Dom Anton Kçira 41 - vjet Shërbëtor i Kishës, Atdheut dhe i Popullit të Tij

-- nga Beqir SINA, New York

Dom Anton Kçira: "Para të gjithëve u jam mirënjohës tuj fillu prej atyre ditëve të para të meshtarisë në vit fillimin 1967, e deri në ditët e sodit - ju Falem nderës për përkrahjen tuej. I madhi Zot nuk ka për t'ua harrue kurrë."

Rochester Hills - Detroit MI: Vetëm kështu edhe kleriku i mirë, e jep personin e tij në shërbim të besimtarëve, të njerëzimit, të kombit e atdheut të vetë, e jo në shërbim të vetvetes për motive vaniteti apo pushteti fetar apo politik. Në këtë udhë të Zotit, në të mirë të fesë së tij, kombit e atdheut, Kosovës zëmadhe, është edhe kleriku, Meshtari e famullitari Dom Anton Kçira, njeriu që për 41 - vjet u bë Shërbëtor i Kishës, Atdheut dhe i Popullit të Tij. Dom Anton Kçira, është kleriku më autoritar, me vizion e qartësi të rallë, i adhuruar pas humanizmit të pastër të fesë, dhe të vet besimtarve. Me gojën e ëmbël , me një butësi dhe dashuri të madhe, e të rrall, të flet dom Antoni, teksa "rrefehet" për jetën e tij - plot të mira e plot tallza. Festa e Shën Palit në vitin 1967 ishte një ditë madhështore për famullinë e Gjakovës - Kosovë, thotë ai. Atë ditë dom Anton Kçira, u shurgua meshtar. Ky ishte një gëzim, jo vetëm për dom Antonin dhe familjen tij, por ishte një gëzim i posaçëm për tanë dioqezën e Shkup - Prizerenit, at'here, sepse me këtë rast ata e kishin fituar jo vetëm një meshtar, por një meshtar shqiptar, që ishte me rëndësi të madhe për këtë dioçezë, e cila kishte mungesa të madhe të meshtarëve shqiptarë.

Gëzimi që populli e deshmoi, ishte sepse atë ditë u vershue qyteti i Gjakovës me njërëz nga të gjitha famillitë e dioçezës. Kishin ardhë për të marrë pjesë në meshën e festës të Shën Pjetrit dhe të Shën Palit, por edhe kurreshtja më e pa një djaloç të ri, i cili atë ditë do të vdiste për botën, për të mund t'i sherbente Zotit dhe popullit shqiptarë. Mysafirët, nuk mungonin as nga Amerika, kishte ardhë edhe e motra me familjen e vet me marrë pjesë në gëzimin e vëllaut, të yre, por përveç saj kishn ardhë edhe dajat si dhe farefisi nga Zara, Rijeka, Pula, Zagrebi, Koprivnica dhe Shtipi i Maqedonisë.

Mbasë shume vitesh ata u bashkuan përsëri në këtë gëzim të kësaj dite të madhe, që ua dhuroi Zoti me rastin e shurgimit të meshtarit të ri. Kuptohet ishte ngjarje e madhe edhe për famullinë, e cila fitonte meshtarin pas tridhjet vjetëve, i cili ishte dom Rrok Mateja e pas të cilit errdhi dom Anton Kçira. Numri i besmitarëve ishte me dhjetra mija që gjindeshin në oborrin e kishës së Shën Pjetrit në Gjakovë. Festa e shën Pjetrit kishte ra të ejten, ditë jave, por oborri i kishës ishte mbushun sa që nuk kishte hapësirë që dikush të hynte në atë vend. Mesha e parë, u tha më 2 korrik të vitit 1967 po në të njëjtën famulli, përsëri oborri i kishës ishte i ngarkuem me besimtarët, që kishin garend nga të gjitha famullitë e Kosovës. Atë ditë kori i Kishës Prizerenit e kishte rradhën për të kënduar në meshën solmne të meshtarit të ri.

Predikimin e kishte: Mnsgr. Nikoll Mini famullitari i Prizerenit. Jehonte zëri i tij mbi rolin e meshtarisë. Ishte një kohë shumë e fështirë për fenë, ishte koha kur në Kosovë, çdo gjë kontrollohej, çdo fjalë përgjërohej nga spiuant e UDB-së. Mnsgr. Nikollë Mini, nuk bazohej në ato gjëra si të mos egzistonte askush i gjallë prej ketyre njerëzve që mundoheshin të nxanë, qoftë edhe një fjalë dhe të padisinin. Zëri i tij kumbonte, si një kumbonë, e cila i shpërndanë zërat e veta në të katër anët e botës. Nuk la as gjë mangut për rolin e meshtarisë, vuri në pah veprën e meshtarëve të vjetër në historikun e kishës.

