MONSINJOR DR. ZEF OROSHI - NJË JETË E SHKRIRË PËR FE E ATDHE

-- nga Tomë Mrijaj, New York

Tomë Mrijaj

MONSINJOR DR. ZEF OROSHI NJË JETË E SHKRIRË PËR FE E ATDHE

- Jetëshkrim -

Redaktor:
Klajd Kapinova

Korrektor gjuhësor:
Dardanesha Andoni
Recensent:
Mr. Nue Oroshi
Prof. Mikel Gojani

Kompjutër:
Nikollë Mrijaj

Faqosja:
Albanian Yellow Pages

© Copyright: Autori
New York, U.S.A. 2008

Shkarko librin      

Imzot Dr. Zef Oroshi, ruajti të freskët në kopshtin e vogël të komunitetit katolik në Sh.B.A., gjelbërimin e fesë së gjallë të Krishtit, duke qenë themeluesi e meshtari i parë i Kishës Katolike Shqiptare në mërgimin e largët.
E kam të lehtë, por edhe të vështirë të rrëfej e shkruaj për jetën dhe veprën e klerikut shumë të madh e të zotshëm, që bëri aq shumë për komunitetin e vet në Europë dhe Sh.B.A.
Për hartimin me shumë kujdes të jetëshkrimit shumëvjeçar, isha përherë në kontakt me Kapidanin e Mirditës, fort të nderuarin z.Ndue Gjomarku, një nga njohësit shumë të mirë të familjes së Monsinjor Dr.Zef Oroshi dhe jetës së tij qysh nga rinia, deri sa ai kaloi në amshim. Kapidani e krahason Mons.Oroshin me abat Preng Doçin, duke thënë: "…sikur Zoti t'i nepte jetë ma të gjatë, Mirditës do t'i rritej fama, sikurse në kohën e abat Doçit."
Sistematikisht e në mënyrë të vijueshme u konsultova e bashkëpunova drejtpërdrejt me dy aktivistët veteranë, që nga ditët e para të themelimit të Këshillit të Kishës dhe botimit të buletinit "Jeta Katolike" e shqiptarëve në New York, zotërinjtë e nderuar, Fran Sokoli dhe Tonin Mirakaj, të cilët i falenderoj përzemërsisht.

Falënderoj familjen time: gruan Liza dhe djalin Nikollë, i cili këmbënguli që kjo monografi të dalë sa më parë, falenderoj vajzat: Ardianën, Elizabetën dhe Donikën, që më mbështetën në realizimin me sukses të librit.
Ishte pranvera e vitit 1978, kur erdha për herë të parë nga Kosova, në Amerikë. Si shumë bashkatdhetarë emigrantë, kisha fatin, nderin, kënaqësinë dhe privilegjin e veçantë të njihesha me klerikun e përvujtur deri në madhështi, këtë burrë të madh të kombit shqiptar, që kishte një shpirt e zemër të madhe atdhetari.
Që nga ajo ditë e deri sa mbylli sytë, kur Zoti e mori në krahët e tij, unë nuk i jam ndarë asnjëherë, si në gëzime e hidhërime, ashtu edhe në festa kombëtare. Ishim me të vërtetë miq të ngushtë, deri sa ai ndërroi jetë.
Për 11 vjet me radhë ndoqa nga afër aktivitetet fetare e atdhetare të prelatit tonë të paharruar. Kjo më nxiti, që vazhdimisht të shkruaj në ditar për jetën, punën e veprat kulturore, fetare e shkencore, që ai ia dhuroi si trashëgim botës shqiptare në diasporë. Si një bletë punëtore mblodha gjatë këtyre viteve nektarin e shpërndarë anekënd, kujtime që s'harrohen, gjithçka që flitet e shkruhet për të.

