektiv nuk mund ta arrijë që tash, atëherë përmes formimit të etnitetit serb në Kosovë (qoftë ky edhe si bashkësi komunash, që plani i Ahtisarit jo vetëm e mundëson, por edhe e afirmon), ta konfederalizojë Kosovën. Dhe vit pas viti duke e asfiksuar përmes krizave të njëpasnjëshme politike të nxisë shkatërrimin e Kosovës dhe aneksimin e etnitetit „të saj“.

Në përputhje me këtë strategji, Serbia përpiqet ta shtyjë sa më gjatë zgjidhjen e statusit të Kosovës. Por nëse vjen dita e pashmangshme „D“, atëherë përmes të gjithë mekanizmave që ka një shtet do të përpiqet ta forcojë faktorin serb në Kosovë, përmes thellimit të mëtejmë të decentralizimit, dhe ta dobësojë sa më shumë konstruktin e ardhshëm të Kosovës.
Eshtë praktika, déjà vu, në Bosnjë e Hercegovinë.

4. Çka pas 10 Dhjetorit?

Për të forcuar pozitat e saj negociuese Serbia do të perpiqet ta përsëris vitin e turpshëm 2004. Rada Trajkoviç, një personalitet i mirinformuar serb, nënkryetare e Këshillit Nacional serb të Kosovës (dhe Metohisë) shprehu droen se, në ditët që kemi përpara, strukturat e shërbimeve serbe, përfshirë këtu dhe udbashët shqiptarë, mund të nxisin konflikte në Kosovë, kryesisht në pjesën qendrore, ku jetojnë shumica e serbëve sot, rreth 80'000 veta...
Rada Trajkoviç akuzoi Beogradin se ka vendosur t’i lërë serbët e Kosovës Qendrore në mëshirën e fatit dhe ta marrë Kosovën e Veriut. Për këtë akuzoi edhe persona politikë kyç të Kosovës, se në emrin tonë paskeshin bërë marrëveshje me Koshtunicën për ndarjen e vendit.

Kjo deklaratë meritonte përgënjeshtrimin e njerëzve të apostrofuar. Një gjë e tillë nuk ndodhi.
Eshtë për të ardhur keq se si opinioni i Kosovës nganjëherë përtyp edhe këso gjërash që nuk do t’i bluante as lukthi i elefantit. Vitin e kaluar, Njëshi i Kosovës, në një intervistë dhënë radios Zëri i Amerikës, në pyetjen se çka mendonte për atë që po flitet lidhur me ndarjen e Kosovës u përgjegj: "Ne nuk e dëshirojmë ndarjen e Kosovës!" As më shumë e as më pak.
Si për ironi as kjo nuk është më e keqja. Më e keqja, është mungesa e një reagimi serioz nga mali i mediave që ka sot Kosova.

5. Gjenerali Artemije

Pas negociatave të radhës në Vjenë, peshkopi ortdoks i Kosovës, Artemije lëshoi një dacibao të denjë për një gjeneral lufte. Ai shkruan se problemi i Kosovës nuk ekziston, por ekziston problemi i minoritetit « shiptar » në Serbi… dhe akuzon rëndë disa shtetarë serbë pse po dërgojnë mesazhe paqëtore e nuk po ndërmarrin masa përkatëse. Në këtë funksion, peshkopi kërkon me alarm aplikimin e masave paraprake:
- të mbyllen për 3 ditë kufijtë administrativë të Kosovës (e Metohisë) ndaj Serbisë, për udhëtarë, mallëra etj…
- Të thirret një « Mision vëzhgues » i vendeve anëtare të Organizatës së Shangajit (Kina, Rusia, India…)
- Të mobilizohen krejt të detyruarit ushtarakë në Serbi për tre ditë, si shënjë se Serbia ka mbrojtjen e saj;
- Të organizohen ushtrime ushtarake buzë kufirit të Kosovës, me pjesëmarrjen e vëshguesve të Organizatës së Shangajit ;
- Të organizohen demonstrata masive në Beograd dhe në qytete të tjerë të Serbisë që të shihet se serbët nuk heqin dorë nga Kosova… Në këtë mobilizim edhe Kisha do të ndihmonte shumë…
Nuk është çudi nëse një ditë peshkopi i sertë t’i drejtohet me letër edhe Zotit dhe të kërkojë prej tij që mu në ditën që do të shpallet pavarësia e Kosovës të bëhet kiameti.
Pos këtyre që kërkon gjenerali me rasë, çka tjetër do të bëjë Serbia në rast se « e shpallum pavarsien » ?
- Serbia do t’u luajë të gjitha kartat, përfshi dhe jokkerin, Ratko Mladiç, i cili mbahet sot në objekte speciale të administratës serbe për t’u “dorëzuar”, në mënyrë që gjatë përcaktimit të fatit të Kosovës, të përdoret si monedhë për kusuritje.

- Të improvizojë shpërngulje masive të serbëve nga Kosova qendrore, për të tërhequr kështu vëmendjen e opinionit ndërkombëtar dhe në prapavijë të zbatojë diversione nga më të ndryshme, të cilat do t’u faturohen shqiptarëve.

- Ta ngrejë peshë Veriun, duke vënë në veprim njësitë ushtarake e policore, që funksionojnë aty prej vitesh dhe ta shpallë “pavarësinë e Republikës serbe të Kosmetit…” Shteti serb mund ta bëjë këtë kur të dojë, sepse financon me rroga të rregullta 30 mijë persona në Kosovë...