Në atë vit Dom Anton Kçira, u kthye edhe një herë në bankat shkollore ku në mbarim të vitit shkollor 1968 dipplomoi në teologji. Më 31 korrik të vitit 1968 pas një pushimi të shkurtër e emëruan ndihmës famullitari në Bistrazhin afër Gjakovës, ku ai mbeti deri më 14 dhjetor 1969.

Filimi ishte shumë i fështirë. Ai tregon se banonin me famullitarin në një shtëpi private, ku i zoti i shtëpisë i'ja kishte liruar dhomën e burrave për të mund të jetuar për një kohë deri sa do të ndërtohej një kolib i vogël sa me shti kryet brenda. Shtëpia përfundoi shumë shpejt. I ndërtuan tri dhoma një zyrë e një dhomë fjetje dhe një kuzhinë, ku nuk kishte kush të na gatuan një dark, tregon dom Antoni.

Dom Antoni kujton se edhe famullitari kishte mësue me përgaditë një supë edhe ashtu jetuam për disa muaj deri sa i ftuam motrat të cilat na shpetuan nga ky problem. Kisha e re kishte filluar të ndertohej. Një herë kishëm shkuar në Austri, për të kërkuar ndihma për kët kishë. Por nuk mbeta shum në atë vend sepse me 14 dhjetor 1969 me transferuan në Gusi ku sherbeva deri në shtator të viti 1970. Më 11 nëntor 1970 fitova dekretin e ri për në Gllogjan ku sherbeva për nëntmdhjet vite. Atje gjeta një gjendje shumë të mjeruar si materialisht ashtu edhe shpirtërisht.

Njerëzit ishin dal binareve të fesë.

Dom Antoni flet për vështërsit, Aty me duel me punue shumë rand me njerëz të cilët kishin pasë një mesh- tar të huaj sloven dhe nuk kishin pasë gjuhë të perbashkët. Ne fillim me shiqonin si një anmik. Fëmijët ishin largue, të vjetrit ishin shkatrru shpirtënisht. Pjesmarrja në kishë ishte nën nivel. Prej dymijë antarëve në kishë ishin krejt nja njëqind besimtarë. Për ta nuk kishte festë. Në ato ditë që ndodhnin festat në ditët e pazarit, ata pa kurfarë shkrur-pulla shkonin në pazar deri sa i mallkova dhe pastaj u bëfi ndrrimi dhe filloi pjesmarrja serioze në bashkimet fetare.

Në kët kohë nuk kishim kishë, por vetëm një kapel, por as shtepi si kush, kështu që mu desht të ndertoi kishën dhe shtëpinë për banim. Zgjodha që te filloi me ndertimin e kishës ku njerëzit mbeten te befasuar se nuk ja nisa shtepisë, por kishës e derisa vet jetoja në aher të kalit, për nënt muaj deri sa e ndertova shtepin dhe e aftesova nja dy dhoma që te ndroi vendin per një kohë të shkurt. Populli shpejt e pa se për të miren e tyre është që pjesmarrja në kishë është për të miren e tyre por edhe ardhja e fëmijeve në besim është për të miren dhe një jetë ma të lumtur.Shpejt e gjetem gjuhën e perbashkët dhe u bëmë një ndër famullit më në za, shfaqet në kujtimet e tija dom Antoni

Mbeti si famullia e Gllogjanit.

Ndërkohë dom Antoni, vazhdon marrëdhëniet e mira me vëllezerit islam, bashkpunimi i ngusht me hoxhën e Baranit Muhamet Lipën, i cili pa dorza, thot ai më përkrahu sidomos në pajtimet e gjaqeve që bëjshim së bashku edhe ndër të krishtër si dhe ndër muhamedan. Ky bashkpunim muer za dhe shkoi në favorin tim edhe në favor të shoqërisë, sepse njerezit gëzoheshin kur na shifshin sebashku. Mund të krenohem se jamë ndër meshtarët e parë që kamë pasur rastin pranë vorrit të hapur të flas mbi vdekjen e ajo u bë buj e madhe në mbarë krahinën. Kështu filloi dialogu në mes fesë islame dhe të asaj kristiane. Ishte shumë lehtë me mbrojtë këtë tezë se një popull i një gjaku, por na kanë nda të tjerët por ne si vllezër mundemi të bashkëjetojmë, ripërsërit dom Anton Kçira.

Gjatë këtyre viteve pati shumë gjëra të bukura dhe mund të thëmë edhe gjëra të fshtira siq e thash në fillim, thekson dom Antoni. Standardi i jetës ndër shqiptarë ishte shumë i ulët e mandej edhe standardi i jonë ishte i njëjt. Por, ka qenë një kënaqësi puna me vëllezër për të miren e tyre shpirtërisht dhe në fushën e kulturës.Kamë pasë fatin të nderhyj në shum gjaqe e mos kuptime të jetës, por me sukses të pa përshkruam. Pak vende ku kemi hyrë për pajtime ka ndodh që nuk kemi mundur të krymë punë, por në çdo vend është korr suksesi për të miren e njerëzve. Koha me pruni deri në vitin 1989 ku jeta u bë e pa e mundur nga kontrollat e policisë në çdo njëzet kilometra rrugë që njeriu merrte pa të malltretuar policia nuk ishte e mundur.