Në momentin e përurimit të Kishës së re në Bronx, më 24 shtator 1978, u bë një bashkëmeshim meshtarësh shqiptarë e amerikanë, me pjesëmarrje të madhe të shqiptarëve, pa dallim feje, nga krejt qyteti i New York-ut me rrethe. Festa vijoi në mbrëmje me një darkë gazmore, që u shtrua në restorantin "Chateau Pelham" (Bronx), në të cilën morën pjesë më shumë se 800 vetë. Të gjithë shqiptarët e trojeve etnike i bashkonte në një konak Shtëpia e Zotit. Veshjet e mrekullueshme tradicionale popullore nga zona e krahina të ndryshme të mëmëdheut, i dhanë një pamje më festive përurimit, ku na nderonin me pjesëmarrjen e tyre edhe shumë miq amerikanë. Ditë shumë të bukura të një kohe të kaluar dhe gjithnjë të paharruar.
Unë pata kënaqësinë e veçantë, që, së bashku me pjesëmarrës të tjerë, të përshëndes ngjarjen e madhe të komunitetit tonë, duke recituar një poezi kushtuar udhëheqësit shpirtëror. Ai më dëgjonte, por kryet e kishte të ulur. Ishte shumë modest e i përvuajtur. Këto cilësi e shoqëruan gjatë gjithë jetës tokësore. Nuk kishte kurrë dëshirë, që të tjerët t'ia përmendnin meritat dhe mirësitë, që kishte bërë gjatë jetës në Mirditë, Europë dhe Sh.B.A.

Meshtari tipik mirditor, me sinqeritetin dhe energjinë e tij të pashtershme, më hyri në zemër, sepse ishte një baba shpirtëror, i rrahur nga furtunat e jetës së vështirë në vendlindje dhe emigracion. Vendosmëria për t'i çuar gjërat deri në fund, kristalizoi tek ai personalitetin origjinal e të rrallë në llojin e vet. Kurdoherë, kur ai niste një punë qëllimmirë, do t'ia dilte në krye me sukses, falë vizionit të pastër e largpamës që kishte. Shembujt janë të shumtë dhe unë do të mundohem t'i rrëfej pjesë-pjesë në librin e parë jetëshkrimor, kushtuar prelatit të ndritur dhe të paharruar.
Ai shihte tek komunizmi ateist shkatërrimtarin e popujve, që gjendeshin nën sundimin mizor të tij, kamzhikun e një regjimi despotik, që do të sundonte me egërsi dhe pa mëshirë mbi tokën e Arbërit, modelin diktatorial, i ngjashëm me vendet komuniste të kolkozeve e sofkozeve ruse, të ish-Bashkimit Sovjetik.

Takova gjatë jetës dhe udhëtimit tim, nëpër koleksionin e plotë të diturisë shumëplanëshe të intelektualit solid e të pamposhtur, shumë episode të bashkatdhetarëve dhe të miat personale. Unë e kisha dy herë mik, si bashkatdhetar, mik shtëpie dhe kumbar të katër fëmijëve të mi të dashur. Për këtë detyrë modeste fisnike më ndihmuan shumë miq e shokë të tij, të cilët, gjithnjë e kurdoherë, më shtuan kurajon dhe vullnetin e çeliktë për ta çuar punën (e nisur shumë kohë më parë) deri në fund. U kujdesa dora-dorës, për dorëshkrimet, shënimet, punimet cilësore studimore, filozofike, fetare, kulturore, atdhetare, copëzat e jetës, kujtimet dhe mbresat, përjetimet mes bashkatdhetarëve e kolegëve të vet meshtarë, duke i ruajtur ato si relike të çmuara e duke ngritur kështu dora-dorës monumentin modest të nxënësit shembullor të Fishtës dhe Mjedës.

Shpresoj dhe besoj se këtë mision atdhetar munda ta realizoj me sukses, duke vlerësuar mundin, djersën, përkushtimin titanik, që bariu ynë shpirtëror dhuroi për komunitetin e vogël shqiptar, në fillim në Europë e pastaj në Amerikë.
Para lexuesve mbarëshqiptarë (në trojet etnike shqiptare e diasporë), po afroj të përmbledhura në formën e një jetëshkrimi, gjithçka di, përjetova, apo mësova gjatë hulumtimeve të mia shumëvjeçare, duke shkrirë në të jetën dhe veprën konkrete, që dha ai për popullin e vet, duke e radhitur kështu denjësisht në vendin e nderit, që ai zë në historinë plot tallaze të emigracionit shqiptar në Amerikë.
Shpresoj sadopak se shënimet e mia do të udhëtojnë një ditë edhe në tokën e prindërve të tij, atje ku u lind e u rrit me ndjenjën e dashurisë së zjarrtë për Mirditën e Oroshin zëmadh, biri i tokës së pamposhtur ndër shekuj, Imzot Zef Jozef Oroshi.