Vlera letrare shqiptare në rumanisht

Revista letrare Bucovina Literara që del në qytetin Suceava të Moldovës, boton në numrin e saj më të ri (1/2008) vargjet e poetit të shquar shqiptar, Sali Bashota, të shoqëruara me një medalion biobibliografik nga ana e poetit Marius Qelaru. Sali Bashota është poeti i parë kosovar të cilit iu botua një vëllim dygjuhësh (shqip-rumanisht) në kuadrin e Editurës Muzeu i Letërsisë Rumune në Bukuresht (2004), vepra e tij duke qenë e nderuar me një përurim të shkëlqyer në Bukuresht (2005), organizuar nga Shtëpia Botuese dhe Bashkësia Kulturore e Shqiptarëve të Rumanisë, me një pjesmarrje masive shkrimtarësh, veteranësh të komunitetit shqiptar dhe trupën diplomatike të Ambasadës së Shqipërisë në Bukuresht, si dhe me 20 recensione të mirëfillta të shkrimtarëve dhe eseistëve rumunë dhe shqiptarë.

Ishte hera e parë kur në prani të një auditori të gjerë u dëgjua zëri i Kosovës poetike në veri të Danubit. Që nga ajo ditë historike krijuesit rumunë filluan të shkruajnë me admirim për Kosovën dhe vlerat e saj, pa marrë parasysh qëndrimin e njëanshëm të atyre që s'e njohin historinë, apo të injorantëve tanë që shfrytëzojnë shtyllat e Internetit për shpërndarje shpifjesh të montuara kundër vlerave kombëtare të Kosovës. Po japim me këtë rast ballinën dhe faksimilin me poezitë e përkthyera si dhe origjinalin në gjuhën shqipe.

Sali Bashota

Bukuroshja e fjetur

Tashti fli
Në shtarin e butë me pupla zogjsh
Fytyrën mbuloje me fildishin e papërshkruar
Faqet të skuqen kur rrëshqet buzëqeshje e pjekur
Flokët shtrijë mbi jastëkun plot ëndrra fati
Buzët oh buzët lehtësisht mbyllen me një të puthur
Gjinjtë digjen zjarr në aktin e parë të përqafimit
(Por mesnata vret gjumin dhe çdo yll në qiell)
Tashti fli
Në kopshtin e vetmisë këputet lulevjollca
Lind dashuria vijnë njerëzit e gjallë
Me melankolinë e pritjes së lajthitur
Kjo ditë uratën e keqe s'e duron
Prapë zëri rënkon në shiun e zi të pikëllimit
Gjethet e drunnjve bien si kujtime të vyshkura
Në lulishten ku ke lindur
Në vjeshtën e mbramë vajtimtare
Fëshfërijnë ndjenjat kur dita shuhet në pritje
Mollët kush do t'i hajë mbi tryezën e hirtë të urrejtjes
Arka e zezë është kalbur ku mbeti ftoi i dëshirës
Merimangat thurrin pëlhurën e gjatë të mashtrimit
Ende pa rënë kambana e panjohur e zisë kombëtare
Nëpër hapësirën e pushtuar të mendimit
(Por mesnata vret gjumin dhe çdo yll në qiell)
Tashti fli
Shpirti im i tretur
(1996)

Rekuiem

Vashat vajtojnë skeletin tim të bukur
Zogjtë zgjohen nga arkivoli i shpirtit
Sa shekuj vajtojnë vetveten
Zbresin nga qielli i zi
Fluturim i tyre i mbramë në natën betejë
Bari i djegur i fushës shkrumb
Pylli i prerë drunjtë e ngjyrosur me gjak
Po kjo nuk është ëndërr
Frymëzim i trazuar sillet nëpër ferrin e vet
Bota reale shkund misterin e fajit
Nuk gëlltitet liria duke përplasur a kyçur derën
As i verbër syri as e vdekur fytyra
Zogjtë zgjohen nga arkovoli i shpirtit
Vashat vajtojnë skeletin tim të bukur
Po kjo nuk është ëndërr
(1999)

Mungesa e shpirtit

Po bien një nga një fluskat e zemërimit
Heronjtë po ringjallen me mitin e qëndresës epike
Ti s'di asgjë përditë po vdesim për një fjalë goje
Gjarpëri shëtit me njeri përdore nëpër ferrin e arsyes
Oh prapë më mallkojnë në sheshin e intriga

E dashur Ti ha shkronjat si ekzistencën e drejtësisë sime të egër

Nëpër fytyrë njollat e kuqe i dëgjova duke thënë
Po bëhemi vetë gazi i botës
U mblodh kuvendi i poetëve që vdesin për një puthje

E dashur Ajo pasdite vere përgjithmonë mbeti vegim i plagosur
Shpaloje pak mbamendjen
A të kujtohet në trotuar një vajzë e bukur
Tmerrësisht qante për humbjen e dashurisë
Lotët e saj të kthjellët mbi asfalt ndrinin
Djaloshi biond tashmë kafshonte fatin e mërgimtarit
Atëherë poeti tha
Qyteti im i pushtuar ngrohu me zjarrin e dorëshkrimeve
Sa i dhembshëm qenka pikëllimi i atdheut
Mungesë e shpirtit
(1999)