Mirëpo, tha dom Anton Kçira koha erdhi deri sa që u mbush thesi dhe mu ofruan dy mundësi o në burg o me marrë fund - o në Amerikë me vuajt e me u përplas me shqiptarë!?!... Por, unë kujton sot dom Antoni zgjodha Ameriken edhe pse e dijsha se do të jetë buka e idhët. Kështu me zor e me hatër e zgjodha Detroitin me bekimin e ipeshkvit Msgr. Dr. Joakim Herbutit, me kalu në dioqezen e Detroitit. Në airoportin e Detroitit ishte një takim i përzemërt me antarët e keshillit të Shën Palit, të cilet vite me rradh e kanë pritë kët ditë. Me lotë për faqe e me lotë gëzimi me përshëndeten tash në amshim Nikoll Preka Junqaj, Martin Frani Lulgjuraj, Nosh Gjolaj - e antarët e tjerë që me gezim me përshendetën dhe uruan mirëseardhjen në Kishën Katolike Shqiptare e Shën Palit.

Në Meshën e parë u mbush kisha, mbeta i befasur me pjesmarrjen e tyre, por ata shumë u dëshperuan se kanë pritë me ardh një but i bekuem që rrin atyre ndër kambë dhe çon vetëm meshën e nuk përzihet në punët e bugjetit ose në gjërat tjera të jetës shpirtërore.

Së shpejti hasi sharra në gozhad dhe filluan kritikat, reagimet, fjalët, shpifjet, rrenat e trilluara e ku ta di unë që nuk mbaruanas sot e kësaj dite, por qarkullojnë si fantazama e kurrgjë tjetër. Njërëzit se shpejti panë vullnetin e mirë dhe filluan të më ndjekin kështu që ata që e deshtën të mirën e vetit dhe komuniettit vazhduan të më përkrahin dei ditën e sotit, u shpreh dom Anton Kçira.

Në vet fillimin e veprimtarisë pasi e mora në dorë udhëheqjen e famulisë në vitin 1991, ku më ndihmuan shumë njërëz zëmer mirë e këta ishin kryetarët e këshillit të kishës siç ishte Gjek Gjoku Sinishtaj e pas tij Tony Junçaj e ma vonë Gjon Gojçaj, dhe Prek Gjokaj me ndihmën e këshillit dhe të anëtarëve arritëm deri këtu ku jemi, që edhe një qorr e sheh sot se paska qënë mirë që e kemi përkrah dom Anton Kçirën.

Këtu nuk goxoi të harroi këshillin e ndertimtarisë me në krye me Vasel Nicaj, Gjon Gojçaj, Prek Gjokaj, Fran Ivezaj, Gjok Dedvukaj, dhe Ndue Ivezaj. Edhe pse shumë herë kemi pasë mos marrveshje në drejtimin e planeve e punëve disa janë mundue me ba pengesa që të ngec puna, por Zoti ishte Ai që ka udhehq punimet deri në mbarim.

Në festën e tre vjetorit të luminimit të, Nënë Terezes, dom Anton Kçira na kujton atë që dëshirojmë më tepër për vete e për trojet shqiptare – siç shprehet edhe vet dom Antoni. Dom Anton Kçira, si përfaqësues nga diaspora shqiptare e Amerikës, do të kujtonte: Shfletojmë kujtesën tonë historike e dëgjojmë përsëri zërat e shqiptarëve të cilët, nga Sheshi i Shën Pjetrit, shprehin emocionin e thellë të atij çasti kur, si rallëherë, mbarë bota përsëriste me nderim të thellë emrin e kombit shqiptar, që kishte nxjerrë nga gjiri i vet atë që Papa Gjon Pali II e përshkoi gjatë kremtimit të lumnimit si figurë simbolike të misionit të Kishës, duke shtrënguar, me njërën dorë, atë të një fëmije e, me tjetrën, Rruzaren Shenjte. Kundrim e veprim, ungjillëzim e përparim njerëzor: Nënë Tereza e kumtoi Ungjillin me jetën e saj të cilën ua dhuroi plotësisht të varfërve, e njëkohësisht, lutjes- pati thënë Gjon Pali II.

Fjalët e dom Anton Kçirës bashkohen vetëtimthi me fjalët e Papës Vojtila për të Lumen Nënë Terezë, shqiptuar në homelinë e Meshës së Lumnimit të saj: “Ta lavdërojmë këtë grua të vogël, të dashuruar me Zotin, këtë lajmëtare të përvuajtur të Ungjillit e bamirëse të palodhur e njerëzimit. Nderojmë në të një nga personalitetet më të rëndësishme të epokës sonë. Ta pranojmë mesazhin ta ndjekim shembullin e saj”.